Aπό τη μακρινή μας Σελήνη σαν γαλαζοπράσινη καλλονή φαντάζει η Γη, τυλιγμένη με αεικίνητα πέπλα, γεμάτη πετράδια διάστικτα από στεριά, που ξεπροβάλλουν σαν φαιόχρωμα νησιά, επιπλέοντας στην αγκαλιά του απέραντου Ωκεανού. Μια ματιά είναι αρκετή για να αντιληφθούμε ότι το νερό είναι το κυρίαρχο στοιχείο του πλανήτη μας. Δίκαια η Γη μπορεί να χαρακτηριστεί ο Πλανήτης του Νερού.

Αυτό το υδάτινο στοιχείο, το διάφανο, άχρωμο, άοσμο και άγευστο, είναι το χημικό αποτέλεσμα ένωσης δύο μερών υδρογόνου και ενός οξυγόνου. Θεωρείται ένα από τα τέσσερα στοιχεία του σύμπαντος μαζί με τη φωτιά τον αέρα και τη γη. Είναι το νερό των απέραντων ωκεανών μέσα από το οποίο αναδύθηκε η ζωή σαν πρωταρχική και ανεξάντλητη πηγή ενέργειας. Παρόλο που η θρεπτική του αξία είναι μηδαμινή, είναι το κύριο συστατικό των έμβιων όντων και τελικά ίσως η πιο απαραίτητη τροφή, εφόσον πιο γρήγορα πεθαίνει κανείς από δίψα παρά από πείνα.

Από τα αρχαία χρόνια το νερό υπήρξε για την ανθρωπότητα πηγή ζωής, πλούτου αλλά και λατρείας. Θα προσπαθήσουμε να ψηλαφίσουμε κάποιες όψεις αυτού του υδάτινου στοιχείου και τον αθέατο κόσμο του γεμάτο γοργόνες, σειρήνες, νεράιδες, νύμφες, τρίτωνες και όλων των λογιών πλασμάτων που φιλοξενεί σε πέλαγα, όρμους και θαλάσσιες σπηλιές.

Θα ταξιδέψουμε μέσα από τη μυθολογία ψάχνοντας τη δημιουργία του, θα δούμε τη σχέση της ανθρωπότητας με το νερό ως ιερό λατρευτικό στοιχείο, αλλά και το πώς αυτό το στοιχείο μπορεί να προσφέρει στους ανθρώπους τις θεραπευτικές του ιδιότητες στη σύγχρονη εποχή μας. Θα γνωρίσουμε τα κρυμμένα μυστικά του, γνωρίζοντας παράλληλα και τον εαυτό μας, μια και το 80% του οργανισμού μας, ας μην ξεχνάμε, αποτελείται από αυτό το υδάτινο στοιχείο.

Το Νερό στη Μυθολογία και τη Θρησκεία

Στο μακρινό μας παρελθόν, το νερό ενέπνεε θρησκευτικό σεβασμό. Οι άνθρωποι συναισθάνονταν την εξαγνιστική του δύναμη, τη γεμάτη παρουσία από θεϊκά όντα και μόνο με μέγιστη ευλάβεια μπορούσαν να το πλησιάσουν.

Στο κοσμολογικό υπόβαθρο διαφόρων μυθολογιών εμφανίζονται συχνά υδάτινες θεότητες υπεύθυνες για τη δημιουργία των κόσμων και των πολιτισμών τους. Δεν είναι τυχαία η ιεροποίησή του από όλους τους αρχαίους πολιτισμούς. Από τους Ινδιάνους και Ίνκα της Αμερικής, τους αρχαίους Έλληνες και Αιγυπτίους, μέχρι τους Σαμάνους και τους Βαβυλώνιους της Ασίας το νερό λατρεύεται σε όλες τις μυθικές μορφές του.

Στη μυθολογία των Σουμέριων εμφανίζεται ένα αμφίβιο θεϊκό ον, ο Όανες, πλάσμα με ουρά ψαριού και ανθρώπινα πόδια, που μιλούσε με ανθρώπινη φωνή. Δίδαξε στον κόσμο των ανθρώπων τα γράμματα και τις επιστήμες και κάθε είδους τέχνη.

Στην αιγυπτιακή μυθολογία υπάρχει η πεποίθηση ότι ο Ατούμ δημιούργησε τον εαυτό του από τα αρχέγονα ύδατα του Νουν, είτε με τη δύναμη της θέλησής του ή προφέροντας το όνομά του, χρησιμοποιώντας δηλαδή τη μαγική δύναμη του λόγου. Αποκαλείτο επίσης «Κύριος των Ορίων» ή Συμπαντικός Θεός. Ενίοτε ο Ατούμ θεωρείται όχι μόνον ότι προήλθε ως ερπετό από το Νουν, αλλά και ότι πρόκειται να επιστρέψει εκεί στην ίδια μορφή. Ο Κνεπ, ο αιώνιος κρυμμένος Θεός παριστάνεται με ένα φίδι που βγάζει το κεφάλι του έξω από το νερό. Αλλά και μετέπειτα ο Θεός του ήλιου Ρα, αναδύθηκε από το αρχέγονο νερό.

Από τους νόμους του Μανού των Ινδουϊστών μαθαίνουμε πως εν αρχή το αυθύπαρκτο Ον θέλησε να δημιουργήσει ζωντανά πλάσματα. Πρώτα δημιούργησε το Νερό, το οποίο ονόμασε «Νάρα» και στη συνέχεια ένα σπόρο. Πέταξε τον σπόρο μέσα στο νερό κι εκείνος έγινε χρυσό αυγό, με τη λαμπρότητα του Ήλιου. Από το αυγό γεννήθηκε ο Μπράχμα, ο πατέρας των Πάντων. Επειδή ο Μπράχμα προήλθε από το νερό και εκείνο ήταν η πρώτη του κατοικία ονομάζεται Ναραγιάνα.

