Μακριά στα βάθη του διαστήματος υπάρχει ο Κρόνος, ένας από τους ομορφότερους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος. Xαρακτηριστικό του γνώρισμα είναι το εκτεταμένο σύστημα δακτυλίων με πολλούς επιφανειακούς χρωματισμούς. Η ύπαρξή του ήταν γνωστή από την αρχαιότητα και οφείλει το όνομά του στο θεό της ελληνικής μυθολογίας Κρόνο, γιο του Ουρανού και πατέρα του Δία.

Η φύση και η επιρροή αυτού του πλανήτη θεωρείται ψυχρή και δεσμευτική καθώς ο κραδασμός του θέτει όρια, αποκρυσταλλώνει και δένει το καθετί, συγκρατεί, περιορίζει, διαπλάθει και στερεώνει όλα όσα έρχονται κάτω από την σφαίρα επιρροής του.

Πρόκειται για τον πλανήτη που ρυθμίζει, κυρίως, εκείνο το εξελικτικό σημείο στο οποίο προκύπτει η δυνατότητα επιλογής, η συνειδητή αποδοχή ή απόρριψη μιας εξελικτικής ευκαιρίας αλλά και η αποδοχή ή μη της προσωπικής ευθύνης ως γεγονός μιας προγραμματισμένης και πειθαρχημένης ζωής.

Αστρονομικά Στοιχεία για τον Κρόνο

Ο Κρόνος, ένας γίγαντας αερίων όπως και ο Δίας, είναι ο έκτος πλανήτης σε σειρά απόστασης από τον Ήλιο και δεύτερος σε μέγεθος μετά τον Δία. Στο παρελθόν και για χιλιετηρίδες θεωρείτο σαν ο πλανήτης που οριοθετούσε τα σύνορα του Ηλιακού Συστήματος, καθώς τότε δεν είχαν γίνει ακόμα γνωστοί ο Ουρανός, ο Ποσειδώνας και ο Πλούτωνας.

Με διάμετρο 120.000 χιλιόμετρα περίπου, περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του σε 10.5 γήινες ώρες και γύρω από τον Ήλιο σε 29.5 γήινα χρόνια. Η μέση επιφανειακή του θερμοκρασία σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αστρονόμων είναι -130 βαθμούς Κελσίου. Ο πυρήνας του αγγίζει τους 11.700 βαθμούς Κελσίου και ακτινοβολεί στο διάστημα 2,5 φορές περισσότερη ενέργεια από αυτή που λαμβάνει από τον Ήλιο.

Η ατμόσφαιρά του αποτελείται κυρίως από υδρογόνο, ήλιο και λίγο μεθάνιο, ενώ έχουν παρατηρηθεί να πνέουν στην επιφάνειά του ισχυροί άνεμοι, με ταχύτητες περίπου 1.500 χιλιομέτρων την ώρα.

Εντυπωσιακοί δακτύλιοι, τον περιβάλλουν πάνω από τον ισημερινό του, υπολογίζεται πως υπάρχουν περισσότεροι από δέκα χιλιάδες με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ο καθένας, οι οποίοι παρατηρήθηκαν για πρώτη φορά από τον Γαλιλαίο.

Έχει μεγάλο αριθμό δορυφόρων και ανακαλύπτονται διαρκώς νέοι. Συνολικά έχουν βρεθεί μέχρι στιγμής 62 δορυφόροι.

Ο πλανήτης Κρόνος περιλαμβάνεται στους λεγόμενους ναυτιλιακούς πλανήτες, οι οποίοι λαμβάνονται υπόψη σε μετρήσεις για την επίλυση προβλημάτων προσδιορισμού γεωγραφικού στίγματος.

Ο Κρόνος στην Ελληνική Μυθολογία

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ο Κρόνος ήταν γιος του Ουρανού και της Γαίας, του αρχικού θεϊκού ζευγαριού που από την ένωσή τους γεννήθηκαν οι δώδεκα Τιτάνες.

