«Μερικοί συναντούν σπόρους φυτών που ριζώνουν με την πάροδο του χρόνου, 
ενώ άλλοι αλλάζουν την πορεία της ζωής τους σε μια στιγμή».

Οι Ιάπωνες λένε: χρησιμοποιήστε το Ιτσίγκο ιτσιέ για να μάθετε να είστε παρόντες, να συντονίζεστε και να ενθουσιάζεστε με τη στιγμή, να μπορείτε να προσδιορίσετε τι είναι αυτό που σας ενεργοποιεί και σας φέρνει ευτυχία.

Το Ιτσίγκο Ιτσιέ ως Βίωμα Ζωής

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής περιλαμβάνει γρήγορους ρυθμούς με καθημερινές ανησυχίες, υποχρεώσεις, επιθυμίες που ζητούν άμεση ικανοποίηση, εγκλωβίζοντας με αυτόν τον τρόπο την ύπαρξη και απομακρύνοντάς την από την ουσία της ζωής. Έτσι οι περισσότεροι βιώνουμε επιφανειακά τα γεγονότα δίχως να συμμετέχουμε σε αυτά, και σταδιακά χάνεται η επικοινωνία με το περιβάλλον στο κυνήγι μιας φαινομενικής ψεύτικης ικανοποίησης.

Εάν κάποια στιγμή σωπάσουμε για λίγο και αφουγκραστούμε την ίδια μας τη ζωή, μέσα σε μια στιγμή, μπορεί να συνειδητοποιήσουμε το μεγαλείο της. Αυτή η μοναδική στιγμή μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας, την αντίληψή μας για τον κόσμο και να μας οδηγήσει σε βαθιές και ουσιαστικές αλλαγές γυρίζοντας το εντός μας κλειδί.

Κάθε άτομο κατέχει το κλειδί που μπορεί να ανοίξει τις πύλες προς την αρμονία, την φιλία με τον εαυτό και τους άλλους, την συμπόνια, την αποδοχή της ατέλειας, την παρατήρηση, την ομορφιά, την αγάπη για τη ζωή. Ενώ μπορεί, επίσης, να απελευθερώσει τη δημιουργική πηγή που κρύβεται μέσα του.

Αυτό το κλειδί ονομάζεται «Ιchigo ichie» Ιτσίγκο ιτσιέ (- 期 - 会 ) και προφέρεται [it͡ɕi.ɡo it͡ɕi.e]. Πρόκειται για μια ιαπωνική φράση που σημαίνει «μία φορά, μία συνάντηση» και επίσης ως «αυτή η στιγμή, μια ευκαιρία». Είναι ένα ιαπωνικό ιδίωμα τεσσάρων χαρακτήρων (yojijukugo) που περιγράφει την πολιτιστική αξία της κάθε συνάντησης η οποία βιώνεται σαν ένας μοναδικός θησαυρός που δεν θα επαναληφθεί ποτέ ξανά με τον ίδιο τρόπο. Αν το αφήσουμε να ξεφύγει χωρίς να το ζήσουμε ολοκληρωτικά, η στιγμή θα χαθεί για πάντα.

Η φράση ιτσίγκο ιτσιέ συνδέεται με το δόγμα του Βουδισμού Ζεν και την έννοια της παροδικότητας. Η αρχική λέξη ιτσίγκο, χρησιμοποιείται στις βουδιστικές γραφές για να αναφερθεί στο χρόνο που περνάει «από τη στιγμή της γέννησης μέχρι τον θάνατό μας», δηλαδή τη ζωή του κάθε ανθρώπου.

Το ιτσίγκο ιτσιέ αναφέρεται στην ιδέα ότι κανείς δεν μπορεί να αναδημιουργηθεί. Κάθε στιγμή και κάθε σύγκλιση χρόνου, χώρου, φωτός, διάθεσης, σκέψης και περιστάσεων είναι μοναδική και ανεπανάληπτη.