Στις εσωτερικές διδασκαλίες της ινδικής παράδοσης, η ζωή συμβολίζεται με το ύδωρ, είναι η ενέργεια της ζωής που διαποτίζει τα πάντα, ορατά και αόρατα, σε όλα τα επίπεδα. Ονομάζεται Πράνα ή Χιβάμ-Πράναμ, στην Κίνα Κι, και έχει ως σύμβολό της το νερό.

Στις μυθολογίες των Βορειοευρωπαϊκών λαών τα ύδατα ξεπηδούν από την αρχέγονη μαγική χύτρα και μέσω της ροής εννέα ποταμών δημιουργούν το Σύμπαν, τον ορατό κόσμο.

Οι Κέλτες παρέδιδαν το ξύλινο φέρετρο στο ρεύμα του ποταμού ή στα κύματα. Η αναχώρηση του νεκρού πάνω στα κύματα δίνει μόνο μια εικόνα της ανεξάντλητης ονειροπόλησης του θανάτου. «Ο νεκρός αποδίδεται ξανά στην μητέρα για να ξαναγεννηθεί», λέει ο Γιουγκ. Ο θάνατος μέσα στο νερό θάναι πιο μητρικός θάνατος. «Η επιθυμία του ανθρώπου είναι τα σκοτεινά νερά του θανάτου να γίνουν νερά της ζωής. Ο Θάνατος με το κρύο αγκάλιασμά του να γίνει μητρική αγκαλιά, όπως ακριβώς η θάλασσα, καταπίνοντας τον ήλιο, τον ξαναγεννάει στα βάθη της… Ποτέ η ζωή δεν μπόρεσε να πιστέψει τον θάνατο.» Ο θάνατος δεν είναι το τελευταίο αλλά το πρώτο ταξίδι. Για μερικούς βαθείς ονειροπόλους θα είναι ίσως το πρώτο αληθινό ταξίδι.

Σύμφωνα με τα θρησκευτικά πιστεύω των Μανδαίων, που φρόντιζαν πάντα να ζουν στις όχθες των ποταμών, επιδεικνυόταν μεγάλος σεβασμός στην ιερότητα των ποταμών. Θεωρείτο αμάρτημα η ούρηση στο νερό του ποταμού, ενώ επιβαλλόταν να ρίχνονται τα υπολείμματα των τροφών, για να τα φάνε τα ψάρια, μετά από ένα επικήδειο γεύμα. Ο ποταμός με το ζωντανό νερό αντιπροσώπευε τη Ζωή και το Φως, από τα οποία όλα πλάστηκαν και στα οποία όλα επιστρέφουν. Η ρίψη της τροφής αφορά μυστηριακή κοινωνία με τον Κόσμο του Φωτός και με τις Ψυχές που στο παρελθόν έχουν αποδημήσει.

Οι αρχαίοι Έλληνες, ήδη από την εποχή του Ομήρου, πίστευαν ότι η γη ολόκληρη περιβαλλόταν από τον Ωκεανό, τον «άψορρο» ποταμό, που τα νερά του δεν είχαν ούτε πηγές, ούτε εκβολές και από τον οποίο, όπως μας πληροφορεί ο ποιητής, προερχόταν κάθε μορφή ζωής.

Ο Ησίοδος, επίσης, αναφέρεται στον Ωκεανό, τον οποίο θεωρεί Πατέρα όλων των ποτάμιων θεών, ανεξάντλητη πηγή όλων των γλυκών νερών. Φθάνοντας στο κατώφλι της ενηλικίωσης, έκοβαν τα μαλλιά τους και τα προσέφεραν στις θεότητες των ποταμών. Όσο για τους θεούς του Ολύμπου, δεν ήταν τυχαίο ότι αυτοί ορκίζονταν στα νερά της Στύγας, «της στυγερής, φοβερής, στους Αθάνατους».

Από τους προσωκρατικούς φιλοσόφους ο Αναξιμένης είναι εκείνος που θεωρεί ως Πηγή του Κόσμου το νερό. Θεωρεί ότι όλα τα όντα είναι συμπυκνώσεις του πρωταρχικού ύδατος. Ο Θαλής ο Μιλήσιος, θεωρούσε πως η πρώτη απόλυτη αρχή των πάντων ήταν το Ύδωρ, το ονομάζει πρωταρχική και αρχέγονη ύλη «τα Ύδατα του Διαστήματος».

Στους απέραντους ωκεανούς κρύβονται Τρίτωνες, Θεοί και Δαίμονες, εκεί βρίσκεται ο βασιλιάς τους Λεβιάθαν, αλογόμορφα πνεύματα και θαλάσσια τέρατα. Ο γιος της Γης και του Ουρανού, ο τελειής ποταμός Ωκεανός απέκτησε με την Τηθύ τρεις χιλιάδες γιους ποταμούς και τρεις χιλιάδες κόρες, τις Ωκεανίδες που κατοικούσαν στη θάλασσα και την ξηρά.

Στην άγρια φύση ζούσαν και οι Νύμφες, γυναικείες μορφές θεϊκής καταγωγής, νεαρές στην ηλικία. Ήταν όλες τους πανέμορφες, τραγουδούσαν και χόρευαν μαζί με τον Πάνα συνήθως κοντά στις πηγές πνεύματα του γλυκού νερού, βρίσκονταν στα ποτάμια και μέσα στα βουνά, από τα οποία πήγαζαν ποτάμια. Συνόδευαν πάντα το νερό, τονίζοντας έτσι τη μεγάλη του σημασία για την ύπαρξη ζωής. Μέσω, λοιπόν, της ζωογόνας δύναμης του νερού οι Νύμφες εξαπλώθηκαν στα βουνά και τα δάση και συνδέθηκαν με τη βλάστηση. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο θεωρούνταν κόρες του Ωκεανού ή άλλων ποταμών. Υπήρχαν οι Ναϊάδες, οι Ορεστιάδες και οι Αμαδρυάδες.

