Ο Ήλιος αποτελεί πηγή ζωής για τη Γη μας και η παρουσία του αποτέλεσε ένα παγκόσμιο και διαχρονικό πνευματικό σύμβολο. Η σημαντική επιρροή του αναγνωρίσθηκε από αρχαιοτάτων χρόνων και αποτυπώθηκε στις λατρείες όλων των λαών, καθώς και στην πανάρχαια τέχνη-επιστήμη της αστρολογίας.

Οι μελετητές της αστρολογίας θεωρούν το σύμπαν ως μία ολότητα, μέσα στην οποία υπάρχει μια άρρηκτη μα συνεχώς μεταβαλλόμενη σχέση μεταξύ των μεγάλων ουράνιων σωμάτων, όπως είναι ο Ήλιος, η Σελήνη και οι πλανήτες, και όλων των πλασμάτων που ζουν πάνω στη Γη. Πιστεύουν ότι στην κίνηση όλων αυτών υπάρχει μια αλληλεξάρτηση, ένας συσχετισμός. Ο Καρλ Γκ. Γιούνγκ διατύπωνε μια πολύ σπουδαία φράση στο βιβλίο του «Το Μυστικό του Χρυσού Λουλουδιού» όταν έγραφε: «Ό,τι γεννιέται ή γίνεται αυτή τη χρονική στιγμή, έχει τις ιδιότητες αυτής της χρονικής στιγμής». Ένας πιο σύγχρονος όρος από την πλευρά της ψυχολογίας για την έκφραση της αλήθειας, είναι ότι, οι πλανήτες δίνουν ορισμένες τάσεις στο ασυνείδητο του ατόμου με στόχο, την αυτογνωσία.

«Τα κύματα του ωκεανού των πλανητών
καλύπτουν το ρεύμα των φωτοβόλων άστρων.
Γεμάτη μηνύματα και ομορφιά είναι η εποχή μας!»
                                                                              Μορύα

Αστρονομικά Στοιχεία για τον Ήλιο

Ο Ήλιος είναι μία γιγάντια σφαίρα αερίων, με το υδρογόνο και το ήλιο να αποτελούν το 98% της χημικής του σύστασης. Ωστόσο, για τα συμπαντικά δεδομένα είναι ένα κοινό άστρο μικρού μεγέθους, ένα μικρό φωτεινό σημείο ανάμεσα σε άλλα 200 δισεκατομμύρια περίπου άστρα που υπάρχουν μόνο στο δικό μας Γαλαξία. Στην παρούσα εξελικτική του φάση το υδρογόνο μετατρέπεται σε ήλιο μέσω πυρηνικών αντιδράσεων και σε αυτή τη μεταστοιχείωση οφείλεται η τεράστια ενέργεια που παράγει. Εκτιμάται πως σε κάθε δευτερόλεπτο ο Ήλιος εκπέμπει τόση ενέργεια όση θα έδινε μια έκρηξη 4 δισεκατομμυρίων βομβών υδρογόνου των 100 μεγατόνων η κάθε μία.

Ο Ήλιος, αποτελεί το κέντρο του Ηλιακού μας Συστήματος, η απόστασή του από τη Γη είναι 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα και πρόκειται για το πλησιέστερο άστρο προς εμάς. Αξίζει να σημειωθεί ότι ουσιαστικά είναι το μοναδικό άστρο που έχουμε την ευκαιρία να μελετούμε από κοντά και ότι όσο περισσότερο τον κατανοούμε τόσο περισσότερο αυξάνονται και οι γενικές μας γνώσεις για τα υπόλοιπα αστέρια.

Η περίοδος περιστροφής του είναι διαφορετική στους πόλους (αργή περιστροφή) από ότι στον ισημερινό (ταχεία περιστροφή), καθώς δεν είναι συμπαγές σώμα αλλά αεριώδες. Ενδεικτικά, η περίοδος περιστροφής του στον ισημερινό είναι περίπου 25 ημέρες, ενώ στους πόλους περίπου 34 ημέρες.

Εκτελεί πλήθος κινήσεων εκτός από την περιστροφή γύρω από τον άξονα του. Έτσι, για παράδειγμα και μεταξύ άλλων, κινείται ταχύτατα μέσα στο Γαλαξία μας, επίσης περιστρέφεται γύρω από το κέντρο του Γαλαξία, αλλά και ταξιδεύει μαζί με τον ίδιο το Γαλαξία στο διαγαλαξιακό χώρο. Βέβαια όλες αυτές είναι κινήσεις συμπαντικής κλίμακας και συνεπώς δεν γίνονται άμεσα αντιληπτές από εμάς.

