Το εξελικτικό ταξίδι της ανθρώπινης ύπαρξης από τα βάθη των αιώνων έως και σήμερα περιλαμβάνει την ισορροπία των αντιθέτων δυνάμεων που συγκροτούν τον κόσμο μας. Ζώντας σε έναν κόσμο διαμάχης των αντίρροπων ενεργειών, έναν κόσμο ψευδαίσθησης αντιλαμβανόμαστε τα αντίθετα εντελώς ασυμφιλίωτα και ξεχωριστά. Όμως στην πραγματικότητα είναι αδιαίρετα και αλληλεξαρτώμενα.

Αρκετές φιλοσοφίες σε ανατολή και δύση επιδιώκουν τη γνώση των περιεχομένων της ύπαρξης και την εναρμόνιση των αντιθέτων με στόχο τη διεύρυνση της συνείδησης και την αυτεπίγνωση που θα οδηγήσουν στην έκφραση μιας ισορροπημένης πνευματικής ζωής.

Στην Καββαλιστική διδασκαλία ένας τρόπος για να επιτευχθεί αυτό είναι μέσω της Μεσαίας Στήλης, της κεντρικής στήλης της πραότητας. Το συγκεκριμένο εξελικτικό μονοπάτι του Δέντρου της Ζωής χρησιμοποιείται σαν ένα είδος κεραίας φέρνοντας το άτομο σε επαφή με την πνευματική πηγή αλλά και σαν αγωγός διαχύνοντας τις ανώτερες ενέργειες σε πιο χαμηλά πεδία.

Στο Δέντρο της Ζωής υπάρχουν τρεις βασικοί Εξελικτικοί Δρόμοι για να κινηθεί κανείς από τη βάση του Δέντρου προς την κορυφή με στόχο την αυτογνωσία και τελικά την επιστροφή στην Πρωταρχική Μονάδα. Ένας είναι ο δρόμος του Φιδιού που περνάει από κάθε Ατραπό του Δέντρου της Ζωής και διασταυρώνεται με όλες τις Σφαίρες καθιστώντας την εξελικτική πορεία αργή αλλά σταθερή. Ο επόμενος είναι αυτός της Αστραπής που βασίζεται στη δυαδικότητα και ισορροπία των πλαϊνών στηλών, ενώ διαπερνά τις δέκα Σφαίρες του Δέντρου της Ζωής που υποδηλώνει μεγαλύτερη συνειδησιακή διεύρυνση ενώ αποτελεί ένα μυητικό επίπεδο από το οποίο περνά η ανθρώπινη ύπαρξη κατά την ανοδική της πορεία.

Ο Δρόμος της Μεσαίας Στήλης, ο δρόμος του βέλους, είναι εκείνος που επιλέγουν οι μυστικιστές και οι αφοσιωμένοι στην πνευματική εξέλιξη. Η πορεία του είναι ευθύγραμμα ανοδική, διέρχεται μόνο από τις Σφαίρες της Μεσαίας Στήλης του Δέντρου και αποτελεί μια διαδρομή απόλυτης αφοσίωσης, ενώ εμπεριέχει κινδύνους εάν δεν υπάρξει η ουσιαστική συνειδησιακή κατάκτηση και ισορροπία σε κάθε στάδιο ανόδου. Η συνείδηση, στη διαδικασία ανόδου της, χρειάζεται να είναι έτοιμη να περάσει την συμπυκνωμένη εμπειρία των σφαιρών που εμπεριέχονται στις πλαϊνές στήλες.

Οι Τρείς Στήλες του Δέντρου της Ζωής

Η κύρια διάταξη του Δέντρου είναι σε τρεις κάθετες Στήλες. Οι Στήλες από δεξιά προς τα αριστερά ονομάζονται Στήλη του Ελέους, Μεσαία Στήλη ή Στήλη της Ισορροπίας και Στήλη της Αυστηρότητας.

Όταν χρησιμοποιούμε το Δέντρο στον Μικρόκοσμο, δηλαδή στην ίδια μας την ύπαρξη, είναι σαν να στεκόμαστε με την πλάτη σε αυτό. Τότε η σπονδυλική μας στήλη ταυτίζεται με την Μεσαία Στήλη ενώ η Στήλη του Ελέους βρίσκεται στην αριστερή πλευρά μας και η Στήλη της Αυστηρότητας στην δεξιά πλευρά μας.