Σύμφωνα με την παράδοση, οι Νύμφες ήταν γνωστές τροφοί πολλών θεών ή ηρώων, τους θήλαζαν και αποτελούσαν τις αντικαταστάτριες των μανάδων τους. O ίδιος ο Δίας ανατράφηκε από αυτές στην Κρήτη και ακολουθούν η Ήρα, η Περσεφόνη, ο Ερμής, ο Πάνας και ο Διόνυσος. Στις Ναϊάδες απέδιδαν διάφορες ιδιότητες. Έλεγαν πως μπορούσαν να κάνουν τα νερά μιας πηγής ιαματικά, για αυτό και συχνά οι θνητοί προσέφεραν θυσίες προς τιμήν τους.

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε τη γέννηση της ωραιότερης θεάς του Ολύμπου της Αφροδίτης της αναδυόμενης, όταν ο Κρόνος, ακρωτηρίασε τον πατέρα του και έριξε απομεινάρια του ανδρισμού του στην θάλασσα. Γύρω τους μαζεύτηκε ένας άσπρος αφρός, από όπου γεννιέται η θεά στολισμένη με την ευγενική της γυμνότητα, στραγγίζοντας στην άμμο της ακτής τα ξανθά της μαλλιά. Την υποδέχθηκαν οι Ώρες, που έριξαν γύρω στον λαιμό της ένα αστραφτερό κολιέ, στόλισαν το κεφάλι της με ένα στεφάνι και την οδήγησαν στο παλάτι του Ολύμπου, όπου οι αθάνατοι έμειναν κατάπληκτοι στην θέα της ομορφιάς της.

Παρόλα αυτά, η σημαντικότερη θεότητα των νερών είναι ο Ποσειδώνας (Ποσίδης ή Ποσιδάων, λέξη ταυτόσημη με την σανσκριτική Ιδάσπατι που σημαίνει «άρχων των νερών»), ο θεός του υγρού στοιχείου σε όλες τις μορφές του. Σύμφωνα με τον θρύλο είχε την κατοικία του στον Αλφειό ποταμό. Για τις ηπειρωτικές περιοχές ήταν ο θεός των ποταμών, που ποτίζουν και γονιμοποιούν τη γη και ο θεός των πηγών, που είχε στην κυριαρχία του και τις λίμνες. Καθώς επίσης και ο Νηρέας ο πολύμορφος υδάτινος θεός ένα πλάσμα με ουρά ψαριού και ανθρώπινο κορμό.

Στην ελληνική μυθολογία συναντάμε επίσης τον Πόντο (ανοιχτός δρόμος) που γεννήθηκε από τη Γαία και με τη σειρά του γέννησε τον Νηρέα. Το όνομα Νηρέας θυμίζει την ιδέα του νερού σε κίνηση. Έχει ένα φωτεινό παλάτι στο βάθος των νερών. Δεν ξεγελάει κανένα. Μες την καλοσύνη του ποτέ δεν ξεχνάει τους νόμους της ισότητας, έχει μόνον σκέψεις δικαιοσύνης και αγαθότητας. Κόρες του γέροντα είναι οι πενήντα Νηρηίδες. Τη στιγμή που η αύρα φουσκώνει τη θάλασσα οι Έλληνες έλεγαν πως οι κόρες του Νηρέα έβγαιναν από τα βαθιά δώματα του πατέρα τους, πρόβαλλαν με όλη τη λάμψη της παρθενικής τους αγνότητας, πλησίαζαν τις όχθες όπου σχημάτιζαν χορούς ομαδικούς και η στεριά και η θάλασσα αντηχούσαν με τα τραγούδια τους.

Ο συμβολισμός της βροχής είναι για πολλούς λαούς το ουράνιο σπέρμα που γονιμοποιεί τη γη και τη βλασταίνει. Οι Ινδιάνοι Πίμα του Μεξικού μιλούν για μια πολύ όμορφη γυναίκα (τη μητέρα-Γη) που γονιμοποιήθηκε από μια σταγόνα που έπεσε από ένα σύννεφο στον ουρανό.

Το Νερό στον Εξαγνισμό και την Κάθαρση

Ακηλίδωτο φως μέσα από ακηλίδωτο νερό, έτσι μας παρουσιάζεται η ψυχολογική αρχή του εξαγνισμού. Το νερό προσφέρεται ως φυσικό σύμβολο για την καθαρότητα, δίνει ένα συγκεκριμένο νόημα σε μια εκτεταμένη ψυχολογία του καθαρμού.

Το τρεχούμενο νερό, το νερό που αναβλύζει, είναι κατ' αρχήν ένα ζωντανό νερό είναι μια σταγόνα καθαρής ουσίας που ακτινοβολεί την ευεργετική αγνότητα. Μέσα του βυθιζόμαστε και ξαναγεννιόμαστε εξαγνισμένοι και ανανεωμένοι.

Η παγκοσμιότητα του μύθου του κατακλυσμού ανακλά τον θαυμασμό του ανθρώπου και το δέος του μπροστά στη δύναμη του νερού και την άρρηκτη σχέση του με την κάθαρση και την ανθρωπογονία. Ο Δίας τιμώρησε την κακία των πρώτων ανθρώπων με μια πλημμύρα. Όπως έγινε και στην Παλαιά Διαθήκη, η τιμωρία των ανθρώπων από το θείο με τον κατακλυσμό του Νώε.

