Μακροκοσμικές Προοπτικές, Μικροκοσμικές Προσεγγίσεις

Κάθε άτομο πάνω στον πλανήτη -από το απλούστερο ώς το πιο σύνθετο- συμμετέχει ενεργά στις εξελικτικές φάσεις που υποδεικνύονται από τις εσωτερικές διδασκαλίες, τις σχετικές με τη δημιουργία του κόσμου. Όλα τα ανθρώπινα όντα μοιράζονται τους λεπτότερους και θαυμαστούς πνευματικούς πόρους αυτού του κόσμου, όπως και τα φυσικά χαρακτηριστικά του.

Από τη σκοπιά της διανοητικής εξέλιξης και της ηθικής εκπαίδευσης, το πρώτιστο στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης είναι η συμμετοχή της στην υπερβατική ύπαρξη μεγαλύτερων οντοτήτων, όπως είναι πλανητικός, ο ηλιακός και κατ' επέκτασιν ο συμπαντικός λόγος. Μέσω του πνευματικού σπινθήρα της αυτοσυνείδησης, κάθε άνθρωπος λαμβάνει το ανεκτίμητο δώρο της γνώσης της αλήθειας, της ορθής αντίληψης για τα υπάρχοντα πράγματα και της ικανότητας για πνευματική δράση. Ως λανθάνων σπόρος της θείας αυτο-συνείδησης, είναι ένα αδιάσπαστο κομμάτι του ενιαίου πεδίου της αρχέγονης Σοφίας που διαπερνά και στηρίζει το διαφοροποιημένο κόσμο μας.

Τούτη θεϊκή Σοφία είναι το θεμέλιο της συνειδητοποίησης της προέλευσής μας, που χάνεται στο άφατο σκοτάδι και τη σιγή και την ίδια στιγμή είναι η διάνοια που κατευθύνει το νοητό σύμπαν. Είναι ένας από τους αρχιτέκτονες του σύμπαντος, που αντανακλάται στα ψυχικά επίπεδα της εξατομικευμένης ύπαρξης του ανθρώπου ως Κάρμα. Και τούτο το Κάρμα, αντίθετα από την εικόνα που του έχει δώσει η παγκόσμια εσωτερική λόγοτεχνία, είναι το αρχέτυπο της υπερβατικής σοφίας μέσα στον άνθρωπο, η αντανάκλαση των χαμένων Κόσμων, που οδηγεί αλάθητα τον περιπλανώμενο προσκυνητή πίσω στην Ατραπό.

Η αφύπνιση αυτής της σοφίας δεν είναι το αποκλειστικό έργο των ανθρώπινων όντων, έτσι όπως διακρίνονται από τα άλλα βασίλεια της φύσης. Μάλλον είναι ένα κοινό ρεύμα που μεταφέρει κάθε σπινθήρα ζωής προς την έσχατη ενότητα μέσω εξελικτικών κύκλων μετασχηματισμού. Η ανθρωπότητα συμμετέχει στο παγκόσμιο Κάρμα και η συμμετοχή της ρυθμίζει τις καρμικές της σχέσεις με τα υπόλοιπα βασίλεια του πλανήτη. Κυβερνώμενη από τον συμπαντικό νόμο της αρμονίας και του ελέους, κάθε φάση εξέλιξης και κάθε βασίλειο της φύσης διαμορφώνεται και καθορίζεται από μια σειρά αναπόφευκτων εξελικτικών σταδίων. Κάθε άτομο σε αυτό το ρεύμα έχει τις ευκαιρίες του και τους περιορισμούς του. Ισορροπώντας ανάμεσα στην υπερβατική ενότητα και την πλάνη της διαφοροποίησης, η συνείδηση δοκιμάζει μια σειρά καταστάσεων που διακρίνονται από τις μεταλλαγές του διαστήματος, της κίνησης και της διάρκειας. Μέσω της γέννησης και του θανάτου, μέσω της συμμετοχής και της απόσυρσης, μέσω της επιβεβαίωσης και της άρνησης, το κατάλληλο χώμα προετοιμάζεται και οι σπόροι της αυτο-συνείδησης επιταχύνονται, έτσι ώστε να βλαστήσουν και να ανθίσουν στην πληρότητα της εξελικτικής διαδικασίας.

