Ο μάγος – γιατρός είναι ουσιαστικά ένας ψυχολόγος που διεισδύει στα μύχια του εσωτερικού κόσμου των ανθρώπων, ανακαλύπτοντας έτσι τις αιτίες των ασθενειών. Και κινώντας από εκεί τους κατάλληλους «μοχλούς» μπορεί να δρα αποτελεσματικά παρέχοντας μεθόδους θεραπευτικές που εξασφαλίζουν την εσωτερική ισορροπία και την εναρμόνιση με τη φύση.

Πάνω στο εξελικτικό μονοπάτι ο άνθρωπος μοχθούσε και μοχθεί αέναα να γνωρίσει τον εαυτό του, καθώς και να συλλάβει και να εκφράσει τον εξελικτικό του ρόλο μέσα στον κόσμο. Και ανέκαθεν ο στίβος μέσα στον οποίο ανδρωνόταν συνειδησιακά, ήταν οι ανθρώπινες κοινωνίες.

Θεραπευτικός τροχός Ινδιάνων

Ζώντας ως κύτταρο μια τέτοιας κοινωνίας, μικρής ή μεγάλης, ο άνθρωπος αποκτά τη δυνατότητα δόμησης μιας ευρύτερης συνείδησης εστιασμένης στη συλλογικότητα, που τον απελευθερώνει από τα στενά ατομικά του όρια, αλλά ταυτόχρονα αναλαμβάνει και την ευθύνη του δικού του δημιουργικού ρόλου μέσα στην κοινωνία.

Είναι γεγονός ότι από τη χαραυγή της ύπαρξή τους οι ανθρώπινες κοινωνίες στηρίχτηκαν πάνω σε κεντρικούς αρχετυπικούς ρόλους, τους οποίους εξέφραζαν άτομα τα οποία είχαν επιλεχθεί και εκπαιδευθεί κατάλληλα. Τα πλέον χαρισματικά πρόσωπα αναλάμβαναν τους ρόλους του ηγήτορα, του πολεμιστή, του ιερέα, του θεραπευτή, του μάγου και είχαν την ευθύνη της καθοδήγησης των υπολοίπων αλλά και την παροχή προστασίας σε ατομικό αλλά και συλλογικό επίπεδο.

Ένας από τους σημαντικότερους ρόλους ήταν εκείνος των μάγων – γιατρών οι οποίοι ήταν επιφορτισμένοι με το έργο της θεραπείας, χρησιμοποιώντας παράλληλα τις γνώσεις τους τόσο για τις δυνάμεις της φύσης, όπως που εκείνες αποκόμιζαν, ταξιδεύοντας μέσα σε κόσμους εσωτερικούς. Αν και η δυτική κουλτούρα μας προδιαθέτει αρνητικά απέναντι σε τέτοιου είδους προσεγγίσεις και πρακτικές, σύγχρονοι επιστήμονες που ερευνούν δίχως προκαταλήψεις ανακαλύπτουν σε αυτά τα πεδία, πολύτιμες αρχαίες γνώσεις που μπορούν να επιστρατευτούν και από την σύγχρονη ιατρική.

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της θεραπευτικής που αναπτύχθηκε, διαχρονικά, από τους μάγους – γιατρούς είναι η θεώρηση του ανθρώπινου οργανισμού με «ολιστικό» τρόπο. Ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται ως μία πολυδιάστατη ενότητα της οποίας οι όψεις αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και η ασθένεια εξετάζεται σε κάθε επίπεδο ύπαρξής (πνευματικό, νοητικό, συναισθηματικό και σωματικό). Για τον μάγο – γιατρό ο άνθρωπος είναι ένα ζωντανό κύτταρο της φύσης και συνεπώς εξετάζεται και η σχέση του με αυτή. Αναγνωρίζεται δηλαδή η εσωτερική διάσταση, τόσο των ασθενειών, όσο και της θεραπείας. Η ασθένεια αντιμετωπίζεται ως σύμπτωμα εσωτερικής ανισορροπίας και η υγεία ως εκδήλωση εσωτερικής αρμονίας. Ο μάγος – γιατρός δεν επικεντρώνεται στην ασθένεια για να την καταστείλει, αλλά εστιάζεται στην οντότητα – άνθρωπο με σκοπό να αποκαταστήσει τη διαταραγμένη ισορροπία της.

Η προσέγγιση του μάγου – γιατρού, πέρα από την έννοια της θεραπείας, εμπεριέχει και την έννοια της προληπτικής ιατρικής, καθώς παρέχει εκείνες τις μεθόδους που εξασφαλίζουν την εσωτερική ισορροπία και την εναρμόνιση με τη φύση.

Ο μάγος – γιατρός είναι ουσιαστικά ένας ψυχολόγος που διεισδύει στα μύχια του εσωτερικού κόσμου των ανθρώπων, ανακαλύπτοντας έτσι τις αιτίες των ασθενειών. Και κινώντας από εκεί τους κατάλληλους «μοχλούς» μπορεί να δρα αποτελεσματικά.

Όμως για να μπορέσει η θεραπεία να είναι αποτελεσματική χρειάζεται και η σύμπραξη του ίδιου του ασθενή. Η θέληση και η ενέργεια του θεραπευτή δρουν υποστηρίζοντας προσωρινά εκείνες του ασθενή μέχρι να επανακάμψουν και σε καμία περίπτωση δεν τις υποκαθιστούν.

Σε αυτό το βαθύτερο επίπεδο ο μάγος - γιατρός δρα ως μαχητής που, βασιζόμενος στις πνευματικές του δυνάμεις, πολεμά τους εσωτερικούς «δαίμονες» και τελικά επιφέρει αρμονία, ισορροπία και λύτρωση. Ταυτίζεται, κατά μία έννοια, με το αρχέτυπο του ήρωα – λυτρωτή που απελευθερώνει την «επικράτεια του βασιλείου» από κάθε αρνητική επιρροή και επιφέρει ξανά την αρμονία.

Βέβαια η ηρωική πράξη τελικά ανήκει σε κάθε άνθρωπο, καθώς ο καθένας φέρει την ευθύνη της δικής του ζωής και εξέλιξης. Ωστόσο ο μάγος – γιατρός στέκει αρωγός σε όποιον χρειαστεί τη βοήθειά του.

Όπως αναφέρει ο Μορύα: «Η θεραπεία είναι τέχνη η οποία για να λειτουργήσει καλύτερα, απαιτεί την εσωτερική συγχώνευση της θέλησης του γιατρού με τη θέληση του ασθενή. Ο γιατρός επηρεάζει τον ασθενή του όπως ο καλλιτέχνης πείθει το ακροατήριο του και με αυτό τον τρόπο τόσο ο καλλιτέχνης, όσο και ο θεραπευτής αντλούν τη δύναμη τους από την ίδια Πηγή».

Ένα Παγκόσμιο Αρχέτυπο

Γενικά, ο όρος «μάγος - γιατρός» αποδίδεται σε εκείνον που θεραπεύει τις ασθένειες που έχουν προκληθεί από μαγεία. Σε πολλές κοινωνίες το ρόλο αυτόν τον είχαν γυναίκες.