Η φιλοσοφία του ιτσίγκο ιτσιέ, στο Βουδισμό Ζεν, χρονολογείται από τις ιαπωνικές τελετές τσαγιού (τσανόγιου) ή τελετή προσοχής του 16ου αιώνα, όπου οι συμμετέχοντες συναντούνταν για να πιούν τσάι μαζί. Μια τελετή που καλλιεργούσε τις πέντε αισθήσεις, γεύση-όσφρηση-όραση-αφή-ακοή, ώστε να δίνουν σε κάθε στιγμή όλο τον πλούτο των ανθρώπινων αισθήσεων με την κατανόηση ότι αυτή ακριβώς η τελετή δεν θα επαναληφθεί στη ζωή τους. Επομένως, πρέπει να προσεγγιστεί με σεβασμό, ειλικρίνεια και προσοχή. Παρόλο που ο οικοδεσπότης και οι καλεσμένοι μπορεί να βλέπονται συχνά κοινωνικά, μία συγκέντρωση δεν μπορεί ποτέ να επαναληφθεί επακριβώς. Ο οικοδεσπότης, φρόντιζε για κάθε πτυχή της συνάντησης με σεβασμό, ανοιχτή καρδιά και ειλικρίνεια ώστε να διασφαλίσει ότι τίποτε δεν θα ενείχε το παραμικρό σφάλμα και οι καλεσμένοι από την πλευρά τους, εκτιμώντας πως ο οικοδεσπότης το έχει προγραμματίσει άψογα, συμμετείχαν με όλη τους την ψυχή και με βαθιά ειλικρίνεια. Αυτό σημαίνει «μία φορά, μία συνάντηση».

Η πρώτη γραπτή μαρτυρία που έχουμε για το ιτσίγκο ιτσιέ βρέθηκε σε ένα σημειωματάριο του δασκάλου του τσαγιού Γιαμάνουε Σότζι (Yamanoue Soji) το 1588.

Σε μετέπειτα εποχή συνδέεται ως ιδέα με τους Ιάπωνες δασκάλους του τσαγιού Σεν νο Ρίκυου (Sen no Rikyu) και Λι Ναοσούκε (Ii Naosuke). Την «δανείστηκε» ο Λι Ναοσούκε, ο οποίος έζησε την περίοδο 1815-1860, και η ιστορία λέει ότι, επειδή δεχόταν απειλές δολοφονίας, ετοίμαζε το τσάι του κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία. Κάθε φορά που το έκανε, ένιωθε ότι το τσάι ήταν μοναδικό και πιο όμορφο από ό,τι πριν. Ήξερε ότι δεν θα είχε ποτέ την ευκαιρία να πιει άλλο τσάι ακριβώς όπως αυτό που μόλις είχε φτιάξει. Γιατί το ιτσίγκο ιτσιέ είναι ένας τρόπος να κατανοήσουμε και να αγκαλιάσουμε τη μοναδικότητα της ζωής.

Οι Ιάπωνες χρησιμοποιούν αυτή την έκφραση σε δύο καταστάσεις: όταν συναντούν έναν ξένο για πρώτη φορά και όταν συναντούν γνωστούς, για να τονίσουν ότι κάθε περίσταση είναι μοναδική. Και στις δύο χρήσεις της έκφρασης, το θέμα είναι να δείξουμε ευγνωμοσύνη και να εκτιμήσουμε μια συνηθισμένη στιγμή στη ζωή μας. Ταυτόχρονα, μεταφέρει επίσης, έναν υπαινιγμό νοσταλγίας και μας υπενθυμίζει ότι το πέρασμά μας στο χρόνο είναι φευγαλέο.

Χρειάζεται να εκτιμούμε κάθε στιγμή σαν έναν όμορφο θησαυρό. Πρέπει να γίνουμε κυνηγοί στιγμής. Και καθώς το σύμπαν αλλάζει αδιάκοπα και μαζί του κι εμείς, τίποτε δεν θα ξανασυμβεί ποτέ έτσι όπως συμβαίνει στον παρόντα χρόνο.