Η Στήλη του Ελέους αποτελείται από τις Σφαίρες Χόχμα, Χέσεντ και Νετζά, θεωρείται θετική-αρσενική.

Η Στήλη της Αυστηρότητας αποτελείται από τις Σφαίρες Μπίνα, Γκεβούρα και Χοντ, θεωρείται αρνητική-θηλυκή.

Η Μεσαία Στήλη αποτελείται από τις Σφαίρες Κέτερ, Ντάατ, Τίφαρετ, Γεσούντ, Μαλκούτ.

Αυτές οι τρεις Στήλες αντιστοιχούν στις Σουσούμνα (Shushumna), Ίντα (Ida) και Πινγκάλα (Pingala) του συστήματος της Γιόγκα.

Στην κορυφή της Στήλης της Αυστηρότητας, βρίσκεται το Μπίνα, η Μεγάλη Μητέρα, η Μορφή, ενώ στην κορυφή της Στήλης του Ελέους υπάρχει το Χόχμα, ο Πατέρας, η Δύναμη. Οι επόμενες Σφαίρες Γκεβούρα και Χέσεντ εκπροσωπούν το δεύτερο ζεύγος των αντιθέτων, καθώς αντιστοιχούν στις δυνάμεις της καταστροφής και της δημιουργίας. Στη βάση των Στηλών τα αντίθετα εμφανίζονται ξανά στο Χοντ, την αρχή της γνώσης και στο Νετζά την αρχή των συγκινήσεων.

Παρατηρούμε ότι αρσενικές δυνάμεις όπως το Γκεβούρα τοποθετούνται στη θηλυκή Στήλη και το αντίθετο. Αυτό συμβαίνει γιατί κάθε Σφαίρα είναι αρνητική, δηλαδή θηλυκή, σε σχέση με την προηγούμενη Σφαίρα από όπου εκπορεύεται και θετική, αρσενική, σε σχέση με την επόμενη, στην οποία μεταβιβάζει τη Θεϊκή Επίδραση. Έτσι, μια Σφαίρα στη Θηλυκή Στήλη επιδρά θετικά όταν λειτουργεί στην αρνητική της όψη, ενώ αντίθετα επιδρά αρνητικά όταν λειτουργεί με τη θετική της όψη. Το αντίστροφο ισχύει στην αρσενική Στήλη.

Επομένως οι δύο Στήλες παριστάνουν τις θετικές και αρνητικές δυνάμεις της Φύσης, το ενεργητικό και το παθητικό, το καταστροφικό και το εποικοδομητικό, τη συγκεκριμένη μορφή και την ελεύθερα κινούμενη δύναμη. Εκφράζουν, ουσιαστικά, τη σχέση μεταξύ εκείνων των αιώνιων δυνάμεων από τις οποίες εξαρτάται η ισορροπία του σύμπαντος. Συμβολίζουν μέσα στον άνθρωπο την αγάπη και το μίσος, το νου και το συναίσθημα, τη ζωή και τον θάνατο, τον ύπνο και την αφύπνιση.

Το κάθε ζεύγος αντιθέτων, βρίσκει την έκφρασή του στο συνδυασμό των δυο Στηλών. Η μία έχει χρώμα άσπρο και η άλλη μαύρο. Συμβολίζουν το φως και το σκοτάδι. Την θερμότητα και το κρύο. Τον Πατέρα και τη Μητέρα. Το Πνεύμα και την Ύλη.

Αυτές οι δύο Στήλες ενώνονται στη Μεσαία Στήλη στον μυστικιστικό δρόμο της ισορροπίας των δυνάμεων, ενοποιώντας το αρσενικό-θετικό με το θηλυκό-αρνητικό τα δύο μεγάλα ρεύματα της ζωής.

