Βαδίζοντας τον 21ο αιώνα, διαπιστώνουμε πως η ανθρωπότητα παραμένει γεμάτη διχασμό εκεί που λογικά θα έπρεπε να έχει επιτευχθεί ειρηνικά η ενότητα και η αδελφοσύνη των λαών, η αρμονία, η συνεργασία και η πόλωση σε ποιοτικότερο τρόπο ζωής και σκέψης. Διαπιστώνουμε, επίσης, πως ο πόλεμος, η έριδα σε ιδεολογικό και φυσικό επίπεδο όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε, αλλά αντίθετα εξελίχτηκε και εκσυγχρονίστηκε.

Συμμετείχαμε και συνεχίζουμε να συμμετέχουμε στη διάλυση της ισορροπίας του πλανήτη μας, ο οποίος επίσημα πια κινδυνεύει να καταστραφεί. Διαβάζουμε και συζητάμε συχνά, χωρίς ωστόσο να το πολυπιστεύουμε, δίχως να αποφασίζουμε να «κάνουμε κάτι». Η καταστροφή του πλανήτη έχει γίνει πλέον κοινότυπη έκφραση, αντικείμενο μακρών ιδεολογικών συζητήσεων σε πολλαπλά επίπεδα.

Η απαρχή βρίσκεται πάντα στην κατανόηση της «ρίζας του κακού», της «αιτίας». Η ζωή είναι μια αδιάκοπη πάλη ανάμεσα στη εσωτερική μας επιθυμία και τις απαιτήσεις των ενστίκτων, αυτά τα δυο τεράστια εμπόδια υψώνονται στο δρόμο μας για πρόοδο και την επιστροφή σε αυτό που ονομάζουμε αληθινή ζωή. Ο άνθρωπος αναγνωρίζοντας μέσα του τη δυνατότητα - χάρισμα του νου, της διανόησης, του πνευματικού σπινθήρα μπορεί να λειτουργήσει σαν μια υπόσταση, ένας σπόρος πνευματικής-συμπαντικής εξέλιξης. Μαθαίνοντας να γνωρίζει την ύπαρξή του, ζει αρμονικά με το περιβάλλον του. Είναι ξεκάθαρο για όλους μας πως κάνοντας κακό σε κάποιον, κάνουμε κακό στο σύνολο και μοιραία στον εαυτό μας.

Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως τα κυριότερα αίτια ύπαρξης-ενίσχυσης του πολέμου είναι οικονομικής φύσης που καλύπτονται συνήθως από διάφορες αφορμές, στόχους και διαστρεβλωμένα ιδανικά.

Ποια είναι η σημερινή πραγματικότητα; Αποχαύνωση, πλάνη και ένας αδικαιολόγητος εφησυχασμός.

Η ανθρωπότητα είναι ΜΙΑ, καθετί γύρω μας υπάρχει για να μας ωθεί στα μονοπάτια της εξέλιξης. Η αγάπη και η ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων και των λαών οδηγεί ολόκληρη την ανθρωπότητα σε ανώτερα ποιοτικά επίπεδα εξέλιξης. Είναι παράλογο να θέλουμε Ειρήνη και παράλληλα να φροντίζουμε για τους πυρηνικούς μας εξοπλισμούς. Ο πόλεμος δε σημαίνει οπισθοδρόμηση; Ο πόλεμος δεν επιφέρει οδύνη και καταστροφή; Ο πόλεμος δε στηρίζεται στη φιλονικία, στη νοητική διαμάχη που πρώτα έχουμε μέσα στο μυαλό μας; Ο πόλεμος δεν ενισχύει τον διαχωρισμό των λαών στην μορφή του ισχυρού και του αδύναμου;