Αφύπνιση στη Συμπαντική Ευθύνη

Υπό αυτό το φως, η παρούσα φάση της ανθρώπινης εξέλιξης μπορεί να θεωρηθεί ως περίοδος αφύπνισης στην καθολική ευθύνη. Μια αφύπνιση η οποία διαρκεί ως το σημείο εκείνο που τα ανθρώπινα όντα θα πραγματώσουν την πλήρη εσωτερική τους ταύτιση με τον Λόγο, θα αντιληφθούν την αλληλεγγύη της ύπαρξής τους με όλες τις άλλες ψυχές και θα βιώσουν το πνευματικό έλεος και την αβλάβεια. Φωτισμένα και ενεργοποιημένα από την υπερβατιή σοφία του Λόγου, θα ανακαλύψουν μέσα τους την ικανότητα και τη δύναμη που απαιτείται για να υπηρετήσουν τους στόχους της εξέλιξης και της ενότητας. Επίσης, θα κατανοήσουν γιατί η υπηρεσία της ανθρωπότητας και η ολοκλήρωση των καρμικών υποχρεώσεων προς τις άλλες ανθρώπινες υπάρξεις και τα βασίλεια της Φύσης είναι προϋπόθεση για τη συνειδητοποίηση του αόρατου δεσμού τους με το πεπρωμένο. Καλύπτοντας και διαπερνώντας όλο το σύμπαν, από το Λόγο ως το πιο μικροσκοπικό άτομο, το Κάρμα είναι αδιαχώριστο από το πνεύμα της Σοφίας που δημιουργεί, στηρίζει και αναπαράγει την εκδήλωση από τη μη-εκδήλωση.

Κάθε ανθρώπινη ύπαρξη στη διάρκεια της ζωής της μέσα στην ύλη και πέρα από αυτήν δέχεται και αποδίδει σωματίδια ζωής από και προς αναρίθμητες υπάρξεις, βυθισμένες στη συλλογική αστρική δεξαμενή. Στο ρεύμα του κοσμικού ωκεανού υφίσταται μια αδιάκοπη κίνηση, από την οποία κανείς δεν μπορεί να διαφύγει. Κάθε τέτοιο σωματίδιο που διαπερνά την ύπαρξή μας δοκιμάζει και διατηρεί τις σκέψεις και τα συναισθήματα που αναπτύσσονται στον εφήμερο φορέα μας, διαμορφώνοντας έτσι και το καρμικό περιβάλλον μας. Όλα αυτά τα άτομα διαμορφώνουν τα βασίλεια και τις κατηγορίες στοιχειακών με τις οποίες αλληλεπιδρά η ανθρωπότητα στον εξελικτικό της δρόμο. Συνεπώς κατέχουν μια αρχετυπική λειτουργία στην ιστορία της κοσμικής και της ανθρώπινης εξέλιξης. Μελετώντας προσκετικά τις στοιχειώδεις διαδικασίες της ζωής, μπορεί να αποκτήσει κανείς μια ελάχιστη διορατικότητα για τη μαγική διαδικασία της αναπνοής, της σκέψης της αίσθησης και της θέλησης. Με αυτόν τον τρόπο βλέπει με διαφορετικό μάτι έννοιες όπως είναι η καλή τύχη και η κακή τύχη, τα ατυχήματα ή οι ευτυχείς συμπτώσεις και αντιλαμβάνεται πως οι ορισμοί που έδινε μέχρι τώρα είναι ανεπαρκείς για την κατανόηση της ακρίβειας του Κάρμα. Κατά τον ίδιο τρόπο θα καταλάβει ότι όλες οι σχέσεις του με τη ζωή, τις άλλες ανθρώπινες υπάρξεις και τα βασίλεια της φύσης δε ρυθμίζονται από φαντασιώσεις ή μηχανιστικές υποθέσεις οι οποίες δεν είναι επαρκείς για να κατανοήσει ή να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της ζωής.