Ωστόσο, ο μάγος γιατρός δεν ήταν απαραίτητα μάγος ο ίδιος αλλά μάλλον ένα πρόσωπο που είχε τα γιατρικά για να προστατεύσει τους άλλους από τη μαγεία. Ήταν θεραπευτής, γνώστης των μαγικών ιδιοτήτων και των χημικών δοσολογιών διαφόρων ουσιών και έμπειρος στις τελετές μέσω των οποίων χορηγούνταν. Πρόσφερε καθοδήγηση και θεραπεία, φυσική αλλά κυρίως πνευματική. Γνώριζε τις θεραπευτικές ιδιότητες των φυτών ενώ ο ίδιος περιπλανιόταν συχνά σε λεπτοφυέστερους κόσμους μέσα σε όνειρα και έπεφτε σε έκσταση προκειμένου να επικοινωνήσει με τα πνεύματα ώστε να τα κάνει βοηθούς στο έργο του. Τα πνεύματα του αποκάλυπταν γνώση και συνεργάζονταν μαζί του.

Οι μάγοι - γιατροί, θεωρείτο ότι είχαν τη δυνατότητα να βλέπουν στα βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης και να αντιμετωπίζουν το κακό ακόμη και αν ήταν καλά κρυμμένο πίσω από διάφορα προσωπεία. Οι αρχαίοι αυτοί ψυχοθεραπευτές, κινούνταν σε κόσμους σκέψης όμοιους με εκείνους που επεξεργάζονται οι σύγχρονοι ψυχολόγοι. Προστάτευαν τα πνεύματα και τα σώματα εκείνων που προσπαθούσαν να θεραπεύσουν από εκείνο τον κίνδυνο που σήμερα θα ονομάζαμε «ψυχική προσβολή».

Αυτοί οι θεραπευτές αναγνώριζαν το γεγονός ότι πολλές αρρώστιες είναι αποτέλεσμα βαθύτατων φόβων. Ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ (Carl Gustav Jung), που εμβάθυνε στο συγκεκριμένο θέμα, αναφέρει σχετικά: «Ο πρωτόγονος άνθρωπος φοβάται συχνά και σε μεγαλύτερο βαθμό την εσωτερική πραγματικότητα, δηλαδή των κόσμο των ονείρων, τα πνεύματα των νεκρών, τους δαίμονες, τους θεούς, τους μάγους και τις μάγισσες, Παρόλο που ο ρασιοναλισμός μας θεωρεί πως έχει βουλώσει αυτή την πηγή του φόβου καθώς αποδεικνύει ότι είναι ανυπόστατη. Πρόκειται όμως για εσωτερικές ψυχικές πραγματικότητες, που ο παράλογος χαρακτήρας τους δεν παραμερίζεται με λογικά επιχειρήματα. Ο πολιτισμένος αντικρίζει με περιφρόνηση την πρωτόγονη δεισιδαιμονία, πράγμα που είναι εξίσου βλακώδες με την περιφρόνηση απέναντι στις πανοπλίες, τα όπλα, τα κάστρα και τους πανύψηλους καθεδρικούς ναούς του μεσαίωνα. Τα πρωτόγονα μέσα είναι κάτω από πρωτόγονες συνθήκες εξίσου αποτελεσματικά όπως ένα αυτόματο όπλο ή το ραδιόφωνο κάτω από σύγχρονες συνθήκες».

Ενδεικτική είναι η μαρτυρία ενός Εσκιμώου: «Φοβόμαστε! Φοβόμαστε τα στοιχεία, με τα οποία πρέπει να πολεμήσουμε, τη λύσσα τους να αποσπάσουν την τροφή μας απ' τη γη και τη θάλασσα. Φοβόμαστε το κρύο και το λιμό μέσα στα χιονόσπιτά μας. Φοβόμαστε την αρρώστια που θερίζει καθημερινά ανάμεσα μας. Όχι το θάνατο, αλλά την οδύνη. Φοβόμαστε τις ψυχές των νεκρών ανθρώπων και των ζώων. Φοβόμαστε τα πνεύματα της γης και του αέρα. Δεν είναι αρκετό για ένα σαμάνο να μπορεί να δραπετεύσει από τον εαυτό του και από το περιβάλλον του. Δεν είναι αρκετό, έχοντας την ψυχή μακριά από τα μάτια, τον εγκέφαλο και τα σωθικά, να μπορεί να αποσύρει το πνεύμα απ΄ το σώμα του και έτσι να πραγματοποιήσει τα 'μεγάλα πετάγματα' μέσα από το διάστημα και μέσα απ' τη θάλασσα. Ούτε είναι αρκετό να καταργεί, μέσω της δύναμης του, κάθε απόσταση και να μπορεί να δει όλα τα πράγματα, όσο μακριά και αν είναι αυτά. Γιατί θα είναι ανίκανος να διατηρήσει αυτές τις ικανότητες, εκτός και αν έχει τη βοήθεια των πνευμάτων, που απαντούν στο κάλεσμα του… Όμως, πρέπει να βρει αυτά τα ευεργετικά πνεύματα για τον εαυτό του, πρέπει να τα συναντήσει ο ίδιος. Δεν μπορεί να διαλέξει για τον εαυτό του τι είδη απ΄αυτά θα έχει. Αυτά έρχονται από μόνα τους, δυνατά και πανίσχυρα».

Τους αρχέγονους αυτούς φόβους αντιμετώπιζαν οι σοφοί των φυλών και των αρχαίων κοινωνιών, οι οποίοι ήταν εξοικειωμένοι και χρησιμοποιούσαν την ενέργεια που απορρέει από το αρχέτυπο του Μάγου. Οι σαμάνοι, οι μάγοι-γιατροί, οι γητευτές, οι μάγισσες - θεραπεύτριες, οι εφευρέτες, οι επιστήμονες, οι τεχνικοί, όλοι κάνουν χρήση, συνειδητά ή ασυνείδητα, αυτής της δύναμης. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ο άνθρωπος-μάγος είναι σε κάθε εποχή ένας μυημένος στη μυστική και κρυμμένη γνώση. Αυτή η γνώση προσδίδει στο Μάγο σημαντική δύναμη, μέρος της οποίας είναι και η δυνατότητα χειρισμού των φυσικών δυνάμεων. Ήταν οι μάγοι στις αρχαίες κοινωνίες που ανακάλυψαν τα μυστικά της γραφής, τα μαθηματικά, τη μηχανική, την αστρονομία. Ο Τζορντάνο Μπρούνο (Giordano Bruno) αναφέρει : «Αρχικά μάγος θεωρούνταν ο σοφός. Σε αυτό το είδος ανήκουν οι ακόλουθοι του Ερμή του Τρισμέγιστου στην Αίγυπτο, οι Δρυίδες των Γαλατών, οι Γυμνοσοφιστές των Ινδών, οι Καββαλιστές των Εβραίων, οι μάγοι των Περσών και οι σοφοί των Ελλήνων και των Ρωμαίων».