Η ανθρωπότητα είναι βαθιά πολωμένη στο υλικό επίπεδο, στο πώς να αποκτήσει χρήματα, δύναμη, δόξα, εξουσία μέσα στην ύλη. Με έλλειψη ουσιαστικών ιδανικών, χωρίς να αναπνέει πνευματικό αέρα, δίχως ουσιαστικές-βαθιές ελευθερίες, νιώθει ανασφάλεια. Θέλει να εξασφαλίσει τα όσα αποκτά, να τα σιγουρέψει και να τα κρατήσει. Δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τον εαυτό ώστε, ταυτόχρονα, να βρίσκεται σε άμυνα και σε επίθεση, γιατί δεν αρκείται να διατηρήσει τα ήδη αποκτημένα. Απλά επιθυμεί περισσότερα. Αυτή είναι η απληστία που διαφαίνεται περίτρανα σε κάθε μας δραστηριότητα.

Παρότι 26 κράτη αποκήρυξαν ενυπόγραφα: «Αποκλείουμε τον πόλεμο και συγχρόνως τον θάνατο των παιδιών μας οποιαδήποτε κι αν είναι η διαφωνία μας, έστω και στα «έσχατα των διαπληκτισμών μας», παρόλα αυτά, όλοι εμείς, επιμένουμε σε μια πορεία με μόνη «κοινή σημαία», τον Πόλεμο.

Ο πόλεμος ως έννοια περικλείει μέσα του την επιθετικότητα, την αρπαγή και την «πρόθεση ανθρωποκτονίας», είναι ένα «έγκλημα» καλά προμελετημένο και χρωματισμένο. Δεν ήταν άραγε αρκετά σοφοί οι Αρχαίοι, όταν κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων επικρατούσε οργανωμένη αντιπολεμική κινητοποίηση. Όταν οι άνθρωποι αγωνίζονταν στους στίβους της ευγενούς άμιλλας τότε οι πόλεμοι διακόπτονταν και το πανανθρώπινο πνεύμα εστιαζόταν στον ιερό αγώνα για την προσέγγιση του ιδανικού.

Η ανθρωπότητα, από τα σπάργανά της, δίνει συνέχεια μάχες, ίσως γιατί το άτομο έχει μέσα του ριζωμένο το ένστικτο της τελείωσης, της ολοκλήρωσης. Σε βαθύτερο επίπεδο είναι ο αγώνας, η εσωτερική διαμάχη με τον ίδιο τον εαυτό μα και με τον «άλλο» εαυτό, αυτόν που ήδη γνωρίζουμε ως ανώτερο εαυτό. Εκείνον που υψώνεται πάνω από την καθημερινότητα και τις μικρότητες που την χαρακτηρίζουν.

Ο ανώτερος εαυτός δεν είναι παρά ένα κομμάτι της συνείδησής μας -αν και βαθιά ναρκωμένο- που λειτουργεί πανανθρώπινα με την έννοια της κατανόησης, της αλληλοβοήθειας και της αγάπης. Όταν ο άνθρωπος άρχισε να χάνει την επαφή με τον εσωτερικό κόσμο που κρύβει μέσα του, έπαψε να βλέπει συνολικά, σφαιρικά και ενωτικά τη δημιουργία. Άρχισε να λειτουργεί χωριστικά και ξαφνικά το «σύνολο» έγινε «εμείς» και μετά «εγώ», άρχισε ο διαχωρισμός ο τεμαχισμός του «όλου».

Οι ιδέες της διάσπασης, της χωριστικότητας και της ιδιοτέλειας ξεκινούν από τον εσωτερικό κόσμο κάθε ανθρώπου. Εκεί βρίσκονται τα σπέρματα της απομόνωσης, που προβάλλονται διαρκώς προς τα έξω μεταξύ των ανθρώπων. Κατά συνέπεια, το πρώτο βήμα που πρέπει να επιχειρήσουμε, οδεύοντας προς την ενότητα, είναι να εναρμονίσουμε και να επιφέρουμε ισορροπία σε όλες τις όψεις μας. Να χτίσουμε μια συνείδηση βαθιάς ενότητας, μια σταθερή γέφυρα επικοινωνίας με τον εσωτερικό μας εαυτό. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να αποτελέσει και η δική μας συνείδηση έναν άρρηκτο κρίκο της αλυσίδας των συνειδήσεων των ανθρώπων που πασχίζουν να προωθήσουν την πλανητική εξέλιξη. Η συνειδητοποίηση της ενότητας με τον ίδιο τον εαυτό είναι η απαρχή για τη συνειδητοποίηση της πανανθρώπινης ενότητας.