Η διάμετρος του Ήλιου είναι περίπου 1.390.000 χιλιόμετρα. Σε ότι αφορά τη γενική δομή του αποτελείται από έναν υπέρπυκνο πυρήνα σε αεριώδη κατάσταση και μια ατμόσφαιρα η οποία απαρτίζεται από τρεις στοιβάδες: τη φωτόσφαιρα, τη χρωμόσφαιρα και το στέμμα.

Η θερμοκρασία στην επιφάνειά του είναι 5.700 βαθμοί Κελσίου, ενώ στον πυρήνα του ξεπερνά τα 15 εκατομμύρια βαθμούς Κελσίου.

Ο Ήλιος ακολουθεί έναν ενδεκαετή κύκλο δραστηριότητας ο οποίος σχετίζεται με την παρουσία στην επιφάνειά του ενός μέγιστου και ενός ελάχιστου αριθμού «ηλιακών κηλίδων» (πρόκειται για ισχυρότατα, τοπικής έκτασης μαγνητικά πεδία που λόγω του ότι έχουν χαμηλότερη θερμοκρασία από το περιβάλλον τους φαίνονται ως σκοτεινές κηλίδες πάνω στην επιφάνεια του Ήλιου). Έχει παρατηρηθεί και καταγραφεί επιστημονικά ότι η μέγιστη ηλιακή δραστηριότητα συμπίπτει με τον μέγιστο αριθμό ηλιακών κηλίδων και ότι επιδρά με ποικίλους τρόπους πάνω στη Γη. Έτσι, για παράδειγμα, στο μέγιστο του ηλιακού κύκλου έχει παρατηρηθεί πως υπάρχει έξαρση σεισμικής δραστηριότητας στη Γη, ενώ στατιστικά οι πληθυσμοί είναι πιο ευερέθιστοι και εκδηλώνονται περισσότεροι πόλεμοι. Ωστόσο, η επιστημονική έρευνα και τεκμηρίωση για αυτές τις επιρροές ουσιαστικά μόλις τώρα ξεκινά.

Ο Ήλιος μας εκπέμπει ενέργεια εδώ και 5 δισεκατομμύρια χρόνια και με βάση τις υπάρχουσες εκτιμήσεις θα συνεχίσει τουλάχιστον για άλλα τόσα τη δράση του. Στη συνέχεια θα μετατραπεί σε ερυθρό γίγαντα «καταπίνοντας» τον Ερμή και την Αφροδίτη και κατακαίγοντας τη Γη. Και τέλος θα συρρικνωθεί σε έναν «λευκό νάνο» που θα χάσει σταδιακά τη λαμπρότητά του και θα καταλήξει να περιφέρεται στο σύμπαν ως «σκοτεινός νάνος» αστέρας.

Ηλιακά Συστήματα

Ένα ηλιακό σύστημα, αποτελείται από πλανήτες, δορυφόρους, κομήτες, αέρια, σκόνη, αστεροειδείς (σχετικά μεγάλα κομμάτια βράχων συγκρίσιμα με το μέγεθος ενός μικρού πλανήτη) και μετεωρίτες (μικρά κομμάτια βράχων). Όλα αυτά, περιφέρονται γύρω από ένα ή περισσότερα κεντρικά άστρα, τα οποία ονομάζουμε «ήλιους».

Στην εποχή μας η ραγδαία τεχνολογική πρόοδος έχει επιτρέψει την έμμεση ανίχνευση εκατοντάδων πλανητών που κινούνται γύρω από μακρινά άστρα και τα οποία συνιστούν μέλη ηλιακών συστημάτων.

Όπως ο άνθρωπος αποτελεί τμήμα, ενός μεγαλύτερου συνόλου, της ανθρωπότητας έτσι και κάθε πλανήτης ξεχωριστά αποτελεί τμήμα μιας μεγαλύτερης οντότητας, αυτής του Ηλιακού μας Συστήματος. Ωστόσο σύμφωνα με τις παραδοχές της εσωτερικής παράδοσης το Ηλιακό μας Σύστημα ως ζωντανή οντότητα αποτελεί τμήμα ενός ακόμη μεγαλύτερου οργανισμού. Έτσι, όπως αναφέρεται στο βιβλίο Εσωτερική Αστρολογία της Αλίκης Μπέιλη, αποτελεί τμήμα μιας μεγαλύτερης οντότητας, που εκφράζεται μέσα από επτά ηλιακά συστήματα, στα οποία συμπεριλαμβάνεται και το δικό μας.

Σύμφωνα με το Ερμητικό Αξίωμα «Όπως επάνω, έτσι και κάτω», τα ηλιακά συστήματα, γεννιούνται, πεθαίνουν και ξαναγεννιούνται, διαγράφοντας κύκλους δραστηριότητας και ανάπαυσης όπως και ο άνθρωπος. Υπάρχει μια διαρκής κορύφωση και μια κατάσταση δραστηριότητας σε κάθε τομέα της φύσης που αντιστοιχεί στις μεταβολές της πλημμυρίδας και της αμπώτιδας, της μέρας και της νύχτας, του καλοκαιριού και του χειμώνα, της ζωής και του θανάτου.

