Ο Σρι Ορομπίντο Γκόσε (Sri Aurobindo Gose) (1872-1950), ήταν σημαντικός φιλόσοφος, προφήτης, ασκητής, μυστικιστής, γιόγκι, γκουρού και πολιτικός, ένας μεγάλος ποιητής της σύγχρονης Ινδίας[1]. Γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου 1872 στην Καλκούτα της Δυτικής Βεγγάλης. Είχε ζωντανό το όραμα μιας ανεξάρτητης Ινδίας αλλά και «τη δημιουργία ενός νέου κόσμου, μιας νέας ανθρωπότητας, όπου η κοινωνία της θα εκφράζει και θα ενσωματώνει μια νέα συνείδηση».

Ο πατέρας του Κρίσνα Ντoυν Γκόσε (Krishna Dhun Ghose), χειρουργός στη Ρανγκαπούρ της Βεγγάλης, φρόντισε ώστε ο Ορομπίντο και τα αδέλφια του να έχουν αγγλική εκπαίδευση και ανατροφή, στέλνοντάς τους σε ένα εκκλησιαστικό σχολείο στο Νταρτζίλινγκ του ορεινού Σικίμ, στην καθολική σχολή του Αγίου Παύλου. Εκεί έμαθε Γαλλικά, Ελληνικά και Λατινικά, μελέτησε λογοτεχνία και ιδιαίτερα την αγγλική ποίηση. Συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ της Αγγλίας, όπου ήρθε σε επαφή με την ευρωπαϊκή σκέψη, σπουδάζοντας κλασική φιλοσοφία, φιλολογία και αγγλική ποίηση, ενώ του δόθηκε τιμητική διάκριση για την αρχαία ελληνική και λατινική ποίηση.

Για τον ποιητικό λόγο πίστευε ότι, μια νέα, βαθιά και διαισθητική ποίηση θα μπορούσε να είναι μια ισχυρή ενίσχυση για την αλλαγή της συνείδησης και της ζωής που απαιτείται, για να επιτευχθεί η πνευματική μοίρα της ανθρωπότητας που ο ίδιος οραματίστηκε. Σε αντίθεση με την ψυχολογία, η ποίηση θα μπορούσε να αποκαλύψει τόσο την πραγματικότητα του Πνεύματος όσο και την ομορφιά του.

Ήταν αρχές του 1893 όταν επέστρεψε στην Ινδία, φρόντισε να ασχοληθεί με όλα εκείνα που είχε εγκαταλείψει κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής του και ακολούθησε μια βαθιά μελέτη του ινδικού πολιτισμού. Γνωρίζοντας ήδη Αγγλικά από παιδί ενώ ήταν αυτοδίδακτος στα Γερμανικά και Ιταλικά, συνέχισε με τη μελέτη των σύγχρονων ινδικών γλωσσών όπως η Χίντι και η Μπενγκάλι αλλά και της σανσκριτικής φιλολογίας και της Γιόγκα[2].

Έγινε γραμματέας στην υπηρεσία του Μαχαραγιά της Μπαρόντα Σαγιατζιράο, ενώ πέρασε παράλληλα σε μυστική πολιτική δράση, αγωνιζόμενος για την απελευθέρωση της Ινδίας από τη βρετανική κυριαρχία. Βοήθησε σημαντικά στην πλήρη μεταμόρφωση της πολιτικής σκηνής της Ινδίας. Άρχισε να γράφει πολιτικά άρθρα στις εφημερίδες της Βομβάης, τόσο σε τοπικές διαλέκτους, όσο και στην αγγλική γλώσσα. Όταν το 1905 δημιουργήθηκε το πρόβλημα της διχοτόμησης της Βεγγάζης, έφυγε από την Μπαρόντα και πήγε στην Καλκούτα, όπου διορίστηκε υποδιευθυντής του εκεί Κολλεγίου και κινητοποιήθηκε ανοικτά πλέον στο πολιτικό κίνημα για την απελευθέρωση της Ινδίας.

Το 1907 διώχθηκε ποινικά για προσπάθεια ανατροπής του καθεστώτος και το 1908 συνελήφθη και φυλακίστηκε. Όταν αποφυλακίστηκε το 1909 οι υποστηριχτές της απελευθέρωσης είχαν φυλακιστεί, διασκορπιστεί ή αυτοεξοριστεί. Περίπου στις αρχές του 1910 αποφάσισε να αποσυρθεί από την πολιτική δράση. Ωστόσο, από τα χρόνια της φυλάκισής του, είχε προσανατολιστεί στην πρακτική της Γιόγκα.

Αναφέρει συγκεκριμένα πως τον «επισκέφθηκε» κατά τη διάρκεια της πνευματικής του άσκησης ο Βιβεκανάντα (Swami Vivekananda) στη φυλακή. «Είναι γεγονός ότι έχω ακούσει, πολλές φορές, να μου μιλά ο Βιβεκανάντα στο μοναχικό μου διαλογισμό και ένιωσα την παρουσία του». Όταν μετέπειτα κατέφυγε στο γαλλοκρατούμενο Ποντισερύ, παρέμεινε αφοσιωμένος στην πρακτική της Γιόγκα, στην πνευματική αναζήτηση και πνευματική άσκηση, σάντανα, έως τον θάνατό του.

