Αν και ιδρύθηκε επίσημα στις αρχές του 20ού αιώνα τo Ο.Τ.Ο. (Ordo Templis Orientis) αντιπροσωπεύει –σύμφωνα με τoυς συνεχιστές του- τη συμβολή διάφορων ρευμάτων εσωτερικής γνώσης και ιδιαίτερα γνώσης που καταπιέστηκε από την πολιτική και θρησκευτική αδιαλλαξία των σκοτεινών χρόνων του μεσαίωνα. Αντλεί το παρελθόν του από τις παραδόσεις, από τις Ελευθεροτεκτονικές και Ροδοσταυρικές αντιλήψεις του 18ου και του 19ου αιώνα, των Ναϊτών Ιπποτών, του πρώιμου χριστιανικού Γνωστικισμού και των Παγανιστικών μυστηριακών σχολών. Ο συμβολισμός του περιέχει μια επανένωση των κρυμμένων παραδόσεων ανατολής και δύσης. Εκείνο που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ωστόσο, είναι η ιστορία του, που λίγο-πολύ εκτείνεται σχεδόν δύο αιώνες πίσω στο παρελθόν.

O Καρλ Κέλνερ

Ο πνευματικός πατέρας του Ordo Templi Orientis υπήρξε ο Καρλ Κέλνερ (Carl Kellner) (Renatus, 1 Σεπτ 1851 - 7 Ιουν 1905)[1], ένας πλούσιος Αυστριακός χημικός. Ο Κέλνερ ήταν σπουδαστής του Ελευθεροτεκτονισμού, του Ροδοσταυρισμού και του ανατολικού μυστικισμού και ταξίδεψε πολύ στην Ευρώπη, την Αμερική και τη Μικρά Ασία. Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του υποστηρίζει ότι ήλθε σε επαφή με τρεις Μυημένους (ένα Σούφι, τον Σόλιμαν μπεν Άιφα και δύο Ινδουιστές Ταντριστές, τον Μπχίμα Σένα Πρατάπα της Λαχώρης και τον Σρι Μαχάτμα Αγκάμυα Παραμχάνσα), και μια οργάνωση που ονομαζόταν Ερμητική Αδελφότητα του Φωτός, από την οποία έλαβε συγκεκριμένη διδασκαλία.

Το 1885, ο Κέλνερ συνάντησε τον Θεοσοφιστή και Ροδόσταυρο μελετητή Δρ Φραντς Χάρτμαν (Franz Hartmann) (1838-1912). Μαζί με τον Χάρτμαν συνεργάστηκαν για την ανάπτυξη μιας θεραπείας για τη φυματίωση με εισπνοή αλάτων, τη βάση της προσφερόμενης θεραπείας στο σανατόριο του Χάρτμαν, κοντά στο Σάλτσμπουργκ[2]. Κατά τη διάρκεια των μελετών του ο Κέλνερ θεώρησε ότι είχε ανακαλύψει ένα «κλειδί» που πρόσφερε μια σαφή ερμηνεία του σύνθετου ελευθεροτεκτονικού συμβολισμού. Τούτο τού καλλιέργησε την επιθυμία να σχηματίσει μια Τεκτονική Ακαδημία, που θα επέτρεπε σε όλους τους Ελευθεροτέκτονες να εξοικειωθούν με όλους τους υπάρχοντες τεκτονικούς βαθμούς και συστήματα.

Academia Masonica

Τo 1895 ο Κέλνερ άρχισε να συζητά την ιδέα του για την ίδρυση μιας Τεκτονικής Ακαδημίας με τον Θίοντορ Ρέους (Theodor Reuss) (Merlin or Peregrinus, 28 Ιουν, 1855 - 28 Οκτ 1923)[3]. Κατά τη διάρκεια αυτών των συζητήσεων ο Κέλνερ αποφάσισε να ονομάσει την ακαδημία του «Τάγμα του Ναού της Ανατολής». Ο απόκρυφος εσωτερικός κύκλος αυτού του Τάγματος θα οργανωνόταν σύμφωνα με τους υψηλότερους τεκτονικούς βαθμούς και θα δίδασκε τα εσωτερικά δόγματα της Ερμητικής Αδελφότητας του Φωτός, και το «κλειδί» του Κέλνερ για τον τεκτονικό συμβολισμό. Οι άνδρες και οι γυναίκες θα αναγνωρίζονταν σε όλα τα επίπεδα του τάγματος -πρωτοποριακή άποψη για εκείνη την εποχή- αλλά θα έπρεπε να είναι κανείς υψηλόβαθμος Ελευθεροτέκτονας για να γίνει αποδεκτός στον εσωτερικό κύκλο του Ο.Τ.Ο.