Στην Αστρολογία, ο Ήλιος, η Σελήνη και οι οκτώ πλανήτες, (ο Ερμής, η Αφροδίτη, ο Άρης, ο Δίας, ο Κρόνος, ο Ουρανός, ο Ποσειδώνας και ο Πλούτωνας), με τις κινήσεις τους είναι φορείς ενεργειών που επηρεάζουν τη ζωή πάνω στον πλανήτη Γη.

Να σημειωθεί ότι η λέξη «πλανήτης», που είναι παράγωγο της λέξης «πλάνης», σημαίνει περιπλανώμενος, αφού οι πλανήτες φαίνονται ότι ταξιδεύουν στο νυκτερινό ουρανό (σε σχέση με τα άστρα που μοιάζουν να είναι ακίνητα και τα οποία για αυτόν το λόγο χαρακτηρίστηκαν ως «απλανείς»). Οι ονομασίες αυτές υιοθετήθηκαν από τη μακρινή αρχαιότητα.

Οι πλανήτες κινούνται πάνω ή κοντά στην «εκλπειπτική» (τη φαινόμενη από τη Γη τροχιά του Ήλιου, όπως αυτή προβάλλεται πάνω στην ουράνια σφαίρα), με φόντο τις δώδεκα ομάδες αστέρων που είναι γνωστές ως «Ζωδιακός Κύκλος».

Όλοι οι αστρολογικοί πλανήτες, αναπαριστώνται με σύμβολα, τα οποία αποτελούνται από τρία βασικά σχήματα: μια ημισέληνο, ένα σταυρό και ένα κύκλο. Τα τρία αυτά σχήματα αντικατοπτρίζουν την ψυχή, την ύλη (ή τον υλικό κόσμο) και το πνεύμα (αιωνιότητα), αντίστοιχα.

Σύμφωνα με την εσωτερική διδασκαλία, κάθε πνευματικό Εγώ, είναι μια αχτίδα ενός «Πλανητικού Πνεύματος».

Στο Ζοχάρ, το σημαντικότερο Καββαλιστικό κείμενο, που πρωτοεμφανίστηκε το Μεσαίωνα, διαβάζουμε ότι: «Τ' άστρα του στερεώματος ενεργούν σαν φύλακες αυτού του κόσμου και καθετί σε αυτόν τον κόσμο έχει ένα ειδικά προορισμένο άστρο να φροντίζει για αυτό. Τα βότανα και τα δέντρα, το χορτάρι και τα αγριολούλουδα για να μεγαλώσουν και να ανθίσουν πρέπει να έχουν την δύναμη των άστρων που στέκουν από πάνω τους και κοιτάζουν κατευθείαν σε αυτά, το καθένα στην δική του τροχιά».

«Κάρφωσε το βλέμμα της ψυχής σου πάνω στο
αστέρι που είσαι η αχτίδα του,
το φεγγοβόλο αστέρι που λάμπει μέσα στα βαθιά
σκοτάδια της αιώνιας ύπαρξης,
μέσα στις ασύνορες πεδιάδες του άγνωστου.»
                                                                      «Η Φωνή της Σιγής», Ε. Π. Μπλαβάτσκι

Ο Ήλιος στην Παγκόσμια Μυθολογία

Σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη ο Ήλιος ήταν γιος του Τιτάνα Υπερίωνα και της Τιτάνιας Θείας ή Ευρυφάεσσας. Αδελφές του ήταν η Ηώ (Αυγή) και η Σελήνη. Οι αρχαίοι Έλληνες φαντάζονταν τον Ήλιο σαν έναν αμούστακο νέο που στόλιζε το κεφάλι του με ένα αστραφτερό φωτοστέφανο.

Κατοικούσε σε ένα χρυσό παλάτι στην ανατολή, στην κοίτη του ποταμού Ωκεανού και είχε ένα χρυσό άρμα που το έσερναν τέσσερα ολόλευκα άλογα, ο Ηώος, ο Αιθίοψ, ο Βρόντης και ο Στερόπης. Με αυτά διέσχιζε καθημερινά τον ουρανό, φτάνοντας το μεσημέρι στο πιο ανώτατο σημείο του (μεσουράνημα), ώσπου κατέληγε αργά το απόγευμα στην Δύση, επιστρέφοντας ξανά στο παλάτι του για να ξαναρχίσει την επόμενη ημέρα το ταξίδι του.