Μετά από τέσσερα χρόνια απομονωμένης-σιωπηρής Γιόγκα, με τη βοήθεια των συνεργατών του, άρχισε το 1914 την έκδοση του Άρυα, και για εξήμισι χρόνια δημοσίευε το έργο του σε αυτό το μηνιαίο φιλοσοφικό περιοδικό. Έργο που σχετιζόταν με την υλοποίηση της εσώτερης γνώσης που είχε αποκτήσει μέσω της πρακτικής της Γιόγκα. Συγκεκριμένα αφορούσαν το πνεύμα του ινδικού πολιτισμού και τη σημασία της πολιτιστικής του κληρονομιάς, το αληθινό νόημα των Βέντα, την πρόοδο της ανθρώπινης κοινωνίας, τη φύση, την εξέλιξη της ποίησης και τη δυνατότητα ενοποίησης της ανθρώπινης φυλής.

Πολλά χρόνια αργότερα, αναθεώρησε σημεία του έργου του, πριν δημοσιευτεί σε βιβλία όπως, η Θεία Ζωή, η Σύνθεση της Γιόγκα, τα Δοκίμια για την Γκίτα, το Μυστικό των Βέντα, οι Ύμνοι της Μυστικής Φωτιάς, οι Ουπανισάδες, η Αναγέννηση στην Ινδία, ο Πόλεμος και η Αυτοδιάθεση, ο Ανθρώπινος Κύκλος, το Ιδανικό της Ανθρώπινης Ενότητας και η Μελλοντική Ποίηση[3].

Ο Ορομπίντο εμβαθύνοντας στην πρακτική της Γιόγκα οδηγήθηκε στα μονοπάτια της πνευματικής πραγμάτωσης και θείας μέθεξης και η εμπειρία του τον οδήγησε στην ένωση και εναρμόνιση των δύο άκρων της ύπαρξης, του Πνεύματος και της Ύλης. Απέρριψε πλήρως τη θεώρηση της ινδικής φιλοσοφίας σύμφωνα με την οποία ο κόσμος είναι Μάγια (ψευδαίσθηση). Έλεγε ότι είναι δυνατό, όχι μόνο να ξεπεραστούν οι περιορισμοί της ανθρώπινης φύσης, αλλά και να μεταμορφωθεί εντελώς ο άνθρωπος, ζώντας στον κόσμο με μια νέα συνείδηση και ένα νέο χαρακτήρα, αντιλαμβανόμενος αυθόρμητα την αλήθεια των πραγμάτων και λύνοντας όλα τα ζητήματα στη βάση της εσωτερικής ενότητας, της αγάπης και του φωτός.

Ασκώντας τη Γιόγκα, ακολούθησε εκείνο το μονοπάτι που τον ανύψωσε στο Πνεύμα ώστε επιστρέφοντας στην ύλη, με ό,τι είχε αποκομίσει, μπορούσε να τη μετασχηματίσει. Πίστευε πως υπάρχει μια εσωτερική ύπαρξη μέσα στον καθένα μας, η οποία τον ωθεί σε μια συνεχή αναζήτηση μιας μεγαλύτερης ομορφιάς, αρμονίας, δύναμης, γνώσης, αλήθειας-συνείδησης και επαφής με τη φύση, που πρέπει να αφυπνιστεί. Με το άνοιγμα σε μια ανώτερη θεία συνείδηση, είναι δυνατόν να ανυψωθεί κανείς στη δύναμη του φωτός και της ευδαιμονίας, να ανακαλύψει τον αληθινό του εαυτό, να παραμείνει σε συνεχή ένωση με το Θείο και να κατεβάσει την υπερνοητική Δύναμη για τον μετασχηματισμό της ύπαρξης. Πρότεινε την εξέλιξη του πνεύματος μαζί με εκείνη της ύλης. Η πραγματοποίηση αυτής της δυνατότητας είναι ο δυναμικός στόχος στη Γιόγκα του Σρι Ορομπίντο.

«Υπάρχουν μόνο τρεις τρόποι με τους οποίους ο νους μπορεί να καταστεί αγωγός ή όργανο για την Αλήθεια.
Είτε θα πρέπει να περιπέσει σε σιωπή μέσα στον Εαυτό, δίνοντας χώρο σε μια διευρυμένη συνείδηση,
είτε να καταστεί ο ίδιος δεκτικός σε ένα εσωτερικό Φως, στο οποίο θα επιτρέψει να τον χρησιμοποιήσει ως
μέσον έκφρασης. Με άλλα λόγια, χρειάζεται να αλλάξει ριζικά ο ίδιος και από το σημείο της αμφισβήτησης και
της επιφανειακής νοημοσύνης που βρίσκεται, να περάσει στην ενορατική νοημοσύνη, ενός νοητικού οράματος
κατάλληλου για την άμεση πρόσληψη της θείας Αλήθειας».
                                                                                                                          Σρι Ορομπίντο, Επιστολές για τη Γιόγκα

Διατήρησε αρκετά στοιχεία που ανήκαν σε παλαιότερα συστήματα Γιόγκα, όπως το άνοιγμα του νου σε μια μεγαλύτερη ευρύτητα και σε μια αίσθηση του Εαυτού και του Άπειρου, μια ανάδυση στην κοσμική συνείδηση, τη γνώση και την κυριαρχία πάνω στις επιθυμίες και τα πάθη. Ο εξωτερικός ασκητισμός δεν ήταν απαραίτητος, αλλά ήταν απαραίτητη η κατάκτηση της επιθυμίας και της προσκόλλησης και ο έλεγχος του σώματος, των αναγκών και των ενστίκτων του.