Ο Σαμάνος ως Μάγος – Γιατρός

Ο σαμανισμός, ως πρακτική, σχετίζεται με εκείνη του μάγου – γιατρού και στις περισσότερες περιπτώσεις ο διαχωρισμός τους είναι ανέφικτος. Ωστόσο, παρόλο που η δράση τους αλληλεπικαλύπτεται μπορούμε να διακρίνουμε κάποιες αδιόρατες διαφοροποιήσεις, κύρια ως προς τη μεθοδολογία που υιοθετείται. Θα μπορούσε, να ειπωθεί ότι ο σαμάνος αποτελεί μια όψη – έκφραση του αρχέτυπου του μάγου – γιατρού αν και ο σαμάνος δεν εστιάζεται μόνο σε αυτόν τον ρόλο.

Με το γενικό όρο «σαμανισμός» εννοούμε ένα πολύπλοκο λατρευτικό και μαγικο-θρησκευτικό φαινόμενο που διαμορφώθηκε γύρω από την τεχνική της έκστασης. Εξαιτίας της πλατειάς γεωγραφικής του εξάπλωσης -Βόρεια και Νότια Αμερική, Σιβηρία, Ινδονησία, Ωκεανία κ.α.- ο σαμανισμός είναι φυσικό να μην παρουσιάζει ομοιομορφία ως προς την λατρευτική πρακτική του. Κεντρικό πρόσωπο είναι ο σαμάνος ως ιερέας, μάγος - γιατρός και επικεφαλής της οικογενειακής θρησκείας. Είναι ειδικός της έκστασης στη διάρκεια της οποίας η ψυχή του θεωρείται ότι εγκαταλείπει το σώμα για να επιχειρήσει αναβάσεις στα ουράνια ή καθόδους στην κόλαση. Επιχειρώντας μια ψυχολογική προσέγγιση του όρου ο Τζόζεφ Κάμπελ (Joseph Campbell), ορίζει τον σαμάνο ως «άτομο αρσενικού η θηλυκού φύλου που έχει στραφεί στον κόσμο του ασυνείδητου εξαιτίας έντονης ψυχολογικής εμπειρίας». Ο σαμάνος εκτελεί θαύματα και θεραπεύει, επιπλέον δε είναι ψυχοπομπός, ιερέας, μυστικιστής και ποιητής.

Σε όλο τον κόσμο υπάρχει η δοξασία ότι είναι δυνατόν να αποκτήσει κανείς μαγικο-θρησκευτικές δυνάμεις, τόσο πηγαία (αρρώστια, όνειρο, απροσδόκητη συνάντηση μιας πηγής δύναμης κ.α.), όσο και θεληματικά (αναζήτηση). Όλες οι εκστατικές εμπειρίες που παίζουν ρόλο στην κλήση του μελλοντικού σαμάνου αποτελούν το παραδοσιακό σχήμα μιας μυητικής αλληλουχίας: πόνος, θάνατος, ανάσταση.

Στον κόσμο του πρωτόγονου ανθρώπου έχει εδραιωθεί ως ουσιαστικό χαρακτηριστικό του μάγου-γιατρού και του σαμάνου κάποια μορφή συναισθηματικής αστάθειας αλλά και ιδιαίτερης ευαισθησίας. Ένας σαμάνος στη Σιβηρία επιλέγεται κατά προτίμηση μεταξύ εκείνων που πάσχουν από «Μένερικ», μια νευρική διαταραχή κατά την οποία ο ασθενής πέφτει σε έκσταση και υπόκειται σε σπασμούς. Ο κόσμος του, ήταν ο κόσμος ενός ανθρώπου επιδεκτικού σε όλες τις εσωτερικές συγκινήσεις, φυσικές και νοητικές. Ενώ οι λιγότερο ευαίσθητοι συνάνθρωποί του εκτίθεντο σε ένα μόνο επιλεγμένο αριθμό συγκρούσεων του εξωτερικού και εσωτερικού κόσμου, εκείνος εκτίθετο σε κάθε πεδίο και έπρεπε να κάνει μια διευθέτηση σε όλους τους κόσμους. Ο πόνος και η οδύνη επιβάλλονταν πάνω του από την ίδια την ιδιοσυγκρασία του εκφράζοντας τις οξείες συγκρούσεις μέσα του. Προσπαθεί να φέρει στο φως της συνείδησης μια ασυνείδητη κατάσταση αποκτώντας κάθε φορά ένα νέο επίπεδο επίγνωσης. Σαν τον άρρωστο ο μάγος προσβάλλεται σε ένα ζωτικό επίπεδο που του αποκαλύπτει κάποια βασικά δεδομένα της ανθρώπινης ύπαρξης, δηλαδή τη μοναξιά, την προσκαιρότητα, την εχθρότητα του περιβάλλοντος κόσμου. Το σημαντικό όμως είναι, ότι ο πρωτόγονος μάγος - γιατρός δεν είναι απλά ένας άρρωστος: είναι προπάντων ένας ασθενής που κατόρθωσε να θεραπευτεί μόνος του. Γνωρίζει δηλαδή το μηχανισμό, ή ακόμα καλύτερα τη θεωρία της ασθένειας.

Ο γιατρός είναι μοναδικός στο εσωτερικό της κοινωνίας. Είτε διαλέχτηκε από τους θεούς ή από τα πνεύματα για να είναι ο πληρεξούσιος τους, είτε έχει μια προδιάθεση λόγω μιας φυσικής ιδιορρυθμίας προς μια τέτοια λειτουργία, ή γιατί είναι ο φορέας μιας κληρονομιάς που ισοδυναμεί με μαγικο-θρησκευτική κλίση, ο γιατρός ξεχωρίζει από τον κόσμο των κοινών θνητών ακριβώς γιατί βρίσκεται σε πιο άμεση επαφή με το θείο και χειρίζεται αποτελεσματικότερα τις εκφράσεις του.

Οι πλέον διαδεδομένη θεωρία για την αιτία της ασθένειας από την πλευρά του σαμάνου μάγου – γιατρού, είναι η εισδοχή μιας ξένης οντότητας μέσα στο σώμα και η προσωρινή εκδίωξη της ψυχής από αυτήν την οντότητα. Οι μαγικές πρακτικές και τελετουργίες του καταπιάνονται με μεθόδους πρόκλησης και επιστροφής της ψυχής. Το υπερφυσικό πνεύμα που θεωρείται υπεύθυνο, συχνά δεν εμφανίζεται με τη θέλησή του αλλά κάτω από πίεση συλλαμβάνεται και εξαναγκάζεται να συμβάλει στην επιστροφή της ψυχής.

Ο σαμάνος είναι θεραπευτής και ψυχοπομπός επειδή γνωρίζει τις τεχνικές της έκστασης. Χρησιμοποιεί όμως και ονειρικά μονοπάτια για να πάρει πληροφορίες. Προκαλεί την ψυχή του να αφήσει το σώμα του για να περπατήσει τα ψυχικά μονοπάτια και να αναζητήσει πληροφορίες σε ένα άλλο επίπεδο συνείδησης. Έχει φτάσει κατά μία έννοια στην καρδιά του κόσμου. Ας αναφέρουμε εδώ ότι ακόμα και στη σύγχρονη εποχή, οι ανώτερες καταστάσεις συνείδησης ή αλλιώς οι μυστικιστικές εμπειρίες ή εμπειρίες κορυφής, αποτελούν τον απώτερο στόχο όλων των εσωτερικών μυητικών συστημάτων, καθώς και των φιλοσοφικών και θρησκευτικών διδασκαλιών.