Ο Ήλιος βοήθησε τον Δία και τους υπόλοιπους θεούς στην Τιτανομαχία, στην κατάληψη της εξουσίας, αλλά στην μοιρασιά της γης, που έγινε αργότερα, απουσίαζε και οι θεοί τον ξέχασαν, ο Δίας το αντιλήφθηκε και θέλησε να κάνει νέα μοιρασιά, αλλά ο Ήλιος δεν τον άφησε και ζήτησε μόνο ένα νησί. Έτσι αναδύθηκε από τα ύδατα η Ρόδος και προσφέρθηκε στον Ήλιο, όπου αφού την στέγνωσε και της έδωσε την λάμψη του την έκανε ερωμένη του και από την ένωσή τους γεννήθηκαν επτά γιοι, οι Ηλιάδες.

Σύμφωνα με άλλο μύθο, ο Ήλιος ενώθηκε και με την Ωκεανίδα Πέρση και απόκτησε την Κίρκη και τον Αιήτη, κάποιοι άλλοι συγγραφείς αναφέρουν και τον Πέρση, την Πασιφάη και την Καλυψώ. Άλλες ερωμένες του Ήλιου ήταν η Λευκοθόη, κόρη της θεάς Αφροδίτης, η οποία για να εκδικηθεί τον Ήλιο που μαρτύρησε στον Ήφαιστο την σχέση της με τον Άρη, ενέπνευσε αυτόν τον έρωτα στον θεό. Επίσης ενώθηκε με την Σελήνη και απόχτησε τις Ώρες, και την Αίγλη που απόχτησε τις Χάριτες. Ανάλογα δε με τις περιοχές, οι απόγονοι του Ήλιου, έχουν διαφορετικές μητέρες.

Ένας άλλος γιος του Ήλιου, ο Φαέθον, από την Ωκεανίδα Κλυμένη, ζήτησε να οδηγήσει το άρμα του για μία μόνο ημέρα, με τραγικά αποτελέσματα. Τα χέρια του άπειρου νέου δεν ήταν τόσο δυνατά, για αυτό το άρμα άλλοτε ανέβαινε στα ύψη και τότε η Γη πάγωνε και άλλοτε κατέβαινε τόσο χαμηλά που τα ποτάμια, ο Ωκεανός και τα βουνά έβραζαν. Τότε ο Δίας για να σώσει τους ανθρώπους από την καταστροφή, έριξε έναν κεραυνό πάνω στον Φαέθοντα, που τον σκότωσε και κομμάτιασε το άρμα του. Το σώμα του έπεσε μέσα στον ποταμό Ηριδανό, και οι Ναϊάδες θλιμμένες για το πάθημά του, τον έθαψαν και πάνω στον τάφο του χάραξαν τους εξής στίχους: «Εδώ βρίσκεται ο Φαέθοντας, που οδήγησε το άρμα του θεού Ήλιου, απέτυχε, μα τόλμησε πολύ».

Κατά τον Όμηρο, ο Ήλιος είναι ο θεός που όλα τα βλέπει και όλα τα ακούει, τίποτα δεν ξεφεύγει από την αντίληψή του, για αυτό και η ρήση «ουδέν κρυπτό υπό τον Ήλιο». Αυτός ήταν που φανέρωσε στην θεά Δήμητρα το ποιος απήγαγε την κόρη της. Τον επικαλούνταν ως μάρτυρα και εκδικητή εγκλημάτων, αλλά είναι και αυτός που μοιράζει όλα τα αγαθά και χαρίζει στον άνθρωπο τον πλούτο και την ευτυχία. Είναι ο θεός της σοφίας και της αλήθειας, και πίστευαν ότι ατενίζοντας τον ηλιακό δίσκο ο άνθρωπος ενισχύει την όρασή του. Ο Αριστοτέλης αφηγείται πως οι αετοί έστρεφαν προς τον Ήλιο τα μικρά τους, μόλις έβγαιναν από το αυγό και, αν δεν άντεχαν αυτήν τη δοκιμασία τα σκότωναν.

Στην αρχαία Ελλάδα η λατρεία του Ήλιου ήταν τοποθετημένη στη ρίζα της θρησκευτικής λατρείας μέσα στα ιερά του Ασκληπιού και γνωρίζοντας το χειρισμό της ηλιακή δύναμης οι αρχαίοι μυημένοι-ιερείς εκτελούσαν τη θεραπεία τους.

Λατρεύτηκε ως Θεός από όλους τους αρχέγονους λαούς: οι Αιγύπτιοι τον ονόμασαν Ρα, Ατόν ή και Όσιρη, οι Βαβυλώνιοι τον αποκαλούσαν Σαμάχ, Βαάλ, Μαρδούκ και Νεργκάλ, οι Ινδοί Βράχμα και Βισνού, ενώ οι Πέρσες Μίθρα. Για τους αρχαίους Έλληνες, κατά περιστάσεις ήταν, άλλοτε ο Δίας ή ο Πλούτων, ο Ήφαιστος, ο Βάκχος, ο Διόνυσος ή και ο Φοίβος Απόλλων. Ανεξάρτητα όμως από τις ονομασίες που του δόθηκαν, καθιέρωσαν προς τιμήν του όλοι οι λαοί, πολλές και μεγάλες γιορτές, ιδιαίτερα στις εναλλαγές των εποχών.