Πιστός στην αρχαία ινδική σκέψη των Βέντα και των Ουπανισάντ, που γίνονται δεκτές ως αποκάλυψη του Όντος, και στα κείμενα της μυστικιστικής διδασκαλίας, ο Ορομπίντο κατόρθωσε να συμβιβάσει τον υλισμό που αρνείται καθετί το υπερβατικό με μία πνευματοκρατική αντίληψη και με μία αδιάλλακτη ασκητική τάση, που περιφρονεί τις εγκόσμιες αξίες της ζωής. Σύμφωνα με τη φιλοσοφία του, όλα είναι Μπράχμα, όπως όλα είναι ζωή, και το άπειρο εκδηλώνεται στο πεπερασμένο με μία πτώση, ακατάληπτη για τον άνθρωπο. Η κοσμική ζωή είναι απορροή, η οποία προέρχεται από τον αιώνιο χορό του Σίβα, που δημιουργεί, καταστρέφει και αναγεννά τους κόσμους, μέσα από μία σειρά ανελίξεων, η οποία οδηγεί στο ξεπέρασμα των φάσεων της ύλης με τον «Νου» και τον «Υπερνού». Η εξέλιξη αυτή, αντίθετα από την εξέλιξη της ύλης, έχει ως αποτέλεσμα η λογική αρχή (Νους) να ενσωματώνεται στη ζωή και ο Υπερνούς με τη σειρά του να ενσωματώνεται στο Νου. Ο Υπερνούς, στις υψηλότερες μορφές του, ανυψώνει τον άνθρωπο στο βεντικό τριώνυμο του είναι, της συνείδησης και της μακαριότητας, που δεν πραγματοποιείται μόνο με τη λογική προσπάθεια, δηλαδή τον αισθητό κόσμο και επομένως την άγνοια, αλλά και με την πλήρη αυτοσυνείδηση και αυτοκυριαρχία, δηλαδή την άσκηση της Χάθα Γιόγκα, μέσω της οποίας υπερνικούνται οι πόθοι και μέσω του Απόλυτου ο άνθρωπος συμμετέχει με τις πνευματικές αξίες του ωραίου, της αγάπης και της κατανόησης.

Όπως λέει ο Ορομπίντο «Ο άνθρωπος είναι ένα ον σε μια μεταβατική φάση. Αυτή δεν είναι η τελική του κατάσταση. Το βήμα από τον άνθρωπο στον υπεράνθρωπο είναι η επόμενη επίτευξη στη γήινη εξέλιξη. Είναι αναπόφευκτο επειδή είναι τόσο η πρόθεση του εσωτερικού πνεύματος, όσο και η λογική της διαδικασίας της φύσης»… «Ο άνθρωπος ξεπερνάει το επίπεδο σκέψης του εμπειρικού κόσμου και ανέρχεται στη γνώση του Απόλυτου, του Αιώνιου και του Ατελεύτητου».

Έγραψε ότι η φιλοσοφία του «σχηματίστηκε πρώτα από τη μελέτη των Ουπανισάντ και της Γκίτα ... Ήταν η βάση της πρώτης μου πρακτικής της γιόγκα» που μετέπειτα έγιναν «πραγματική εμπειρία και φιλοσοφία, όχι ιδέες-έννοιες». Πίστευε ότι «οι Ουπανισάντ είναι η αναγνωρισμένη πηγή πολλών βαθιών φιλοσοφιών και θρησκειών», και πως «μπορούν να ανακαλυφθούν σε μεγάλο μέρος της σκέψης του Πυθαγόρα και του Πλάτωνα και να αποτελέσουν τον βαθύτερο πυρήνα του Νεοπλατωνισμού και του Γνωστικισμού ...».

Ήδη από την εποχή της απομόνωσής του στο Ποντισερύ, είχε προσκολληθεί μια μικρή κοινότητα ακολούθων γύρω του και σταδιακά όλο και περισσότεροι αναζητητές άρχιζαν να ακολουθούν τον πνευματικό του δρόμο. Αυτοί απετέλεσαν και τον πρώτο πυρήνα μιας πνευματικής κοινότητας, ενός Άσραμ, ενός πνευματικού αναχωρητηρίου, ενός θρησκευτικού ησυχαστήριου. Σε αυτή την κοινότητα πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του γράφοντας, διαλογιζόμενος, ασκούμενος, ενώ το κεντρικό θέμα του οράματός του ήταν η εξέλιξη της ζωής στη «Θεία Ζωή».

Μετά από μια μεγάλη πνευματική συνειδητοποίηση, τον Νοέμβριο του 1926, ο Ορομπίντο αποφάσισε να αφοσιωθεί στο πνευματικό έργο και τη σάντανα. Αποφάσισε να παραδώσει την πλήρη ευθύνη για την εσωτερική και εξωτερική ζωή των πνευματικών υποψηφίων (sadhak) και του Άσραμ, στην πνευματική συνεργάτιδά του Μιρά Αλφασά (Mirra Alfassa).

Η υγεία του επιδεινώθηκε και πέθανε αρκετά χρόνια αργότερα στις 5 Δεκεμβρίου 1950. Ο θάνατός του ήταν μια τρομερή εμπειρία για τη Μιρά. Όλες οι δραστηριότητες στο Άσραμ ανεστάλησαν για δώδεκα ημέρες, μετά από τις οποίες η Μιρά έπρεπε να αποφασίσει για τη μελλοντική πορεία του Άσραμ. Αποφάσισε να αναλάβει το συνολικό έργο του Άσραμ και να συνεχίσει την Ολοκληρωμένη Γιόγκα του Σρι Ορομπίντο.