Δυστυχώς εξαιτίας των κανονισμών των καθιερωμένων Μεγάλων Στοών, οι γυναίκες δεν μπορούσαν να γίνουν Τέκτονες και επομένως θα αποκλείονταν εξ ορισμού από το Ο.Τ.Ο. Αυτός ήταν πιθανώς ένας από τους λόγους για τον οποίο ο Κέλνερ και οι συνεργάτες του προσπάθησαν να αναμορφώσουν το σύστημα για την αποδοχή των γυναικών, αποκτώντας έλεγχο σε μία από τις πολλές τεκτονικές τελετουργίες, ίσως λόγω της επιθυμίας τους να ενσωματωθεί η πρακτική της σεξουαλικής μαγείας. Είναι πολύ πιθανό πως πίστευαν ότι η σεξουαλική μαγεία ήταν «... το κλειδί για όλα τα μυστικά του σύμπαντος και για όλους τους συμβολισμούς που χρησιμοποιήθηκαν από τις διάφορες μυστικές εταιρείες και θρησκείες»[4].

Ο Ρέους και ο Κέλνερ προετοίμασαν ένα συνοπτικό μανιφέστο για το Τάγμα τους το 1903, το οποίο δημοσιεύθηκε το επόμενο έτος στο Oriflamme[5]. Ο Κέλνερ όμως πέθανε στις 7 Ιουνίου του 1905 και ο Ρέους ανέλαβε τον πλήρη έλεγχο του Τάγματος. Με τη βοήθεια των συνιδρυτών Φραντς Χάρτμαν και Χάινριχ Κλάιν (Heinrich Klein), ο Ρέους ετοίμασε το καταστατικό του Τάγματος το 1906.

Η Περίοδος του Ρέους 

Ο Ρούντολφ Στάινερ (Rudolph Steiner) (1861-1925), ο oποίος ήταν εκείνη την εποχή γενικός γραμματέας του γερμανικού παραρτήματος της θεοσοφικής Εταιρείας, ορίστηκε το 1906 ως αναπληρωτής Μέγας Διδάσκαλος ενός παραρτήματος του Ο.Τ.Ο. του Μystica Aetema στο Βερολίνο[6]. Ωστόσο, ο Στάινερ προχώρησε στην ίδρυση της Ανθρωποσοφικής Εταιρείας το 1912 και σταμάτησε κάθε επαφή με τον Ρέους τo 1914.

Στις 24 Ιουνίου 1908, ο Δρ Ζεράρ Ανκός (Gerard Encausse) (Papus, 1865-1916) οργάνωσε ένα διεθνές τεκτονικό και πνευματιστικό συνέδριο στο Παρίσι, το οποίο παρακολούθησε ο Ρέους[7]. Σε αυτό το συνέδριο ο Ανκός έλαβε τηv έγκριση να καθιερώσει τo «Ανώτατο Μέγα Συμβούλιο των Ενοποιημένων Αρχαίων Τυπικών για τη μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας και τα παραρτήματά του στο Παρίσι»[8]. Τον προηγούμενο χρόνο ο Ανκός, μαζί με τον Ζαν Μπρικό (1881-1934) και τον Λουί-Σοφρόν Φυγκερόν είχε οργανώσει τnν Καθολική Γνωστική Εκκλησία, σχισματική ουσιαστικά της Γνωστικής Εκκλησίας, μιας νεοαλβιγηνής εταιρείας που ιδρύθηκε στο Παρίσι τo 1890 από τov Ζυλ Ντουανέλ (Jules Doinel) (1842-1903). Θεωρείται ότι ο Ρέους έλαβε τηv επισκοπική καθαγίαση και τηv αρχιερατική αρχή στην Καθολική Γνωστική Εκκλησία από τον Ανκός και τον Μπρικό σε αυτό το συνέδριο, γεγονός που υποδεικνύει ότι υπήρξε μια σχέση ανταλλαγής μεταξύ τους. Ωστόσο, η ανάμειξη του Ανκός σε ό,τι αφορά στο Ο.Τ.Ο. παραμένει αμφίβολη.

Ρέους και Κρόουλι

Ως δημοσιογράφος, ο Ρέους ταξίδευε συχνά στην Αγγλία. Σε ένα τέτοιο ταξίδι συνάντησε τον Άλιστερ Κρόουλι (Aleister Crowley) (Baphomet, 1875-1947), τον οποίο αναγνώρισε στους τρεις βαθμούς του Ο.Τ.Ο. το 1910. Στις 21 Απριλίου του 1912, ο Ρέους όρισε τον Κρόουλι Εθνικό Μέγα Διδάσκαλο Χ° του Ο.Τ.Ο. για τη Μεγάλη Βρετανία και την Ιρλανδία. Η εξουσιοδότηση του Κρόουλι περιελάμβανε όλα τα αγγλόφωνα Τυπικά των κατώτερων (τεκτονικών) βαθμών του Ο.Τ.Ο., για τα οποία δόθηκε το όνομα «Mysteria Mystica Maxima». Υπό τον Ρέους παραρτήματα δημιουργήθηκαν με απόκρυφες αδελφότητες σε Γαλλία, Δανία, Ελβετία, Ηνωμένες Πολιτείες και Αυστρία. Υπήρχαν εννέα βαθμοί, εκ των οποίων οι πρώτοι έξι ήταν τεκτονικοί[9].