Οι Έλληνες γιόρταζαν τα Κρόνια, οι Ρωμαίοι τα Σατουρνάλια και τα Βρουμάλια αλλά οι μεγαλύτερες γιορτές γίνονταν σε όλες τις χώρες και τις φυλές την εποχή του χειμερινού ηλιοστασίου, στις 25 Δεκεμβρίου, όπου γιορταζόταν και η γέννηση του Ήλιου.

Στην Αμερική, πριν από την εποχή των Ευρωπαίων, οι Αζτέκοι είχαν δημιουργήσει ένα ιδιαίτερα λεπτομερές ημερολόγιο, το οποίο απεικονίζεται στον περίφημο πέτρινο «Ηλιακό Δίσκο» που βρίσκεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Πόλης του Μεξικού.

Στο Μεξικό, στην χερσόνησο του Γιουκατάν, βρίσκεται η Τσίτσεν Ίτσα, η περίφημη πόλη των Τολτέκων και των Μάγια, που ιδρύθηκε ανάμεσα στο 700 και το 1000 μ.Χ. Ο πυραμοειδής ναός του Κουκουλκάν, ένα από τα περίφημα αρχιτεκτονικά κτίσματα, γνωστό σαν «Ελ Καστίγιο», με ύψος 23 μέτρα, έχει αποτυπώσει στην κατασκευή του τρία σημαντικά αστρονομικά γεγονότα. Η διάρκεια του έτους αντιπροσωπεύεται από τα 91 σκαλιά που βρίσκονται στις τέσσερις πλευρές της πυραμίδας, με σύνολο 364 σκαλοπάτια συν ένα στην κορυφή, που συμπληρώνει την διάρκεια του έτους, των 365 μερών. Τέλος ένας άξονας διασχίζει τη βορειοανατολική και τη νοτιοδυτική γωνία του ναού και σηματοδοτεί τα σημεία του ορίζοντα από τα οποία φαίνεται να ανατέλλει ο Ήλιος την ημέρα του θερινού ηλιοστασίου και να δύει την ημέρα του χειμερινού. Στις δύο ημέρες τις ανοιξιάτικης και της φθινοπωρινής ισημερίας ο Ήλιος δημιουργεί μια σκιά στα σκαλοπάτια που μοιάζει σαν ένα κινούμενο φίδι.

Οι Επιρροές του Ήλιου Πάνω στη Γη

Το ηλιακό αστέρι, είναι ο αφέντης της ημέρας και ο ρυθμιστής της ζωής στη Γη. Η θετική του πύρινη δύναμη παρομοιάζεται συχνά με την κυρίαρχη δύναμη του πατέρα, τα πεδία εξουσίας του είναι το μεγάλωμα της σοδειάς και το θρέψιμο της γης. Το ηλιακό φως παίζει ένα πολύ σπουδαίο ρόλο στο μεταβολισμό, στη διαδικασία της ζωής, όλων των υπάρξεων. Τα ζώα διαθέτουν ένα είδος ένα εσωτερικού «ρολογιού», που μετράει τη θέση του Ήλιου στον ουρανό, τόσο σε ημερήσια, όσο και σε ετήσια βάση. Το εσωτερικό αυτό ρολόι ρυθμίζει τις ώρες του φαγητού και την ποσότητά του, τις ώρες του ύπνου και τους κύκλους αποδημίας και χειμέριας νάρκης, καθώς και τις περιόδους ζευγαρώματος.

Σχετίζεται με τη γέννηση κάθε ζωής, την απαρχή της, τη βλάστησή της, τη Δημιουργία εν γένει. Είναι ένα αστέρι που συγκεντρώνει γύρω του κάθε τι, είναι εστία, και βασιλεύει στο Ηλιακό Σύστημά μας. Συνδέεται με την παιδικότητα, τη χαρά, τη στοργή, με την απλόχερη προσφορά και την ατομικότητα, καθώς επίσης και με την έννοια της θυσίας.

Ο πραγματικός βαθύτερος εαυτός φαίνεται, σε μεγάλο βαθμό, από τη θέση του Ήλιου στο ζώδιο και στον οίκο και από τη δύναμή του στο ωροσκόπιο. Χωρίς τον πραγματικό Ήλιο τίποτε δεν μπορεί να υπάρξει ούτε να ανθίσει και να καρποφορήσει, και για αυτό, από αστρολογική σκοπιά, θεωρείται ως η δημιουργική αρχή, το σώμα, που δίνει δύναμη, η προσωπική αυτοέκφραση.