Ένας τρόπος, για να λάβουμε υπόψη το μετασχηματιστικό βάρος των μεμονωμένων στιγμών, είναι μέσω της θεωρίας του χάους για το φαινόμενο της πεταλούδας. Σύμφωνα με αυτό, «μια πεταλούδα που χτυπά τα φτερά της στο Χονγκ Κονγκ μπορεί να εξαπολύσει θύελλα στη Νέα Υόρκη». Με άλλα λόγια, οποιαδήποτε αλλαγή, όσο μικρή και αν είναι, δημιουργεί εντελώς διαφορετικές συνθήκες λόγω μιας διαδικασίας επαύξησης. Η κρίσιμη σύνδεση μεταξύ του ιτσίγκο ιτσιέ και του φαινομένου της πεταλούδας είναι η εξής: Αν και ποτέ δεν γνωρίζουμε τις τελικές συνέπειες των πράξεων και των αποφάσεών μας, κάθε στιγμή έχει μια ζωτική αξία. Και δεδομένου ότι αυτό που μας συμβαίνει επηρεάζει κι άλλους ανθρώπους, που με τη σειρά τους επηρεάζουν άλλους, η αρχική διατάραξη, τελικά, αλλάζει τα πάντα. Αυτό που κάνουμε τώρα θα έχει ένα μοναδικό και εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα από αυτό που θα μπορούσαμε να κάνουμε κάποια άλλη στιγμή. Το ιτσίγκο ιτσιέ περιλαμβάνει τόσο την ιδέα της παρατήρησης και της εκτίμησης κάθε στιγμής, όσο και την πρακτική της αξιοποίησης αυτής της προσοχής για επίτευξη αρμονίας με τους άλλους και αγάπη για τη ζωή.

Η καλλιέργεια και η πρακτική του ιτσίγκο ιτσιέ μάς δίνει τη δυνατότητα να ζήσουμε μια πιο ευτυχισμένη, πιο ολοκληρωμένη ζωή, χωρίς να αισθανόμαστε επιβαρυμένοι από προβολές που έχουν να κάνουν με το παρελθόν ή το μέλλον. Μας μαθαίνει να ζούμε πλήρως στο παρόν, στο τώρα, αναγνωρίζοντας και εκτιμώντας το δώρο της κάθε στιγμής. Όταν λειτουργούμε μακριά από κάθε είδους περισπασμούς, αφιερώνουμε την προσοχή μας σε ένα μόνο πράμα τη φορά, σαν να ήταν το πιο σημαντικό στον κόσμο. Ακόμη και το να αφιερώνουμε χρόνο στην ξεκούρασή μας θεωρείται σημαντικό, γιατί ενισχύει την επιθυμία για απόλαυση της στιγμής. Η διάθεση, επίσης, του να επισπεύδουμε τα γεγονότα από ανυπομονησία, είναι ικανή να μας στερήσει πλήρως ό,τι καλύτερο μπορούμε να ζήσουμε σε κάθε στιγμή. Όπως και η τάση μας για προσδοκίες, γιατί το να προσβλέπουμε, να περιμένουμε να συμβούν ορισμένα πράγματα, είναι ένας εγγυημένος τρόπος να σκοτώσουμε τη στιγμή. Είναι επίσης αναγκαίο, να παρατηρούμε όσα συμβαίνουν δίπλα μας, αποδεχόμενοι τις στιγμές και απομακρύνοντας την πνευματική μας μυωπία, χωρίς άλλες φιλοδοξίες. Ακόμη και η προσπάθεια ανάλυσης της κάθε στιγμής, ακόμη και ευτυχισμένης, καταστρέφει μεμιάς την ευτυχία. Η χαρά της στιγμής δεν μπορεί να καθοριστεί, να κατατμηθεί, να κατανοηθεί, μπορούμε μόνο να τη ζήσουμε. «Αν θες να ευτυχήσεις, μην αναλύσεις».