Ως αρχαιότεροι θεωρούνται οι Αυστραλοί σαμάνοι και μάγοι – γιατροί, ενώ στον υπόλοιπο κόσμο ο σαμανισμός εξελίχθηκε κατά την Νεολιθική περίοδο και την Εποχή του Χαλκού.

Αυστραλοί Σαμάνοι – 'Aνοδος με το Ουράνιο Τόξο

Σύμφωνα με τις αρχαίες δοξασίες των Αυστραλών, υπήρξε μια εποχή όπου η επικοινωνία ανάμεσα στον Ουρανό και στη Γη ήταν δυνατή. Μετά από κάποιο γεγονός η επικοινωνία διακόπηκε αλλά οι ήρωες και οι γιατροί κατορθώνουν να την αποκαθιστούν. Οι Αυστραλοί μάγοι - γιατροί όπως άλλωστε και πολλοί άλλοι σαμάνοι και μάγοι, δεν κάνουν άλλο από το να αποκαθιστούν προσωρινά και μόνο γι' αυτούς τη «γέφυρα ανάμεσα στο Ουρανό και την Γη».

Επαναλαμβάνουν, με αυτόν τον τρόπο, κατά βούληση εκείνο που οι πρώτοι άνθρωποι έκαναν τα πολύ παλιά χρόνια. Να ανεβαίνουν στον Ουρανό και να ξανακατεβαίνουν στη Γη. Η ικανότητα του μαγικού πετάγματος είναι σημαντική. Οι κρύσταλλοι του βράχου παίζουν κυρίαρχο ρόλο στη μύηση του Αυστραλού μάγου - γιατρού εφόσον έχουν ουράνια προέλευση. Ο θεός Μπαιάμ κάθεται σ' ένα θρόνο από διαφανή κρύσταλλο και πετάει στη Γη κομμάτια του. Οι αποσπασμένοι από το θρόνο κρύσταλλοι είναι «στερεοποιημένο φως». Οι γιατροί φαντάζονται τον Μπαιάμ σαν ένα ον που μοιάζει σε όλα με τους άλλους γιατρούς «με εξαίρεση το φως που ακτινοβολεί από τα μάτια του». Έχουν την αίσθηση δηλαδή ότι υπάρχει μια σχέση ανάμεσα στην κατάσταση του υπερφυσικού και στην αφθονία του φωτός. Ο Μπαιάμ πραγματοποιεί τη μύηση των νέων γιατρών ραντίζοντας τους με «νερό ιερό και παντοδύναμο» που θεωρείται ότι είναι ρευστοποιημένος χαλαζίας. Γίνεται κανείς σαμάνος όταν είναι γεμάτος από στερεοποιημένο φως δηλαδή από κρυστάλλους χαλαζία. Αυτή η ενέργεια αλλάζει τον τρόπο της ζωής του δόκιμου γιατρού, εισάγοντας τον σε μια μυστική σύμπνοια με τον Ουρανό. Έτσι οι γιατροί νιώθουν διαφορετικοί από τους άλλους ανθρώπους χάρη στην αφομοίωση μιας ιερής ουσίας ουράνιας προέλευσης.

Οι σαμάνοι του Βόρνεο έχουν φωτεινές πέτρες που αντανακλούν ότι συμβαίνει στην ψυχή του αρρώστου και του αποκαλύπτουν πού χάθηκε.

Οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι

Για τους αρχαίους Αιγύπτιους ο μάγος – γιατρός είχε σε αρκετές περιπτώσεις θεϊκά χαρακτηριστικά. Λάτρευαν πολλούς θεραπευτές γιατρούς με εξέχοντα τον Σέραπι -ελληνικής καταγωγής- Αιγύπτιο θεό που βοηθούσε τους άρρωστους μέσω ονείρων και οραμάτων. Ιδιαίτερα σημαντικός θεραπευτής θεός ήταν ο Θωθ που θεράπευσε τον θεό Ώρο από το δηλητήριο του φιδιού.

Οι Αιγύπτιοι θεραπευτές - ιερείς είχαν αξιόλογη γνώση ανατομίας και της λειτουργίας των σφυγμών και των πνευμόνων. Αναισθητοποιούσαν τους ασθενείς ρίχνοντάς τους σε υπνωτική έκσταση, προκειμένου να προχωρήσουν σε χειρουργική επέμβαση. Για τη διάγνωση της ασθένειας χρησιμοποιούσαν τεχνικές που στηρίζονταν στη μαντική και στη μαγεία.

Τα αρχαία ιερατεία αντιμετώπιζαν το ανθρώπινο σώμα με μεγάλο σεβασμό αφού πίστευαν ότι ήταν το κέλυφος, το εξωτερικό ένδυμα του ενοικούντος πνεύματος.

Αυθεντικές πηγές ιατρικών πληροφοριών είναι κυρίως δύο κείμενα: Ο πάπυρος του Έμπερς (Ebers), που αποτελείται από 110 στήλες με συνταγές κάθε είδους και φάρμακα για διάφορες ασθένειες, συμβουλές υγιεινής και μια πραγματεία φυσιολογίας. Και ο πάπυρος του Έντγουιν Σμίθ (Edwin Smith), που περιέχει δεκατρείς ιατρομαγικές συνταγές κι ένα κείμενο με 48 παραγράφους αφιερωμένες σε διάφορα είδη τραυμάτων και καταγμάτων και στη θεραπεία τους. Από τους παπύρους βρίσκουμε αξιοθαύμαστα στοιχεία: α) θεραπευτικές και ανατομικές γνώσεις των Αιγυπτίων ιατρών β) την επιστημονική ορολογία των παπύρων που προϋποθέτει μακροχρόνια εξέλιξη της ιατρικής επιστήμης γ) μαζί με τις θεραπείες που προϋποθέτουν επιστημονική σκέψη, υπάρχουν και συνταγές με καθαρά μαγικό περιεχόμενο. Στο περιεχόμενο των παπύρων συμπυκνώνεται η παράδοση αρχαιοτάτων δεισιδαιμονιών μαζί με τα πορίσματα μακροχρόνιων παρατηρήσεων σε ένα μίγμα από το οποίο δύσκολα διαχωρίζεται το επιστημονικό από το μαγικό.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ήταν οι πρώτοι που άρχισαν να εξασκούν την ιατρική επιστήμη από το 4.000 π.Χ. Ήταν οι πρώτοι που στήριξαν τις ιατρικές τους γνώσεις στην ενδελεχή παρατήρηση, στη διαδικασία της «δοκιμής και πλάνης», αλλά και στις πρακτικές γνώσεις που αποκτούσαν ταριχεύοντας τους νεκρούς. Απέκτησαν ουσιαστικές γνώσεις για τον τρόπο που λειτουργεί το σώμα εσωτερικά αλλά και για τη λειτουργία κάθε οργάνου.

