Ο άνθρωπος είναι μια πολυδιάστατη οντότητα που φέρει εντός της όλες τις ποιότητες και τις δυνάμεις του εκδηλωμένου σύμπαντος και όπως κάθε τι άλλο μέσα στο Σύμπαν βαδίζει και αυτός το αέναο μονοπάτι της Εξέλιξης. Όμοιος με ταξιδιώτη περιδιαβαίνει στα μονοπάτια του κόσμου συλλέγοντας τα πετράδια της Σοφίας από κάθε γωνιά του Κόσμου. Και τα μάτια του ταξιδευτή λάμπουν από τη λαχτάρα να επιστρέψει στην πνευματική πηγή βιώνοντας την αιώνια ενότητα των πάντων…

Πολλοί είναι οι δρόμοι που μπορεί να περπατήσει ο οδοιπόρος και ένας από αυτούς είναι ο δρόμος της επιστήμης.

Η έννοια της επιστήμης είναι άρρηκτα δεμένη με την αναζήτηση της «Αλήθειας» σε κάθε επίπεδο ύπαρξης και το εργαστήρι της είναι ολάκερο το Σύμπαν. Η φυσική ανάγκη του ανθρώπου για έρευνα, προκειμένου να γνωρίσει τον εαυτό του, το σύμπαν και τον ρόλο του μέσα σε αυτό, τον οδήγησε από τα πανάρχαια χρόνια να πειραματιστεί με τις δυνάμεις της φύσης, να μάθει για αυτές από την συνειδητή αλληλεπίδραση του μαζί τους και τελικά να προσπαθήσει να εισχωρήσει πίσω από τα φαινόμενα στους νόμους που κινούν τα νήματα της εκδήλωσης, να εναρμονιστεί με αυτούς και να τους χειριστεί.Σιγά – σιγά οι γνώσεις που συσσώρευε του έδωσαν την δυνατότητα να ελέγχει όλο και περισσότερο την ύλη ώσπου στις μέρες μας φτάσαμε να γνωρίζουμε μια άνευ προηγουμένου τεχνολογική ανάπτυξη. Ωστόσο, παράλληλα με την επιστημονική και τεχνολογική ανάπτυξη ανδρωνόταν και μια υλιστική και μηχανιστική αντίληψη του κόσμου που έκανε τον άνθρωπο κυριολεκτικά σκλάβο των ίδιων του των επιτευγμάτων. Πραγματικά σήμερα μπορούμε να καυχιόμαστε για τα τεχνολογικά μας επιτεύγματα αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε το ίδιο σε ότι αφορά στην συνειδησιακή μας ανάπτυξη. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε καθημερινά γύρω μας καθώς ο πλανήτης μας υποφέρει από την ασυνειδησία και την ασυδοσία του ανθρώπου.

Στην πορεία της ανάπτυξής της η επιστήμη πέρασε από διάφορα στάδια. Στην μακρινή αρχαιότητα η επιστήμη δεν ήταν κάτι ξεκομμένο από την καθημερινή πραγματικότητα. Ήταν εκτός από νοητική προσέγγιση και διαίσθηση, βίωμα, φιλοσοφία, και χαρά για την ζωή. Αργότερα τα ηνία πήρε ο αναλυτικός νους και το αποτέλεσμα ήταν η μηχανιστική αντίληψη του κόσμου όπου το άτομο – ερευνητής ήταν σαν ξένο σώμα μέσα στον κόσμο, καθώς και η άκρατη εξειδίκευση σε κάθε τομέα της ζωής. Η μονομερής χρήση του νου και η αποξένωση του ανθρώπου από τις υπόλοιπες εσωτερικές του ικανότητες τον έκαναν υπερφίαλο σε σημείο που στα τέλη του 19ου αιώνα οι επιστήμονες της εποχής να διακηρύσσουν ότι ο άνθρωπος γνωρίζει τα πάντα για το σύμπαν και ότι δεν έμενε πλέον κάτι άλλο να μάθει!