Η Ατραπός του Τόξου - Ατραπός της Συνείδησης

Ανάμεσα στις δύο στήλες του Δέντρου υπάρχει η Μεσαία Στήλη, ο δρόμος της σύνθεσης, της Συμφιλίωσης, της ενότητας. Είναι η εξελικτική πορεία προς τα επάνω, προς το φως, προς την πνευματική πηγή και η συνείδηση που επιλέγει να την ακολουθήσει ουσιαστικά εκτινάσσεται προς τα ανώτερα πεδία μέσω των σφαιρών που αντιστοιχούν στην Στήλη αυτή. Πρόκειται για τον πιο σύντομο δρόμο από τους άλλους δύο που ήδη αναφέραμε και αποκλείει έναν μεγάλο αριθμό εμπειριών και ατραπών, επιταχύνοντας τη διαδρομή και ενώνοντας απευθείας το Πνεύμα με την Ύλη. Ο δρόμος αυτός προϋποθέτει την συνειδησιακή κατάκτηση των πλευρικών Σφαιρών του Δέντρου και αποτελεί το πιο δύσκολο εξελικτικό μονοπάτι, καθώς το έργο της εξισορρόπησης των εσωτερικών περιεχομένων της ύπαρξης είναι αρκετά δύσκολο.

Σε αυτό το εξελικτικό μονοπάτι ο αναζητητής καλείται να ενώσει τα αντίθετα, καλείται να ενώσει το Νου με τη Φαντασία, το Έλεος με την Αυστηρότητα, τον Πατέρα με τη Μητέρα. Εδώ καλείται να ισορροπήσει, να λύσει κάθε διαμάχη εντός της ύπαρξής του, να ενώσει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον. 

Η ένωση των αντιθέτων βοηθά το άτομο να αποκτήσει βαθμιαία μια καινούργια αντίληψη για τη ζωή. Ο Πατέρας και η Μητέρα αποτελούν εκείνες τις δυο δυνάμεις των οποίων η συμφιλίωση είναι το κλειδί της ζωής. Εφ’ όσον υπάρξει η σύνθεση γίνεται η αναγνώριση του Νικητή παιδιού, του Ώρου, εκείνου, που ενώ συμμετέχει αναγκαστικά στην ουσία του Πατέρα και της Μητέρας, αποτελεί ταυτόχρονα μια εντελώς διαφορετική και μοναδική οντότητα.

Ο ανώτερος Εαυτός συμβολιζόταν στις μεγαλύτερες θρησκείες με μια ιερή μορφή –έναν άνθρωπο που σχεδόν πάντα παρουσίαζαν ως τον Υιό του Θεού. Η ανάπτυξη του Υιού μέσα μας, αναφέρεται στην συνειδητή εφαρμογή μιας ισορροπημένης, πνευματικής άποψης για τη ζωή που δεν κατευθύνεται σε κάποιο άκρο. Αναγνωρίζει την πολικότητα της ζωής και επιχειρεί να ανακαλύψει τον μέσο δρόμο ανάμεσα στις ακραίες εκδηλώσεις της.

Έργο του Συμφιλιωτή είναι να βαδίσει την ατραπό μεταξύ των δύο Στηλών, εκείνη την ισορροπημένη και αρμονική θέση την οποία υιοθετούν όσοι προχωρούν με πίστη και θάρρος.

Αποτελεί έναν νέο παράγοντα προσαρμογής ή ισορροπίας, ιδιαίτερα ανάμεσα στα δυο ευδιάκριτα τμήματα της συνείδησης –αφ’ ενός στο εγώ και στην επιθυμία του για προσαρμογή στις εξευγενισμένες και μη φυσικές συνθήκες του σύγχρονου κόσμου και αφ’ ετέρου στα επίπεδα του κόσμου των ενστίκτων που σχετίζονται με τα πρωτόγονα ένστικτα και την αχαλίνωτη ικανοποίηση κάθε ιδιοτροπίας.

Αυτός ο νέος παράγοντας προσαρμογής αποτελεί τη βασική ουσία εκείνου που στην ανατολή ονομάζουν Χρυσό Λουλούδι και στην μεσαιωνική Ευρώπη ονομαζόταν η άνθιση του κόκκινου τριαντάφυλλου πάνω στον χρυσό σταυρό. Αυτή είναι η φιλοσοφική λίθος και η Ατραπός του Τόξου.