Είναι γεγονός ότι η μαγεία διαδραμάτιζε ρόλο στη θεραπευτική διαδικασία, δεδομένου ότι πίστευαν ακράδαντα πως κάποιες ασθένειες προέρχονταν από υπερφυσικές δυνάμεις, δηλαδή θεούς και πνεύματα. Σημαντική είναι η χρήση της μουσικής μέσω της οποίας ο θεραπευτής επικοινωνούσε με τα πνεύματα, καθώς οι Αιγύπτιοι θεωρούσαν ότι οι φθόγγοι είχαν μαγικές δυνάμεις. Πίστευαν ότι η θεραπευτική είναι τέχνη και πως σκοπός της είναι να φέρει τους ανθρώπους όσο το δυνατόν πιο κοντά στο «Μαάτ»-εξαγνισμό.

Αρχαία Ελλάδα και Ήρωες Θεραπευτές

Η πρακτική της μαγείας ήταν πανταχού παρούσα στην κλασική αρχαιότητα. Η δομή του μαγικού κόσμου ήταν τμήμα ενός καλά εγκαθιδρυμένου πλαισίου από τα βάθη των προϊστορικών χρόνων.

Το φάρμακο σημαίνει «μαγικό ποτό» αλλά και βότανο και παρασκεύασμα θεραπευτικό. Ο μάγος έχει διάφορους τρόπους για να εκφράσει την τέχνη του. Κατά τον Πλάτωνα η υμνωδία (επωδή) είναι η μέθοδος εργασίας του μάγου, μαζί με την επαγωγή (επίκληση). Επωδή σημαίνει «μαγικό άσμα παρηγοριάς» και είχε τη θέση της στο θεραπευτικό οπλοστάσιο αφού τα μαγικά λόγια μπορούσαν να απαλύνουν τον πόνο και δρούσαν συμπληρωματικά ως προς τα μαγικά φίλτρα και τα φάρμακα. Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Ασκληπιός ήταν συγγενής με το Διόνυσο.

Στην Ιλιάδα ο γεννήτορας της θεραπευτικής τέχνης δεν θεωρείτο ο Ασκληπιός αλλά ο δάσκαλός του, ο αρχαϊκός κένταυρος Χείρων που του δίδαξε τη θεραπευτική φύση των βοτάνων.

Ο Χείρων, θεϊκής καταγωγής, γιος του Κρόνου, ήταν το σύμβολο μιας προαιώνιας σοφίας, εκείνης που υπήρχε πριν από τη δημιουργία των θεών. Ενώ όλοι οι άλλοι κένταυροι λειτουργούσαν μόνο μέσα από τον κόσμο της αγριότητας και των ενστίκτων, ο Χείρων, λειτουργούσε ως αγωγός διαβίβασης των ιδιοτήτων του φυσικού κόσμου στον ανθρώπινο πολιτισμό, γεφυρώνοντας με αυτό τον τρόπο το χάσμα μεταξύ της φύσης και του πολιτισμού. Η γνώση του για τη μαγεία του φυσικού κόσμου μεταφέρθηκε μέσα από τους ήρωες - θεραπευτές μαθητές του προς όλο τον κόσμο.

Μυθολογικά, μαθητής του Χείρωνα ήταν ο Ασκληπιός γύρω από τη λατρεία το οποίου δημιουργήθηκε μια ολόκληρη θεραπευτική παράδοση ευρύτατα διαδεδομένη στον ελλαδικό χώρο.

Στο ναό του Ασκληπιού στην Επίδαυρο βρέθηκαν αμέτρητες πλάκες στις οποίες ήταν γραμμένες οι θεραπείες που είχαν επιτευχθεί με μια μέθοδο που σήμερα θα ονομάζαμε ονειρική θεραπεία. Από εκεί προέρχεται ο μυητικός θεραπευτικός τρόπος της «Εγκοίμησης», της διαδικασία του να κοιμηθεί κανείς σε έναν ιερό χώρο ώστε να δει κάποιο αποκαλυπτικό όνειρο. Από όλα τα μέρη της Ελλάδας ασθενείς συνέρεαν στα ιερά του Ασκληπιού, τα περίφημα Ασκληπιεία, ώστε να θεραπευτούν με τη συνδρομή της θεότητας.

Η επαφή με τους λειτουργούς του ναού - θεραπευτηρίου οδηγούσε την ψυχή και το νου σε μια ανάταση. Πραγματοποιούνταν εξαγνιστικά λουτρά με κρύο και θερμό νερό. Η χρήση του τρεχούμενου νερού ήταν πολύ βασική. Βλέπουμε λοιπόν ότι υπάρχουν πηγές σε όλα τα ιερά. Η θεραπευτική αυτή χρήση του νερού παραμένει ακόμα στη μνήμη των λαϊκών μας παραμυθιών στα οποία το φάρμακο, πανάκεια, είναι το αθάνατο νερό. Στην αρχαία Ελλάδα, εκείνοι που έδωσαν στη συνέχεια μεγάλη σημασία στα όνειρα, ήταν οι Πυθαγόρειοι.

Σταδιακά και καθώς ωρίμαζαν οι συσσωρευμένες θεραπευτικές γνώσεις ήρθε μια νέα εποχή την οποία σηματοδότησε η παρουσία του Ιπποκράτη. Αν και είχε ήδη αποκλίνει από τις μαγικές και τελετουργικές θεραπείες, προς όφελος της ορθολογικής επιστήμης, κατάφερε να συνδυάσει επιτυχημένα τη συνεχιζόμενη λατρεία του Ασκληπιού, χρησιμοποιώντας τα Ασκληπιεία, όπως εμείς οι σύγχρονοι τα νοσοκομεία. Η ιπποκρατική ιατρική διατήρησε και το «θρησκευτικό-μαγικό» στοιχείο, αναγνωρίζοντας τη θεραπευτική δύναμη που κρύβεται μέσα του.

Κέλτες Δρυΐδες – Σαμάνοι, Μάγοι – Γιατροί

Στον κόσμο των Δρυίδων τη σημαντικότερη θέση κατείχε η κηδεμονεύουσα θεά της ζωής και της γονιμότητας. Ο κέλτικος μυθολογικός κόσμος χαρακτηριζόταν από ένα πλήθος παράλληλων πραγματικοτήτων, γνωστές ως «Αλλόκοσμος», ο οποίος έτεμνε κάποιες φορές τον φυσικό κόσμο, δημιουργώντας σημεία εισόδου για τα μαγικά όντα και δυνατότητες για θαυμαστά φαινόμενα. Ο Δριϋδισμός συνιστούσε τρόπο ζωής, πνευματικό μονοπάτι και φιλοσοφία. «Δρυίδης» στην κέλτικη παράδοση σήμαινε ο «σοφός των δένδρων». Οι Δρυίδες ήταν τα πιο μορφωμένα άτομα της κέλτικης κοινωνίας, οι διδασκαλίες τους δε, παρουσιάζουν ομοιότητες με εκείνες του Πυθαγόρα. Ο κύριος ρόλος τους ήταν βασικά του ιερέα αλλά οι πλούσιες γνώσεις τους έδωσαν τη δυνατότητα να κατέχουν και άλλες λειτουργίες όπως του μάγου, του θεραπευτή του αστρονόμου και του φιλόσοφου.