Η κατανόηση της πρακτικής του ιτσίγκο ιτσιέ μάς βοηθά να γίνουμε φίλοι με τον εαυτό μας και αντί να τον συγκρίνουμε συνέχεια με τους άλλους, να νιώσουμε την μοναδικότητά μας στον κόσμο. Να αποδεχθούμε και να εκτιμήσουμε τις ατέλειές του, καθώς κάθε αποτυχία είναι ένα σημάδι ότι πρέπει να ακολουθήσουμε διαφορετικό δρόμο. Κάθε ελάττωμα είναι μια πρόκληση για τη λείανση ενός διαμαντιού. Και αν έχουμε τη θέληση να βελτιωθούμε, τότε είναι τέλειο να είμαστε ατελείς. Μας βοηθά ακόμη να εξασκηθούμε επάνω στην όψη της συμπόνιας, όχι του οίκτου, αλλά στην βαθιά ενσυναίσθηση που μας επιτρέπει να ταξιδέψουμε προς την κατάσταση του άλλου, για να κατανοήσουμε τα κίνητρά του, ακόμη και τα λάθη του.

Εάν στρέψουμε την προσοχή μας από έξω προς τα μέσα και θέσουμε στον εαυτό μας το ερώτημα «τι σκέφτομαι;» θα παρατηρήσουμε πλήθος ιδεών, αναμνήσεων, συναισθημάτων, πεποιθήσεων να μας περιβάλλουν. Διαχωρίζοντας τον παρατηρητή από το παρατηρούμενο, ίσως καταφέρουμε να αποκόψουμε τον εαυτό μας από το μυαλό, και απλά, διατηρώντας τις διαδικασίες του νου να κερδίσουμε μια ανήκουστη ηρεμία-διαύγεια, ενώ ταυτόχρονα, ίσως καταλάβουμε με διαισθητικό και βαθύ τρόπο τη φύση της πραγματικότητας.

Εξίσου σημαντικό είναι να απελευθερωθούμε από καθετί επουσιώδες. Η ζωή είναι μια σαγηνευτική περιπέτεια και χρειάζονται λίγες αποσκευές, κι όταν νιώθουμε παραφορτωμένοι ας αναρωτηθούμε τι μπορούμε να ξεφορτωνόμαστε;

Ας απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή σαν την τελευταία ανάσα, χωρίς να αναβάλλουμε την ευτυχία. Αν ξέρουμε πώς να αξιοποιήσουμε και να εκτιμήσουμε τις μικρές στιγμές, αυτές μπορούν να φωτίσουν ολόκληρη την ζωή μας.

«Δεν μπορούμε να σκοτώσουμε τον χρόνο
χωρίς να πληγώσουμε την αιωνιότητα».
                                                               Χένρι Ντέιβιντ Θορώ (Henry D. Thoreau)

Ένας απλός τρόπος να αρχίσουμε να εφαρμόζουμε το ιτσίγκο ιτσιέ στην καθημερινή μας ζωή είναι να δώσουμε την κατάλληλη προσοχή στους άλλους.

Πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην ζωή ως άτομα και ως κοινωνία, οφείλονται στην έλλειψη προσοχής στο ανθρώπινο περιβάλλον. Έχουμε την ευκαιρία να συνδεθούμε με χιλιάδες ανθρώπους, αλλά είναι εξαιρετικά σπάνιο να βρούμε κάποιον που να ξέρει πραγματικά να ακούει. Είναι σοφό να αναζητήσουμε ανάμεσα στους ανθρώπους, εκείνους που όντας χαρούμενοι και εμπνευσμένοι, είναι ικανοί να εκτιμούν και να μοιράζονται την ομορφιά της κάθε στιγμής και έχουν την ικανότητα να ακούν. Το ιτσίγκο ιτσιέ είναι ένα κάλεσμα για να ανακτήσουμε τη δύναμη της προσοχής και να γίνουμε ένας καλός φίλος. Και η καλή παρέα, είναι απαραίτητη για το ιτσίγκο ιτσιέ, αφού οι άνθρωποι που στερούνται την χαρά της ζωής και την αγνότητα του πνεύματος μπορούν να καταστρέψουν μια συγκέντρωση με την αρνητικότητά τους.