Το ξύπνημα της θείας δημιουργικής δυνατότητας μέσα στην ανθρώπινη φύση μέσω της κατανόησης του Κάρμα απαιτεί το συνδυασμό μιας μακροκοσμικής προοπτικής με μια μικροκοσμική εφαρμογή. Τα ανθρώπινα όντα στην εποχή του Υδροχόου είναι οι πολιτιστικοί κληρονόμοι ενός αχανούς οράματος του φυσικού κόσμου που αποτελείται από δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων γαλαξίες. Ενώ μπορούν να έχουν λίγες ευκαιρίες να παρατηρήσουν τους ίδιους τους γαλαξίες, έχουν πολλές ευκαιρίες να ακούσουν ή να διαβάσουν για αυτούς. Η πραγματικότητα του γαλαξιακού διαστήματος είναι πιο ζωντανή για τον σύγχρονο άνθρωπο από ήταν για τους ανθρώπους που ζούσαν πριν από τον παρόντα αιώνα. Με τα πλανητάρια, με την εκπαίδευση και τα βιβλία, με τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας εκατομμύρια ανθρώπων είναι σε θέση να κερδίσουν μια αναλαμπή της τρομερής πραγματικότητας των διαστρικών κόσμων. Μέσω του ενθουσιασμού των διανοητικών και φυσικών ταξιδιών της ανακάλυψης, πολλά σημερινά παιδιά έχουν κατανοήσει σχετικά τη θέση της γης στους έναστρους ουρανούς. Μέσω αυτής της μακροκοσμικής προοπτικής, που είναι η κληρονομιά της σύγχρονης ανθρωπότητας, οι άνθρωποι έχουν αποκτήσει πρόσβαση στις απέραντες δυνάμεις του διαστήματος. Συγχρόνως, η ικανότητα να χρησιμοποιηθεί τέτοια γνώση στην καθημερινή ζωή απαιτεί μια μικροκοσμική προσέγγιση, η λεπτή έμφαση που έδωσε ο Γκοτάμα στο μυστήριο του μεμονωμένου λουλουδιού, η ομορφιά του ιδιαίτερου πέταλου, το βίωμα της μεμονωμένης στιγμής.

Το Ενεργό Παράδειγμα

Κάτι από αυτό το πνεύμα διαπότισε τη ζωή του Albert Schweitzer, για να παραθέσουμε ένα παράδειγμα, ο οποίος, από τη νεαρά του ηλικία ως το θάνατό του εργάστηκε εργάστηκε για να υπηρετήσει τις ανάγκες των συνανθρώπων του. Ο Schweitzer σκέφτηκε ότι το κεντρικό πρόβλημα του σύγχρονου πολιτισμού είναι η έλλειψη της αίσθησης του ιερού, η έλλειψη «σεβασμού για τη ζωή». Μέσω αυτού του μεγάλου μάντραμ, η θεραπευτική κληρονομιά του Schweitzer στην ανθρωπότητα, επέστησε την προσοχή στην ανάγκη για έλεος, νοημοσύνη και ταπεινότητα ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στην αλληλεπίδραση με τη φύση ή τα άλλα ανθρώπινα όντα. Μέσω του σεβασμού ακόμη και για τα μικρότερα πράγματα, του σεβασμού για τις ανθρώπινες σχέσεις και για τις δυνατότητες όλων των ανθρώπινων πλασμάτων μπορεί να αποκατασταθεί η αίσθηση του ιερού. Όπως είπε ο ίδιος ο Schweitzer, «η αλήθεια δεν έχει κάποιον ιδιαίτερο χρόνο. Η ώρα της είναι τώρα – πάντα». Αυτό είναι η μικροκοσμική προσέγγιση, μέσω της οποίας μπορεί να κάνει κανείς τη διαφορά. Βλέποντας καθαρά τις πραγματικές ανάγκες της ανθρωπότητας, οποιαδήποτε ανθρώπινη ύπαρξη, σε κάθε στιγμή μπορεί να έχει μια αποφασιστική συμβολή στο πνευματικό ρεύμα που προστατεύει κάθε ανθρώπινη ψυχή.