Την 1η Ιουνίου του 1912 ιδρύθηκε μια Μεγάλη Τεκτονική Στοά για τις Σλαβονικές χώρες υπό τον Τζεσλάου Τζύνσκι (Czeslaw Czynski). Ο Χάρτμαν πέθανε στις 7 Αυγούστου του 1912. Το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους ο Ρέους δημοσίευσε στο ιωβηλαίο του Oriflamme[10], την πρώτη έκδοση που αναφερόταν λεπτομερειακά και σχεδόν εξ ολοκλήρου στα θέματα του Ο.Τ.Ο. Ο Κέλνερ, ο Ρέους και ο Κρόουλι αναφέρονταν ως μέλη του δέκατου βαθμού (Χ°). Eπίσης, το 1912, ο Κρόουλι δημοσίευσε το Μανιφέστο του Mysteria Mystica Maxima, όπου το Mysteria Mystica Maxima αναφερόταν ως βρετανικός τομέας του Ο.Τ.Ο[11]. Το Τάγμα περιγραφόταν σε αυτό το κείμενο ως ...σώμα μυημένων, στα χέρια των οποίων καθαγιάζεται η σοφία και η γνώση των παρακάτω οργανώσεων:

1. Η Γνωστική Καθολική Εκκλησία.
2. Το Τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Πνεύματος.
3. Το Τάγμα των Πεφωτισμένων.
4. Το Τάγμα του Ναού.
5. Το Τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννου.
6. Το Τάγμα των Ιπποτών της Μάλτας.
7. Το Τάγμα των Ιπποτών του Πανάγιου Τάφου.
8. Η Κρυμμένη Εκκλησία του Άγιου Δισκοπότηρου.
9. Το Ροδοσταυρικό Τάγμα.
10. Το Ιερό Τάγμα του Ροδόσταυρου.
11. Το Τάγμα της Αγίας Βασιλικής Αψίδας του Ενώχ.
12. Το Αρχαίο Δόγμα του Τεκτονισμού (33 βαθμοί).
13. Το Δόγμα της Μέμφιδας (97 βαθμοί).
14. Το Δόγμα του Μιζραΐμ (90 βαθμοί).
15. Το Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό Δόγμα του Τεκτονισμού (33 βαθμοί).
16. Το Σβεντεμποργκιανό Δόγμα του Τεκτονισμού
17. Το Τάγμα των Μαρτινιστών.
18. Το Τάγμα του Σατ Μπχάι.
19. Η Ερμητική Αδελφότητα του Φωτός.
20. Το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσαυγής και άλλα μικρότερα τάγματα και οργανισμοί

Έως το 1912, το σύστημα του Ο.Τ.Ο., παρά τις διάφορες επιρροές του, παρέμεινε κυρίως τεκτονικό. Ο ίδιος ο Κρόουλι, αν και είχε αποδεχθεί στο Μανιφέστο του Mysteria Mystica Maxima, τις τεκτονικές επιρροές, αισθανόταν άβολα με τον μασονικό χαρακτήρα του Ο.Τ.Ο. για διάφορους λόγους:

• Σε αντίθεση με τον Ρέους, ο Κρόουλι θεωρούσε ότι οι γυναίκες δεν μπορούσαν να ξεκινήσουν ως Ελευθεροτέκτονες, αν και πίστευε ότι έπρεπε να μπορούν να μυηθούν στο Ο.Τ.Ο.
• Ήταν απογοητευμένος με τις μακροσκελείς τελετουργίες και τη δραματουργία τους. Αντιλαμβανόταν αυτούς τους παράγοντες ως εμπόδια για την επιτυχή εφαρμογή των μυστηρίων σε σύγχρονους εργαζόμενους αν­θρώπους.
• Θεωρούσε ότι το συμβολικό περιεχόμενο των τεκτονικών τελετουργικών είχε αλλοιωθεί σχεδόν σε βαθμό αχρηστίας.
• Επιθυμούσε να χρησιμοποιήσει το σύστημα του Ο.Τ.Ο. για να διαδώσει τις διδασκαλίες του Θελήματος[12].