Ο Ουρανός, γνωρίζοντας πως μια μέρα οι γιοι του θα τον εκθρόνιζαν τους εξαφάνιζε ρίχνοντάς τους στα έγκατα της γης. Όπως αναφέρει ο Ησίοδος, απελπισμένη η Γαία αποφάσισε να τον εκδικηθεί. Έτσι έφτιαξε ένα μεγάλο δρεπάνι από ατσάλι και ανακοίνωσε στα παιδιά της το σχέδιο που είχε, να καταστήσει ανίκανο τον Ουρανό με ακρωτηριασμό.

Τα παιδιά της φοβήθηκαν και αρνήθηκαν να κάνουν το σχέδιο πράξη, εκτός από τον νεότερο, τον Κρόνο ο οποίος, οπλισμένος με το δρεπάνι κρύφτηκε και περίμενε την κατάλληλη στιγμή. Η σκηνή περιγράφεται στη Θεογονία: «Ο μέγας Ουρανός φτάνει, φέρνοντας μαζί του τη Νύκτα, γεμάτος ερωτική επιθυμία. Ξαπλώνει πάνω στη Γη, και τότε εμφανίζεται ο Κρόνος, τον ακινητοποιεί με το αριστερό του χέρι και με το δεξί, κραδαίνοντας το μακρύ κοφτερό δρεπάνι, κόβει τα γεννητικά όργανα του Ουρανού».

Από τις σταγόνες του αίματος της πληγής γεννήθηκαν οι Ερινύες, οι Γίγαντες και οι Νύμφες, ενώ από τα κομμένα όργανα που έπεσαν στη θάλασσα γεννιέται αργότερα η θεά Αφροδίτη.

Ο Κρόνος έτσι διαδέχθηκε τον πατέρα του και πήρε γυναίκα του την αδελφή του Ρέα, με την οποία απόκτησε τρεις θυγατέρες, την Εστία, την Ήρα και την Δήμητρα και τρεις γιους, τον Άδη, τον Ποσειδώνα και τον Δία. Και για να μην εκθρονιστεί κι εκείνος από απόγονό του, φρόντισε αντί να ρίχνει τα παιδιά στον Τάρταρο να τα καταπίνει αμέσως μόλις γεννιόνταν.

Ψάχνοντας τρόπο να αναστρέψει αυτή την κατάσταση η Ρέα, συμβουλευόμενη τη μητέρας της Γαία, πηγαίνει στην Κρήτη για να κρύψει το τελευταίο της παιδί τον Δία, δίνοντας στον Κρόνο να καταπιεί μια φασκιωμένη πέτρα.

Μετά από την Τιτανομαχία, η οποία διήρκησε 10 χρόνια, ο νεαρός Δίας εκθρόνισε, αλυσόδεσε και εξανάγκασε τον Κρόνο να βγάλει από το στομάχι του τα αδέλφια του. Και έγινε εκείνος ο πατέρας όλων των θεών.

Ο Κρόνος, μετά την εκθρόνισή του, εγκατέλειψε τον Όλυμπο και έζησε στην Κάτω Ιταλία. Οι μυθικές «Νήσοι των Μακάρων» θεωρούνταν το βασίλειό του, ήταν ο ευτυχισμένος τόπος της αιώνιας ζωής των ηρώων.

Στην Ορφική θεογονία αναφέρεται ότι στην αρχή ο χρόνος δημιούργησε το αργυρό αυγό του κόσμου. Από το αυγό ξεπήδησε ο Φάνης Διόνυσος, ένας θεός του φωτός, που είχε μέσα του τα σπέρματα όλων των θεών και των ανθρώπων, δημιουργός επίσης, του ουρανού και της γης, του ήλιου, των άστρων και της κατοικίας των θεών. Ο Φάνης δημιούργησε τη Νύχτα και απέκτησε μετά από μεγάλο διάστημα, τη Γαία, τον Ουρανό και τον Κρόνο.