Περίπου 60.000 άνθρωποι παρακολούθησαν το σώμα του να αναπαύεται ειρηνικά. Ο πρωθυπουργός της Ινδίας, Τζαβαχαρλάλ Νεχρού (Jawaharlal Nehru), και ο πρόεδρος Ραζέντρα Πρασάντ (Rajendra Prasad) τον επαίνεσαν για τη συμβολή του στη φιλοσοφία της γιόγκα και το κίνημα ανεξαρτησίας. Η επιρροή του ήταν ευρεία. Φωτεινά μυαλά του Δυτικού κόσμου, και όχι μόνο, τον αναγνώρισαν ως τον αυθεντικό εκπρόσωπο της ινδικής πνευματικής παράδοσης, της ακτινοβολίας του πνευματικού πεδίου μέσα του, της διδασκαλίας του για την πνευματικότητα ως «ριζοσπαστικό αναρχισμό» και τέλος, ως τον μεγαλύτερο σύγχρονο φιλόσοφο σοφιστή της Ινδίας[4]. Το σημαντικότερο έργο του είναι το βιβλίο Savitri στο οποίο περιγράφει το πλήρες Όραμα, τον τρόπο και την υλοποίηση της Ολοκληρωμένης Γιόγκα, το οποίο έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες[5].

Μιρά Αλφασά

Η Μιρά Αλφασά (1878-1973) γαλλίδα ζωγράφος και ακόλουθος του μυστικισμού, γεννήθηκε στο Παρίσι στις 21 Φεβρουαρίου 1878. Ήταν ένα παιδί με ιδιαίτερες εσωτερικές ευαισθησίες και αποκρυφιστικές εμπειρίες. Θυμόταν, ιδιαίτερα, πως σε ηλικία δεκατριών ή δεκατεσσάρων ετών έβλεπε κάποια όνειρα-οράματα με μια μορφή την οποία συνήθιζε να ονομάζει «Κρίσνα» και που δεν είχε ξαναδεί στη ζωή της. Είχε κρατήσει μυστικές αυτές τις εμπειρίες και όταν μελέτησε το βιβλίο Ράτζα Γιόγκα του Σουάμι Βιβεκανάντα και τη Μπαγκαβάτ Γκίτα στα Γαλλικά, άρχισε να κατανοεί τη σημασία όσων βίωνε. Μεγαλώνοντας, παρότι έδειξε ιδιαίτερη έφεση στην τέχνη, είχε πάντα ως πρωταρχικό της ενδιαφέρον την πνευματική της ανάπτυξη.

Παντρεύτηκε το 1897 και απέκτησε έναν γιο με τον ζωγράφο Ανρί Μορισέ (Henri Morisset), ενώ έγιναν γνωστοί στον κύκλο των ιμπρεσιονιστών καλλιτεχνών. Ο γάμος τους διήρκησε δέκα χρόνια και επιστρέφοντας στο Παρίσι, ίδρυσε μια ομάδα πνευματικών αναζητητών που ονομάστηκε l'idée Nouvelle. Μέσα σε αυτό τον κύκλο συναντήσεων, γνώρισε τον Πολ Ρισάρ (Paul Richard), επίδοξο πολιτικό και γνώστη της φιλοσοφίας και της θεολογίας που το 1911 έγινε ο δεύτερος σύζυγός της. Ήδη από 1905 είχε αρχίσει να μελετά την παραψυχολογία και τις απόκρυφες επιστήμες στην Αλγερία μαζί με τον αποκρυφιστή Μαξ Θίον (Max Theon) και τη σύζυγό του[6].

Το 1914 ταξίδεψε με τον σύζυγό της στο Ποντισερύ, για να συναντήσουν τον Σρι Ορομπίντο, στον οποίο αναγνώρισε αμέσως τη μορφή που έβλεπε στα παιδικά της όνειρα[7]. Αλλά και ο Ορομπίντο αναγνώρισε την Μιρά ως εκείνη που για πολλά χρόνια είχε κατευθύνει εσωτερικά την πνευματική της ανάπτυξη. Μετά από έντεκα μήνες διαμονής, αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Γαλλία λόγω του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και ένα χρόνο αργότερα πήγε στην Ιαπωνία για μια περίοδο τεσσάρων ετών.

Τον Απρίλιο του 1920 η Μιρά επανήλθε στο Ποντισερύ και στον Σρι Ορομπίντο, ο οποίος τη θεώρησε ισότιμη γιόγκι και άρχισε να την αποκαλεί «Η Μητέρα», όρος με τον οποίο έγινε γνωστή σε όλους από εκείνη την εποχή. Περίπου το 1924 η Μιρά άρχισε να οργανώνει τις καθημερινές δράσεις του ησυχαστηρίου, ενώ αρκετοί οπαδοί έφταναν καθημερινά. Μετά το 1926 και ενώ είχε αναπτυχθεί σε πνευματικό Άσραμ, ο Ορομπίντο, άρχισε να αποχωρεί από τις τακτικές δραστηριότητες και αφοσιώθηκε στις γιόγκικες πρακτικές, έως τον θάνατό του.