Το 1916 ο Ρέους ταξίδεψε στη Βασιλεία, της Ελβετίας. Όντας εκεί, παρουσίασε σε συνέδριο τη «Μεγάλη Ανατολική Στοά και Απόκρυφο Ναό» του Ο.Τ.Ο. και την Ερμητική Αδελφότητα του Φωτός στο Monte Veritas[13]. To Monte Veritas ήταν μια ουτοπιστική κοινότητα κοντά στην Ασκόνα, που ιδρύθηκε το 1900 από τον Χένρι Εντενκόβεν (Henri Oedenkoven) και την Ίντα Χόφμαν (Ida Hofmann). Στις 22 Ιανουαρίου του 1917 ο Ρέους δημοσίευσε ένα μανιφέστο για τη Μεγάλη Ανατολική Στοά, που ονομάστηκε Verita Mystica. Κατά την ίδια ημερομηνία, δημοσίευσε μια αναθεωρημένη έκδοση του καταστατικού του Ο.Τ.Ο. του 1906, με μια «Σύνοψη των Βαθμών» και μια επιτομή του μηνύματος του Διδάσκαλου Θηρίον. Στο αναθεωρημένο σύνταγμά του, ο Ρέους περιέλαβε πολλές από τις απόψεις του Κρόουλι και τις καινοτομίες που είχε εισάγει στο αγγλικό Τάγμα το 1913. Παρόλα αυτά, στο παρόν έγγραφο, όπως σε πολλά από τα έγγραφα του Ρέους για το Ο.Τ.Ο., υπογραμμίστηκε ο τεκτονικός χαρακτήρας του Τάγματος.

Ο Α' Παγκόσμιος πόλεμος τελείωσε στις 11 Νοεμβρίου του 1918. Αν και δεν έμεινε κάποια σημαντική οργάνωση του Ο.Τ.Ο. στην Ελβετία, ο Ρέους συνέχισε να αποδίδει σε άτομα βαθμούς του Ο.Τ.Ο. Και ενώ εκείνος συνέχιζε να επιμένει για τον τεκτονικό χαρακτήρα του Τάγματος, ο Κροόουλι συνέχιζε να απομακρύνεται από τον Ελευθεροτεκτονισμό με σημαντικές τροποποιήσεις και αναθεωρήσεις του μυητικού και του τελετουργικού υλικού. Κατόπιν, παρουσίασε τα αναθεωρημένα τελετουργικά του στον Ρέους, προκειμένου να υιοθετηθούν ευρέως από το Τάγμα. Τον Μάρτιο του 1919, ο Κρόουλι εξέδωσε το Equinox, τόμος III, αριθ. 1, που περιείχε διάφορα σημαντικά έγγραφα του Ο.Τ.Ο., συμπεριλαμβανομένου του Liber LII, του μανιφέστου του Τάγματος:

• Liber CXCIV: Μια αναθεώρηση στο σύνταγμα του Τάγματος.
• Liber CI: Μια ανοικτή επιστολή προς όσους επιθυμήσουν να ενωθούν με το Τάγμα.
• Liber CLXI: Σχετικά με το νόμο του Θελήματος.
• Μια αναθεωρημένη έκδοση του Liber XV: Η Γνωστική λειτουργία[14].

Η διαδοχή του Ρέους έγινε με τρόπο ταραγμένο, καθώς ο ίδιος στραμμένος στο όραμά του για μια κοινωνική αλλαγή και εμφανώς επηρεασμένος από πολιτικές ιδέες που κυκλοφορούσαν στο Monte Veritas, προσπάθησε να χρησιμοποιήσει το Ο.Τ.Ο. προς αυτή την κατεύθυνση, πάντα όμως κάτω από το μανδύα του Ελευθεροτεκτονισμού. Ένα μη επιβεβαιωμένο εγκεφαλικό θα τον εμποδίσει να ολοκληρώσει την πλατφόρμα των ιδεών που θα εκπλήρωναν το σχέδιό του και θέτει τις πρώτες αμφιβολίες για την ικανότητά του να διοικεί το Τάγμα, καθώς επιδίδεται σε αδιάκριτες μυήσεις ανθρώπων που αποδείχθηκαν στην πορεία απατεώνες.

Σε ένα γράμμα του προς τον Χάινριχ Τράνκερ (Heinrich Tranker) της 14ns Φεβρουαρίου του 1925, ο Κρόουλι έγραψε:

«Ο Ρέους είναι πολύ ασταθής ιδιοσυγκρασιακά και από πολλές απόψεις αναξιόπιστος. Τα τελευταία χρόνια μου φαίνεται πως είχε χάσει εντελώς την πυγμή του, κατηγορώντας ακόμη και το Βιβλίο του Νόμου για κομμουνιστικές τάσεις. Ωστόσο, φαίνεται ότι πρέπει ως ένα ορισμένο βαθμό να έχει οδηγηθεί σωστά, ορίζοντας εσένα και τον Frater Archad (Jones) ως αντιπροσώπους και εμένα στην τελευταία επιστολή ως διάδοχό του»[15].

Η επιστολή του Ρέους που υποδείκνυε τον Κρόουλι ως διάδοχό του δεν έχει βρεθεί, αλλά επίσης δεν έχει εμφανιστεί κάποιο αξιόπιστο τεκμήριο που να δείχνει ότι ο Ρέους υπολόγιζε και κάποιον άλλον ως εναλλακτικό διάδοχο.