Σύμφωνα με τους ιερούς μύθους ο Ζευς ήταν εγγονός του Φάνη και κυβερνήτης της πέμπτης περιόδου του κόσμου, η οποία ακολούθησε μετά τις εποχές του Φάνη, της Νύχτας, του Ουρανού και του Κρόνου.

Όπως οι Ορφικοί έτσι και ο Ησίοδος υμνούσε τον Κρόνο ως «πατέρα όλων των πραγμάτων» και τον Νόμο σαν «τον βασιλέα των πάντων».

Είναι ο θεός του Απεριόριστου Χρόνου και των Κύκλων και ορισμένοι μελετητές τον συνδέουν με τον Χρόνο, ως έννοια που εκφράζει τη διαδοχή και τη διάρκεια φαινομένων, ενεργειών ή καταστάσεων, ως το χρονικό διάστημα μεσολάβησης μεταξύ δύο γεγονότων.

Η Λατρεία και οι Επιρροές του Κρόνου

Η ετυμολογία του ονόματος «Κρόνος» πιθανολογείται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα «κραίνω» που σημαίνει εκπληρώνω, επιτυγχάνω. ‘Αλλοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι το όνομα προέρχεται από τον αρχαίο ινδικό δαίμονα Kroni. Στην Αλεξανδρινή περίοδο αλλά και την εποχή της Αναγέννησης, στη λατινική γλώσσα υπήρξε σύγχυση της λέξης Κρόνος (Cronos) με αυτή του χρόνου (Chronos).

Λατρεύτηκε ως Σατούρνος από τους Ρωμαίους, ως Βάαλ-Χαμάν από τους Καρχηδόνιους, ως Μολώχ από τους κατοίκους της Μέσης Ανατολής και ως Ζιρβάν-Ακαράν από τους κατοίκους της Περσίας.

Τον απεικόνιζαν σαν σοφό γέροντα, σοβαρό και με μακριά γενειάδα. Λατρευόταν ως θεότητα της σοδειάς και επιτηρούσε την πρόοδο των ανθρώπων. Τον αναπαριστούσαν συνήθως με ένα κρυστάλλινο δρεπάνι, το όπλο ευνουχισμού, εργαλείο που χρησιμοποιούσαν στη συγκομιδή.

Αφιερωμένη σε αυτόν ήταν μια γιορτή που ονομαζόταν Κρόνια και γινόταν προς τιμή του στην αρχαία Αθήνα και στην αρχαία Ολυμπία, τη δωδέκατη ημέρα του μήνα Εκατομβαιώνα[1].

Η γιορτή του Κρόνου σήμαινε το τέλος των αγροτικών εργασιών και τότε ελάμβανε χώρα ένα δείπνο από τη σοδειά, στο οποίο συμμετείχαν όλοι όσοι δούλεψαν στα χωράφια.

Σύμφωνα με τον Δημοσθένη γινόταν τη νύκτα της Εαρινής Ισημερίας. Ανήμερα της γιορτής οι δούλοι είχαν περισσότερες ελευθερίες, δεν εργάζονταν και επιτρεπόταν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι με τους αφέντες τους, σε ανάμνηση της Χρυσής Εποχής του ανθρώπινου γένους όπου δεν υπήρχε δουλεία.

Αργότερα, το αγροτικό στοιχείο της γιορτής άρχισε να εκλείπει και υιοθέτησαν στη θέση του, τα Σατουρνάλια, τη γιορτή των Ρωμαίων προς τιμή του ρωμαϊκού Σατούρνους που ταυτιζόταν με τον Κρόνο.

Στην αρχαία Αθήνα, τα Κρόνια, λατρεύονταν μέσα στο ναό του Ολυμπίου Διός, όπου υπήρχε ναός του Δία και της Ρέας. Κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους τελούνταν στην Αθήνα αναίμακτη θυσία στον Κρόνο, «τό δωδεκόμφαλον πόπανον».