Η σημαντικότερη πηγή θεραπευτικής δύναμης για τους Δρυίδες ήταν τα άγια νερά, σε πηγάδια, πηγές και πίδακες, μέσα στα οποία κατοικούσαν θεοί και πνεύματα. Η όρθια πέτρα που συνήθως σημάδευε το ιερό μέρος των υδάτων αντιπροσώπευε το αντρικό σεξουαλικό όργανο, ενώ η πηγή ή το πηγάδι το γυναικείο. 'Aντρες και γυναίκες λούζονταν στα ευλογημένα νερά με την ελπίδα να θεραπευτούν και συχνά έβγαιναν από τα νερά απόλυτα θεραπευμένοι σωματικά και πνευματικά.

Οι πηγές μας όμως για του Δρυΐδες είναι ελάχιστες αφού οι γραπτές αναφορές δεν προέρχονται από τους ίδιους. Όλες οι τελετές λάμβαναν χώρα στα δάση όπου εξασκούσαν τις μαγικές τους δυνάμεις. Ήταν θεραπευτές και κατείχαν τα θεραπευτικά μυστικά της φύσης. Υπήρχαν τρεις τάξεις οι οποίες αν και διαφορετικές μεταξύ τους, ήταν ισότιμες και σεβαστές. Αυτές ήταν ο Βάρδος, ο Οβάτης και ο Δρυίδης. Ο Οβάτης ήταν μάντης, θεραπευτής, ερευνητής, ψυχοπομπός και γιατρός. Η μελέτη του, εμπεριείχε γνώσεις των δένδρων και του δάσους, βοτανοθεραπεία και πρακτικές εφαρμογές. Είχε την ευθύνη για τα μυστήρια του θανάτου και της αναγέννησης, μάντευε το μέλλον και επικοινωνούσε με τους αρχαίους προγόνους.

Θιβετανοί Θεραπευτές – Λάμα

Ο Λάμα είναι πάνω απ όλα πνευματικός διδάσκαλος διαθέσιμος προς όλους ώστε να προσφέρει τη σωστή διάγνωση και θεραπεία. Η θεραπεία αρχίζει αμέσως από την ίδια εκείνη στιγμή που ο ασθενής έρχεται στον Λάμα και εμπιστεύεται τον εαυτό του απόλυτα σε εκείνον. Για τον Λάμα δεν έχει καμία σημασία η ασθένεια από μόνη της. Ολόκληρο το σώμα βρίσκεται σε ανισόρροπη κατάσταση και η θεραπεία απαιτεί την αποκατάσταση της ζωτικής ικανότητας του νευρικού συστήματος του τσι (chi). To Tσι είναι η ενέργεια που προκύπτει από τη λήψη τροφής και την αναπνοή. Όταν ένα άτομο μάθει να ελέγχει αυτή την ενέργεια ζει μακρόχρονη και υγιή ζωή. Η αιτία των ασθενειών άλλα και του πρόωρου θανάτου του σύγχρονου ανθρώπου οφείλεται στο γεγονός ότι δεν μπορεί να πάρει την βιοενέργεια Τσι από το σύμπαν αλλά ούτε και από τη φύση το δάσος, τα βουνά, τα τρόφιμα, το νερό.

Στην παραδοσιακή ιατρική του Θιβέτ υπάρχουν 40 μέθοδοι διάγνωσης και 108 φαρμακολογικές μέθοδοι θεραπείας: μεταξύ άλλων, διόρθωση βιοενέργειας, αποκατάσταση ψυχικής ηρεμίας, μέθοδος τοποθέτησης χεριών στον άρρωστο, ξεμπλοκάρισμα σπονδύλων, θεραπευτικό μασάζ από απόσταση, πιεσοθεραπεία στα σημεία πόνου, θεραπεία με λευκό πηλό, θεραπεία με την σκέψη, θεραπείες που γίνονται την ώρα του ύπνου. Υπάρχει επίσης και η αποκαλούμενη «γιόγκα των ονείρων». Πρόκειται για θεραπεία με τα μάτια η διαβάζοντας ειδικές προσευχές – «μάντραμ» (θεϊκός στίχοι που έλκουν ενέργεια από το σύμπαν ολόκληρο).

Όταν ο Λάμα φτιάχνει οποιοδήποτε φάρμακο, πρώτα δοκιμάζει μια δόση ο ίδιος. Λαμβάνει μικρές δόσεις διάφορων δηλητηρίων και φαρμάκων σε όλη τη ζωή του. Μια μικροσκοπική δόση δηλητηρίου του Karakurt (Karakurt) -είδος δηλητηριώδους αράχνης- θεραπεύει την παράλυση, διάφορα είδη καρκίνου και πολλά άλλα. Ο Λάμα κυρίως καλείται να αλλάξει την οπτική γωνία του ασθενούς. Κάποιοι άνθρωποι φαίνεται πως αγαπάνε ασυνείδητα τις ασθένειες και αρέσκονται συνειδητά να λυπούνται τον εαυτό τους. Οφείλουν λοιπόν να κατανοήσουν ότι ακριβώς αυτή είναι η στάση η οποία έλκει την ασθένεια.

Το κέντρο της ζωής, σύμφωνα με τους γιατρούς του Θιβέτ –ακούγεται από τους παλμούς της αρτηρίας, που βρίσκεται στο χαμηλότερο τρίτο του αντιβραχίονα, ονομάζεται ο παλμός της ζωής και του θανάτου. Από αυτόν κρίνουν τον παλμό των εσωτερικών οργάνων τόσο των σημερινών όσο και των μελλοντικών ασθενειών αλλά και το προσδόκιμο της ζωής. Ο παλμός βοηθάει τους θιβετανούς γιατρούς να αναγνωρίζουν την αιτία της ασθένειας και να παρατηρούν τα συμπτώματά της. Ακολούθως συνταγογραφούν τη θεραπεία, αβλαβή για τον ασθενή, σύμφωνα με τους αρχαίους κανόνες. Στο οπλοστάσιο των θεραπευτών υπάρχουν πέντε φαρμακευτικές μορφές των φυτών: σκόνες, πλιγούρι, ροφήματα βοτάνων, χάπια και έλαια.

Επίσης περιλαμβάνονται φάρμακα τέφρας, φαρμακευτικά κρασιά, που φτιάχτηκαν με τη χρήση των πολύτιμων λίθων και μετάλλων, φαρμακευτικά εκχυλίσματα. Η δοσολογία του φάρμακου και πώς πρέπει να εναλλάσσονται με τα τρόφιμα -είναι ένα ολόκληρο σύστημα, που γίνεται αυστηρά υπό από παρακολούθηση των Λάμα.

Ινδιάνοι Σαμάνοι – Θεραπευτές

Οδηγός και εργαλείο του Ινδιάνου σαμάνου είναι ο «θεραπευτικός τροχός». Αντιπροσωπεύει τα τέσσερα βήματα του ανθρώπου προς τη δύναμη και τη γνώση. Κάθε κατεύθυνση αντιπροσωπεύει ένα συγκεκριμένο τομέα.