Τα παγερά νερά της Στύγας που ανάβλυζαν από ένα βράχο στα σκοτεινά βάθη του Τάρταρου είχαν την ιδιότητα να αποκαλύπτουν τον επίορκο θεό και να τον ρίχνουν σε βαθιά καταληψία που διακρούσε έναν ολόκληρο χρόνο. Ενώ τα νερά της λήθης έσβηναν οριστικά κάθε ανάμνηση της ζωής από τις συνειδήσεις εκείνων που μετέβαιναν στον Κάτω Κόσμο.

Στο μαντείο των Δελφών, πριν από κάθε χρησμοδότηση, η Πυθία έκανε καθαρμό στα νερά της Κασταλίας πηγής. Κατόπιν μέσα στο άδυτο του ναού έπινε από τα καθάρια νερά της λίμνης Κασσωτίδας.

Το μαντείο της Κολοφώνος, αναφέρει ο Ιάμβλιχος, προφήτευε με τη βοήθεια του νερού «Το νερό εντούτοις δε μεταδίδει ακέραιη τη θεϊκή έμπνευση, αλλά μας δίνει το επιθυμητό χάρισμα και εξαγνίζει μέσα μας τη φωτεινή ανάσα…».

Τη μαντική τέχνη με τη βοήθεια του νερού την ασκούσαν στους αρχαίους κόσμους διαβάζοντας τα μελλούμενα από το κελάρισμα της ιερής πηγής ή του ποταμού από την κίνηση των υδάτων ή ακόμη και από την κίνηση των χαλικιών που το ρεύμα μετατόπιζε.

Στα Ελευσίνια Μυστήρια το κυριότερο μέρος από την εξωτερική μύηση ήταν οι καθαρμοί και οι εξαγνισμοί, τα ονομαζόμενα καθάρσια ή και καθαρμοί. Οι μυούμενοι μετά από προσφορά θυσίας πήγαιναν στα νερά του ποταμού «Ιλισσός» καθαρίζονταν από τα μιάσματα με τη βοήθεια ειδικού ιερέα που λεγόταν «Υδρανός». Τη δεύτερη ημέρα της διαδικασίας της μύησής τους («'Aλαδαι Μύσται»), περνούσαν με πομπή προς τη θάλασσα για τους αναγκαίους καθαρμούς.

Η γνώση της αλληλεπίδρασης των εσωτερικών κόσμων συνυφασμένη με μυστήρια όπως η βάπτιση, ο αγιασμός των υδάτων, οι τελετές σε ποτάμια, οι καθαρμοί σωμάτων, καθώς και η πόση ή το ράντισμα των πιστών υποδεικνύουν τη μαγική του δύναμη πάνω στον άνθρωπο.

Στον Χριστιανισμό ο ίδιος ο Ιησούς βαπτίζεται μέσα στο νερό για να γίνει μέλος της εκκλησίας. Εδώ δεν επέρχεται μόνον η κάθαρση, αλλά και η μύηση στα χριστιανικά μυστήρια με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, κάτι που συνεχίζεται έως και σήμερα με το μυστήριο του Βαπτίσματος. Το ράντισμα με το αγιασμένο νερό είναι άλλη μια γνωστή μορφή κάθαρσης. Είναι γνωστή η επιγραφή «Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν» που υπενθύμιζε στον χριστιανό την αξία της κάθαρσης.

Η καθαρτήρια δύναμη του νερού αναγνωρίζεται και στην τελετουργία. Με τη βοήθεια του νερού και με συνειδητή πρόθεση απομακρύνονται εξωτερικά και εσωτερικά τα ακάθαρτα στοιχεία, ώστε η συνείδηση εξαγνίζεται και προετοιμάζεται για την επαφή της με τα ανώτερα πνευματικά επίπεδα.

Το Θεραπευτικό Ύδωρ

Μια από τις σημαντικότερες συνθήκες υγείας του οργανισμού είναι η ισορροπία των διαφόρων δομών νερού σε αυτό. Κατά τη φυσιολογική τους λειτουργία όλοι οι ιστοί και τα όργανά του παράγουν συγκεκριμένες δομές νερού.

Λόγω της ζωτικής δύναμης, οι δομές αυτές βρίσκονται σε βέλτιστη ισορροπία στην κατάσταση υγείας. Σε περίπτωση νόσου αυτή η αρμονία διαταράσσεται. Ουσιαστικά διαταράσσεται η παραγωγή κάποιων απαραίτητων δομών νερού, και συμβαίνει αναλογικά, εκτροπή παραγωγής προς κάποιες άλλες, ώστε ο οργανισμός να απαντήσει κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο στις νέες συνθήκες.

Συχνά αναγνωρίζονται στο νερό θεραπευτικές ιδιότητες, υπάρχουν πηγές που αναβλύζουν ραδιούχα ή θειούχα στοιχεία και μεγάλες ποσότητες αλάτων και ιόντα μετάλλων, που λειτουργούν για θεραπευτικούς σκοπούς από την αρχαιότητα έως και σήμερα. Τα «φορτισμένα» νερά των ιαματικών πηγών δίνουν έως και στις μέρες μας, σε εκατομμύρια ανθρώπους, τη λύση στα προβλήματα των ασθενειών τους.

Από τη Βίβλο γνωρίζουμε την κολυμπήθρα του Σιλωάμ, όπου ανάβλυζαν αγιασμένα νερά και εκεί οφείλονταν οι θεραπευτικές της ιδιότητες, πιστεύονταν πως ήταν δοσμένες από τον Αργάγγελο Ραφαήλ.

Το 2.000 π.Χ. οι Βαβυλώνιοι είχαν συνδέσει την έννοια του γιατρού με «αυτόν που γνώριζε πολύ καλά το νερό».