Και από αυτή τη θέση της ισορροπημένης δύναμης που βρίσκεται ανάμεσα στις δύο Στήλες θα προσεγγίσουμε το μυστικό της Σοφίας. Η συμβουλή που δινόταν πάντοτε στον μελετητή της ψυχής, εκείνον που αναζητούσε τη σοφία και την γνώση του Ανώτερου Εαυτού, ήταν να αποφεύγει τα αντίθετα. Να απέχει δηλαδή από τις καταπιεστικές παρορμήσεις για ακραίες πράξεις. «Ελευθερώσου από τα ζεύγη των αντιθέτων», μαθαίνουμε από την Μπαγκαβάτ Γκιτά.

Μεσαία Στήλη στην Ανατολή

Οι Σφαίρες πάνω στην Μεσαία Στήλη αναμφίβολα διατηρούν μια αναλογία με τα επτά βασικά ενεργειακά κέντρα του ινδουιστικού συστήματος, τα τσάκρα.

Στο σύστημα της Γιόγκα η συνείδηση διευρύνεται όταν ανυψωθεί η Κουνταλίνι στον κεντρικό αγωγό της Σουσούμνα-νάντι-πράνα. Εκτός από αυτό το ενεργειακό κανάλι υπάρχουν και άλλα δύο τα Ίντα και Πιγκάλα τα οποία επίσης τρέχουν μέσα από τα τσάκρα παράλληλα με τη Σουσούμνα.

Η Κουνταλίνι γιόγκα είναι ένα σύστημα ασκήσεων που έχει σχεδιαστεί για να ανυψώνει την ενέργειά της από τη βάση της σπονδυλικής στήλης μέσω της πρακτικής του διαλογισμού, της πραναγιάμα, των ασάνα και της ψαλμωδίας μάντρα. Η ενέργεια της Κουνταλίνι πρέπει σταδιακά να περάσει από όλα τα τσάκρα από το χαμηλότερο μέχρι το υψηλότερο, έως ότου συγχωνευθεί με τη θεότητα και την παύση της συνείδησης του ίδιου του γιόγκι.

Κατά την διάρκεια του ανοδικού περάσματος η Κουνταλίνι ρέει μέσω αυτών των αγωγών ως ένα περίεργο κράμα από θετικές και αρνητικές ιδιότητες, που θα μπορούσαν να περιγραφούν ως αρσενικό και θηλυκό. Στο σύνολο, όμως, υπάρχει σημαντική υπεροχή της θηλυκής όψης, κάτι που ίσως αποτελεί το λόγο για τον οποίο στα ινδικά βιβλία η δύναμη αυτή αναφέρεται πάντοτε με θηλυκό άρθρο.

Μπορεί, όμως, να θεωρείται θηλυκή, επειδή το «δωμάτιο της καρδιάς», όπου συσσωρεύεται Κουνταλίνι σε κάποια είδη γιόγκα, περιγράφεται στη «Φωνή της Σιγής» ως το σπίτι της Μητέρας του Κόσμου.

Στην Ινδία, η σπονδυλική στήλη ονομάζεται Μπραχμαντάντα, η ράβδος του Βράχμα. Σχετίζεται με το κηρύκειο του Ερμή, οι δυο όψεις του οποίου συμβολίζουν την Κουνταλίνι ή φιδίσια φωτιά, που πρόκειται αμέσως να τεθεί σε κίνηση δια μέσου αυτών των καναλιών. Οι φτερούγες συμβολίζουν τη δύναμη της συνειδητής πτήσης μέσα σε ανώτερα πεδία, που συνεπάγεται την ανάπτυξη της φωτιάς.

Όταν αυτή η φιδίσια φωτιά εξέρχεται από την εστία της στο τσάκρα της βάσης και ανυψώνεται στους τρείς αγωγούς που προαναφέρθηκαν, τότε εκείνη που περνά μέσω του αγωγού Πινγκάλα είναι σχεδόν πλήρως αρσενική, ενώ εκείνη που υψώνεται μέσω του αγωγού Ίντα, είναι ολοκληρωτικά θηλυκή.

Οι Ατραποί της Μεσαίας Στήλης

Οι Σφαίρες πάνω στη Μεσαία Στήλη απεικονίζουν μια συνειδησιακή κατάσταση, σχετίζονται με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ιδιότητες, έχουν αντικειμενική υπόσταση και αναπαριστούν τα επίπεδα στα οποία λειτουργούν οι όψεις της συνείδησης.