Ανέθεσε την πλήρη υλική και πνευματική λειτουργία του Άσραμ στη Μητέρα. Από τις αρχές του 1949 η Μητέρα ξεκίνησε ένα τριμηνιαίο περιοδικό με τίτλο Το Δελτίο στο οποίο ο Ορομπίντο δημοσίευσε μια σειρά οκτώ άρθρων με τίτλο «Η υπερμετασχηματιστική εκδήλωση στη γη» όπου για πρώτη φορά έγραψε για τη μεταβατική ύπαρξη μεταξύ ανθρώπου και υπερανθρώπου.

Κάτω από την καθοδήγησή της, η οποία συνεχίστηκε για σχεδόν πενήντα χρόνια, το αρχικό Άσραμ εξελίχθηκε σε μια μεγάλη, πολύπλευρη πνευματική κοινότητα με το όνομα ΄Οροβιλ (Auroville), ενώ το 1952 ίδρυσε το Διεθνές Κέντρο Εκπαίδευσης Σρι Ορομπίντο και το 1968 τον διεθνή δήμο ΄Οροβιλ. Όταν ο Τζαβαχαρλάλ Νεχρού επισκέφθηκε αρχικά το Άσραμ τον Ιανουάριο του 1955 και συναντήθηκε με τη Μητέρα, διατύπωσε πολλές αμφιβολίες σχετικά με το Άσραμ. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης επίσκεψής του, τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου, τον συνόδευε η κόρη του Ίντιρα Γκάντι, η οποία δέχθηκε μια ιδιαίτερη επίδραση, που εξελίχθηκε σε βαθιά σχέση με τη Μητέρα.

Από το 1958 και μετά η Μητέρα, απέφευγε τις εξωτερικές δραστηριότητες και ένα χρόνο αργότερα αποσύρθηκε, ώστε να αφιερωθεί πλήρως στη Γιόγκα. Στις 21 Φεβρουαρίου 1963, κατά τα 85α γενέθλιά της, έδωσε το πρώτο της darshan σε συνοδοιπόρους και επισκέπτες που είχαν συγκεντρωθεί για να δεχθούν την ευλογία της[8]. Συναντούσε τακτικά έναν από τους μαθητές της, τον Γάλλο συγγραφέα Σατπρέμ (Satprem, αυτός που αγαπά πραγματικά) όνομα που η ίδια του είχε δώσει. Ο Σατπρέμ κατέγραφε όλες τις συνομιλίες τους, οι οποίες αργότερα συγκεντρώθηκαν σε 13 βιβλία με γενικό τίτλο Ημέρα της Μητέρας.

Πολλοί πολιτικοί επισκέπτονταν την Μητέρα σε τακτική βάση για την καθοδήγησή της, όπως ο πρόεδρος της Ινδίας Β.Β. Γκίρι (V.V. Giri), ο Θιβετιανός Γκουρού Δαλάι Λάμα (Dalai Lama) και ιδιαίτερα η Ίντιρα Γκάντι (Indira Gandhi) που ήταν σε στενή επαφή μαζί της. Η Μητέρα άφησε το σώμα της στις 17 Νοεμβρίου 1973 και στις 20 Νοεμβρίου θάφτηκε δίπλα στον Σρι Ορομπίντο στην αυλή του κύριου κτηρίου του Άσραμ, αφήνοντας πίσω της ένα σημαντικό έργο, την Πόλη της Αυγής[9].

Όροβιλ, η «Πόλη της Αυγής»

Βορειοδυτικά του Ποντισερύ, οκτώ χιλιόμετρα μακριά, υπάρχει η «Πόλη της Αυγής». Ο ουτοπικός παράδεισος που εμπνεύστηκαν ο Σρι Ορομπίντο και η Μητέρα βρίσκεται στην περιοχή Ταμίλ Ναντού της Ινδίας και συγκεκριμένα στη συνοικία Βιλουπουράμ.

Η Μητέρα συνέλαβε την ιδέα της πόλης τη δεκαετία του 1930, αλλά την έθεσε σε εφαρμογή το 1968[10]. Όπως αναφέρει στο πρώτο δημόσιο μήνυμά της το 1965: «Θα πρέπει να υπάρξει ένα μέρος όπου κανένα κράτος να μην μπορεί να αξιώνει πως είναι δικό του. Όπου όλοι οι άνθρωποι θα έχουν μια ειλικρινή φιλοδοξία να ζήσουν ελεύθεροι ως πολίτες του κόσμου, υπακούοντας μόνο μία αρχή: την υπέρτατη αλήθεια! Ένα μέρος όπου θα επικρατεί ειρήνη, ομόνοια και αρμονία, όπου όλα τα άγρια ένστικτα του ανθρώπου θα χρησιμοποιούνται για να παλέψει τις αιτίες των δεινών και της μιζέριας του, για να ξεπεράσει την αδυναμία και την άγνοιά του και για να θριαμβεύσει απέναντι στους περιορισμούς και τις δυσλειτουργίες του. Ένα μέρος όπου η ανάγκη για πνευματικότητα θα υπερισχύει της ικανοποίησης των επιθυμιών, των παθών και της αναζήτησης για κέρδος». Αυτή ήταν η φιλοσοφία του όλου εγχειρήματος για μια παγκόσμια πόλη που η Μητέρα το είχε δημοσιεύσει με τίτλο Το Όνειρο. Ο πρωταρχικός σκοπός της ‘Οροβιλ είναι να συνειδητοποιηθεί η ανθρώπινη ενότητα, αλλά και η προσπάθεια δημιουργίας μιας οικολογικής πόλης, της οποίας οι κάτοικοι θα βρουν μια κοινή γλώσσα[11].