Στην ελληνική μυθολογία αναφέρονται συχνά οι θαυματουργές θεραπευτικές ιδιότητες πολλών πηγών και το 5ο π.Χ. αιώνα. Η αφιέρωση αυτή προς το ιαματικό νερό εκφράζεται με την ίδρυση των Ασκληπιείων που κτίζονταν κοντά στις ιαματικές πηγές.

Ο Ιπποκράτης θεωρείται ο θεμελιωτής της ιατρικής επιστήμης και πατέρας της υδροθεραπείας. Ασχολήθηκε πολύ με τα διάφορα φυσικά νερά, που τα διέκρινε σε ελώδη, εννοώντας τα νερά που υπάρχουν στα έλη και στις λίμνες, σε όμβρια, που σχηματίζονται από τη βροχή και σε εκείνα που αναβλύζουν από πετρώματα, δηλ. τα μεταλλικά.

Η υδροθεραπεία είναι ιδιαίτερα σημαντική για την αντιμετώπιση πολλαπλών παθήσεων. Στη σημερινή εποχή η λουτροθεραπεία εξελίσσεται λαμβάνοντας τη μορφή του «Ιαματικού Τουρισμού».

Στη σύγχρονη εποχή μαθαίνουμε πως, χρησιμοποιείται νερό από ειδική πηγή για τη θεραπεία των ματιών, ενώ η ίδια θεραπευτική πηγή στα ανθοϊάματα του Έντουαρντ Μπαχ έχει διαφορετικού είδους θεραπευτικά αποτελέσματα. Το νερό χρησιμοποιείται και στην ομοιοπαθητική κατά τη διάρκεια της δυναμικοποίησης ενός ομοιοπαθητικού φαρμάκου, για το οποίο απαιτείται η αραίωση με νερό. Με τη χρήση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου μεταφέρεται μια πληροφορία προς τη ζωτική δύναμη του οργανισμού (αφού το φάρμακο μεταφέρει τη «μνήμη» της αρχικής ουσίας). Με αυτή την πληροφορία δίνεται η δυνατότητα στη ζωική δύναμη να αποκαταστήσει την ισορροπία των δομών του νερού και να επιτευχθεί με ήπιο και αποτελεσματικό τρόπο η υγεία.

Στη σημερινή Ρωσία, αλλά και αλλού, χρησιμοποιούν πρωτοπόρες τεχνικές που στηρίζουν τη γέννηση μέσα σε χλιαρό νερό. Το χλιαρό και ευχάριστο νερό απαλύνει τις τραυματικές επιδράσεις της γέννας, κάτι που είναι ευεργετικό τόσο για τη μητέρα όσο και για το παιδί. Αυτός ο τύπος γέννας παρέχει στο νεογέννητο μια ήπια μετάβαση. Το μωρό «πλέει» στο νερό, ένα περιβάλλον συγγενές με εκείνο του εμβρυικού υγρού. Αντί να σοκάρεται από τα φώτα και τους θορύβους ενός εχθρικού περιβάλλοντος, η υγρή γέννηση δίνει στο μωρό χρόνο να προσαρμοστεί στο νέο του περιβάλλον.

Εκείνες που επιθυμούν ένα φυσικότερο τρόπο υγρής γέννησης, μπορούν να πάνε στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας για να γεννήσουν σε λιμνούλες που δημιουργούνται από την παλίρροια και θερμαίνονται από τον ήλιο. Εκεί τα μωρά γεννιούνται στην πλημμυρίδα, σε μια πλήρη αρμονία με τη φύση. Συχνά τις οικογένειες επισκέπτονται δελφίνια που καλωσορίζουν τις νεαρές υπάρξεις σε αυτόν τον κόσμο. Η υγρή γέννηση είναι ένα από τα κλειδιά για τη βελτίωση της ποιότητας της ανθρώπινης ζωής σε μια γενεά.

Η Μνήμη του Νερού

Από επιστημονικής άποψης το νερό που πάντα παρουσιάζεται ως πρότυπο του «τέλειου υγρού», μέχρι του σημείου να χρησιμοποιηθεί για να καθιερωθούν οι περισσότερες φυσικές σταθερές, είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από ένα σταθερό και τέλειο υγρό.

Κατόπιν διαφόρων ερευνών που έγιναν βρέθηκε ότι αντιτίθεται σε όλους τους γνωστούς φυσικούς νόμους, παρουσιάζοντας αστάθεια ακόμη και στις παραμικρές εξωτερικές επιδράσεις, μαγνητικές, ενεργειακές, ακόμη και στις ψυχικές και νοητικές.

Το νερό χάρη στις πολυδομικές αλλαγές, είναι ικανό να συσσωρεύει μέσα του την παραμικρή ενεργειακή αλλαγή που παράγεται από το περιβάλλον του, για να τη χρησιμοποιήσει με τη σειρά του επίσης, για άλλη μία από τις αλλαγές του.

Τα πειράματα του Masaru Emoto (Μασάρου Εμότο) ο οποίος είχε την ιδέα να φωτογραφίσει το νερό σε διάφορες φάσεις της ύπαρξής του και μέσα σε διαφορετικές συνθήκες εξωτερικού περιβάλλοντος, προσθηκών και μολύνσεων από ξένες ουσίες, αλλά και από ποικίλα συναισθήματα και σκέψεις. Ακολουθώντας πάντα επιστημονική μεθοδολογία, έρχεται να επιβεβαιώσει με τη σειρά του ότι το νερό δεν είναι απλά και μόνο ένα υγρό, αλλά κάτι το ζωντανό που αντιδρά ανάλογα με καθετί που το επηρεάζει διαφοροποώντας την ενεργειακή και κρυσταλλική του δομή, ανταποκρινόμενο στις σκέψεις και τα συναισθήματά μας.