Μέσα μας αντιστοιχεί στην όψη του παιδιού που κρύβεται βαθιά στην ψυχή κάθε ανθρώπου. Αντιστοιχεί στην όψη της αισιόδοξης και χαρούμενης προσέγγισης της ζωής που είναι αποτέλεσμα εκείνης της προσφοράς που δεν περιμένει κανένα αντάλλαγμα. Αντιστοιχεί στο κομμάτι του εαυτού μας που συνδέεται με την πατρική στοργή, με την όψη μας εκείνη που στηρίζει τους άλλους και δε στηρίζεται σε αυτούς. Συνδέεται επίσης, με τις οργανωτικές ικανότητες, με τις δημιουργικές και με τις γονιμοποιές. Κυβερνάει την ημέρα της Κυριακής και αντιστοιχεί στο Κέντρο της Καρδιάς. Αντιπροσωπεύει τον πυρήνα της ταυτότητάς μας, βασικά χαρακτηριστικά της ιδιοσυγκρασίας και της συμπεριφοράς μας. Είναι το σύμβολο του «Εγώ», της δύναμης της θέλησης, της ζωτικής ενέργειας, των πρωταρχικών στόχων της ζωής μας.

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι έβλεπαν στον Ήλιο, το μεγάλο ουράνιο και παγκόσμιο πατέρα και στη Σελήνη τη γόνιμη μητέρα. Για τον Δημόκριτο «η Θεότητα δεν ήταν παρά μια ψυχή μέσα σε κυκλικό πυρ» και αυτό το πυρ ήταν ο Ήλιος, για τον Ιάμβλιχο ο Ήλιος ήταν «η εικόνα της θείας διάνοιας», για τον Πλάτωνα, «ένα αθάνατο ζωντανό Ον». Για τον Επίκουρο «το σύμπαν αποτελείται από σώματα και κενό» και «ως σώματα και κενό, δεν εννοούμε τις λεγόμενες ιδιότητες τους, περιστασιακές ή μόνιμες. εννοούμε ολοκληρωμένες φυσικές οντότητες». Σύμφωνα με τον Αναξαγόρα, ο Ήλιος ήταν «μια μάζα υπερθερμασμένων πετρωμάτων λίγο μεγαλύτερος από την έκταση της Ελλάδας». Έναν αιώνα αργότερα, ο θεμελιωτής του ηλιοκεντρικού συστήματος, Αρίσταρχος ο Σάμιος (310-250 π.Χ.) προσπάθησε να μετρήσει γεωμετρικά το μέγεθος και την απόσταση του Ήλιου και διαπίστωσε σωστά ότι «την Σελήνη παρά του Ηλίου το φως λαμβάνειν». Ενώ ο Πολωνός αστρονόμος Νικόλαος Κοπέρνικος (1473-1543), ήταν ο πρώτος σύγχρονος αστρονόμος που υποστήριξε ότι ο Ήλιος ήταν το κέντρο του Ηλιακού μας Συστήματος.

Η Αστρολογική και Συμβολική Προσέγγιση του Ήλιου

Ο Ήλιος αποτελεί το σημαντικότερο ουράνιο σώμα στην αστρολογική μελέτη και στην ανάλυση ενός ωροσκοπίου. Έχοντας ένα ρόλο ρυθμιστή και ανάλογα με τη θέση που βρίσκεται στα διαφορετικά ζώδια και στους οίκους, καθορίζει τα χαρακτηριστικά και τις τάσεις που διέπουν την ψυχή κατά την ενσάρκωσή της.

Στην αστρολογική ερμηνεία ο Ήλιος, απεικονίζει τον ατομικό χαρακτήρα, αποτελεί το σύμβολο της αιωνιότητας, της αύξησης, της γέννησης και της δύναμης του πνεύματος. Τα γνωρίσματά του αντιστοιχίζονται με το ζώδιο του Λέοντα, του οποίου θεωρείται φυσικός κυβερνήτης, ενώ ο τρόπος εκδήλωσης εκφράζεται κατά πολύ στις δραστηριότητες του πέμπτου οίκου, ο οποίος θεωρείται φυσικό του σπίτι. Το πώς εκδηλώνεται η προσωπικότητα φαίνεται σε μεγάλο βαθμό από την τοποθέτηση και την ισχύ του Ήλιου στο ωροσκόπιο. Χρειάζεται έναν ολόκληρο χρόνο για να ολοκληρώσει τον ζωδιακό κύκλο. Συμβολίζει την αρσενική δύναμη. Επηρεάζει θετικά το πνεύμα, τις ψυχικές και διανοητικές μας εμπνεύσεις. Όποιος έχει τον Ήλιο κυβερνήτη είναι υπερήφανος, τολμηρός με κοινωνική επιφάνεια. Αρνητικά στοιχεία του είναι υπεροψία, τυραννία & πνευματική καθυστέρηση.