Η συνείδηση, στην καθοδική της πορεία προς την ύλη ξεκινά από την πνευματική ουσία του Κέτερ, κατέρχεται μέσω της συνειδητότητας του Ντάατ στη συνείδηση του Τίφαρετ, όπου εκδηλώνεται με τη θυσία του Χριστού. Στη συνέχεια μεταφέρεται στην ψυχική συνείδηση του Γεσούντ, τη Σφαίρα της Σελήνης και από εκεί στην εγκεφαλική συνείδηση του Μαλκούτ.

Αυτή είναι η ενελικτική πορεία της συνείδησης μέσω της Μεσαίας Στήλης. Από την πρώτη εκδήλωση μέσω των λεπτών πεδίων ύπαρξης η συνείδηση κατέρχεται στην πυκνή ύλη. Και εκεί ξεκινά η εξελικτική πορεία, η άνοδος από την ύλη στο πνεύμα μέσα από την πιο άμεση ατραπό της αναζήτησης του Άγιου Δισκοπότηρου, την ατραπό του Βέλους.

Η άνοδος της συνείδησης πραγματώνεται μέσω των τριών Ατραπών που συνδέουν τις τέσσερις Σφαίρες της Μεσαίας Στήλης.

Η πρώτη ατραπός της ανόδου είναι από το Μαλκούτ στο Γεσούντ (32η). Από την συνείδηση των αισθητηρίων που αντιστοιχεί στο Μαλκούτ ανερχόμαστε στην ψυχική συνείδηση του Γεσούντ.

Εδώ συνδέεται ο Φυσικός κόσμος, η Γη (Μαλκούτ) με την Σελήνη (Γεσούντ). Δηλαδή ερχόμαστε σε επαφή με το παγκόσμιο ασυνείδητο και τον αιθερικό ιστό, το θεμέλιο της φυσικής ύπαρξης. Εδώ ανακαλύπτονται και εξερευνώνται τα ασυνείδητα περιεχόμενα, υποβοηθώντας στην κατανόηση του κατώτερου εαυτού μας.

Είναι μια ατραπός εσωστρέφειας, από τη συνείδηση των αισθήσεων στη συνείδηση του βάθους του εσωτερικού κόσμου. Όταν κάποιος την βαδίζει, βυθίζεται στον υποσυνείδητο νου.

Συμβολίζεται με την κάθοδο της Περσεφόνης στον κόσμο του Πλούτωνα, του βασιλιά του κάτω κόσμου. Αυτός ο μύθος ήταν το υπόβαθρο της διδασκαλίας στα Ελευσίνια Μυστήρια, γιατί, καθώς αυτή η Ατραπός αποτελεί τον δρόμο προς την εσωτερική ζωή, αποτελεί επίσης και ατραπό μύησης.

Ο συμβολισμός των Ελευσίνιων μυστηρίων συνδεόταν με την ανάπτυξη του σιταριού. Το σιτάρι είναι και το σύμβολο αυτής της ατραπού. Η Δήμητρα αναπαριστά τη Γη και η Περσεφόνη το σιτάρι, που σπέρνεται και παραμένει κάτω από τη Γη, φαινομενικά νεκρό, μέχρι να καρποφορήσει η Θεά όλη την πλάση. Όλος ο συμβολισμός της ατραπού είναι κατ’ εξοχήν θηλυκός.

Βυθίσου, βυθίσου, βαθύτερα και βαθύτερα
στον αιώνιο και πρωταρχικό ύπνο.
Βυθίσου, ηρέμησε, ξέχασε κι αποσύρσου
Στην πιο μυστική καρδιά της εσωτερικής γης.
Πιες απ’ τα νερά της Περσεφόνης,
Τη μυστική πηγή πλάι στο ιερό δένδρο…
Όποιος πιει απ’ τα νερά της κρυμμένης πηγής
Θα δει πράγματα που δεν θα τολμήσει να τα πει.
Θα βαδίσει τη σκιερή ατραπό που οδηγεί σε μένα
Την Άρτεμη των Οδών και την Εκάτη,
Τη θεά Σελήνη του φεγγαριού, την Περσεφόνη.
                                                                                             Η Μαγεία της Σελήνης
                                                                                                                                   Ντίον Φόρτσιουν