Το Ο.Τ.Ο. υπό τον Κρόουλι

Ο Άλιστερ Κρόουλι υπηρέτησε ως επικεφαλής του Τάγματος από το 1922 μέχρι τον θάνατό του, τον Δεκέμβριο του 1947. Η πρώτη πράξη του Κρόουλι ως επικεφαλής ήταν να επανεγκριθούν οι Τζόουνς και Τράνκερ ως Μεγάλοι Διδάσκαλοι για τη Βόρειο Αμερική και τη Γερμανία αντίστοιχα. Ο Τράνκερ, με συμβουλή του Τζόουνς, προσκάλεσε τον Κρόουλι να αναλάβει επίσημα την ηγεσία του Ο.Τ.Ο., καθώς και των διάφορων οργανισμών του Πανσοφικού Κινήματος, σε ένα συνέδριο που έγινε στο Χοχενλέιμπεν κοντά στην Βάιντα, το καλοκαίρι του 1925. Οι άλλοι συμμετέχοντες στο συνέδριο ήταν: ο Χάινριχ και η Έλεν Τράνκερ, ο Καρλ Γκέρμερ (Saturnus, 1885-1962), γραμματέας και εκδότης του Τράκερ εκείνη την εποχή, ο Άλμπιν Γκράου (Albin Grau), ο Όιγκεν Γκρos (Eugen Grosche), η Μάρτα Κούνζελ (Martha Kϋnzel), ο Κρόουλι με τους συνεργάτες του Ντόροθι Όλσεν (Dorothy Olsen), Λέαχ Χίρζιγκ (Leah Hirsig), Νόρμαν Μαντ (Norman Mudd) και άλλοι.

Τα αποτελέσματα της συνδιάσκεψης ήταν αμφιλεγόμενα. Οι συμμετέχοντες διαιρέθηκαν σε ό,τι αφορούσε στις διδασκαλίες του Κρόουλι και το Βιβλίο του Νόμου, για το οποίο ήταν σε μεγάλο βαθμό απληροφόρητοι (πρόσφατα είχε μεταφραστεί στα Γερμανικά). Υπήρξαν επίσης συγκρούσεις προσωπικοτήτων. Η Κούνζελ και ο Γκέρμερ πήραν το μέρος του Κρόουλι. Οι Τράνκερ, Γκράου και άλλοι αποφάσισαν να κρατήσουν την Πανσοφική Στοά ανεξάρτητη από τον Διδάσκαλο Θηρίον. Ο Γκρος πήρε αρχικά το μέρος του Κρόουλι, αλλά καθώς διαφώνησε με τον Γκέρμερ, αποφάσισε να παραμείνει ανεξάρτητος. Μετά το κλείσιμο της Πανσοφικής Στοάς το 1926, ο Γκρος συγκέντρωσε γύρω του πρώην Πανσοφιστές και ίδρυσε την Αδελφότητα του Κρόνου (Fraternitas Saturni). Η Fraternitas Saturni αναγνώρισε το status τoυ Κρόουλι ως προφήτη και αποδέχθηκε τον Νόμο του Θελήματος σε μια τροποποιημένη μορφή του. Ωστόσο, ο Γκρος επέμεινε στην ανεξαρτησία του από το Ο.Τ.Ο. και την αυθεντία του Κρόουλι. Η Fraternitas Saturni συνεχίζει την παρουσία της ως και σήμερα στην Γερμανία, τον Καναδά και αλλού ως αυτόνομος οργανισμός.

Στις 14 Μαρτίου του 1942, ο Κρόουλι έγραψε στον Γκέρμερ:

«[...]Θα σας ορίσω ως διάδοχό μου.... Μια πλήρης αλλαγή στη δομή του Τάγματος, και στις μεθόδους του είναι απαραίτητη. Το μυστικό είναι η βάση και πρέπει να επιλέξετε τoυς κατάλληλους ανθρώπους..].»

Έγραψε και μια άλλη επιστολή, όμως, για την περίπτωση που κάτι δεν πήγαινε καλά με τον Γκέρμερ, που εξουσιοδοτούσε τον Γκρέιντυ ΜακΜάρτρυ (Grady McMurtry) της στοάς παραρτήματος «Αγάπη» της Καλιφόρνια, ως διάδοχο του Γκέρμερ.

Ο Διάδοχος

Ο Κρόουλι πέθανε την 1η Δεκεμβρίου του 1947 και σύμφωνα με τις επιθυμίες του ο Καρλ Γκέρμερ ανέλαβε επικεφαλής του Ο.Τ.Ο., υπηρετώντας από τα τέλη του 1947 μέχρι τον θάνατό του, το 1962. Μετά από τον θάνατο του Κρόουλι, οι εκτελεστές της διαθήκης του άρχισαν να στέλνουν τα υπάρχοντά του και τα αρχεία του στον Γκέρμερ. Ο Γκέρμερ έλαβε τα περισσότερα πράγματα από την περιουσία του Κρόουλι και τα πήρε μαζί του στο τελευταίο σπίτι του, στο Γουεστπόιντ Καλαβέρας της Καλιφόρνια[16].