Ο Νότος, ο τομέας του φιδιού, είναι το μονοπάτι του θεραπευτή. Το ζητούμενο εδώ είναι η άμεση απόρριψη του παρελθόντος. Όπως ακριβώς το φίδι απαλλάσσεται από το φιδοτόμαρο του μονομιάς, ο σαμάνος αφήνει ακαριαία με μία και μοναδική πράξη δύναμης πίσω του τον πόνο και τις χαρές του παρελθόντος. Συγχωρεί εκείνους που τον έβλαψαν και συμπονά εκείνους που αυτός έβλαψε. Η ψυχολογία προσπαθεί να απελευθερώσει τα άτομα από το παρελθόν τους, ανατέμνοντας τις τραυματικές εμπειρίες της ζωής τους. Ο Ινδιάνος σαμάνος εκδιώκει μονομιάς όλα τα πνεύματα του παρελθόντος, νεκρούς αλλά και ζωντανούς εκείνα που στοιχειώνουν το είναι τους παγιδεύοντας έτσι κάποια κομμάτια μέσα στην ψυχική τους επικράτεια.

Η επόμενη κατεύθυνση είναι η Δύση, ο δρόμος του πολεμιστή. Συμβολίζεται από τον Ιαγουάρο και εστιάζεται στη δυνατότητα να χτυπά κανείς στιγμιαία και άμεσα.

Το τρίτο σημείο του θεραπευτικού τροχού είναι ο Βορράς. Συμβολίζεται από τον άσπρο βούβαλο και τον δράκοντα και σηματοδοτεί τον κόσμο της κυριαρχίας. Στον τομέα αυτόν ο σαμάνος κατανοεί τις λειτουργίες της γης και του ουρανού κι αποκτάει τη δύναμη να χειρίζεται τις δυνάμεις της φύσης αλλά και το συλλογικό μας πεπρωμένο.

Η Ανατολή, τέλος, συμβολίζεται από τον αετό και διδάσκει στο σαμάνο τη χρήση του οράματος. Δίνει έμφαση στο πιθανό και στο πραγματοποιήσιμο. Το όραμα γίνεται πολυτιμότερο από την όραση. Είναι δύναμη της δημιουργίας και του σχηματισμού του μέλλοντος που επιθυμούμε εμείς. Ο Ινδιάνος σαμάνος μας διδάσκει πως οφείλουμε να ζήσουμε τις ζωές μας, με ψυχική δύναμη, αξιοπρέπεια και τιμή. Για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να φανταστούμε τον εαυτό μας κατά δέκα χρόνια γηραιότερο να αναρωτιέται: Τι είναι εκείνο που θα ήθελα να είχα προσπαθήσει, όχι πετύχει, αυτά τα δέκα χρόνια που πέρασαν; Τι θα με είχε κάνει να γίνω εκείνο που πάντοτε ήθελα;

Από τον Wakan-Tanka, το Μεγάλο Μυστήριο, έρχεται όλη η δύναμη. Από εκεί αντλεί ο μάγος γιατρός τη σοφία και τη δύναμη να θεραπεύει και να φτιάχνει φυλαχτά. Όλα τα ιερά θεραπευτικά φυτά προέρχονται από τον Wakan-Tanka. Οι Ινδιάνοι ανέκαθεν αισθάνονταν ως φιλοξενούμενοι της φύσης, γνωρίζοντας ότι από εκεί ζουν, τρέφονται και γιατρεύονται και γι' αυτό ήταν ευσεβείς με μέτρο και σοφία απέναντί της και όχι κατακτητές και άρπαγες όπως οι λευκοί άνθρωποι που είχαν έρθει πέρα από την μεγάλη θάλασσα.

Ο Αφρικανός Μάγος – Γιατρός

Η μαγεία είναι μέρος των διαφορετικών θρησκειών των αφρικανών-αυτοχθόνων. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές αλλά συναφείς πεποιθήσεις σχετικά με τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ του φυσικού και του υπερφυσικού, του ορατού και του αόρατου κόσμου. Λέγεται ότι οι μάγοι και οι μάγισσες έχουν τις ικανότητες να χειριστούν τις σχέσεις μεταξύ των δυο κόσμων.

Οι θεραπευτές της Νότιας Αφρικής, εξασκούν την παραδοσιακή αφρικάνικη ιατρική. Κατέχουν πολλούς διαφορετικούς ρόλους στην κοινότητα όπως εκείνον της μαντείας, θεραπεύουν φυσικές συναισθηματικές και πνευματικές ασθένειες, κατευθύνουν τις γεννήσεις αλλά και τις τελετουργίες του θανάτου, προστατεύουν τους πολεμιστές, αφηγούνται την ιστορία, την κοσμολογία και τους μύθους της παράδοσής τους.

Υπάρχουν κυρίως δυο τύποι θεραπευτών της Νότιας Αφρικής, ο μάντης για θεραπευτικούς σκοπούς (sangoma) και ο βοτανολόγος (παρασκευάζει φάρμακα από φυτά και ζώα (inyanga). Αυτοί οι θεραπευτές είναι αποτελεσματικοί νοτιοαφρικανοί σαμάνοι και είναι ιδιαίτερα σεβαστοί.

Σήμερα υπολογίζεται ότι οι παραδοσιακοί αυτόχθονες θεραπευτές στην Ν. Αφρική είναι περίπου 200.000 σε σύγκριση με 25.000 γιατρούς εκπαιδευμένους με δυτικά πρότυπα. Το 60% του πληθυσμού συμβουλεύεται αυτούς τους θεραπευτές.

Οι παραδοσιακοί θεραπευτές πιστεύουν ότι χρειάζεται να δείχνουμε τον σεβασμό μας στους προγόνους μας με ζώα που θυσιάζονται τελετουργικά. Έρχονται σε επαφή με τους προγόνους καίγοντας ιερά φυτά, παίζοντας τύμπανα, χορεύοντας και φωνάζοντας. Δίνουν στους ασθενείς φάρμακα τα οποία συνήθως έχουν ένα πολύ ισχυρό συμβολισμό κατασκευασμένα από φυτά, ζώα και ορυκτά και διαποτισμένα με πνευματικές ενέργειες. Για παράδειγμα, το λίπος του λιονταριού προετοιμάζει τα παιδιά στην απόκτηση θάρρους. Υπάρχουν φάρμακα για κάθε σωματική και ψυχική ασθένεια, την κοινωνική δυσαρμονία, πνευματικές δυσκολίες, μαγικά φίλτρα για την αγάπη και την τύχη.

Ας σημειωθεί ότι κάθε Αφρικάνικη χώρα έχει τους αντίστοιχους μάγους της. Ενδεικτικά αναφέρουμε:

Ν'anga στην Ζιμπάμπουε: Παραδοσιακοί θεραπευτές που χρησιμοποιούν ένα συνδυασμό βότανων, ιατρικής, θρησκευτικής και πνευματικής καθοδήγησης για να θεραπεύουν. Θεωρούνται ότι κατέχουν πνευματικές δυνάμεις ώστε να προβλέπουν το μέλλον, να αλλάζουν την ροή των γεγονότων, να συγχωρήσουν ή ακόμα και να σκοτώσουν ανθρώπους. Παραδοσιακά οι Naga είναι η κύρια πηγή βοήθειας για κάθε θέμα της ζωής σεαυτή την χώρα.