Η πρώτη και ουσιαστική μονάδα για την επίτευξη της Ειρήνης είναι το άτομο, το οποίο αντλεί όλες τις «παραστάσεις» του και την ειρήνη, είτε μέσα από το περιβάλλον του, είτε από τον έσω εαυτό του. Στο πέρασμα των χιλιετηρίδων, κατά τα εξελικτικά στάδια του ανθρώπου, ο άνθρωπος βρισκόταν πάντα σε πόλεμο. Αυτή την κατάσταση της συνεχούς σύγκρουσης ο άνθρωπος την αντιμετωπίζει και μέσα στην ίδια του την ύπαρξη. Και καθώς ο μικρόκοσμος, ο εαυτός-το άτομο, δεν είναι παρά μέρος του συνόλου, η διαμάχη του έχει πολλά κοινά στοιχεία με τη μεγάλη διαμάχη.

Πολλές φορές ο νους μας, τόσο ο συγκεκριμένος όσο και ο αφηρημένος, εάν δεν χρησιμοποιηθεί σωστά, ατομικοποιεί σε τέτοιο βαθμό τον άνθρωπο που στο τέλος χάνει τη συνείδηση του όλου, χάνοντας τη συνείδηση που έπρεπε να είναι βαθιά ριζωμένη μέσα του. Ο άνθρωπος, λοιπόν, έχει δύο μέτωπα να αντιμετωπίσει: την εσωτερική και την εξωτερική του διαμάχη. Και οι δύο αγώνες είναι δύσκολοι και χρονοβόροι.

Η επίτευξη της εσωτερικής ειρήνης παρέχει έντονες νύξεις για την επίτευξη της εξωτερικής ειρήνης. Γιατί, απλά, το επίπεδο θεώρησης αυτού του ύψιστης σημασίας θέματος, αλλάζει σημαντικά.

Ειρήνη στον κόσμο σημαίνει αγάπη, αδελφοσύνη, εκτίμηση, σεβασμός, αρμονία, αλληλοβοήθεια. Και όλα αυτά τα στοιχεία συγκροτούν ένα μεγάλο σχέδιο συνύπαρξης και εξέλιξης των λαών. Και εκεί πρέπει να βρίσκεται η επιδίωξη για Ειρήνη.

Η ανοικοδόμησή της πρέπει να αρχίσει παράλληλα και στους δύο κόσμους -εσωτερικά και εξωτερικά-. Όταν ο άνθρωπος δεν έχει πετύχει ειρήνη με την ύπαρξή του είναι αδύνατο να ειρηνεύσει με όλον τον εξωτερικό κόσμο. Αν ένα άτομο πάσχει από έλλειψη εκτίμησης για τον εαυτό του και για το περιβάλλον του, αν δεν ξέρει τι σημαίνει αγάπη, τι σημαίνει συμπαράσταση, ευσπλαχνία, αν δε γνωρίζει πώς να επιφέρει την εσωτερική επικοινωνία, δεν είναι ικανό να βοηθήσει στην ανοικοδόμηση νέων σχέσεων ανάμεσα στους λαούς. Και αν ακόμα συντελέσει σε αυτή την ανοικοδόμηση -μη έχοντας πληρότητα και ισορροπία σαν ύπαρξη- θα εναποθέσει όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά που φέρνει.

Η ποιοτική άνοδος της ανθρωπότητας, η καλλιέργεια των ενστίκτων, η εξύψωση των ιδανικών, η εκλέπτυνση των συναισθημάτων και των σκέψεων, όλα αυτά μαζί, είναι στοιχεία που στρώνουν το δρόμο για την ειρήνη. Είναι στοιχεία που απομακρύνουν τη βιαιότητα, την κακία και τον εγωιστικό τρόπο σκέψης.