Σύμφωνα με τον Σρι Ορομπίντο, το Άσραμ «δεν δημιουργήθηκε για την αποκήρυξη του κόσμου, αλλά για τη δημιουργία ενός κέντρου και πεδίου πρακτικής, για την εξέλιξη ενός άλλου είδους και μορφής ζωής, που θα οδηγούσε τον άνθρωπο σε μια ανώτερη πνευματική συνείδηση κατά τη διάρκεια της ζωής».

Η πλήρης μέθοδος της Ολοκληρωμένης Γιόγκα στοχεύει στη μετατροπή της ανθρώπινης ζωής σε μια Θεϊκή Ζωή. Στη Γιόγκα του Σρι Ορομπίντο, ο υψηλότερος στόχος είναι η κατάσταση μιας ύπαρξης Θείας, χωρίς παραίτηση από τη ζωή. Η πρακτική της Ολοκληρωμένης Γιόγκα «δεν προχωράει μέσα από κάποια καθορισμένη διανοητική διδασκαλία ή καθορισμένες μορφές διαλογισμού, μάντρα ή άλλους, αλλά με αναρρόφηση, με αυτοσυγκέντρωση προς τα μέσα ή προς τα πάνω, με αυτοεξέλιξη σε μια Επιρροή, στη Θεία Αρχή πάνω από εμάς και τις λειτουργίες της, στη Θεϊκή Παρουσία στην καρδιά και στην απόρριψη όλων όσων είναι ξένα προς αυτά».

Η ΄Οροβιλ, η «Πόλη της Αυγής», είναι μια τεράστια πειραματική κοινότητα 22 χιλιομέτρων, η οποία λειτουργεί με τους δικούς της κανόνες έως και σήμερα. Έχει αναγνωριστεί επίσημα από την ινδική κυβέρνηση και από το 1966 και από την UNESCO. Έτσι χρηματοδοτείται από δωρεές και από το κράτος, που καταλήγουν στην κοινότητα με σκοπό την προστασία του περιβάλλοντος, την ενίσχυση των βιολογικών καλλιεργειών, την ανάπτυξη εναλλακτικών μορφών ενέργειας, τη διαχείριση των αποβλήτων, την επισκευή υποδομών και την παροχή νερού και ρεύματος, την εκπαίδευση, την ποιοτική αναβάθμιση των ανθρώπων, ενώ η δραστηριότητά της επεκτείνεται, όχι μόνον στα γειτονικά χωριά αλλά και ευρύτερα στη χώρα.

Η Δημιουργία της «Πόλης της Αυγής»

Η κατασκευή της πόλης ξεκίνησε το 1968 από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Ροζέ Ανζέ (Rose Anger)[12]. Τα κτίρια που οικοδόμησε αποτελούν δημιουργήματα παράξενης αρχιτεκτονικής που θυμίζουν κατασκευές lego. Η Μητέρα ήταν εκείνη που εμπνεύστηκε το όλο εγχείρημα και σχεδίασε την περίπλοκη σπειροειδή διάταξη της πόλης.

Η κοινότητα είναι χωρισμένη σε τέσσερεις ζώνες, τη βιομηχανική, την κοινωνική, την αστική και τη διεθνή. Στη βιομηχανική υπάρχουν φάρμες όπου εκτρέφονται ζώα και χωράφια με καλλιέργειες. Η κοινωνική περιέχει καταστήματα, η αστική τις κατοικίες και η διεθνής τους ξενώνες. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν τμήματα στην κοινότητα που βρίσκονται υπό κατασκευή και περιοχές που παραμένουν ανεκμετάλλευτες, καθώς δεν υπάρχουν πόροι για την αξιοποίησή τους.

Το πιο επιβλητικό σημείο της πόλης είναι ο ναός της, η καρδιά της Οροβίλ. Το συγκεκριμένο κτήριο μπορεί να το επισκεφθεί όποιος επιθυμεί, ανεξάρτητα σε ποιά θρησκεία πιστεύει, καθώς για όλους αποτελεί το πιο ιερό σημείο της κοινότητας.

Ο ναός ονομάζεται «Ματριμαντίρ» ένας χώρος αφιερωμένος στον διαλογισμό και τη γιόγκα, ένας γεωδαιτικός χρυσός θόλος ύψους 30 μέτρων, ο Ναός της Μητέρας, με χωρητικότητα 100 ατόμων. Προσεγγίζεται από ένα ελικοειδές μονοπάτι μέσα από υπέροχους κήπους. Στην εσωτερική αίθουσα του Ματριμαντίρ, υπάρχει ένα βάθρο που περιβάλλεται από δώδεκα αστραφτερούς λευκούς κίονες. Πάνω του βρίσκεται ο μεγαλύτερος κρύσταλλος του κόσμου. Έχει διάμετρο 70 εκατοστών και τον φωτίζει μία και μόνη ακτίνα ηλιακού φωτός. Εδώ, η σιωπή είναι υποχρεωτική. Πρόκειται για έναν ιερό τόπο με ιδιαίτερη μυστικιστική ατμόσφαιρα όπου οι κάτοικοι, ανεξαρτήτως θρησκείας, μπορούν να διαλογιστούν.