Αν κοιτάξουμε τους ανθρώπους γύρω μας, ή ακόμη και τον εαυτό μας, θα δούμε ότι σπάνια κινούμαστε και ζούμε στο παρόν. Οι σκέψεις μας περιφέρονται προς όλες τις κατευθύνσεις και είναι δύσκολο να τις κρατήσουμε συγκεντρωμένες στο πού βρισκόμαστε τώρα, στο τι κάνουμε τώρα και με ποιον είμαστε τώρα. Ακόμη και όταν είμαστε μόνοι μας, μπορούμε να αποτελέσουμε μια καλή παρέα με τον εαυτό μας κι ένα φλιτζάνι τσάι με το σωστό πνεύμα, μπορεί να εξελιχθεί σε μια αξέχαστη γιορτή.

Το ιτσίγκο ιτσιέ εξαρτάται από την ικανότητά μας να ακούμε, να βλέπουμε, να αγγίζουμε και να μυρίζουμε κάθε στιγμή, κάνοντας μόνο ένα πράγμα κάθε φορά και βάζοντας την καρδιά και την ψυχή μας σε αυτό, σαν να ήταν το τελευταίο πράγμα που επρόκειτο να ζήσουμε στη γη. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να αφήσουμε τα τηλέφωνά μας μακριά.

Η στιγμή είναι ένας ζηλιάρης εραστής που απαιτεί να τα δώσουμε όλα. Κάθε ανεπανάληπτη στιγμή είναι μια μικρή όαση ευτυχίας. Και πολλές οάσεις μαζί κάνουν έναν ωκεανό ευτυχίας. Μόνο ζώντας με τη χαρά, μπορούμε να απολαύσουμε το παρόν της ζωής μας.

Η φύση επίσης προσφέρει πανέμορφες στιγμές: το χρυσό φως του ήλιου που δύει, ένα ελαφρύ άγγιγμα του χιονιού ή ένα μονοπάτι καλυμμένο με ξερά φύλλα μια φθινοπωρινή μέρα είναι εικόνες που αξίζουν την πλήρη προσοχή μας και φορτίζουν τις μπαταρίες της ψυχής μας. Μπορούμε να κάνουμε κάθε στιγμή να είναι σημαντική και να ζούμε συνειδητοποιώντας πως όλα συμβαίνουν μόνο μία φορά.

Το να είσαι παρών ακούγεται εξαιρετικά απλό, αλλά στην πραγματικότητα αποδεικνύεται πως δεν είναι πάντα εύκολο.

Έχοντας επίγνωση της μοναδικής φύσης κάθε συνάντησης που ισχύει μία φορά στη ζωή και ζώντας ολοκληρωτικά στο παρόν, εμπλουτίζουμε και βελτιώνουμε τη ζωή μας, τις σχέσεις μας, ενώ ταυτόχρονα απελευθερώνουμε τη δημιουργικότητά μας.

Κάθε άτομο που συναντάμε μπορεί να μας αλλάξει: Ας είμαστε ανοιχτοί σε νέους ανθρώπους, καθώς κάθε ξένος θα μπορούσε να είναι ένα συγγενικό πνεύμα που είχαμε σκοπό να γνωρίσουμε. Συχνά το άτομο που περιμένουμε λιγότερο μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε πιο ζωντανοί.

Ας φροντίσουμε επίσης, να είμαστε πλήρως ο εαυτός μας με αγαπημένα πρόσωπα και φίλους. Το να είμαστε παρόντες είναι μια δια βίου πρόκληση και συχνά δύσκολο να εφαρμοστεί με τους πιο κοντινούς μας ανθρώπους.