Ο Γκέρμερ ήταν ήσυχος και απομονωμένος άνθρωπος και ενδιαφέρθηκε πρώτιστα για την έκδοση των κειμένων του Κρόουλι. Αρκετά μέλη του Ο.Τ.Ο. τον βοήθησαν σε αυτή τη διαδικασία, αλλά, εκτός από την προώθηση εκείνων που είχαν ήδη μυηθεί, δεν ενέκρινε καμία νέα μύηση. Ο Γκέρμερ ειδοποίησε τον ΜακΜάρτυ και άλλους ότι το Ο.Τ.Ο. έπρεπε να ενοποιηθεί και να κυβερνηθεί από μια τριανδρία αξιωματικών, αλλά αυτή η ενοποίηση δεν ολοκληρώθηκε ποτέ κάτω από την ηγεσία του Γκέρμερ. Κατόπιν, δημιούργησε ένα παράρτημα του Ο.Τ.Ο. στην Αγγλία, υπό τον Κένεθ Γκραντ (Kenneth Grant), αλλά αναγκάστηκε να το κλείσει και να διώξει τον Γκραντ από το Τάγμα στις 20 Ιουλίου του 1955, όταν έμαθε ότι εκείνος είχε συνδεθεί με την Fraternitas Saturni[17] και είχε κυκλοφορήσει ένα μανιφέστο για μια νέα Στοά του Ο.Τ.Ο. υπό την κοινή αρχή των Γκέρμερ και Γκρας, τροποποιώντας μάλιστα απροειδοποίητα όλα τα τυπικά του.

Ο Γκέρμερ έδειξε επίσης ενδιαφέρον για τις προσπάθειες του Χέρμαν Μέτζγκερ (Hermann Metzger) (Paragranus, 1919-1990) στην Ελβετία. Ο Μέτζγκερ ήταν μαθητής ενός επιζόντος μέλους του ελβετικού τμήματος του Ο.Τ.Ο. από την εποχή του Ρέους, ονόματι Φέλιξ Λάζαρους Πίνκους (Felix Lazerus Pinkus) (1881-1947), αλλά δεν είχε καμία σύνδεση με το Ο.Τ.Ο. του Κρόουλι. Ο Γκέρμερ όρισε τον Φρέντερικ Μέλιντζερ (Frederic Mellinger) να εποπτεύσει τη διδασκαλία του Μέτζγκερ στο σύστημα του Ο.Τ.Ο., έτσι όπως το είχε καθορίσει ο Κρόουλι και τη συστηματοποίηση της διδασκαλίας του ελβετικού παραρτήματος. Ο Μέτζγκερ φαίνεται όμως ότι απέτυχε, γεγονός που τον οδήγησε σε διαφωνίες με τον Γκέρμερ. Ο Μέλιντζερ έγραψε μετά τον θάνατο του Γκέρμερ ότι ο Μέτζγκερ απέτυχε να ακολουθήσει το σύστημα διδασκαλίας που τού έθεσε ο Γκέρμερ υπό την εποπτεία του. Σύμφωνα με μια άλλη πηγή, η αιτία της ρήξης ήταν ο ισχυρισμός του Μέτζγκερ ότι είχε ορίσει ένα μέλος του Ο.Τ.Ο. τον Δρ Γκάμπριελ Μοντενέγκρο (Gabriel Montenegro), αινιγματική μορφή στην ιστορία του Τάγματος[18] ως δέκατο βαθμό (Χ°) για τις Η.Π.Α. Ωστόσο, ο ίδιος ο Μοντενέγκρο δεν ισχυρίστηκε, ούτε διεκδίκησε κάτι τέτοιο και δεν επιβεβαίωσε ποτέ τους ισχυρισμούς του Μέτζγκερ. Τα μέλη του Ο.Τ.Ο. στην Καλιφόρνια επεδίωξαν ενεργά να επηρεάσουν τον Γκέρμερ να ανοίξει πάλι τις πύλες του Ο.Τ.Ο. για νέες μυήσεις. Όλοι ανησυχούσαν ότι αδυναμία μύησης νέων μελών θα οδηγούσε στην αποσύνθεση και την οριστική διάλυση του Τάγματος. Το 1959 ο ΜακΜάρτρυ όρισε συνάντηση των μελών στο Λος Άντζελες, με σκοπό να δημιουργήσει ένα κοινό μέτωπο πίεσης προς τον Καρλ Γκέρμερ να προχωρήσει σε νέες μυήσεις. Ο ΜακΜάρτρυ ιδιαίτερα ήταν έτοιμος ακόμα και να επικαλεστεί την εξουσιοδότηση που είχε λάβει από τον Κρόουλι υπέρ αυτής της προσπάθειας[19]. Ο Μοντενέγκρο αντιτάχθηκε στην ιδέα, και καθώς οι υπόλοιποι απέτυχαν να προσφέρουν οποιαδήποτε υποστήριξη, η ιδέα εγκαταλείφθηκε. Ωστόσο, ο Γκέρμερ επέτρεψε στον ΜακΜάρτρυ να διαμορφώσει έναν πυρήνα νέων μελών του Ο.Τ.Ο., αλλά διαφώνησαν και διέκοψαν τις σχέσεις τους. Οτιδήποτε διαφορές και να είχαν, όμως, δεν υπάρχει η παραμικρή υπόνοια ότι ο Γκέρμερ απέσυρε τις εξουσιοδοτήσεις που είχε λάβει ο ΜακΜάρτρυ από τον Κρόουλι.