Ο ναός, αυτός ο θύλακας ειρήνης και πνευματικής ανάπτυξης, είναι από τα σημεία που συνδέει τους κατοίκους της μικρής πόλης, αφού οι περισσότεροι δεν έχουν κανένα κοινό σημείο μεταξύ τους. Άγραφοι κανόνες όμως προβλέπουν ότι καθένας είναι υποχρεωμένος να σέβεται τις διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις του άλλου. Έτσι οι στιγμές που περνούν όταν συγκεντρώνονται στο ναό είναι ιδιαίτερες και σημαντικές για όλους.

Στην ΄Οροβιλ, μέχρι σήμερα,  ζουν 2.814 άνθρωποι από 45 χώρες σε 90 οικισμούς[13]. Μια ημιαυτόνομη «διεθνής κοινότητα», όπου μία από τις υψηλότερες αξίες της είναι η σιγή. Το 40% του πληθυσμού αποτελείται από Ινδούς, ενώ το υπόλοιπο από Ευρωπαίους. Οι περισσότεροι που καταφθάνουν είναι από την Δύση που ψάχνουν έναν διαφορετικό τρόπο ζωής αλλά και Ινδοί που θέλουν να ζήσουν μία πιο πνευματική ζωή. Η τάξη της κοινότητας βασίζεται στον αλληλοσεβασμό και στην εμπιστοσύνη των κατοίκων της.

Κατά τα πρώτα χρόνια της κοινότητας ο Σρι Ορομπίντο και η Μητέρα επέβαλαν πολύ λίγους κανόνες στους πνευματικούς υποψήφιους-ακόλουθους, επειδή εύχονταν να μάθουν να κατευθύνουν τη ζωή τους αναζητώντας τη θεία καθοδήγηση μέσα τους. Από το 1926 και μετά κυκλοφόρησαν γραπτές ρυθμίσεις με κάποιους βασικούς κανόνες όπως η απόλυτη απαγόρευση αλκοόλ, ναρκωτικών και πολιτικής. Υπήρχαν επίσης ορισμένες κατευθυντήριες γραμμές για την ομαλή λειτουργία της συλλογικής ζωής της κοινότητας. Οι κανόνες αυτοί συλλέχθηκαν στον Κανονισμό του Σρι Ορομπίντο Άσραμ, αντίγραφα των οποίων δίδονται σε όλα τα μέλη.

Για να γίνει κάποιος δεκτός ως μόνιμος κάτοικος πρέπει να περάσει από συνεντεύξεις, εξηγώντας τον λόγο που θέλει να κατοικήσει στην ΄Οροβιλ αλλά και το πώς μπορεί να συνεισφέρει. Στη συνέχεια πρέπει να βρει μια δουλειά στην κοινότητα και να εργαστεί δοκιμαστικά για ένα χρόνο. Για όλο αυτό το χρονικό διάστημα θεωρείται «νεοσύλλεκτος». Στο τέλος του χρόνου οι υπεύθυνοι της κοινότητας είναι εκείνοι που θα αποφασίσουν εάν θα τον δεχτούν ή όχι.

Δεν υπάρχει μεγάλη ανάγκη για αγορά προϊόντων, καθώς οι κάτοικοι καλλιεργούν μόνοι τους την τροφή τους και κατασκευάζουν ό,τι τους είναι αναγκαίο π.χ. τα σπίτια τους. Τα προϊόντα ανήκουν σε όλη την κοινότητα. Αρχικά δεν χρησιμοποιούσαν χρήματα αλλά διάφορες εναλλακτικές μεθόδους, όπως λαχνούς ή κάρτες. Τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν από αυτόν τον τρόπο τους οδήγησαν και σε μια ακόμη λύση. Σύμφωνα με αυτήν κάθε πολίτης δίνει 30 δολάρια τον μήνα για να αγοράσει ότι προϊόντα επιθυμεί, χωρίς να ξέρει την τιμή τους. Στην περίπτωση που αγοράσει προϊόντα που η τιμή τους ξεπερνά των 30 δολαρίων, ενημερώνεται και δεν αγοράζει άλλα. Στόχος του συγκεκριμένου εγχειρήματος είναι η αποφυγή των ανεξέλεγκτων αγορών, αποθαρρύνοντας τους κατοίκους από το να αγοράζουν ό,τι και όσο θέλουν.

Εντός της κοινότητας δε χρησιμοποιούνται αυτοκίνητα και ως κύριο μέσο μεταφοράς έχουν ποδήλατα και μοτοποδήλατα. Παρέχεται εκπαίδευση, ιατρική περίθαλψη, σπουδαστικές βιβλιοθήκες, εργαστήρια, εγκαταστάσεις για πολιτιστικές δραστηριότητες όπως μουσική, χορό, θέατρο και τέχνες. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην βελτίωση της δημιουργικότητας. Τα μέλη συμμετέχουν τακτικά σε δραστηριότητες σωματικής αγωγής όπως αθλήματα, κολύμβηση, κατάρτιση δύναμης και ασάνα, ενώ παρέχονται και πιο σύγχρονες ανέσεις όπως το Internet.

