Η φύση ολόκληρη λειτουργεί σαν ένα δίκτυο, ένα διασυνδεδεμένο σύστημα, όπου τα βασίλεια –φυτικό, ζωικό, μικροοργανισμοί– αλληλεπιδρούν και συνδημιουργούν αυτό που λέμε Γαία, τον ζωντανό πλανήτη. Οι μέλισσες, τα μυρμήγκια, οι αγέλες των ζώων –όλα αυτά είναι μορφές συνεργασίας, πιο οργανωμένες. Εκεί, η ανάγκη και το ένστικτο οδηγούν στη σύνδεση και στην κοινή δράση.

Ο άνθρωπος έχει κάτι παραπάνω. Έχει νόηση, έχει συνείδηση, μπορεί να εμπνέεται από κάτι πιο βαθύ –από το πνεύμα. Γι’ αυτό όταν ο άνθρωπος συνεργάζεται μπορεί να το κάνει συνειδητά με την ελεύθερη βούλησή του. Και εκεί ακριβώς κρύβεται η βαθύτερη αξία της συνεργασίας: στο ότι γίνεται μια πράξη ελευθερίας, δημιουργίας και συνειδητής σύνδεσης με τους άλλους.

Η συνεργασία είναι η συμμετοχή σε κάποιο κοινό έργο, είναι το συν και εργασία, δηλαδή εργάζομαι μαζί με άλλους για ένα σκοπό, για να πετύχουμε ένα κοινό στόχο, για να υλοποιήσουμε ένα όραμα που μας ενώνει σαν ένας κύκλος, που γύρω του βρίσκονται όλοι και στο κέντρο είναι η εστία, ο στόχος. Αυτό μπορεί να είναι κάτι υλικό, μπορεί να είναι και κάτι σε ένα ανώτερο επίπεδο. Ένα έργο, όποιο κι αν είναι κι αυτό, μπορεί να έχει ποιότητα και να οδηγήσει σε ένα αποτέλεσμα που εξαρτάται από τα ιδανικά και τις αξίες που διαμορφώνουν την συμμετοχή, την επικοινωνία και την αρμονία που χτίζεται ως θεμέλιο της συνεργασίας.

Στο κάθε έργο η προϋπόθεση είναι ανοιχτός νους και ανοιχτή καρδιά, για να κυλάει το ρεύμα. Το αποτέλεσμα χρωματίζεται από τη θετική ενέργεια και από την καλή διάθεση των ανθρώπων που συμμετέχουν.

Η συμμετοχή θέλει χαρά, θέλει αισιοδοξία. Αυτές είναι κατάλληλες ιδιότητες για το χτίσιμο ενός στόχου. Όταν δημιουργείται κάτι σε αυτό το κλίμα, το αποτέλεσμα θα είναι θετικό και θα έχει τον κατάλληλο κραδασμό και τις ανάλογες ποιότητες.

Η συνεργασία είναι «δίνω» τον καλύτερο  εαυτό μου με εμπιστοσύνη στους άλλους. Όταν τα κανάλια είναι ανοικτά μπορεί ο καθένας να εκφράσει οτιδήποτε μέσα στην ομάδα. Γιατί ακόμα και αν είναι κάτι παράταιρο, ακόμα και αν μοιάζει προκλητικό, μπορεί να φωτίσει μία πλευρά που  δεν είναι αντιληπτή από τους υπόλοιπους. Η εσωτερική σιγή έχει ιδιαίτερη αξία. Όταν είναι κανείς σε σιγή αφήνει χώρο στον άλλον να εκφράσει την άποψη του. Έτσι δημιουργείται αποδοχή και ενότητα.

Η συνεργασία δυναμώνει όταν ο ένας στηρίζει τον άλλον. Η αμοιβαία εμπιστοσύνη και η επικοινωνία αποτρέπουν αναίτιες εντάσεις. Έτσι σε κάθε έργο μπορούν να διατηρούνται χαμηλοί τόνοι, λιγότερες εγωιστικές τάσεις, χαρά και ρυθμός που αναπύσσεται και επηρεάζει θετικά τα άτομα και το τελικό αποτέλεσμα.

Καλό είναι να καλλιεργείται η ενθάρρυνση και η επικοινωνία να γίνεται μέσα από την καρδιά. Να είναι η καρδιά το κέντρο για όλους. Να υπάρχει ευελιξία, καθαρή σκέψη και ερευνητικό πνεύμα.