Η Ανανέωση

 Όταν ο ΜακΜάρτρυ ενημερώθηκε για την κρίσιμη κατάσταση στην οποία περιήλθε το Τάγμα μετά τον θάνατο του Γκέρμερ, ωθήθηκε από πολλά μέλη να επικαλεστεί τα έγγραφα της έγκρισης έκτακτης ανάγκης και να αναλάβει τον τίτλο «Καλίφ του Ο.Τ.Ο.», όπως προσδιόριζε ο διορατικότατος Κρόουλι στις επιστολές του ήδη από το 1940. Για τους δύο μάρτυρες που θεωρούσε ότι ήταν απαραίτητοι για αυτή την πράξη, επέλεξε τον Δρ Ίσραελ Ρεγκάρντιε (Israel Regardie) (1907-1985) και τον Τζέραλντ Γιορκ (Gerald Yorke) (1901-1983). Ο ΜακΜάρτρυ αναφέρθηκε σε αυτούς τους δύο ως «Μάτια του Ώρου», ως τους δύο επιφανέστερους προσωπικούς μαθητές του Κρόουλι[20]. Τους αποκάλυψε τα σχέδιά του για την ανασυγκρότηση του Ο.Τ.Ο. χρησιμοποιώντας τις εξουσιοδοτικές επιστολές που είχε λάβει από τον Κρόουλι και ζήτησε την υποστήριξή τους, η οποία προσφέρθηκε. Ο ΜακΜάρτρυ ολοκλήρωσε την ενεργοποίηση του Καλιφάτου τον Ιούνιο του 1969, με μια επιστολή στον Χέρμαν Μέτζγκερ, στην Ελβετία.

Η Σάσκα Γκέρμερ (Sascha Germer), η γυναίκα του Καρλ, πέθανε τον Απρίλιο του 1975 και το 1976, όταν ο θάνατός της έγινε γνωστός, το Ο.Τ.Ο. υπό τον ΜακΜάρτρυ διεκδίκησε δικαστικά την παράδοση του υπολοίπου των αρχείων του Ο.Τ.Ο., που κατείχε στη φύλαξή της. Η απόφαση που εκδόθηκε, αναγνώρισε τον Γκρέιντυ ΜακΜάρτρυ ως εξουσιοδοτημένο αντιπρόσωπο του Ο.Τ.Ο., από το ανώτερο δικαστήριο του Καλαβέρας της Καλιφόρνια και η πράξη καταχωρίστηκε την 27η Ιουλίου, 1976.

Υπό τον ΜακΜάρτρυ ως καλίφ ή επικεφαλής του Τάγματος, στην περίοδο 1971-1985[21] έγιναν διάφορες προσπάθειες προσέλκυσης νέων μελών στο Τάγμα και γνωστοποίησής του στο κοινό. Το 1970, το Ο.Τ.Ο. δημοσίευσε τις Κάρτες του Θωθ σε εικονογράφηση της Φρίντα Χάρις (Lady Frieda Harris), στο Δουβλίνο. Η ανταπόκριση ήταν μάλλον αργή, αλλά κάποια νέα μέλη μυήθηκαν, με προσπάθειες επικεντρωμένες στο Δουβλίνο, την Καλιφόρνια και το Σαν Φρανσίσκο. Η δραστηριότητα στο Σαν Φρανσίσκο κατέρρευσε, συνεχίστηκε για δύο χρόνια στο Δουβλίνο και έπειτα μεταφέρθηκε στο Μπέρκλεϋ, της Καλιφόρνια. Το 1977 ο ΜακΜάρτρυ ξεκίνησε μια μυητική προσπάθεια στο σπίτι του, στο Μπέρκλεϋ, όπου οργάνωσε μια νέα ομάδα. Όταν έφθασε το πλήρωμα του χρόνου και για τον ίδιο, αντί να υποδείξει διάδοχο του, ο ΜακΜάρτρυ ζήτησε να επιλεγεί ο διάδοχός του από την ψηφοφορία του Κυρίαρχου Αδύτου του Ο.Τ.Ο. μετά τον θάνατό του. Η εκλογή οργανώθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου του 1985, με παρόντα τα δύο επιζώντα μέλη της παλαιάς στοάς «Αγάπη». Ο Τζον Μπριζ (Frater Hymenaeus βήτα) επιλέχθηκε να διαδεχθεί τον Frater Hymenaeus άλφα ως Καλίφ και να υπηρετήσει ως επικεφαλής του Τάγματος. Ο Hymenaeus βήτα είναι επικεφαλής του Τάγματος έως σήμερα[22].