Θα πρέπει να συλλογιστούμε με σοβαρότητα την άποψη πως, για την απελπιστική κατάσταση της ανθρωπότητας φταίει η σκέψη μας, η νοοτροπία μας που έχει διαμορφωθεί έως σήμερα, η διανοητική μας αδράνεια, και η παθητική μας στάση που έχουμε πλατιά υιοθετήσει σαν ανθρωπότητα.

Κάθε άνθρωπος είναι μια σκεπτόμενη μονάδα και ο τρόπος που λειτουργεί στην πράξη, ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώνει το περιβάλλον του, δεν είναι παρά η αντανάκλαση στη σκέψη του. Γιατί, ο σκοπός της χρήσης της σκέψης είναι, η ανακάλυψη της εσωτερικής βούλησης του ανθρώπου και μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο εάν αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας. Ίσως είναι δύσκολο να αφομοιώσουμε το γεγονός ότι η σκέψη έχει το ίδιο αποτέλεσμα με την πράξη.

Η ανθρώπινη συνείδηση μπορεί, αν διευρυνθεί, να ξαναδεί τον κόσμο ως ένα γιγάντιο οργανισμό όπου οι άνθρωποι ενωμένοι θα έχουν δημιουργικό ρόλο με βαθιά κατανόηση και αγάπη για την εξέλιξη του πλανήτη και όλων των πλασμάτων της. Εάν θέλουμε να ζούμε ειρηνικά θα πρέπει να δρούμε, να παλλόμαστε και να ετοιμάζουμε όλη μας την ύπαρξη για ειρήνη. Είναι όπως ένας όμορφος-υγιής κήπος όπου τα φυτά εάν τα ποτίζουμε, τα κλαδεύουμε με φροντίδα αυτά ανταποδίδουν με τα άνθη, το φύλλωμα και το άρωμά τους.

Ως συνειδητοποιημένοι άνθρωποι στο σύγχρονο κόσμο χρειάζεται να προχωρήσουμε γκρεμίζοντας και χτίζοντας. γκρεμίζοντας την πλεονεξία, το μίσος και τη χωριστικότητα από τις καρδιές μας και χτίζοντας ένα νέο αρμονικό τρόπο ζωής, που να αντανακλά σαν φάρος μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία την εσωτερική ενότητα.

Χτίζοντας το ειρηνικό μας μέλλον έχουμε πολλά να κάνουμε. Έχουμε να δομήσουμε μια κοινή συνείδηση με όλους τους ανθρώπους της γης, να δομήσουμε ένα κοινό όραμα για το μέλλον, να δημιουργήσουμε σκέψεις αδερφοσύνης, σύμπνοιας και αρμονίας η οποία θα διαπερνά κάθε άνθρωπο. Να θέσουμε μελλοντικά οράματα και ιδανικά με μια μορφή αλληλοβοήθειας στην οποία να μπορεί να στηριχτεί η ανθρωπότητα και ο άνθρωπος στον άνθρωπο.

Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι, για να αντικρίσουμε ένα ειρηνικό μέλλον, πρέπει να πάψουμε να περιμένουμε κάποιο «θαύμα» που θα μας σώσει και θα μας απαλλάξει από τις ευθύνες μας. Εμείς πρέπει να σμιλεύσουμε το μέλλον μας, αυξάνοντας την πίστη στην ενότητα ανθρώπων-φύσης, ώστε να ζήσουμε σε μια κοινωνία οικουμενική με κέντρο ισορροπίας την ειρήνη, την αγάπη και την αρμονία.

Η φύση, μας προειδοποιεί για την καταστροφή που επιφέρουν τα πυρηνικά, οι ατομικές βόμβες, οι βόμβες νετρονίου και υδρογόνου. Όλοι μας, ως σύνολο αλλά και ο καθένας μας ξεχωριστά, νιώθει τον σοβαρό αυτό κίνδυνο που μας περιβάλλει. Η ανθρωπότητα πρέπει να αποφασίσει για την πορεία της παγκόσμιας εξέλιξης.