Ήταν φανερό ότι η κίνηση του εκκρεμούς είχε φτάσει στο ένα άκρο της και ότι πλέον η επιστήμη είχε φτάσει σε ένα τέλμα, σε μια στασιμότητα. Όπως ακριβώς το εκκρεμές σταματά να κινείται για λίγο όταν φτάνει στο μέγιστο πλάτος της κίνησής του. Ήταν επίσης φανερό ότι, όπως και το εκκρεμές, θα άρχιζε μια κίνηση προς την αντίθετη κατεύθυνση και σε αρμονία με τις εσωτερικές παλίρροιες που διαπερνούν αθέατες τον κόσμο της ύλης. Αυτή όμως η κίνηση θα σήμαινε προσωρινή διατάραξη της υπάρχουσας ισορροπίας, «σπάσιμο» των τελματωμένων μορφών και εμφάνιση νέων μορφών κατανόησης των πραγμάτων που θα μπορούσαν να γίνουν φορείς των νέων συνειδησιακών κατακτήσεων της ανθρωπότητας. Και πράγματι κάτι τέτοιο δεν άργησε να συμβεί, καθώς στις αρχές του 20ου αιώνα έκαναν της εμφάνισή τους επιστημονικές θεωρίες που τάραξαν τα νερά και οδήγησαν με την δυναμική τους την επιστήμη σε ένα νέο επίπεδο κατανόησης του κόσμου.

Η θεωρία της Σχετικότητας και η Κβαντομηχανική εισήγαγαν πρωτοποριακές αντιλήψεις του κόσμου και οδήγησαν την επιστήμη σε πιο αφηρημένες επικράτειες αντίληψης των πραγμάτων. Επίσης μέσα από αυτές τις δύο θεωρίες, που ουσιαστικά είναι συμπληρωματικές η μία προς την άλλη, ο άνθρωπος – παρατηρητής γίνεται ουσιαστικός συμμέτοχος των δρώμενων της ζωής. Η θεωρία του Χάους πήγε τα πράγματα ένα βήμα παραπέρα καθώς πλέον μέσα από τη θεώρησή της ο άνθρωπος δεν είναι απλός παρατηρητής αλλά και δημιουργός, καθώς η οποιαδήποτε δράση του φαίνεται ότι έχει αντίκτυπο και στην πλέον απόμακρη γωνιά του κόσμου. Και τα πράγματα δεν σταμάτησαν εδώ. Κάτω από τη οπτική των νεώτερων θεωριών της Κβαντικής Μηχανικής και των Υπερχορδών αρχίσαμε να μιλάμε για παράλληλες διαστάσεις και άλλα επίπεδα ύπαρξης που συνυπάρχουν και αλληλοδιαπερνούν το ένα το άλλο. Κάτι ανάλογο δηλαδή με την εσωτερική πραγματικότητα των τεσσάρων Καββαλιστικών κόσμων, αλλά και των επτά εσωτερικών επιπέδων ύπαρξης. Ακόμη έκαναν την εμφάνισή τους εκπληκτικές θεωρίες που αν και δεν έχουν γίνει, ακόμη, επίσημα αποδεκτές από την επιστημονική κοινότητα είναι θέμα χρόνου να αναγνωριστεί η αξία τους, καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι αναγνωρίζουν έστω και ενστικτωδώς την ορθότητά τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων θεωριών είναι η θεωρία της «Γαίας» και η θεωρία των «Μορφογενετικών Πεδίων».