Ιδιαίτερη δραστηριότητα έχει αναπτυχθεί στον τομέα της εκπαίδευσης. Ήδη από τον Δεκέμβρη του 1943 η Μητέρα είχε δημιουργήσει το πρώτο σχολείο για περίπου είκοσι παιδιά. Διαπίστωσε ότι το σχολείο θα ευθυγραμμιζόταν σταδιακά με την ολοκληρωμένη γιόγκα του Ορομπίντο, δηλαδή «όλη η ζωή είναι Γιόγκα». Το σχολείο αργότερα έγινε γνωστό ως Διεθνές Κέντρο Εκπαίδευσης Σρι Oρομπίντο που σήμερα παρέχει επίσης επαγγελματικό και δημιουργικό πρόγραμμα για ενήλικους, για γυναίκες και για τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς των Ταμίλ Ναντού. Δίνεται ιδιαίτερη έμφαση σε πρωτότυπα υλικά και μεθόδους διδασκαλίας που επιτρέπουν τη γρήγορη εκμάθηση σε αναλφάβητους πρώτης γενιάς. Όταν ξεκίνησαν τα προγράμματα, το 76% του πληθυσμού ήταν αναλφάβητοι και σήμερα ήδη 50 παιδιά φοιτούν σε πανεπιστημιακές σχολές. Δημιουργήθηκαν γυναικείες οργανώσεις, που αντί για πανό και διαδηλώσεις έχουν ιδρύσει Ταμείο Αλληλεγγύης από δικούς τους πόρους και δίνουν υποτροφίες σπουδών σε νεαρά κορίτσια. Ο κύριος σκοπός της εκπαίδευσης στην κοινότητα ΄Οροβιλ, είναι να δοθεί στα παιδιά η ευκαιρία να μεγαλώσουν και να αναπτυχθούν ως ολοκληρωμένες υπάρξεις.

Προσανατολισμός υπάρχει και στην καταπολέμηση της φτώχειας και ήδη υπάρχουν τα πρώτα αποτελέσματα, καθώς οι άνθρωποι τρέφονται και ντύνονται καλύτερα ενώ χρησιμοποιούν καλύτερα οικοδομικά υλικά για τα σπίτια τους. Υπάρχει επίσης, η εδραίωση της δημοκρατίας στην ουσιαστική της βάση στα χωριά, σαν κλειδί για την ανάπτυξη και εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Μέσα από κοινά προγράμματα γίνεται δουλειά και με τους ντάλιτ (dalit), τους ανέγγιχτους, για την ένταξή τους στην κοινωνία, που θεωρούντο ως η κατώτερη κοινωνική κάστα, οι «ακάθαρτοι», χωρίς δικαιώματα, που μπορούν να τους σκοτώσουν, χωρίς κανείς να λογοδοτήσει στη δικαιοσύνη.

Στο επίκεντρο της κοινότητας υπάρχει μια ομάδα σπιτιών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που ο Σρι Ορομπίντο και η Μητέρα ζούσαν για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους. Ονομάζεται «κεντρικό κτήριο του Άσραμ» και περιβάλλεται από μια δεντρόφυτη αυλή στο κέντρο της οποίας βρίσκεται το «Σαμαντζί». Ένας λευκός μαρμάρινος ιερός ναός, στον οποίο βρίσκονται τα σώματα του Σρι Ορομπίντο και της Μητέρας.

Σήμερα, το Ποντισερύ, έχει γίνει ένας σημαντικός προορισμός για χιλιάδες επισκέπτες, πνευματικούς αναζητητές καθώς και για τουρίστες από όλο τον κόσμο, και διοικείται από ίδρυμα που έχει συσταθεί από την ινδική κυβέρνηση.

«Ποια ήταν λοιπόν η αρχή του πράγματος;
Το ότι η ύπαρξη πολλαπλασιάστηκε
και βυθίστηκε μέσα σε αναρίθμητα τρισεκατομμύρια μορφών,
ώστε να ανακαλύψει άπειρες φορές τον εαυτό της».
                                                                            Σρι Ορομπίντο, Σκέψεις και Αναλαμπές

 Σημειώσεις

[1]. McDermott, Robert A. (1994), Essential Aurobindo, SteinerBooks, σσ. 11–12, 14.
[2]. Aurobindo, Sri (2006), Autobiographical Notes and Other Writings of Historical Interest, Sri Aurobindo Ashram 
     Publication Department.
[3]. Thakur, Bimal Narayan (2004), Poetic Plays of Sri Aurobindo, Northern Book Centre, σσ. 31–33.
[4]. Heehs, Peter (2008), The Lives of Sri Aurobindo, Columbia University Press), σσ. 411–412.
[5]. Yadav, Saryug (2007), «Sri Aurobindo's Life, Mind and Art», in Barbuddhe, Satish (ed.), Indian Literature in English:
     Critical Views, Sarup and Sons, σ. 31.
[6]. Van Vrekhem, Georges, 2004, Beyond Man – The Life and Work of Sri Aurobindo and The Mother, HarperCollins
     Publishers India, New Delh), σσ. 37–67.
[7]. Vrekhem 2004, σ. 14.
[8]. Vrekhem (2004), σ. 541.
[9]. Vrekhem (2004), σσ. 593-598.
[10]. Auroville founded by Mira Richards Architectureweek.com.
[11]. Auroville, the Fulfillment of a Dream by Lotfallah Soliman. UNESCO Courier. January 1993.
[12]. «Roger Anger as architect». Boloji.com.
[13]. Auroville Résidents Service.«Breakdown by nationality – Total 2953» (PDF).

Πηγές

https://www.tilestwra.com/aourovil-i-outopiki-poli-tis-anthropinis-enotitas/
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Mirra_Alfassa
http://www.bbc.co.uk/greek/culture/
https://www.mixanitouxronou.gr/tag/orvil/
https://www.newsbeast.gr/
https://en.wikipedia.org/wiki/Sri_Aurobindo_Ashram
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Sri_Aurobindo
https://www.sriaurobindoashram.org/faq/yoga.php

Ι.Φ.