Υπήρχε ναός και στην αρχαία Ολυμπία, όπου κατά τις παλιές παραδόσεις, πίστευαν ότι επί βασιλείας του θεού Κρόνου έζησαν εκεί άνθρωποι που ονομάζονταν χρυσό γένος. Οι Ηλείοι τελούσαν μεγαλοπρεπή γιορτή στην οποία οι ιερείς, οι καλούμενοι «βασίλαι», πρόσφεραν θυσία στην κορυφή του Κρονίου λόφου και στον εκεί βωμό του Κρόνου.

Στην αρχαία Λεβαδιά, πριν λάβουν τους χρησμούς, τελούσαν θυσία αφιερωμένη στον Κρόνο μέσα στο μαντείο του Τροφώνιου όπου υπήρχε το άγαλμα του Κρόνου. Στο Πήλιο της Θεσσαλίας λατρευόταν ο Κρόνος, ο πατέρας του σοφού Κενταύρου Χείρωνα. Τα Κρόνια, ως ετήσια γιορτή προσφοράς στη Ρόδο, θυσίαζαν έναν από τους καταδικασμένους σε θάνατο. Στην Αλεξάνδρεια κατά τους χρόνους των Πτολεμαίων πρόσφεραν ανθρώπινα θύματα ως θυσία στον Κρόνο, ενώ γίνονταν και προσφορές απανθρακίδων (λαγάνες) προς τιμή του από τους Έλληνες της πόλης.

Η Αστρολογική και Συμβολική Προσέγγιση του Κρόνου

Επικρατεί η αντίληψη πως, ο Κρόνος, ασκεί κακή επιρροή σε ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα και επίσης στον άνθρωπο. Αντίθετα, εκτελεί μία από τις πλέον δημιουργικές εργασίες, την αποβολή άχρηστων και παγιωμένων στοιχείων, τόσο στο μακρόκοσμο όσο και στο μικρόκοσμο. Mαζί με τον πλανήτη Ουρανό έχει αναλάβει το έργο της αναζωογόνησης και της αναγέννησης.

Παρά το ότι η φύση του είναι να περιορίζει, να αρνείται και να καταστρέφει, είναι το ίδιο ισχυρός στο να προσφέρει τις μεγαλύτερες εξελικτικές ιδιότητες που μπορεί να κατέχει κανείς. Στον άνθρωπο, αυτή η λειτουργία, αντανακλάται στην προσπάθεια για ουσιαστική μετουσίωση των όψεών του και στις μεταβολές που πρέπει να επιφέρει στον εαυτό του, ώστε να κατακτήσει σταδιακά τα επίπεδα συνείδησης.

Ο Κρόνος συνδέεται με την εξέλιξη και την ωριμότητα. Μας βοηθά να μάθουμε από τα λάθη μας, να οργανωθούμε, να συγκροτήσουμε τη σκέψη μας και να θέσουμε ρεαλιστικούς στόχους. Μια βασική αρχή του Κρόνου είναι: «Ό,τι έσπειρες θα θερίσεις». Συνεπώς μας καλεί να καλλιεργήσουμε αρετές όπως ο έλεγχος και η αυτοκυριαρχία, ώστε να αντεπεξέλθουμε στη πρακτικές δυσκολίες της ζωής.

Είναι ο πλανήτης των καρμικών υποχρεώσεων και των δυσκολιών, που καθιστούν ουσιαστικά δυνατή κάθε ανάπτυξη. Η φράση «μάθηση μέσα από τον πόνο» αντιστοιχεί σε αυτό το στοιχείο του Κρόνου, καθώς η ενέργειά του είναι αυτή που φέρνει δοκιμασίες και εμπόδια για να αποκτήσουμε τη δύναμη και τη σοφία να αντιμετωπίσουμε την ίδια τη ζωή, ώστε να δυναμώσουμε σαν πνευματική ύπαρξη και να αναδυθούμε από το σκοτάδι στο φως.