Σύμβολο του Ήλιου είναι ένας κύκλος με μία κουκκίδα στο κέντρο, που υποδηλώνει την εμφάνιση της ζωής από το χάος, ο κύκλους ακόμη δηλώνει την αιώνια ζωή καθώς και τη σοφία. Μέταλλο του, από τα αρχαία χρόνια θεωρείται ο χρυσός, είναι το μέταλλο που χρησιμοποιείται συνήθως στα βασιλικά στέμματα και χρώμα του το πορτοκαλί. Ο χρυσός επίσης είναι ο αντιπρόσωπος της εξωτερικευμένης ζωικής δύναμης η οποία εκδηλώνεται σαν ενέργεια στο φυσικό πεδίο και στο νοητικό σαν διάνοια και γνώση.

Ο Ήλιος αντιπροσωπεύει τη δημιουργική σκέψη, ή εκείνο που πρόκειται να γίνει λόγος ή πράξη. Βρίσκεται σε έξαρση στον Κριό και λέγεται πως όλος ο σίδηρος, το μέταλλο που χαρακτηρίζει τον Κριό, τότε μετουσιώνεται σε χρυσό.

Η πνευματική έκφραση του Ήλιου διοχετεύεται μέσω του Άρη και της Αφροδίτης. Στον Ήλιο εκδηλώνεται η δύναμη της οικοδόμησης, στην Αφροδίτη η διατήρηση της ένωσης και στον Άρη η διάλυση. Έτσι αυτοί τα τρία αυτά ουράνια σώματα αντιπροσωπεύουν μια τριάδα πνευματικών δυνάμεων: την οικοδόμηση, τη διατήρηση και την καταστροφή.

Από την άποψη της εσωτερικής αστρολογίας, το ζώδιο του Ήλιου, υποδεικνύει την σωματική, την νοητική και την πνευματική φύση του ατόμου, περιλαμβάνει τη δυνατότητα και το «μυστικό της ακτίνας της προσωπικότητας» του ατόμου να ανταποκρίνεται ή όχι στην Ψυχή, στην ουσιαστική ύπαρξη. Επίσης, φανερώνει την ολοκλήρωση που έχει ήδη επιτευχθεί, καθώς και τον σημερινό βαθμό ανάπτυξης των ποιοτήτων της Ψυχής, τα εφόδια που υπάρχουν, τα χαρακτηριστικά που έχει να βιώσει στη συγκεκριμένη ενσάρκωση και τις πιθανές ομαδικές σχέσεις.

Στη Μυστική Δοξασία ΙΙΙ της Ε. Π. Μπλαβάτσκι στην ανάλυση της λέξης ήλιος έχουμε πως Ήλιος-(sol) πηγάζει από την λέξη μόνος (solus) τον Ένα, και η ελληνική λέξη «Ήλιος» σημαίνει ο «Ύψιστος». Και στην Τριάδα συμβολίζεται ως εξής:

1. Ο κεντρικός πνευματικός ήλιος – Θεός ο Πατέρας
2. Η καρδιά του ήλιου – Θεός ο Υιός
3. Ο φυσικός ήλιος – Θεός το Άγιο Πνεύμα

Στο Δέντρο Της Ζωής, ο Ήλιος βρίσκεται στο κέντρο της Μεσαίας Στήλης στην Σφαίρα του Τίφαρετ, με τον τίτλο Ομορφιά, που είναι και η σημασία της λέξης Τίφαρετ. Έχει σαν Πνευματική εμπειρία το όραμα της Αρμονίας των πραγμάτων και το μυστήριο της Σταύρωσης Είναι το κέντρο του θυσιασμένου Θεού, το κέντρο του Θεού της Μέθης, Εκείνου που παρέχει τη Φώτιση. Σε αυτό το κέντρο αντιστοιχούν ο Διόνυσος και ο Όσιρις, αλλά και όσοι παρέχουν Φώτιση στα διάφορα Πάνθεα.

Στο βιβλίο Η Μυστική Καββάλα, η Dion Fortune αναφέρει σχετικά: «Ο Ήλιος είναι για μας, ο Δωρητής της Ζωής και η πηγή κάθε ύπαρξης. Είναι το μόνο ικανοποιητικό σύμβολο για τον Θεό Πατέρα, που θα μπορούσε να ονομαστεί ακριβώς σαν ο Ήλιος πίσω από τον ήλιο, μια και το Τίφαρετ είναι στην πραγματικότητα η άμεση αντανάκλαση του Κέτερ. Με την μεσολάβηση του Ήλιου έρχεται η ζωή πάνω στη γη και μέσω της Τιφαρετικής συνείδησης ερχόμαστε σε επαφή με τις πηγές της ζωτικότητας, πλησιάζοντάς τες τόσο συνειδητά όσο και ασυνείδητα.»