Σε μια μουσική ορχήστρα κάθε μέλος παίζει ένα διαφορετικό μουσικό όργανο με κοινό στόχο να παράξουν ένα μουσικό έργο. Εκεί οι προσωπικότητες μαλακώνουν, υπάρχουν μόνο τα μέλη που θέλουν να δημιουργήσουν. «Η διαφορετικότητα» του καθενός είναι το συν που προσθέτει και πλουτίζει το κοινό όραμα.

Η επίτευξη της συνεργασίας δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση, συχνά εξάπτει τα χαμηλότερα πάθη και χρειάζεται ενσυνείδητη προσπάθεια για να πετύχει. Στοιχεία της προσωπικότητας  μπορούν να εμποδίσουν  κάθε είδους προσέγγιση.

Είναι ένα ερώτημα, μέσα απο την προσφορά και την αφοσίωση, πως θα κάνει κανείς το κοινό έργο δικό του, αλλά όχι ιδιοκτησία του.

Είναι δύσκολο το ζήτημα του σεβασμού. Έχει να κάνει με τον ανταγωνισμό και ο ανταγωνισμός έχει να κάνει με την προσωπικότητα. Τον ανταγωνισμό καλό είναι να τον αντικαταστήσει κανείς με την αυτογνωσία, δηλαδή «ξέρω ποιος είμαι», ξέρω ποια είναι τα αδύνατά μου σημεία και προσπαθώ να γίνω καλύτερος.

Εάν δουλέψουμε με τον εαυτό μας, αυτό αντανακλάται στους γύρω και αναπτύσει τη σχέση μας μαζί τους. Η συνεργασία είναι διδαχή, δεν είναι φθορά. Αυτό που θεωρεί κανείς φθορά μπορεί να το δει από ένα ανώτερο επίπεδο, ως μεταμόρφωση  της προσωπικότητας.

Το κάθε όραμα έχει μία προσέγγιση, πρώτα το χτίζουμε μέσα μας και μετά το υλοποιούμε. Όταν θεωρούμε σημαντικό το κοινό έργο, τότε είναι πιο εύκολο να παρακάμπτουμε τον εγωισμό μας και την ατέλεια του άλλου κι ο κυρίαρχος τόνος να γίνεται «το εμείς».

Στο ανώτατο επίπεδό της η συνεργασία είναι το θεμέλιο για το έργο που έχει αναλάβει μια ομάδα. Δυνάμεις ενώνονται, αλληλεπιδρούν, μοιράζονται και εξαπλώνουν φως.  Χτίζουν ένα οικοδόμημα. Κάθε γνώση μοιράζεται και έτσι το οικοδόμημα εξυψώνεται. Η ουσία της είναι «δεν ξέρω τίποτα, αλλά κάθε φορά μαθαίνω». Τότε όλα συμβαίνουν για το εμείς, ό,τι αποκτιέται κατασταλάζει ως εφόδιο για το έργο που στη συνέχεια μας τροφοδοτεί σαν ένα κύκλωμα. Οπότε αυτό που προσφέρουμε μας ανυψώνει, και έτσι δεν μένουμε στατικοί, αλλά βελτιωνόμαστε διαρκώς.

Η εξέλιξη των ατόμων και η εξέλιξη της κοινωνίας, διέρχεται μέσα από τη συνεργασία. Γιατί τα επιμέρους άτομα, οι ανθρώπινες μονάδες, αναμειγνύονται και οδηγούνται στην σύνθεση. Στο κοινό ρεύμα της εξέλιξης που είναι και ο απώτερος στόχος, το ζητούμενο είναι η σύνθεση. Όσο πιο πολύ συνεργαζόμαστε, τόσο πιο πολύ εκδηλώνεται η έννοια της αγάπης και της κατανόησης, καθώς διευρύνεται η συνειδητότητά μας.

Μέσα από την τριβή που παρέχει η ομάδα, δίνεται μια ευκαιρία εξέλιξης, να αφήσει κανείς πίσω του πράγματα ασήμαντα. Είναι μία πρόκληση για τον καθένα να προχωρήσει σε κάτι κοινό μαζί με άλλους και να γνωρίσει  τον εαυτό του.

Εν τέλει, το «κυρίαρχο συναίσθημα στο πλαίσιο της συνεργασίας είναι η χαρά. Η χαρά που πηγάζει από την επίτευξη, την επιθυμία εξύψωσης και τη δημιουργία». Είναι το συναίσθημα που βιώνουν οι μουσικοί όταν το έργο τελειώνει. Η ορχήστρα σιωπά, η αρμονία της μελωδίας παραμένει στον αέρα, απλώνεται σαν θέρμη στο κοινό και αυθόρμητα γεννά το χειροκρότημα.

Ομ.Εργ.