Υποδηλώνει, επίσης, την ανάγκη του ατόμου να διαχωρίσει, να οριοθετήσει, να συμπυκνώσει και να δώσει μορφή στο σκοπό-συνείδηση, με στόχο την υιοθέτηση ενός υπεύθυνου ρεαλιστικού και πρακτικού τρόπου ζωής, που βασίζεται σε σταθερές αξίες. Η εσωτερική και εξωτερική ηθική τάξη και συνείδηση έχει αποδοθεί, από την αρχαιότητα, στον πλανήτη Κρόνο.

Σύμφωνα με τους αστρολόγους, το συνειδητό Εγώ ελέγχεται από τον Ήλιο, ενώ η σύγκρουση ανάμεσα στα ένστικτα της ανθρώπινης ψυχής και τη διαδικασία μάθησης που τα συνοδεύει, συμβολίζεται από τον Κρόνο.

Η ανάπτυξη του συνειδητού Εγώ, είναι μια διαδικασία στην οποία ο άνθρωπος μέσα από συνεχή μελέτη και σύγκριση στοιχείων και βιωμάτων φτάνει σε μια καθαρή εικόνα του ίδιου του εαυτού και του εξωτερικού κόσμου.

Σαν κυβερνήτης του προσωπικού εγώ, είναι ο πλανήτης του πεπρωμένου, αντιπροσωπεύει την προσωπική θέληση, τον κατώτερο νου. Είναι το εγώ στην εκδήλωση του φυσικού κόσμου, καθώς και του κόσμου που σχετίζεται με την κατάσταση της συνείδησης μετά θάνατο.

Σε ένα γενέθλιο χάρτη από την θέση του Κρόνου αντλούμε πληροφορίες για τις συνήθειες και την ηθική υπόσταση του ατόμου, τις σχέσεις του και τις προσπάθειές του να αποκτήσει ασφάλεια και ταυτότητα τόσο στην προσωπική όσο και στην κοινωνική ζωή του.

Στον εξωτερικό κόσμο, φανερώνει την αρχέγονη, μη συνθετική ατομική κατάσταση της ύλης. Επίσης την κατάσταση της ύλης που ονομάζουμε «γη», και όλα τα επαγγέλματα που ασχολούνται με αυτή.

Στη συνείδηση φανερώνει τον συγκεκριμένο νου που τείνει στη χωριστικότητα και στην έμφαση της προσωπικότητας, την ισχυρή αίσθηση του «εγώ», το συναίσθημα που ελέγχεται από την σκέψη και τη θέληση. Η θέληση εδώ είναι αρκετά ισχυρή, που χωρίς να είναι παθιασμένη και παρορμητική όπως στον ΄Αρη, εκδηλώνεται αργά, ψυχρά και αποφασιστικά. Υπάρχει αυτοέλεγχος, υπομονή, σταθερότητα, περίσκεψη και πολύ πρακτική ικανότητα.

Η λειτουργία του Κρόνου στην ανθρώπινη ψυχή αντιπροσωπεύει πολύ περισσότερο τη διαδικασία μορφοποίησης του συνειδητού Εγώ, από όσο το ίδιο το συνειδητό Εγώ (Ήλιος).

Στο σώμα εξουσιάζει τα οστά, τα δόντια και τη σπλήνα, τις ασθένειες που προκαλούνται από το κρύο, τους ρευματισμούς, τα ατυχήματα, τη μελαγχολία και τα όργανα ακοής.