Στο Γετζιρατικό Κείμενο, η Έκτη Ατραπός που αντιστοιχεί στον Ήλιο, αναφέρεται σαν η Μεσολαβητική Διάνοια γιατί «κάνει το ρεύμα των Εκπορεύσεων να κυλάει σε όλες τις δεξαμενές της ευλογίας με τις οποίες είναι ενωμένη.» Το Τίφαρετ ονομάζεται από τους Καββαλιστές με τον όρο Σεμές ή Σφαίρα του Ήλιου.

Όπως στη δεξαμενή του Τίφαρετ συλλέγονται οι ενέργειες, από όλα τα Σεφιρώθ και διαχέονται σε όλο το Δέντρο της Ζωής, έτσι και στον Ήλιο, συσσωρεύονται οι ενέργειες όλων των Πλανητών και διαχέονται μέσω αυτού σε όλη την Εκδήλωση.

Στο Μικρόκοσμο, το Τίφαρετ, αντιστοιχεί στο Ηλιακό Πλέγμα και στο στήθος, εκεί όπου βρίσκονται οι πνεύμονες και η καρδιά, που με την σειρά τους συνδέονται και ελέγχουν το μεγαλύτερο νευρικό δίκτυο του σώματος, αυτό που έξυπνα ονομάσθηκε από τους αρχαίους ανατόμους, ηλιακό πλέγμα.

Σύμφωνα με την Αστρολογία, ο Ήλιος παρέχει σε κάθε έμβιο οργανισμό το Πράνα του ή ζωή και θερμότητα και σε κάθε γενέθλιο ωροσκόπιο είναι το σύμβολο της ζωτικότητας και δραστηριότητας, του νου και της νόησης, της αγάπης και του αισθήματος. Με λίγα λόγια αντιπροσωπεύει το κέντρο κάθε ξεχωριστού ατομικού χαρακτήρα, σαν ήλιος του εαυτού, απορροφώντας μέσα του τόση επιρροή από τις ηλιακές ακτίνες και τους πλανητικούς κραδασμούς, όσο είναι δυνατόν, σύμφωνα με τις προηγούμενες φυσικές εκδηλώσεις τους. Οι μόνιμες και ζωτικές συνθήκες κάθε ζωής φανερώνονται από τον Ήλιο. Και πλατύτερα μπορούμε να πούμε πως, ο Ήλιος είναι το σώμα του Θεού, του Λόγου του ηλιακού συστήματος, μέσω του οποίου παρέχει την Αγάπη, το Φως και τη Ζωή του.

«Αυτός ο Εαυτός, ο ανώτατος, ο ένας και ο παγκόσμιος,
συμβολιζόταν πάνω στο «πεδίο των θνητών», από τον
Ήλιο, από τη ζωοδότρια ακτινοβολία του, που είναι στην πραγματικότητα
το έμβλημα της ψυχής, που σκοτώνει τα γήινα πάθη
που ήταν πάντα εμπόδιο για την επανένωση του Εαυτού
που είναι, η Μονάδα (το Πνεύμα)
με τον εαυτό που είναι τα Πάντα….».

 Βιβλιογραφία

    • Μάργκαρετ Χόουον, Σύγχρονη Αστρολογία, Εκδόσεις Πύρινος Κόσμος, 1982.
    • Cherry Gilchrist, Πλανητικός Συμβολισμός στην Αστρολογία, Εκδόσεις Ιάμβλιχος,1983.
    •  Η.P. Blavatsky, Το Μυστήριο των Κύκλων, Εκδόσεις Ιάμβλιχος, 1991.
    • Ζαν Ρισπέν, Ελληνική Μυθολογία, Εκδόσεις Τριήρης, 2010.
    • Alan Leo, Αστρολογία Εσωτερική και Εξωτερική, Εκδόσεις Ιάμβλιχος, 1993.
    • Η.P. Blavatsky, Μυστική Δοξασία ΙΙΙ, Εκδόσεις Πνευματικός Ήλιος, 2001.
    • Όλγα Κάσσα, Εγχειρίδιο Αστρολογίας, Εκδόσεις Ιάμβλιχος, 2001.
    • Dion Fortune, Η Μυστική Καββάλα, Εκδόσεις Ιάμβλιχος, 1986.
    • Max Heindel, Ροδοσταυρική Κοσμοθεωρία, Εκδόσεις Ιάμβλιχος, 1992.

Ε.Γ.