Η δεύτερη ατραπός ανόδου πάνω στην Μεσαία Στήλη είναι από το Γεσούντ στο Τίφαρετ (25η). Είναι μια ατραπός συμφιλίωσης της προσωπικότητας με την ψυχή και προϋποθέτει την ηρεμία των κατώτερων φορέων καθώς πρόκειται για μια ατραπό δοκιμασίας, όπου η ψυχή στηρίζεται στις δικές της δυνάμεις, έχοντας ως όπλο της την πίστη και το θάρρος. Όλη η διαδικασία παρομοιάζεται συμβολικά με ένα ταξίδι στην έρημο.

Η ψυχή επικαλείται το εσωτερικό φως για να προχωρήσει αφήνοντας πίσω τη ζωή των εξωτερικών και κατώτερων κόσμων, χωρίς όμως να έχει ακόμα συνείδηση της ζωής των εσωτερικών και ανώτερων κόσμων.

Πάνω σε αυτήν την ατραπό αναπτύσσονται οι πρώτες αναλαμπές της μυστικιστικής, της ανώτερης συνείδησης.

Το κέντρο της καρδιάς, το κέντρο του Δέντρου στο Τίφαρετ, εκφράζει τον ανώτερο ψυχισμό, την πραγματικά φωτισμένη ενόραση, την υψηλότερη όψη της προσωπικότητας με την οποία ενώνεται η ψυχή. Εδώ έρχεται η βαθύτερη μύηση, καθώς η συνείδηση του ανώτερου εαυτού διεισδύει στην προσωπικότητα. Δυναμώνει η ψυχή, εδραιώνεται στην αρετή και ετοιμάζεται να δεχτεί την αληθινή, τη Θεϊκή αγάπη. Εδώ μαθαίνει κάποιος να είναι αληθινός δέκτης και πομπός. Δέχεται τις ουράνιες επιδράσεις και τις εκπέμπει μέχρι τις παχυλότερες όψεις επιδρώντας καταλυτικά σε αυτές.

Οι Μεσσίες και οι Σωτήρες του κόσμου, στο συμβολισμό του Δέντρου αποδίδονται στο Τίφαρετ. Ήταν αυτοί που έφεραν το φως στην ανθρωπότητα και όπως γίνεται με όλους όσους έφεραν φωτιά από τον ουρανό, ήταν αυτοί που τελικά θυσιάστηκαν. Εδώ βρίσκεται και ο θάνατος του κατώτερου εαυτού, προκειμένου να μπορέσουμε να ανυψωθούμε στον ανώτερο εαυτό.

Το ουράνιο τόξο είναι σύμβολο που σχετίζεται με αυτή την ατραπό, μια διαθήκη της αγάπης του θεού για τον άνθρωπο. Προκαλείται από το φως που ανατέλλει από τον ήλιο του Τίφαρετ και λάμπει μέσα στην ομίχλη της πλάνης.

Η εμπειρία αυτή είναι «μια σκοτεινή νύχτα της ψυχής», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης του Σταυρού και είναι η πρώτη νύχτα πάνω στη Ατραπό του Βέλους, η λεγόμενη νύχτα των αισθήσεων. Εδώ η ψυχή εξαγνίζεται και απογυμνώνεται από όλα όσα ανήκουν στις αισθήσεις.

Η τρίτη ατραπός ανόδου πάνω στη Μεσαία Στήλη είναι από το Τίφαρετ στο Κέτερ (13η) και είναι ο έσχατος προορισμός του Μυστικιστή που αναζητά την ένωσή του με τον Θεό!

H 13η ατραπός είναι ένα μονοπάτι ενοποίησης. Σε αυτήν την ενότητα βρίσκεται η δόξα του εξελικτικού σχεδίου. Εδώ τα βασίλεια του πνεύματος έρχονται σε άμεση κάθετη επαφή με τις επικράτειες της ψυχής.