Έτσι άρχισαν να διαφαίνονται κάποιες νέες τάσεις στο δρόμο της επιστήμης και στις μέρες μας είναι πλέον ευδιάκριτες και γίνονται ολοένα πιο ισχυρές. Η επιστήμη πλέον ξεφεύγει από την στείρα εξειδίκευση και στηρίζεται όλο και περισσότερο στην ομαδική εργασία των επιστημόνων αλλά και στην συνεργασία όλων των επιστημών. Υπάρχει μια σαφέστατη τάση σύνθεσης και όλο και περισσότεροι επιστήμονες το αντιλαμβάνονται αυτό, ιδιαίτερα εκείνοι που βρίσκονται στην αιχμή του δόρατος της παγκόσμιας επιστημονικής έρευνας. Αυτή η τάση σύνθεσης όμως δεν σταματά εδώ καθώς έχει οδηγήσει σε μια ολιστική θεώρηση τόσο του ίδιου του ανθρώπου όσο και του σύμπαντος.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η έξαρση που γνωρίζουν στις μέρες μας κάθε είδους εναλλακτικές μορφές ιατρικής οι οποίες δίνουν μια νέα αντίληψη της ανθρώπινης οντότητας αναγνωρίζοντας ουσιαστικά την εσωτερική του πραγματικότητα. Οι νέες επιστημονικές θεωρίες έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν από την μελέτη της ύλης και να μελετούν άλλα επίπεδα ύπαρξης. Οι πιο προχωρημένες θεωρίες της Κβαντικής και των Υπερχορδών ουσιαστικά συνιστούν σχολές φιλοσοφικής σκέψης και δεν είναι τυχαίο ότι όσοι ερευνητές εμπλέκονται σε έρευνες σχετικά με αυτές δεν αντιμετωπίζουν πλέον την ζωή με τον κοφτό και στείρο τρόπο του επιστήμονα του 19ου αιώνα, αλλά αντίθετα τους διαπερνά μια φιλοσοφική διάθεση μέσα από την οποία άλλωστε οι θεωρίες τους μπορούν να εκφραστούν καλύτερα. Με άλλα λόγια, το εκκρεμές φαίνεται να επιστέφει στη αρχική του θέση, τότε που η επιστήμη ήταν συνθετική και άμεσα βιωματική. Μια επιστροφή που όμως βρίσκεται σε έναν ανώτερο κύκλο του εξελικτικού σπειροειδούς.

Εξάλλου, όλο και περισσότερο φαίνεται ότι για την κατανόηση των νέων αυτών θεωριών δεν αρκεί η ορθολογική σκέψη από μόνη της. Όσο και αν ακούγεται παράξενο στον ορθολογικό νου, η επιστήμη έχει πάψει να είναι αυστηρά υλική στην συνείδηση των ανθρώπων. Ουσιαστικά αυτή την στιγμή εισχωρούμε στην έρευνα του αιθερικού πεδίου, αν και η επιστημονική κοινότητα δεν έχει υιοθετήσει αυτόν τον παραδοσιακά εσωτερικό όρο για να περιγράψει τα νέα πεδία μελέτης της.

Όμως ακόμη δεν έχει γίνει συνείδηση ότι εισχωρώντας σε νέα πεδία μελέτης απαιτείται και μια νέα αντίληψη των πραγμάτων, γιατί τότε θα κρίνουμε τα δρώμενα του ενός πεδίου με όρους του άλλου με αποτέλεσμα να εμφανίζονται τα επιστημονικά παράδοξα. Η μελέτη ενός εσωτερικού πεδίου ύπαρξης απαιτεί νέα όργανα μελέτης και σε αυτό το σημείο η σύγχρονη επιστήμη υστερεί καθώς τείνει, ακόμη, να μελετά τις νέες επικράτειες με παλιά όργανα. Τα νέα όργανα μελέτης και αντίληψης θα πρέπει να αναζητηθούν στον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων. Εξάλλου αυτά που η εξωτερική επιστήμη ανακαλύπτει αυτή τη στιγμή αποτελούσαν κάποτε επτασφράγιστα μυστικά των Μυστηρίων χιλιάδες χρόνια πριν. Όσο όμως η Εξέλιξη προχωρά τόσο περισσότερα θα αποκαλύπτονται προς τα έξω έως ότου τελικά η ανθρωπότητα να τραβήξει πλήρως το πέπλο της Φύσης ώστε εξωτερική και εσωτερική επιστήμη να γίνουν «ένα» στην συνείδηση των ανθρώπων.

Κ.Σ.