Με λίγα λόγια το νερό δρα ως ένα στοιχείο μνήμης στο οποίο αποτυπώνονται όλες μας οι σκέψεις. Από εδώ μπορούμε να καταλάβουμε και το πώς αποθηκεύονται οι πληροφορίες στον εγκέφαλό μας.

Είναι ολοφάνερο πως το νερό δεν πρόκειται για ένα κοινό υγρό για το οποίο απλώς και μόνο προσπαθήσαμε να αντιληφθούμε την αξία του και τη δύναμή του. Αν και φαντάζει ανεξήγητο, σίγουρα αντιλαμβανόμαστε πως το Νερό έχει τη δική του μαγεία, κάτι που ίσως είναι παράξενο για τον δικό μας τρόπο σκέψης που όμως έχει να μας διδάξει πολλά.

Το Νερό και η Εσώτερη Ύπαρξή μας

Το νερό είναι το ιδανικό σύμβολο του ασυνείδητου, που περιβάλλει το μικρό νησί του «εγώ», δηλαδή την καθημερινή μας συνείδηση, σαν απέραντος Ωκεανός.

Δίνει τροφή στα όνειρα μας και συνδέεται άμεσα με τον κόσμο των συναισθημάτων και επιθυμιών μας, που είναι μεταβλητά και ρευστά όπως εκείνο.
Σε αντιστοιχία με το φυσικό μας σώμα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι συνειδησιακά αποτελούμαστε στο μεγαλύτερο μέρος μας από «υποσυνείδητο» ή «ασυνείδητο». Η ρευστότητα των ονείρων της πιο κοινής έκφρασης του υποσυνείδητου, οι φασματικές κι απρόβλεπτες μορφές που ενοικούν εκεί και οι οποίες σπάνια είναι αυτό που φαίνονται, αποφεύγοντας συστηματικά να συμπεριφερθούν «λογικά», όλα τα αντεστραμμένα είδωλα της εξωτερικής μας ζωής, που «κάτι» αγωνίζονται να μας πουν μέσα από τον παραλογισμό της δράσης στο νερό και τις απρόβλεπτες οντότητές του. Ο κίνδυνος να παγιδευτούμε συνειδησιακά σε κάποιο νησί των αχαρτογράφητων αυτών περιοχών ή να διαρρήξουμε το αδιόρατο πέπλο που χωρίζει την τάξη του «εγώ» από το χάος του ασυνείδητου (π.χ. με τη χρήση ναρκωτικών και ψυχοτρόπων ουσιών) είναι πολύ πραγματικός, όπως θα μας βεβαιώσει μια επίσκεψη στο ψυχιατρείο.

Στο νερό αντιστοιχεί ο ασταθής κόσμος των συναισθημάτων, όπου καθρεφτίζονται οι προβολείς του «εγώ», οι σκέψεις μας και οι εξωτερικές επιρροές διεγείρονται συχνά από τη μια στιγμή στην άλλη, με αποτέλεσμα θυελλωδών αντιδράσεων. Η ευαισθησία, η αστάθεια και η δεκτικότητα της συναισθηματικής ιδιοσυγκρασίας είναι μερικά από τα κύρια χαρακτηριστικά των ζωδίων του νερού, δηλαδή του ευσυγκίνητου Καρκίνου, του εσωστρεφούς Σκορπιού και των ονειροπόλων Ιχθύων, που το καθένα εκδηλώνει την υδάτινη φύση του μέσα από τις ιδιαιτερότητές του. Έκφραση της ευαισθησίας και της δεκτικότητας των ζωδίων του νερού είναι η  ανεπτυγμένη διαίσθηση, η οποία σχετίζεται με τις εξωλογικές λειτουργίες της ανθρώπινης συνείδησης. Στα Ταρώ, που στον συμβολισμό τους συνοψίζουν κωδικοποιημένη μακραίωνη σοφία και παράδοση, το νερό αντιστοιχεί στα κύπελλα, ένα ακόμη σύμβολο δεκτικότητας. Η Αλχημεία, που αναγνωρίζει στα τέσσερα στοιχεία (Γη, Νερό, Αέρας, Φωτιά) τα δομικά υλικά του σύμπαντος, το νερό συμβολίζεται με ένα αντεστραμμένο τρίγωνο. Μιλώντας όμως για τα Στοιχεία των Αλχημιστών, πρέπει να έχουμε υπόψη πως δεν πρόκειται για τα φυσικά στοιχεία αυτά καθαυτά αλλά για τις ιδιότητές τους.

Ο αστρικός κόσμος, διαποτίζει όλες τις κινήσεις του υδάτινου στοιχείου το οποίο στην συνέχεια εμποτίζει κάθε μορφή γήινης ζωής με τα συμπαντικά γεγονότα.

Ο ευαίσθητος άνθρωπος του πολιτισμού συμμείχθηκε με τη φύση είτε πανθεϊστικά-φιλοσοφικά, είτε αισθητικά. Αν εξετάσουμε την καταγωγή αυτής της ανάμιξης θα δούμε πως είναι μια νέα σύμμειξη με την μητέρα, η οποία ήταν το πρώτο μας αντικείμενο και με την οποία ήμασταν κάποτε ένα πράγμα. Ήταν για μας ένα εξωτερικό και ταυτόχρονα ένα εσωτερικό βίωμα: Από τον εσωτερικό κόσμο πρόβαλε μια εικόνα, η οποία ήταν φαινομενική αντανάκλαση της εξωτερικής μητρικής εικόνας, κι ωστόσο ήταν παλιότερη, πρωταρχική και περισσότερο αναλλοίωτη από αυτήν. Μια μητέρα, η οποία μεταμορφωνόταν διαρκώς σε Κόρη, μια μορφή που ξανάνιωνε ανεξάντλητα. Αυτή είναι η 'Aνιμα, η οποία προσωποποιεί το συλλογικό ασυνείδητο βαθιά μέσα στον καθένα μας.