Θεωρείται ψυχρός, ξηρός, γήινος και αρσενικός. Είναι Κυβερνήτης του Αιγόκερω και του 10ου οίκου, ενώ συγκυβερνά μαζί με τον Ουρανό, τον Υδροχόο και τον 11ο οίκο. Το ζώδιο του Αιγόκερο αναφέρεται πως είναι το πιο μυστηριώδες από τα δώδεκα και λέγεται ότι το απόκρυφο σύμβολό του ονομάζεται μερικές φορές «η υπογραφή του Θεού».

Η ημέρα της Εβδομάδας που του αντιστοιχεί είναι το Σάββατο, ενώ το μέταλλο που του αποδίδεται είναι ο Μόλυβδος και το ορυκτό ο Οψιδιανός. Φυτά και δέντρα του είναι η βελανιδιά, ο κισσός, το κυπαρίσσι, η ιτιά, το πεύκο και το νυχτολούλουδο. Ζώα που αντιστοιχούν είναι η αρκούδα, η καμήλα, η κουκουβάγια και το γουρούνι.

Το σύμβολό του, ένας σταυρός πάνω με μια ημισέληνο στο κάτω μέρος του, είναι η ψυχή δεσμευμένη στην μορφή. Συμβολίζει επίσης τη δικαιοσύνη, τον περιορισμό και τη συγκεκριμένη μορφή.  

Ο θετική κρόνια όψη δίνει αυτοέλεγχο, ηγετική δυνατότητα, σοβαρότητα, πρόοδο, υπομονή, ακρίβεια, επιμέλεια, σεβασμό, εγκράτεια, τιμιότητα, ενδοσκόπηση, αίσθηση του σκοπού και του καθήκοντος και μια μεθοδική και αναλυτική στάση στη ζωή. Οι ύψιστες καταστάσεις που φανερώνονται από τους κραδασμούς του στο φυσικό κόσμο είναι η καθαρότητα και η δικαιοσύνη, που δημιουργούν τις αρετές της αγνότητας, της οικονομίας, της λιτότητας, της εργατικότητας, της εγκαρτέρησης, της σύνεσης, του σεβασμού και της αγάπης για την αλήθεια. Ο φόβος, που είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του, επιφέρει αναξιοπιστία, καχυποψία, μοιρολατρία, κακομοιριά, σκεπτικισμό, απομόνωση, απαισιοδοξία, ανυπακοή και απονιά, καθώς και μια ψυχρή αλλά απόλυτα συνειδητή στάση.

Οι Ινδοί τον αντιστοιχούν με το Ντάρμα (Dharma, τον Φυσικό Νόμο) και όσον αφορά την πνευματικότητα, το ντάρμα μπορεί να οριστεί ως «η Οδός των Ανώτερων Αληθειών.

Ο ΄Αλαν Λίο (Alan Leo)[2] αναφέρει ότι ο Κρόνος, συμβολικά μιλώντας, είναι η υδρία που περιέχει το Σατ. Αυτή η σανσκριτική λέξη, σημαίνει «την αιώνια πραγματικότητα στον άπειρο κόσμο˙ τη θεία ουσία που είναι, αλλά δεν μπορεί να ειπωθεί ότι υπάρχει». Με αυτήν την έννοια ο Κρόνος διέπει τον κύκλο που περιβάλλει τη συνείδηση, τον «αδιαπέραστο κύκλο» για κάθε άτομο που είναι στην εκδήλωση.

Σύμφωνα με την Εσωτερική Αστρολογία, ο Κρόνος θεωρείται Κύριος του Κάρμα και στέκει σαν Φύλακας στο Κατώφλι κάθε νέας συνειδησιακής διεύρυνσης. Σε αυτόν έχει ανατεθεί ο έλεγχος της Γέννησης και του Θανάτου και σηκώνει ένα μεγάλο βάρος από την ευθύνη για την κοσμική εξέλιξη. [3]

Η Αλίκη Μπέιλι (Alice Bailey), στο βιβλίο της «Οι Άθλοι του Ηρακλή», αναφέρει στο ζώδιο του Αιγόκερω τον δέκατο άθλο του Ηρακλή, τον Κέρβερο, στον οποίο ο Ηρακλής προσπαθώντας να απελευθερώσει τον Προμηθέα από τα δεσμά του κατεβαίνει ελεύθερα στον Κάτω Κόσμο, εκεί που μόνο οι ψυχές μπορούσαν να περάσουν. Ο ΄Aδης του εξηγεί πως ο δρόμος για την έξοδό του φρουρείται από τον τρομακτικό σκύλο Κέρβερο που πρέπει να αντιμετωπίσει.