Υπάρχει μια ευθεία και ουσιαστική σχέση ανάμεσα στο βαθμό που σέβεται κανείς τη ζωή και το βαθμό που κατανοεί το ίδιο το μυστήριο της ζωής. Η κατανόηση της αιτιατής ή μη-αιτιατής σχέσης ανάμεσα στην αιτία και το αποτέλεσμα καθορίζει το βαθμό ολοκλήρωσης μεταξύ της μακροκοσμικής προοπτικής και της μικροκοσμικής προσέγγισής που επικδεικνύει κανείς στη ζωή του. Ψήγματα κατανόησης αυτής της αρχής μπορούμε να δούμε σήμερα στη σύγχρονη επιστήμη, η οποία επιδιώκει να συνδέσει τους νόμους που κυβερνούν τη ζωή και το θάνατο των γαλαξιών και των αστεριών με τους νόμους της μικροκοσμικής φυσικής που κυβερνούν τις δονητικές ιδιότητες των μορίων και της ενέργειας. Η ίδια τάση στη σύγχρονη σκέψη φαίνεται στις προσπάθειες να συνδεθούν ακόμη και οι μηχανιστικές θεωρίες σχετικά με τα εγκεφαλικά κύτταρα και τα νευρολογικά φαινόμενα με την ακατέργαστη ακόμα έννοια των διανοητικών δονήσεων που έχουν επιπτώσεις στα συναισθήματα και τη συμπεριφορά. Η αφύπνιση της θείας Σοφίας και η καθιέρωση της αληθινής συνοχής της συνείδησης εξαρτάται από μια σαφή διορατικότητα στη σχέση μεταξύ του ιδεατού και της συμμετοχής της ζωής στη μορφή. Η εσωτερική διδασκαλία διδάσκει ότι η ζωή προηγείται της μορφής και ότι η εκδήλωσή της στα διαφορετικά πεδία της ύπαρξης πρέπει να γίνει αντιληπτή ως διάχυση ενέργειας. Έτσι η υπηρεσία αποκτά ένα διαφορετικό νόημα, ως συνειδητή τάση για διάχυση του κοσμικού ελέους, της κοσμικής αγάπης στο περιβάλλον. Με αυτόν τον τρόπο η ενέργεια της αγάπης, η ενότητα, παράγει ένα θετικό ισοζύγιο Κάρμα με ανυπολόγιστα ευεργετικές συνέπειες για το σύνολο της ανθρωπότητας.

Η Δυναμική των Καρμικών Σχέσεων

Αν δεν υπήρχε ο νόμος του Κάρμα, σαφώς η ανθρωπότητα δε θα ήταν ενσαρκωμένη εδώ, σε αυτόν τον πλανήτη. Τούτο πρακτικά σημαίνει ότι ο νόμος του αιτίου και του αιτιατού είναι ένας καθολικός πνευματικός νόμος και όχι απλά φυσικός κανόνας. Τούτος ο νόμος κυβερνά τις ενέργειες και τις αντιδράσεις όλης της ζωής και όλων των μορφών ζωής. Με βάση τα παραπάνω, οφείλουμε να τον αντιληφθούμε ως ενέργεια που δονείται σε συχνότητες πολύ υψηλότερες και λεπτότερες από εκείνες που μπορούμε να αντιληφθούμε με φυσικό ή τεχνητό τρόπο, μέσω συγκεκριμένων οργάνων. Η καρμική αποστολή της ενσάρκωσής μας στον πλανήτη είναι μια αποστολή αγάπης, υπηρεσίας και διαρκούς πνευματικής ανάπτυξης. Όταν κατανοούμε πλήρως και εφαρμόζουμε αυτόν τον νόμο με εποικοδομητικό και όχι καταστροφικό τρόπο, είναι δυνατόν να κατανοήσουμε στη διάρκεια μιας ζωής τα καρμικά μαθήματά μας. Η ζωή μέσα σε ένα φυσικό σώμα, εδώ στη γη, χρειάζεται να γίνεται κατανοητή ως ευκαιρία για εξέλιξη, μια ευκαιρία που παρέχεται αφειδώς στην ανθρωπότητα.

Ωστόσο, η ζωή μέσα στην ύλη παράγει ενεργειακές σχέσεις με τα υπόλοιπα άτομα που απαρτίζουν την εκδηλωμένη Ύπαρξη. Και όταν αναφερόμαστε σε άτομα συνυπολογίζουμε κάθε μορφή ζωής ως διακριτή οντότητα, ακόμη και τον πλανήτη στο σύνολό του. Μέσα σε αυτό το σύνολο κάθε είδους δράση μας προκαλεί σαφείς ενεργειακές επιδράσεις στις υπόλοιπες μορφές ζωής. Και όπως ένα κύμα ενεργειακό έχει φάσεις ζενίθ, ναδίρ και δυναμικής ισορροπίας, έτσι και οι ενεργειακές επιδράσεις μας στο περιβάλλον παράγουν τη δυναμική τους που περιλαμβάνει στιγμές ενεργητικής έκφρασης, παθητικής διάθεσης και τελικής εξισορρόπησης. Δίνουμε και παίρνουμε σε μια διαρκή προσπάθεια εξισορρόπησης. Έχει ιδιαίτερη σημασία λοιπόν το τι δίνουμε και τι παίρνουμε. Το Κάρμα είναι καθαρή ενέργεια που φέρει εγγενώς τη δύναμη της εξέλιξης. Συνεπώς τα αποτελέσματα που παράγει στις ανθρώπινες σχέσεις έχουν ως στόχο την κατανόηση της ουσίας της ζωής και την ανάπτυξη της ανθρωπότητας σε όλα τα επίπεδα της έκφρασής της.