Ταξιδεύοντας με το Nερό

Σκύβουμε πάνω από τον μαγικό υδάτινο καθρέφτη και βλέπουμε την εικόνα μας καθώς καθρεφτίζεται στο ήρεμο νερό. Αυτή είναι η απλοποιημένη μας εικόνα, μια εικόνα που μας χαρίζει την αθωότητα και τη φυσικότητα ενός οπτικού χαδιού. Αλλά ταυτόχρονα, μαζί με τη δική μας με εμάς καθρεφτίζεται όλο το δάσος, ο ουρανός και τα πλάσματά του. Το νερό με τις ανταύγειες του αντιγράφει τον κόσμο, αντιγράφει τα αντικείμενα. Αποκτώντας συνείδηση της μεγαλόπρεπης εικόνας της η φύση, μας εξωθεί σε ρεμβασμό μέσα από το νερό που παίζει έναν απροσδόκητο ρόλο. Γίνεται το μάτι της γης. Γίνεται το νερό που ονειρεύεται τα μάτια μας!

 Το νερό με τη δροσερή διαφάνειά του είναι ένας αναποδογυρισμένος ουρανός όπου τα άστρα παίρνουν καινούργια ζωή. Πού βρίσκεται η πραγματικότητα, στον ουρανό ή τα βάθη του νερού; Το άπειρο στα όνειρά μας είναι το ίδιο βαθύ στο στερέωμα όσο και κάτω από τα κύματα. Το όνειρο δίνει στο νερό την έννοια της πιο μακρινής πατρίδας, μιας πατρίδας ουράνιας. Η νεράιδα των νερών, φύλακας του αντικαθρεφτίσματος, κρατάει στα χέρια της όλα τα πουλιά του ουρανού.

Τα γελαστά νερά, τα ειρωνικά ρυάκια, οι χείμαρροι με τη θορυβώδικη ευθυμία Αυτά τα γέλια, τα ψελλίσματα, μοιάζουν να είναι το βρεφικό λεξιλόγιο της φύσης. Μέσα από το ρυάκι μιλάει η φύση παιδί. Τα νερό είναι ο αριστοτέχνης του ρευστού, απρόσκοπτου λόγου, του συνεκτικού και συνειρμικού, του λόγου που απαλύνει τον ρυθμό, που δίνει ομοιογένεια σε διαφορετικούς ρυθμούς.

Η ιδιαίτερη φύση μιας επιφάνειας νερού εκφράζεται από τα κύματά της που υπακούουν σε αρμονίες και ρυθμούς, από τη χαρακτηριστική της ταλάντωση που τη δονεί ολόκληρη σε ένα βαθύ παρατεταμένο ρυθμό. Η φυσική περίοδος δόνησης εκφράζει ολόκληρη τη μορφολογία κάθε υδάτινου όγκου, σαν να πρόκειται για μια νότα στην οποία είναι συντονισμένος. Αυτή η δόνηση σχετίζεται με τις σεληνιακές δυνάμεις που ευθύνονται για την παλίρροια. Όλες μαζί οι υδάτινες επιφάνειες μοιάζει να αποτελούν ένα τεράστιο μουσικό όργανο, απλωμένο σε ολόκληρη την επιφάνεια του πλανήτη, πάνω στο οποίο το φεγγάρι παίζει μια ασύλληπτη μελωδία.

Είναι τόσο απέραντη η κίνηση μέσα στο υδάτινο κουβάρι που περιβάλλει την γη, ώστε μπορούμε να θεωρήσουμε πως το σύνολο του νερού του πλανήτη συνιστά ένα όργανο διαμεσολάβησης ανάμεσα στο Σύμπαν και την Γη, που την εντάσσει στην πορεία των συμπαντικών γεγονότων και την καθιστά συμμέτοχό τους. Με οποιαδήποτε μορφή και αν εμφανίζεται το κινούμενο νερό, φωταγωγείται από τον κόσμο των αστέρων. Μεταμορφώνεται σε εικόνα της ροής του χρόνου, εμποτισμένη με τους ρυθμούς του αστρικού κόσμου. Το νερό ρέει και κυκλοφορεί ακατάπαυστα πάνω στην γη όπως ακριβώς και ο χρόνος. Είναι η θεμελιώδης μελωδία που συνοδεύει αδιάλειπτα τη ζωή σε όλες της τις εκφάνσεις.

Σε μια ακατάπαυστη διαδικασία μορφοποιεί ακόμα και τα σκληρότερα βράχια και τα ψηλότερα βουνά σε μια ροή λεπτοαλεσμένων ουσιών και διαλύει τις αδρανείς μορφές, προετοιμάζοντας τις εκ νέου για τη δημιουργία. Διαλύοντας και στερεοποιώντας συνεχώς, παρασύροντας και αναπλάθοντας σε μια διηνεκή μεταμόρφωση, αναδημιουργεί αδιάλειπτα τον οργανισμό του πλανήτη. Το νερό αποδεικνύεται ισχυρότερο από οποιοδήποτε ακίνητο γαντζωμένο στη θέση του στερεό σώμα.

Οι ποιητές και οι ονειροπόλοι πιστεύουν ότι το νερό είναι ζωντανό, το νερό που είναι όργανο του κόσμου, τροφή των ρευστών φαινομένων, το στοιχείο που βλασταίνει και λάμπει, το σώμα των δακρύων.