Τα τρία κεφάλια του Κέρβερου συμβολίζουν την αίσθηση, την επιθυμία και τις καλές προθέσεις, η ουρά αποτελείται από φίδια και απεικονίζει όλες τις πλάνες που εμποδίζουν την πρόοδο της πνευματικής ζωής. Ο Ηρακλής αρπάζει και ακινητοποιεί τον Κέρβερο κυριαρχώντας πάνω του, κυριαρχώντας ουσιαστικά πάνω στην κατώτερη φύση. Ο Ηρακλής είναι ελευθερωτής, ξεπερνά τις δοκιμασίες της προσωπικότητάς του και βαδίζει απελευθερωμένος προς την πνευματική του πραγματικότητα.

Η Έλενα Π. Μπλαβάτσκι (H.P. Blavatsky, 1831-1891)[3] στα έργα της περιγράφει τον Κρόνο ως «..ένας από τους πιο πανίσχυρους ανάμεσα στους εφτά δημιουργικούς Αγγέλους της τρίτης τάξης..», λέει ακόμη ότι «…ο Κρόνος είναι το εστιακό σημείο για τη μετάδοση του κοσμικού νου και στα εφτά πλανητικά μας σχήματα». Αναφέρει επίσης ότι «…ο Σείριος επηρεάζει ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα μέσα από τα τρία συνθετικά σχήματα: τον Ουρανό, τον Ποσειδώνα και τον Κρόνο».

Στην απόκρυφη παράδοση της Καββάλα ο πλανήτης Κρόνος συνδέεται με τη Σεφίρα Μπίνα, του ουράνιου τριγώνου. Μέσω του Κρόνου εγκαθιδρύονται τα όρια, που κατασκευάζεται η μορφή, που οι δυνάμεις αποκρυσταλλώνονται σε δράση και σχήμα. Η καββαλιστική ορολογία αναφέρει τον Κρόνο ως το εγκόσμιο κέντρο ή τσάκρα του Μπίνα σε έναν από τους τέσσερις καββαλιστικούς κόσμους, τον Υλικό Κόσμο. Πρόκειται για έναν Κόσμο που περιλαμβάνει τους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, απεικονίζοντας τις αλληλεπιδράσεις των πλανητών και τη σχέση τους με την ανθρώπινη εξέλιξη. Του αποδίδεται επίσης η τριακοστή δεύτερη ατραπός που οδηγεί από το Μαλκούτ στο Γεσούντ, το πρώτο μονοπάτι που περπατάει η ψυχή στον αγώνα της για άνοδο, για εξέλιξη.

Ως θεότητα ανήκει στην πιο αρχαία μορφή ύλης. Με το δρεπάνι του ταυτίστηκε με το θάνατο, και όταν έφαγε τα παιδιά του, άρχισε ο θάνατος να καταστρέφει τη ζωή πριν ολοκληρωθεί η λειτουργία της. Ο Χρόνος-Θάνατος κόβει με το δρεπάνι του το στάρι της Ήρας. Είναι ένας από τους Αρχαίους Θεούς και συνδέεται με την ορυκτή όψη της γης, έχει για θρόνο του στους αρχαιότερους βράχους όπου δεν φυτρώνει κανένα φυτό.