Nganga στο Κονγκό. Ο όρος Nganga ήταν το όνομα για ένα πρόσωπο που είχε το χάρισμα να επικοινωνεί με τον άλλο κόσμο, να ανιχνεύει την θεϊκή αιτία της ασθένειας, την κακοτυχία τα άγχη από την επαφή με τους άλλους ανθρώπους και ταυτόχρονα είχε τον τρόπο να τα αντιμετωπίσει με φυσικά αλλά και με υπερφυσικά μέσα. Φόρτιζαν επίσης αντικείμενα, ώστε να γίνονται αποδέκτες πνευματικών δυνάμεων. Στο τέλος του 15ου αιώνα όπου το Κονγκό ασπάστηκε τον Χριστιανισμό ο όρος Nganga χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τους Χριστιανούς ιερωμένους αλλά και τους παραδοσιακούς πνευματικούς οδηγούς.

Θεραπευτές Σαμάνοι της Μαλαισίας-Bomoh (Bomoh)

Ο κύριος ρόλος τους είναι αυτός του θεραπευτή, ενώ ειδικεύονται σε βάθος στη γνώση των θεραπευτικών βοτάνων και στη γεωμαντεία. Αυτά συμπληρώνονται με σανσκριτικά μάντρας προερχόμενα από αρχαίες Ινδο-Βουδιστικές επιρροές.

Η κοσμοθεωρία τους λέει ότι το σώμα όπως και το ίδιο το σύμπαν είναι φτιαγμένο από τα τέσσερα βασικά στοιχεία, τη φωτιά, το νερό τη γη και τον αέρα. Οι ασθένειες προέρχονται από την ανισορροπία των στοιχείων. Οι ασθενείς πλένονται με κρύο νερό όπου έχει προστεθεί χυμός λάιμ (lime). Οι Bomoh μπορούν να θεραπεύσουν ασθένειες, να βρουν χαμένα πρόσωπα ή τους λόγους της κακής τύχης με την βοήθεια των πνευμάτων με τα οποία έρχονται σε επαφή. Μέσα στη θεραπευτική διαδικασία υπάρχει η μουσική και ο χορός.

Οι Bomoh παρέμειναν απαράλλακτοι ακόμα και έως το 1970-80 όπου κυριάρχησαν οι Μουσουλμάνοι οι οποίοι τους κατηγόρησαν για τις επικλήσεις των πνευμάτων και μαύρη μαγεία. Από τότε θεωρούνται ύποπτοι αν και ακόμα δίνουν συμβουλές και βοήθεια σεεκείνους που τους τη ζητούν.

Ο Θεραπευτής της Νέας Εποχής

Η θεραπευτική προσέγγιση των μάγων – γιατρών παρουσιάζει σε όλο τον κόσμο, μεγάλες διαφοροποιήσεις ανάλογα με τον τόπο, το χρόνο και το εξελικτικό επίπεδο. Όσα προαναφέρθηκαν αποτελούν μια ενδεικτική και σίγουρα επιγραμματική παρουσίαση ορισμένων πτυχών αυτού του απέραντου θέματος. Ωστόσο, μέσα σε αυτήν την ποικιλομορφία των θεραπευτικών τεχνικών μπορεί να διακρίνουμε ως κοινό και βασικό χαρακτηριστικό του Μάγου - Γιατρού, τη χρήση της αποκαλούμενης ψυχικής ενέργειας που θεωρείται από εκείνους που τη χρησιμοποιούν ότι είναι μια λεπτοφυής, αόρατη μορφή ενέργειας με τεράστια θεραπευτική δύναμη, και η οποία ρέει ατέρμονα εμποτίζοντας και διαπερνώντας τα πάντα.

Αυτό, μεταξύ άλλων, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα πολύ ενδιαφέρον πεδίο έρευνας για τη σύγχρονη ιατρική στα πλαίσια της έρευνας για μια αποτελεσματικότερη προσφορά στον άνθρωπο. Ήδη έχουν γίνει τα πρώτα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, τόσο από τις αποκαλούμενες εναλλακτικές μορφές ιατρικής, όσο και από πρωτοπόρους ιατρούς ερευνητές της συμβατικής ιατρικής σε όλο τον κόσμο. Διαρκώς νέες αποκαλύψεις έρχονται στο προσκήνιο και ανοίγονται πύλες για την εξάσκηση μιας πιο εκλεπτυσμένης ιατρικής επιστήμης.

Ο Γιατρός στις μέρες μας, ως σύγχρονος ιερέας της επιστήμης εξακολουθεί να ανασύρει σε ένα βαθύτερο επίπεδο τις αρχετυπικές δυνάμεις του ρόλου του και έτσι έχει τη δυνατότητα να συμβάλλει καταλυτικά στην ύπαρξη ισορροπημένων ανθρώπων, ζωντανών κυττάρων υγιών κοινωνιών που εξελίσσονται αρμονικά μαζί με όλο τον πλανήτη και το σύμπαν.

Βιβλιογραφία

• Mircea Eliade, Σαμανισμός, Εκδόσεις Χατζηνικολή, Αθήνα, 2009.
• Ερικ Μείμπλ, Η αρχαία τέχνη της απόκρυφης θεραπείας, Εκδόσεις Δαμιανός, Αθήνα, 1980.
• Paul Radin, Πρωτόγονη Θρησκεία, Εκδόσεις Ιάμβλιχος, Αθήνα, 2006.
• Περιοδικό Ανεξήγητο, Τεύχη: Σεπτέμβριος 2004 - Μάρτιος 2005.
• Εster Harding, Αυτός και Εγώ, Εκδόσεις Ιάμβλιχος, Αθήνα, 2007.
• ΟΜ, Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα, 2010.
• Υπεργήινο, τομ 1&2, Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα, 2007.

Σύνδεσμοι

 • http://www.rassias.gr/ANPOLI14
 • http://diodos.info/mag/modules/tinycontent/index.php?id=540
 • http://historymed.blogspot.gr/2008/08/blog-post_8196.html
 • http://www.aoratos-naos.com/t293-topic/
 • http://atlaswikigr.wetpaint.com
 • http://www.dodekanissaweb.gr/info/epistimi/plasimpo-1.html
 • http://www.indians.gr/quotes-gr.html
 • http://tech.pathfinder.gr/xpaths/religion/224925.html
 • http://nea-acropoli-athens.gr/index.php
 • http://www.britanica.com/EBchecked/topic/372515/meicine-man
 • http://mistika-anatolis.blogspot.gr/
 • http://psi-gr.tripod.com/sleep_anc_gr3.htm
 • http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B5%CE%AF%CF%81%CF%89%CE%BD
 • http://en.wikipedia.org/wiki/N%27anga
 • http://en.wikipedia.org/wiki/Nganga

 
Μ.Μ.