Σε αυτή την ατραπό ανήκει η περιγραφή της «σκοτεινής νύχτας του πνεύματος», κατά την οποία η ψυχή ανεβαίνει προς τις πνευματικές επικράτειες διασχίζοντας την άβυσσο του Ντάατ, την άνυδρη και αφιλόξενη έρημο της πνευματικής ξηρότητας. Ό,τι έχει κερδίσει η ψυχή στην ανοδική της πορεία μέχρι το Τίφαρετ, από εδώ και πέρα εκμηδενίζεται. Αυτό το μαρτύριο συνεχίζεται έως ότου απογυμνωθεί η ψυχή από την παραμικρή ατέλεια. Μέσα στην μοναξιά, την απομόνωση και τη σιγή γαλβανίζεται έως ότου γίνει ικανή να αντέξει το Θεϊκό πυρ.

Εδώ γίνεται η κάθαρση, όπου η ψυχή εξαγνίζεται και απογυμνώνεται από όλες τις διανοητικές δραστηριότητες, προσαρμόζοντας και ετοιμάζοντας την διάνοια για την ολοκληρωτική ένωση αγάπης με τον Θεό.

Το Ντάατ είναι το ύψιστο σημείο Συνείδησης της ανθρώπινης Ψυχής. Εδώ φτάνει η Ψυχή όταν έχει επιτελέσει το πλήρες σχέδιο της εξελικτικής της ανάπτυξης. Σε αυτό το αφηρημένο επίπεδο, ο ανθρώπινος νους φτάνει σε μια πλήρη Συνειδητοποίηση του Όλου-Παντός, οπότε απορροφάται από τον Αιώνιο Νου και γίνεται ένα με αυτόν. Αναπαριστά την υπέρτατη Σοφία και την υπέρτατη Δύναμη Συνειδητοποίησης. Η Συνειδητοποίηση στο υπέρτατο ύψος της είναι Φώτιση-Νιρβάνα. Όλες οι μεγάλες αποκαλύψεις που δόθηκαν στους πνευματικούς ηγέτες αποκτήθηκαν μέσω της επαφής με τη συνειδητότητα που αποδίδεται στο Ντάατ.

Το Ντάατ, σχετίζεται με τον αυχένα, το σημείο όπου ενώνεται η σπονδυλική στήλη με το κεφάλι. Είναι το εστιακό σημείο όπου έγινε στους αρχέγονους προγόνους μας η ανάπτυξη του εγκεφάλου από τη νωτιαία χορδή. Το Ντάατ συμβολίζει τη συνείδηση μιας άλλης διάστασης, ή τη συνείδηση ενός άλλου πεδίου. Ουσιαστικά συμβολίζει την ιδέα αλλαγής κλειδιού.

Το Ντάατ είναι μυστηριακή σφαίρα που συνδέεται με ανώτερες εξελίξεις και εξωηλιακές υπάρξεις. Σε αυτήν αποδίδεται το άστρο Σείριος, το οποίο συνδέεται στενά με το ηλιακό μας σύστημα.

Από τους ενατενιστές ονομάζεται εμπνευσμένη ενατένιση ή μυστική θεολογία, όπου ο Θεός διδάσκει μυστικά την ψυχή και την καθοδηγεί στην τέλεια αγάπη. Απλά η ψυχή, εστιάζει την προσοχή της στοργικά στο Θεό για να ακούει τη Φωνή Του και να δέχεται το Φως Του. Αυτός στέλνει την εμπνευσμένη ενατένιση, δηλαδή την αγαθή Σοφία του Θεού επιφέροντας πολύ ιδιαίτερα αποτελέσματα πάνω στην ψυχή. Εξαγνίζοντάς την και φωτίζοντάς την μας προδιαθέτει για την ένωση αγάπης μαζί του.