Η έκφραση της ιαπωνικής φράσης mono no aware, ανταποκρίνεται στην επίγνωση της παροδικότητας όλων των πραγμάτων και αυξάνει την εκτίμηση της ομορφιάς τους, ενώ προκαλεί μια απαλή θλίψη κατά την απώλειά τους. Μεταφράζεται κυριολεκτικά ως «να γνωρίζεις το πέρασμα του χρόνου». Είναι γλυκόπικρο γιατί συνειδητοποιούμε ότι η φύση του είναι εφήμερη. Αλλά δεν είναι μια αρνητική εμπειρία. Αντίθετα, σημαίνει να συνδεόμαστε με την αληθινή ουσία της ζωής, και ως εκ τούτου είναι ένας άμεσος δρόμος προς το ιτσίγκο ιτσιέ.

Εν ολίγοις, το ιτσίγκο ιτσιέ μπορεί να είναι μια ήπια υπενθύμιση ότι δεν υπάρχει κάποια εγγύηση πως κάτι θα συμβεί ξανά και έτσι μας ενθαρρύνει να δράσουμε με έντονη παρουσία, εκτιμώντας το δώρο της ζωής κάθε στιγμή γιατί, στην πραγματικότητα -αυτό είναι. Να είμαστε παρόντες όταν έχει μεγαλύτερη σημασία. Όλα μπορούν να περιμένουν εκτός από αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή.

Αν και είναι δύσκολο να συμπυκνώσουμε αυτή την ιαπωνική φιλοσοφία ζωής υπάρχουν δέκα αρχές που συνοψίζουν τα βασικά.

1. Δεν αναβάλλουμε τις όμορφες στιγμές.

Κάθε ευκαιρία εμφανίζεται μόνο μία φορά. Εάν δεν την «αγκαλιάσουμε», χάνεται για πάντα. Η ζωή είναι υπόθεση του τώρα ή ποτέ. Όπως ο κυνηγός του μύθου στην αναζήτηση της αιώνιας σοφίας που βρίσκει ανοιχτές τις πόρτες της ιερής Σαμπάλα και δεν εισέρχεται, έτσι και η ευκαιρία ζωής προσφέρεται μόνο μία φορά.

2. Ζούμε κάτι σαν να πρόκειται να συμβεί μόνο μία φορά στη ζωή μας.

Γιαυτό δίνουμε όλες μας τις αισθήσεις, όλο μας τον εαυτό σε κάθε συνάντηση με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Μπορεί να ζήσουμε μόνο μία μέρα τη φορά και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι θα ξυπνήσουμε το επόμενο πρωί. Ας μην αναβάλλουμε, λοιπόν, την ευτυχία. Η καλύτερη στιγμή της ζωής μας είναι πάντα αυτή που ζούμε τώρα.

3. Ζούμε στο παρόν.

Τα ταξίδια στο παρελθόν και στο μέλλον είναι συχνά οδυνηρά και σχεδόν πάντα ανώφελα. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτό που συνέβη. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα συμβεί. Αλλά εδώ αυτήν τη στιγμή, όλες οι δυνατότητες είναι υπαρκτές. Το Ζεν μάς διδάσκει να αγκαλιάζουμε τη στιγμή, χωρίς άλλες φιλοδοξίες από αυτήν.

4. Κάνουμε πράγματα που δεν έχουμε ξανακάνει.

Όπως είπε ο Αϊνστάιν, δεν μπορείς να κάνεις συνεχώς το ίδιο πράγμα και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα. Ένας άλλος τρόπος για να κάνουμε μια στιγμή αξέχαστη είναι να «παραδοθούμε» και να αφήσουμε κάτι νέο να ανθίσει μέσα μας. «Μια τυπική στιγμή κάικα είναι όταν μέσα μας αρχίζει να ανθίζει κάτι το οποίο αγνοούσαμε».

5. Εξασκούμε το Ζαζέν-διαλογιζόμαστε.

Μπορούμε να καθίσουμε σε ένα μαξιλάρι διαλογισμού ή απλώς να παρατηρήσουμε το θαύμα της ζωής. Η απομάκρυνση από τον καθημερινό ανεμοστρόβιλο του άγχους, της βιασύνης και των υποχρεώσεων θα μας ανοίξει την πόρτα της ευεξίας.

6. Βελτιώνουμε τις πέντε αισθήσεις μας.