Σημειώσεις

[1] Dvorak, J. 1998, Carl Kellner, Flensburger Hefte (63). Archived from the original on 2011-04-08. Ανάκτηση 13/12/2020.
[2] Apiryon, T. 1995, Carl Kellner, 33° 90° 96° X°, The Spiritual Father of Ordo Templi Orientis, Ordo Templi Orientis. https://oto-usa.org/usgl/lion-eagle/carl-kellner/, Ανάκτηση 13/12/2020.
[3]   Howe, E. 1978, Theodor Reuss: Irregular Freemasonry in Germany, 1900-23, ARS QUATUOR CORONATORUM  (TRANSACTIONS OF THE QUATUOR CORONATI LODGE No. 2076, LONDON), http://www.freemasonry.bcy.ca/aqc/reuss/reuss.html, Ανάκτηση 10/12/2020.
[4] Powell, N. 1976, Alchemy, the Ancient Science, Aldus Books Ltd., σ. 127.
[5] Kellner, C. & Reuss, Th. 1903, Das Geheimnis der Hochgrade unseres Ordens: Ein Manifesto des Großorients. Oriflamme, 11(6), 48-50.
[6] Giudice, C. 2014, Ordo Templi Orientis , in Christopher Partridge (ed.) The Occult World Abingdon: Routledge, κεφ. 25.
[7] «Gerard Encausse», Thelemapedia, στο http://www.thelemapedia.org/index.php/Gerard_Encausse, Ανάκτηση, 8/12/2020.
[8] Hanegraaff, W.J., Faivre, A., Broek, R. van den, Brach, J-P. 2005, Dictionary of Gnosis and Western Esotericism (Online ed.). Leiden: Brill. 
[9] King, F. 1978, The Magical World of Aleister Crowley, Coward, McCann & Geoghegan, σσ. 78-81.
[10] Το 1902 ο Reuss άρχισε να εκδίδει το τεκτονικό περιοδικό  Oriflamme, στο οποίο δημοσιεύονταν  τελετουργικά θέματα. Βλ. Kaczynski, R. 2002, Perdurabo, The Life of Aleister Crowley, New Falcon Publications, σ. 351.
[11] Mysteria Mystica Maxima. «Encyclopedia of Occultism and Parapsychology». Encyclopedia.com. 17 Oct. 2020 https://www.encyclopedia.com.
[12] Crowley, A. 1979,The Confessions of Aleister Crowley, London and Boston: Routledge & Kegan Paul, σσ. 701-703.
[13] Landmann, R. 1979, Ascona - Monte Verità, Ullstein, σσ. 144-146.
[14] Βλ. Crowley, A. 1993, (reprint) The Blue Equinox: The Equniox, Volume III No. 1, Weiser.
[15] Kaczynski, R. 2002, Perdurabo, The Life of Aleister Crowley, New Falcon Publications, 332.
[16] Rodney, O. 2009, 1994, Gerald Gardner & Ordo Templi Orientis, Pentacle Magazine, 30, σσ. 14-18.
[17] Flowers, S.E. 1994, Fire & Ice: The History, Structure and Rituals of Germany's Most Influential Modern Magical Order: The Brotherhood of Saturn. St Paul, MN: Llewellyn, σσ. Xiii, 69-72.
[18] Thelema Lodge Calendar: Gabriel Montenegro IX^ο στο http://www.billheidrick.com/tlc2003/tlc0703.htm, Ανάκτηση 11/12/2020.
[19] Koenig, P, All we want is a 'Caliph', The Ordo Templi Orientis Phenomenon, Ανάκτηση 13/12/2020.
[20] Grant, J. 1988, Eyes of Horus, Columbus, OH: Ariel Press, σσ. 94-96.
[21] Partridge, C. 2014, The Occult World, Routledge, σσ. 281, 302.
[22] Wasserman, J. 2012, In the Center of the Fire: A Memoir of the Occult 1966–1989, New York, NY: Ibis Press, σ. 121.

Σύνδεση με το άρθρο: Το Θέλημα και η Ανανέωση του Ο.Τ.Ο.

Κ.Π.