Συνεπώς η δυναμική των ανθρώπινων σχέσεων, παρόλο που εμείς την αντιλαμβανόμαστε και τη βιώνουμε μέσα από τα πέπλα του εγώ ως προσωπική εμπειρία, είναι ουσιαστικά απρόσωπη ενεργειακή διευθέτηση και έχει ως στόχο της την ίδια την εξέλιξη. Αν μπορούσαμε να κατανοήσουμε πλήρως αυτή την απλή αλήθεια θα βλέπαμε με διαφορετικό μάτι και τις οδυνηρές και τραυματικές εμπειρίες της ζωής. Ο αποτελεσματικότερος ίσως τρόπος για να επιλύσουμε τις τραυματικές εμπειρίες μας σε αυτή τη ζωή, είναι να αναθεωρήσουμε πλήρως την αντίληψή μας για την ίδια τη ζωή. Το Ντάρμα -ο τρόπος που ζούμε δηλαδή- διαμορφώνεται από το ενεργειακό ισοζύγιο έτσι όπως εμείς οι ίδιοι το έχουμε παράγει κατά τη διάρκεια των πολλαπλών ενσαρκώσεων. Σε όσα συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας λοιπόν, κρύβεται η απάντηση και το κλειδί της ατομικής μας εξέλιξης. Η δυναμική των καρμικών σχέσεων παράγει ένα ενεργειακό περιβάλλον που μας ωθεί σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση μαθητείας. Αν είμαστε πρόθυμοι να κατανοήσουμε, το μάθημα λαμβάνεται. Αν δεν είμαστε πρόθυμοι να μάθουμε, τότε μπορεί να ξοδέψουμε μια ολόκληρη ζωή στη μεμψιμοιρία και την αυτολύπηση, στην οργή και το θυμό.

Εδώ θα πρέπει να κατανοήσουμε επίσης ότι το κάρμα είναι επίσης υπεύθυνο και για αυτές που αποκαλούμε καλές στιγμές της ζωής. Αυτό δεν αλλάζει βέβαια την απροσωπία του. Δεν υπάρχει ο θεός της τύχης που μας χαμογελά. Είναι απλά η εκπλήρωση ενός διαφορετικού μαθήματος που οδηγεί πάντα στον ίδιο σκοπό, την εξέλιξη. Μπορούμε να πούμε, παραφράζοντας μια γνωστή ρήση, πώς όταν ένας άνθρωπος κατανοήσει τη διαδικασία της εξέλιξης και στρέψει τη θέλησή του προς αυτή την κατεύθυνση, τότε όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος συνομωτούν για να επιτύχει το σκοπό του. Τότε και μόνον τότε είναι συνειδητός χειριστής της ζωής του και της ζωής που τον περιβάλλει. Τότε μόνον μπορεί να αναλάβει υπεύθυνα την εκπλήρωση του ατομικού και συλλογικού Κάρμα.

Για την κάμπια που παγιδεύεται στο κουκούλι, η προσπάθεια να βγει προς τα έξω είναι αναμφισβήτητα επίπονη. Αν μπορούσε να μιλήσει, βέβαια, θα μας εξηγούσε πόσο άθλια και οδυνηρή είναι η διαδικασία της μετουσίωσης και της απελευθέρωσης από το κουκούλι. Αλλά αυτό είναι το Κάρμα της. Μόλις δραπετεύσει από τον περιορισμό της ατομικής φυλακής της και μετασχηματιστεί σε μια όμορφη πεταλούδα, ξεχνά γρήγορα τον πόνο και την προσπάθεια. Αντιμετωπίζει μια νέα ζωή και απλώνει τα φτερά της στο δρόμο προς την ελευθερία, σε ένα φωτεινό νέο κόσμο.

K.K.