Κινείται σε ένα συνεχή εσωτερικό κύκλο, μεταξύ στερεής, υγρής και αέριας φάσης. Ο φυτικός κόσμος παίζει ένα ξεχωριστό ρόλο στη μεγάλη κυκλοφορία του. Τα φυτά είναι αγγειακά συστήματα μέσα από τα οποία το νερό, ρέει σε ζωντανή αλληλεπίδραση με την ατμόσφαιρα. Το νερό υπάρχει στην ατμόσφαιρα και στις τρεις φάσεις του: υδρατμοί (αέρια φάση), σταγόνες (υγρή φάση) και χιόνι (πάγος, στερεά φάση). Η γη, τα φυτά και η ατμόσφαιρα δημιουργούν ένα μεγάλο οργανισμό, όπου το νερό ρέει σαν ζωντανό αίμα.

Και καθώς το υγρό ζυμώνεται από την ασύλληπτη αλληλεπίδραση μικρών κινήσεων εξαιτίας της απέραντης ευαισθησίας του, δημιουργεί μορφές! Το ρευστό στοιχείο είναι το καταλληλότερο όργανο της μορφοπλαστικής διαδικασίας, η οποία θα ήταν αδύνατη στον τρισδιάστατο χώρο των στερεών, όπου δεν υπάρχει αλληλοδιείσδυση αλλά αποκλειστικότητα στον χώρο. Ιδανικός φορέας της κίνησης, μέσω της οποίας και το ίδιο διαπλάθεται και σχηματοποιείται είναι το ρευστό στοιχείο.

Όλες οι μορφές αγάπης δέχονται μια συνισταμένη αγάπης για κάποια μητέρα. Η φύση, είναι μια απέραντα διευρυμένη, αιώνια, μάνα. Ιδίως η θάλασσα είναι για όλους τους ανθρώπους ένα από τα μεγαλύτερα, από τα συνεκτικότερα μητρικά σύμβολα. Η θάλασσα τραγουδάει με ένα τραγούδι βαθύ, μητρικό.

Το νερό είναι το ελιξίριο των Θεών, το κύριο συστατικό του γαλάζιου πλανήτη μας. Είναι μυθικό στοιχείο καθώς συνδέεται με τα πάντα. Η θηλυκή ενέργεια του σύμπαντος η ουράνια μητέρα, η Μάρα, η μεγάλη θάλασσα, μητέρα όλων των υπάρξεων. Είναι η αρχετυπική μήτρα μέσα από την οποία εκδηλώνεται η ζωή και μέσα στην οποία αυτή επιστρέφει μέσω του μεγάλου ύπνου, του θανάτου.

Το νερό χημικά ουδέτερο δεν επιζητά τίποτα για τον εαυτό του, δίνεται απλόχερα, ποτέ δεν διστάζει να πάρει μια καινούργια μορφή όταν το χρειάζεται το φυτό, το ζώο ή ο άνθρωπος. Τα γεμίζει όλα με ενδοτικότητα. Παραδίδεται ανιδιοτελώς σε κάθε ανάγκη και αφού δράσει ως διαμεσολαβητής αποσύρεται, προετοιμαζόμενο για νέα δημιουργική δράση.

Όντας αγνό από την ίδια του τη φύση, μπορεί να εξαγνίσει να αναζωογονήσει, να θεραπεύσει, να ενδυναμώσει, να ξανανιώσει και να αποκαθάρει τα πάντα. Και ακόμα δεν είναι κλειστό στο φως όπως τα στερεά σώματα, αλλά διαυγές και διάφανο.

Είναι ανοιχτό και στις αρμονίες και τους νόμους των ουρανών, τους οποίους διαβιβάζει στο αναπτυσσόμενο ανθρώπινο έμβρυο, περιβάλλοντάς το ολόγυρα. Κι ακόμη μεταφέρει αυτός τους νόμους στο έλλογο ανθρώπινο ον μέσω της υδάτινης σφαίρας που περιβάλει το όργανο της σκέψης του.

Το νερό εκφράζει τους ευγενέστερους στόχους της ανθρώπινης ανάπτυξης. Ιδιότητες όπως το ξεπέρασμα της ακαμψίας της σκέψης, της προκατάληψης, της μισαλλοδοξίας, η ικανότητα να διεισδύουμε σε κάθε τι και να το κατανοούμε από την ίδια του τη φύση, να συνθέτουμε τους αντίθετους πόλους σε μια υψηλότερη ενότητα -όλους τους στόχους για τους οποίους αγωνίζεται ο άνθρωπος μπορούμε να τους εντοπίσουμε στις ιδιότητες του νερού.

Βιβλιογραφία

• Gaston Bachelard, Το Νερό και τα Όνειρα, Εκδόσεις Χατζηνικολή, 1985.
• Theodor Schwenk, Το Ευαίσθητο Χάος, Εκδόσεις Fagotto, 2000.
• C.G Jung, Σύμβολα της Μεταμόρφωσης, Εκδόσεις Αρσενίδη, 1991.
• Dion Fortune, Η Μυστική Καββάλα, Εκδόσεις Ιάμβλιχος, 2011.
• Κώστας Σουέρεφ, Υδάτινες Σχέσεις, Εκδόσεις University Studio Press, 2000.
• P. Decharme, Eλληνική Μυθολογία, Εκδόσεις Μέρμηγκας, 1990.
• Περιοδικό Ανεξήγητο, τόμος 2.
• Angelo S. Rappoport, ,Οι Κόσμοι της Θάλασσας, Εκδόσεις Ιάμβλιχος, 2004.
• Νικόλας Βερνίκος, Μανδαίοι, Εκδόσεις Ιάμβλιχος, 2004.

Μ.Μ., Ι.Φ.