Ο Άγιος Ιωάννης του Σταυρού περιγράφει με τον δικό του τρόπο αυτή την εμπειρία: «Κατέληξα από τις αντίστροφες και πενιχρές ασκήσεις που αναφέρθηκαν, στα έργα του Θεού και στη συνομιλία μαζί Του. Δηλαδή η κατανόησή μου ξέφυγε από τον εαυτό της και από ανθρώπινη μεταμορφώθηκε σε Θεία. Γιατί, ενωμένη καθώς είναι με τον Θεό μέσω αυτής της κάθαρσης, δεν αντιλαμβάνεται πια με τον ίδιο περιορισμένο και ατελή τρόπο όπως πρώτα, αλλά μέσω της Θείας Σοφίας με την οποία έχει ενωθεί. Και η θέλησή μου ξέφυγε από τον εαυτό της και έγινε και η ίδια Θεία. Γιατί, αφού έγινε ένα με την Θεία αγάπη, δεν αγαπά πια με την παιδική και περιορισμένη δύναμη και σθένος όπως πριν, αλλά με τη φλογερή δύναμη και αγνότητα του Θείου Πνεύματος. Και έτσι η θέληση δεν λειτουργεί πια σε σχέση με τον Θεό κατά τον ανθρώπινο τρόπο, όπως ακριβώς και η μνήμη μετατρέπεται ολοκληρωτικά σε αιώνιους στοχασμούς και συλλήψεις της δόξας. Και τελικά, κάθε ενέργεια και πάθος της Ψυχής, μέσω αυτής της νύχτας και της κάθαρσης του παλαιού Αδάμ, ξαναγεννιέται μέσα σε θεία αρμονία και αγαλλίαση».

Ένα τόσο υψηλό επίπεδο εξαγνισμού, φυσικά, οδηγεί την ψυχή κατευθείαν στο Θεό ή στο Κέτερ.

Στην κορυφή της Μεσαίας Στήλης βρίσκεται το Κέτερ, το Στέμμα, η Ρίζα κάθε ύπαρξης. Αποκαλείται Κορώνα. Η Κορώνα βρίσκεται πάνω από το κεφάλι και το Κέτερ συμβολίζει μια μορφή συνείδησης που δεν προσεγγίζεται κατά την διάρκεια της ενσάρκωσης. Βρίσκεται έξω από την εκδήλωση που αφορά τα πεδία της μορφής. Η πνευματική εμπειρία του είναι η Ενότητα με τον Θεό και όποιος την πετυχαίνει λέγεται πως εισέρχεται στο φως και δεν επιστρέφει ξανά.

Σε εκείνη την ευτυχισμένη νύχτα προχώρησα,
Μυστικά, χωρίς κανείς να με βλέπει,
Μη βλέποντας τον εαυτό μου,
Δίχως άλλο φως, ή οδηγό.
Εκτός από αυτό που έκαιγε στην καρδιά μου.
                                                                                                  Σκοτεινή Νύχτα της Ψυχής
                                                                                                                                                Άγιος Ιωάννης του Σταυρού

Μέσω των Ατραπών της Μεσαίας Στήλης η συνείδηση βαδίζει το δρόμο για την επιστροφή στην Πρωταρχική Πηγή. Ο Ίσραελ Ρεγκάρντιε (Islael Regardie) αναφέρει μια τεχνική, σύμφωνα με την οποία μπορεί κανείς να ενεργοποιήσει τις Σφαίρες της Μεσαίας Στήλης και τις ατραπούς που τις συνδέουν ώστε να οδηγηθεί σε κατάσταση ισορροπημένης δραστηριότητας, αυξημένης ζωτικότητας και δύναμης. Προβλήματα πνευματικής σύγχυσης και αναποφασιστικότητας επιλύονται και καθώς ο νους διευρύνεται η συνείδηση εξυψώνεται και ανταποκρίνεται στις υπαγορεύσεις του ανώτερου Εαυτού.

Πηγές

• Η Σκοτεινή Νύχτα της Ψυχής, Άγιος Ιωάννης του Σταυρού, εκδόσεις Ιάμβλιχος, 2018.
• Η Καββάλα και τα Σύμβολά της, Israel Regardie, εκδόσεις Ιάμβλιχος, 1991.
• Η Μυστική Καββάλα, Dion Fortune, εκδόσεις Ιάμβλιχος 1986.
• Οι Ατραποί της Σοφίας, Gareth Night, εκδόσεις Ιάμβλιχος 2009.
• Η Μεσαία Στήλη, Israel Regardie, εκδόσεις Ιάμβλιχος 1991.
• Τσάκρα: Τα Ενεργειακά Κέντρα του Ανθρώπου, C.W. Leadbeater, εκδόσεις Ιάμβλιχος 2001.
• Great Work (Thelema).

Μ.Μ.