Θα πρέπει να κατανοήσουμε πως για την επίτευξη της Ειρήνης, η αδερφοσύνη, αποτελεί μία πραγματικότητα. Στη φύση, όλοι οι άνθρωποι είναι αδελφοί, κάτω από τις διαφορές του χρώματος, της θρησκείας, της μόρφωσης και των πολιτισμών. ΜΙΑ μόνο ανθρωπότητα υπάρχει, χωρίς διάκριση ή διαφορές όσον αφορά στην ουσιαστική της φύση, την καταγωγή της, τους πνευματικούς και διανοητικούς σκοπούς της, τις ικανότητές της, τον τρόπο ανάπτυξης και εξελικτικής της προόδου.

Θα αναρωτηθεί κάποιος:

Ας αγωνιστούμε προσφέροντας τον καλύτερό μας εαυτό για να γίνει η παγκόσμια αδερφοσύνη και πραγματικότητα. Ας αντιταχθούμε στους καταστροφείς με τη δύναμη της δημιουργίας. Αυτό είναι το όραμα που καλούμαστε να επιτελέσουμε για την ενοποίηση του κόσμου.

Ας φανταστούμε για λίγο τον κόσμο να στρέφει τα μάτια του και τις δημιουργικές του σκέψεις στην Ειρήνη και να ξεσηκώνει έναν καινούργιο παλμό, τον δημιουργικό παλμό της Ειρήνης.

Όλοι οι άνθρωποι που έχουν δημιουργική σκέψη και καθαρή καρδιά επιχειρούν έναν ασίγαστο αγώνα για την επανάκτηση της Ειρήνης και την Ισορροπία της Ανθρωπότητας. Η Ειρήνη δεν είναι απλά και μόνο η αρμονική συμβίωση μεταξύ των λαών και χωρών. Είναι ένα ανώτερο ιδανικό. Είναι μια δύναμη που σπάει τα φράγματα της χωριστικότητας. Είναι αυτή που μας ωθεί να εδραιώσουμε σωστές ανθρώπινες σχέσεις στο περιβάλλον μας και που κάνει δυνατή την αρμονία ανάμεσα στην εσωτερική και την εξωτερική μας έκφραση.

Ας φανταστούμε τον άνθρωπο σε μια απόλυτη ισορροπία με τον εαυτό του, με τους συνανθρώπους του και με το φυσικό του περιβάλλον, ως αποτέλεσμα ουσιαστικής εσωτερικής πνευματικής προόδου. Δε θα πάψει τότε να είναι ο άγριος βιαστής της φύσης, ο ψυχρός δήμιος της ίδιας του της υπόστασης; Ο άνθρωπος του ειρηνικού μέλλοντος θα είναι μια ισορροπημένη ύπαρξη –εσωτερικά και εξωτερικά- απαλλαγμένη από τα άγχη και τις εντάσεις που την τύφλωναν μέσα στο υλιστικό ρεύμα της ζωής. Σε μια τέτοια εικόνα η ανθρωπότητα θα αποτελεί ουσιαστικά μια αδελφότητα χωρίς υλικούς περιορισμούς. Οι αρχές της ίσης κατανομής των πόρων και της μη εκμετάλλευσης θα τη φέρουν σε ένα ύψιστο σημείο υλικής ευημερίας. Ως σύνολο πλέον οι άνθρωποι θα στραφούν προς τα λεπτότερα επίπεδα ύπαρξης και θα έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες για να αναπτύξουν τις εσωτερικές τους δυνατότητες.

Το χτίσιμο μιας συνείδησης που δε θα την απασχολούν εθνικά όρια ή η συσσώρευση δύναμης και πλούτου είναι ένα Θείο Όραμα. Ας αντικρίσουμε τη μία και μόνη αλήθεια. ΕΝΑΣ πλανήτης - ΜΙΑ ανθρωπότητα.

Ι.Φ.