Εξασκούμαστε στην τέχνη του να ακούμε, να παρατηρούμε, να αγγίζουμε, να γευόμαστε και να μυρίζουμε, για να δώσουμε σε κάθε στιγμή τον πλούτο των ανθρώπινων αισθήσεων. Αυτό θα μας επιτρέψει επίσης, να προσέχουμε περισσότερο τους άλλους, αυξάνοντας το επίπεδο ενσυναίσθησης και την επίδρασή μας.

7. Παρατηρούμε τις συμπτώσεις.

Η συνείδηση των συγχρονικοτήτων μάς επιτρέπει να διαβάζουμε καλύτερα τα σημάδια που μας στέλνει η μοίρα και να βελτιώνουμε την ανάγνωση των μηνυμάτων που στέλνει το σύμπαν. Ένα ημερολόγιο αυτής της καθημερινής μαγείας θα αυξήσει την ικανότητά μας να παρακολουθούμε τα αόρατα νήματα της πραγματικότητας.

8. Κάνουμε κάθε συγκέντρωση γιορτή.

Δεν περιμένουμε τις σωστές συνθήκες -διακοπές, ταξίδι, γενέθλια- για να ζήσουμε εξαιρετικά πράγματα. Με την κατάλληλη διάθεση και το σωστό πνεύμα, κάθε μέρα μπορεί να είναι μια γιορτή. Και αν είμαστε με άλλους ανθρώπους, γιορτάζουμε την παρέα τους ως δώρο.

9. Εάν δεν μας αρέσει αυτό που έχουμε, κάνουμε κάτι διαφορετικό.

Ως ανθρώπινες υπάρξεις έχουμε τη δύναμη να ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας όσες φορές χρειαστεί. Εάν η πραγματικότητά μας είναι βαρετή και προβλέψιμη, με το ιτσίγκο ιτσιέ, έχουμε την ευκαιρία να δημιουργήσουμε μια άλλη. Η ζωή είναι μια συναρπαστική περιπέτεια μέσα από την οποία είναι καλύτερο να ταξιδεύει κάποιος καθημερινά, και, όποτε αισθάνεται υπερφορτωμένος, να αναρωτηθεί: «Τι μπορώ να αφήσω;»

10. Ας γίνουμε κυνηγοί όμορφων μοναδικών στιγμών.

Όπως συμβαίνει με κάθε τέχνη, όσο περισσότερο εξασκείσαι, τόσο πιο άφθονα και γενναιόδωρα θα είναι τα αποτελέσματα.

Κάθε στιγμή Ιτσίγκο Ιτσιέ μάς τοποθετεί σε μια αχρονικότητα, η μέτρηση δεν έχει νόημα, τα δευτερόλεπτα μπορεί να μας φανούν ώρα και η ώρα μέρες. Και αυτό γιατί ακολουθούμε τη ροή της ζωής όπου, όχι μόνο ο χρόνος, αλλά ολόκληρος ο κόσμος, μοιάζει να εξαφανίζεται.

Ας θυμόμαστε πως είμαστε περαστικοί από εδώ και πως από εμάς εξαρτάται αν θα απολαύσουμε αυτό το ταξίδι.

Ο Οράτιος, στις Ωδές (i.xi.8), μας δίνει το δικό του κλειδί για το ταξίδι της ζωής: carpe diem.

Πηγές

• Έκτορ Γκαρθία & Φράνσεσκ Μιράλιες, Ιτσίγκο-ιτσιέ, Εκδόσεις Πατάκης, 2020
• www.wikipedia.org/wiki/ichi-go_ichi-e
• http://lifecurator.co/travel/ichigo-ichie-intense-presence-in-a-cup-of-tea
• https://forge.medium.com/how-the-japanese-concept-of-ichigo-ichie
• https://www.you.co.uk/ichigo-ichie-japanese-philosophy/
• https://www.andro.gr/empneusi/ichigo-ichie-book-happiness/
• www.naturanrg.gr, Naturanrg#114

Ι.Φ.