Σε κάθε ψυχική εμπειρία ο Κρόνος είναι αυτός που καθορίζει τη συνείδηση μέσω αντίληψης αλλά και την πρόοδο κάθε ψυχής μέσα στο Χρόνο ως την Αιωνιότητα. Ακριβώς όπως ο φυσικός πλανήτης έχει δακτύλιους, έτσι και η επιρροή του λειτουργεί ως «αδιαπέραστος δακτύλιος» ανάμεσα σε κάθε πεδίο συνείδησης. Η γέφυρα του Κρόνου είναι εκείνη που μας επιτρέπει να μεταβούμε από τη μία συνειδησιακή κατάσταση στην άλλη και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την πλήρη κατανόηση των νόμων της ύπαρξής μας και των απόκρυφων μεθόδων προόδου από το σκοτάδι προς το φως.

Σημειώσεις

[1] Ο Εκατομβαιών είναι ο πρώτος μήνας στο Αττικό ημερολόγιο, που ακολουθούσε το θερινό Ηλιοστάσιο και αντιστοιχούσε με το χρονικό διάστημα από 23 Ιουνίου έως 23 Ιουλίου, αφιερωμένος στον Απόλλωνα. Στην Αθήνα, την εποχή του Θησέα ο μήνας αυτός ονομαζόταν Κρονιών, αργότερα μετονομάστηκε σε Εκατομβαιών από τα Εκατόμβαια, μία γιορτή που γινόταν προς τιμή του Απόλλωνα. Κυριότερες γιορτές στην αρχαία Αθήνα κατά το μήνα αυτό ήταν τα Παναθήναια, τα Κρόνια και τα Συνοίκια.
[2] Ο ΄Αλαν Λίο (ψευδώνυμο του William Frederick Allan, 1860-1917), θεωρείται ο πατέρας της σύγχρονης αστρολογίας. Το 1915 ίδρυσε την Αστρολογική Στοά της Θεοσοφικής Εταιρίας. Έγραψε συνολικά τριάντα βιβλία, εφτά από αυτά αποτελούν μια ολοκληρωμένη σειρά εκμάθησης της αστρολογίας. Μελέτησε τα συγγράμματα των αστρολόγων της αρχαιότητας και επαναδιατύπωσε τους κανόνες της αστρολογίας με σύγχρονους όρους.
[3] Μυστική Δοξασία, τομ. ΙΙΙ, σελ. 115. Η Έλενα Π. Μπλαβάτσκι ήταν μεγάλη μορφή του αποκρυφισμού, μαζί με τον συντ/χη Όλκοττ (William Judge), ίδρυσαν το 1875 τη Θεοσοφική Εταιρεία.

Βιβλιογραφία

• Alan Leo, Αστρολογία Εσωτερική και Εξωτερική, Εκδόσεις Ιάμβλιχος, 1993.
• Μάργκαρετ Χόουν, Σύγχρονη Αστρολογία, Εκδόσεις Πύρινος Κόσμος, 1982.
• Karen Hamaker-Zondag, Ψυχολογία και Αστρολογία, Εκδόσεις Ιάμβλιχος, Αθήνα 1992.
• Ζαν Ρισπέν, Ελληνική Μυθολογία, Εκδόσεις Τριήρης, Αθήνα, 2003.
• Όλγα Κάσσα, Εγχειρίδιο Αστρολογίας, Εκδόσεις Ιάμβλιχος, Αθήνα 1986.
• Alice A Bailey, Εσωτερική Αστρολογία, Εκδόσεις Lusis Trust, 2009.
• Ε.Π. Μπλαβάτσκι, Μυστική Δοξασία, Εκδόσεις Πνευματικός Ήλιος, 2004.
• Dion Fortune, Η Μυστική Καββάλα, Εκδόσεις Ιάμβλιχος, 1986.
• C. Kerenyi, W.F.Otto, W. Wili, P. Schmitt, Ελληνικά Μυστήρια, Εκδόσεις Ιάμβλιχος, Αθήνα 2005.

Ε.Γ.