Ο άνθρωπος από την εμφάνισή του στη Γη, λάτρεψε τη φύση με πολλούς τρόπους, καθ’ όσον βρισκόταν άρρηκτα δεμένος μαζί της σε κάθε βήμα της εξέλιξής του. Την λάτρεψε ως μητέρα, ως θεότητα, ως μαγική οντότητα. Από τότε μέχρι τώρα πολλές μεταβολές έχουν λάβει χώρα, στον άνθρωπο, στη φύση, στη μεταξύ τους σχέση και φτάνοντας στο σήμερα η σχέση αυτή κινδυνεύει σε μεγάλο βαθμό να καταστραφεί.

O Ιωάννης ο Βαπτιστής, είναι ένα ιστορικό πρόσωπο (περ. 1ος αιώνας ΠΚΕ- περ. 30) που χρησιμοποιούσε την τελετουργική εμβάπτιση στο νερό ως μέσο φυσικού εξαγνισμού, μετά από τον καθαρισμό της ψυχής με τη μεταμέλεια. Ο Ιωάννης, ήταν περιπλανώμενος ιεροκήρυκας και δραστηριοποιήθηκε στην περιοχή του Ιορδάνη ποταμού στις αρχές του 1ου αιώνα[1]. Είναι, επίσης, γνωστός ως Ιωάννης ο Πρόδρομος στον Χριστιανισμό, Ιωάννης ο Καταδύων ή Βυθίζων, σε ορισμένες χριστιανικές παραδόσεις των Βαπτιστών[2], και ως Προφήτης Γιαχία στο Ισλάμ. Ενίοτε αναφέρεται ως Ιωάννης ο Βαπτιστής.

Θωμάς Ακινάτης (Tommaso d' Aquino), φιλόσοφος και θεολόγος, μέλος του Τάγματος των Δομινικανών Μοναχών, θεωρείται ο σημαντικότερος εκπρόσωπος της σχολαστικής φιλοσοφίας κατά τον Μεσαίωνα, προάγγελος ενός αναγεννησιακού πνεύματος.

Το φιλοσοφικό του σύστημα αποτελεί μία σύνθεση χριστιανικής θεολογίας και φιλοσοφικών διδασκαλιών του Αριστοτέλη, συνδυάζοντας επιπλέον στοιχεία άλλων ρευμάτων, όπως ο στωικισμός και ο νεοπλατωνισμός, αλλά και διδασκαλίες του Αυγουστίνου και του Βοήθιου[1]. Με τον Θωμά Ακινάτη (13ος αιώνας) η αίγλη του Αριστοτέλη έφτασε στο απόγειό της και το αριστοτελικό σύστημα αποτέλεσε τη βάση της εκπαίδευσης στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, μέχρι και τον 17ο αιώνα[2].

Το άρωμα που αναδύεται από την καύση του θυμιάματος λειτουργεί ως μέσο για τον συντονισμό της ανθρώπινης συνείδησης με τους πνευματικούς κόσμους και την ανύψωσή της σε μια ένωση με τον Θεό. Αληθινά, πόσο γρήγορα απομακρύνονται οι σκέψεις από τα γήινα πράγματα, όταν ο άνθρωπος περιβάλλεται από την οσμή του θυμιάματος, που αναδύεται από τον ιερό βωμό. Και είναι γεγονός πως τίποτε δεν παρακινεί περισσότερο τον νου και δεν διεγείρει την ψυχική συνείδηση πιο αποτελεσματικά όσο τα αρώματα.

Πρόκειται για τους πνευματικούς αγγελιαφόρους του Θεού, για όντα τελειοποιημένα, που εκπληρώνουν τέλεια τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκαν. Δεν γεννιούνται, ούτε πεθαίνουν αλλά παραμένουν απαράλλακτα σε μια εξελισσόμενη τελειότητα μέχρι το τέλος του κάθε Κύκλου της Δημιουργίας. Έχουν αναλάβει το μεγάλο έργο της υλοποίησης του Συμπαντικού Σχεδίου, ως «Οικοδομούντα Πνεύματα», ως χτίστες του μεγάλου Οικοδομήματος και συνδέονται με τη λειτουργία και τη διευθέτηση των μεγάλων φυσικών φαινόμενων, από την αρχή της εκδήλωσής τους.

Ο «Μυστικισμός», έγραψε ο Κόβεντρι Πάτμορ (Coventry Patmore), «είναι η επιστήμη των εσχάτων», μια επιστήμη με την απόλυτη έννοια του όρου αλλά ταυτόχρονα και μια κατακλυσμική αναζήτηση για το Υπέρτατο και την τέλεια γνώση, για την Υπέρτατη Πραγματικότητα, την οποία η φιλοσοφία αποκαλεί Αλήθεια και η θρησκεία αναγνωρίζει ως Θεό. Μια έννοια αρκετά διαστρεβλωμένη. Από τη μία χρησιμοποιείται αδιάκριτα για την περιγραφή ενός πλήθους πνευματικών ή ψυχικών εμπειριών και από την άλλη έχει αδικαιολόγητα συνδεθεί με τις λαϊκές φαντασιώσεις για τις σκοτεινές όψεις της δυτικής εσωτερικής παράδοσης.

Η προέλευση της Λίλιθ χάνεται στο χρόνο πριν από το χρόνο. Αναδύθηκε από το χάος. Είναι η πρωταρχική θηλυκή ενέργεια που διαχωρίζεται από τον Αδάμ και την Εύα, εκφράζοντας κάποιες βασικές ασυνείδητες όψεις της θηλυκής Ύπαρξης.

Ο Βουδισμός, ένα από τα μεγαλύτερα και αρχαιότερα πνευματικά ρεύματα του κόσμου, εμφανίστηκε στην Ινδία πέντε αιώνες πριν την γέννηση του Χριστιανισμού και κυριάρχησε για 15 αιώνες. Σταδιακά υπερίσχυσε στην Κεντρική Ασία, την Άπω Ανατολή και την Νοτιοανατολική Ασία. Επικράτησε στην Κίνα, όσο καμία άλλη θρησκεία, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες εξαπλώθηκε και στη Δύση. 

Σύμφωνα με τις περσικές παραδόσεις ο Μίθρας ήταν ο θεός του Φωτός και της Σοφίας, της Αγάπης και της Αλήθειας που ενσαρκώθηκε στην ανθρώπινη μορφή του Λυτρωτή, εκείνη που ανέμενε ο Ζωροάστρης προφήτης Ζαρατούστρα.

Ο Θεός είναι μια πραγματικότητα τόσο στις ανατολικές όσο και τις αποκαλούμενες δυτικές θρησκείες, μια και ο Χριστιανισμός, ο Ιουδαϊσμός και ο Μουσουλμανισμός τουλάχιστον γεωγραφικά είναι γέννημα θρέμμα της Ανατολής. Ωστόσο, αυτή η πραγματικότητα νοείται διαφορετικά στην Ανατολή, όπου μέσω της επίδρασης του Ζεν κυρίως αντιμετωπίζεται ως αρχή και όχι ως πρόσωπο, όπως συμβαίνει κυρίαρχα στις θρησκείες του Βιβλίου, στις παρυφές της Ανατολής και στη Δύση.