Υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που αγγίζοντας αντικείμενα μπορούν να αντλήσουν πληροφορίες που σχετίζονται με αυτά, καθώς και για τους κατόχους τους. Η ικανότητα αυτή, που μπορεί να εφαρμόζεται και επάνω σε ανθρώπους, ονομάζεται ψυχομετρία και έχει ένα ευρύτατο πεδίο εφαρμογών που κυμαίνεται από την απλή έρευνα έως την ουσιαστική συμβολή στην πρόληψη ασθενειών.

Όλες οι εσωτερικές παραδόσεις των λαών επισημαίνουν πως στον εκδηλωμένο κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε, κινούμαστε και υπάρχουμε, κάθε δράση επιφέρει συγκεκριμένα αποτελέσματα. Πως έχουμε την πλήρη ευθύνη για κάθε τι που κάνουμε και ότι, είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, κάθε σκέψη, συναίσθημα και πράξη αφήνει ένα δονούμενο ενεργειακό αποτύπωμα στο Σύμπαν. Και πως, τελικά, τίποτα δε χάνεται και τίποτα δεν μπορεί να παραμείνει ουδέτερο. Και ακριβώς επειδή τίποτα δεν χάνεται, το ίδιο το Σύμπαν διαθέτει ένα είδος μνήμης που μπορεί κάποιος να το προσεγγίσει με ασφάλεια αν είναι κατάλληλα εκπαιδευμένος.

Η ικανότητα του να «διαβάζει» κάποιος τη μνήμη των αντικειμένων ήταν γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων στους μαθητευόμενους των μυστηρίων, οι οποίοι μπορούσαν να συντονίζονται με τη λεπτή πραγματικότητα των εσωτερικών πεδίων, αναζητώντας πηγές γνώσεων πέραν της απτής πραγματικότητας. Για αυτούς η ψυχομετρία αποτελούσε ένα πολύτιμο εργαλείο που συνδυαζόμενο με την πνευματική ανάπτυξη μπορούσε να αποκαλύψει πολύτιμες πτυχές του εσωτερικού τους κόσμου αλλά και να συμβάλει δημιουργικά στην εξελικτική διαδικασία.

Ωστόσο, ο όρος «ψυχομετρία» είναι σχετικά πρόσφατος και δόθηκε από τον αμερικανό καθηγητή γεωλογίας Ντέντον κατά τον 19ο αιώνα, ο οποίος μάλιστα συνέγραψε και ένα σύγγραμμα που έφερε τον τίτλο «Η Ψυχή των Πραγμάτων». Το ενδιαφέρον του Ντέντον για αυτή την ασυνήθιστη ικανότητα κεντρίστηκε όταν διαπίστωσε πως η αδελφή του τοποθετώντας στο μέτωπό της γεωλογικά δείγματα έβλεπε ζωντανές εικόνες που σχετίζονταν με την ιστορία τους.

Η ψυχομετρία μελετάται και από σύγχρονους ερευνητές της επονομαζόμενης εξωαισθητήριας αντίληψης (ESP), αν και γενικά η έννοια της στους κύκλους αυτών των πειραματιστών έχει αλλοιωθεί. Και αυτό διότι από τον δυτικό άνθρωπο αντιμετωπίζεται, συνήθως, ως μια ψυχική δύναμη αποκομμένη, όμως, από το πνευματικό περιεχόμενο της. Έτσι, φαντάζει ως μια εξωτική και γοητευτική ικανότητα που τείνει να μας διασκεδάζει και να ικανοποιεί τις προσωπικές μας φιλοδοξίες, αντί να αποτελεί ένα πολύτιμο πνευματικό εργαλείο στην υπηρεσία της ανθρωπότητας. Μάλιστα, τα ψυχομετρικά πειράματα αποτέλεσαν και ίσως αποτελούν ακόμη μέρος αμφιλεγόμενων απόρρητων πειραμάτων από διάφορες μυστικές υπηρεσίες ανά τον κόσμο, που στοχεύουν στην αξιοποίηση των δυνάμεων του νου για στρατιωτικούς, οικονομικούς και πολιτικούς σκοπούς.

Η ψυχομετρική ικανότητα κατέχει, επίσης, σημαντικό ρόλο ανάμεσα στις ψυχικές δυνάμεις εκείνων των ανθρώπων που είναι γνωστοί ως «ψυχικοί ντετέκτιβ» και οι οποίοι χρησιμοποιούνται, άτυπα, αλλά αρκετά συχνά, από τις αστυνομικές αρχές. Ένας από τους πλέον γνωστούς ψυχομέτρες του 20ου αιώνα ήταν ο Ολλανδός Πήτερ Χέρκος (Peter Xerkos), του οποίου οι ικανότητες μελετήθηκαν και αποδείχθηκαν πειραματικά. Μάλιστα, το ταλέντο του αξιοποιήθηκε από τις αστυνομικές αρχές αρκετών χωρών για την εξιχνίαση εγκλημάτων και για την ανεύρεση ατόμων που είχαν εξαφανισθεί. Κρατώντας ένα αντικείμενο που σχετιζόταν με κάποιο έγκλημα μπορούσε να «βλέπει» καθαρότατες εικόνες που σχετίζονταν με το όλο περιστατικό. Μία από τις πιο γνωστές περιπτώσεις, στην οποία βοήθησε, ήταν εκείνη του στραγγαλιστή της Βοστόνης το 1964.

Η Ψυχομετρική 'Ερευνα

Η «ανάγνωση» της ιστορίας των αντικειμένων δεν είναι μια απλή υπόθεση, καθώς ο ψυχομέτρης μπορεί να παρασυρθεί, ασυνείδητα, από προσωπικά συναισθήματα και σκέψεις και να παρουσιάσει μια αλλοιωμένη εκδοχή. Επίσης, η αλληλεπίδραση του υπό εξέταση αντικειμένου με άλλα αντικείμενα και ανθρώπους μπορεί να περιπλέξει τα πράγματα δυσκολεύοντας τη συγκέντρωση στην κεντρική ιστορία - διαδρομή και διευκολύνοντας την ολίσθηση σε παράπλευρες διαδρομές.

Για αυτόν τον λόγο, δεν αρκεί η ψυχική ευαισθησία και το έμφυτο ταλέντο, αλλά απαιτείται συγκεκριμένη και αυστηρή εξάσκηση προκειμένου να εκδηλωθούν και να εκλεπτυνθούν οι ψυχομετρικές ικανότητες, καθώς και διαρκής αυτοπαρατήρηση, αυτογνωσία και συνειδησιακή εγρήγορση για τον όσο το δυνατόν καλύτερο έλεγχό τους. Με αυτόν τον τρόπο αυξάνονται οι πιθανότητες πως οι αναδυόμενες εικόνες, ήχοι και συναισθήματα (και οι όποιες άλλες εντυπώσεις που αντλεί ο ψυχομέτρης) θα σχετίζονται με το υπό εξέταση αντικείμενο και ότι όλες μαζί δεν θα είναι ασύνδετες, αλλά θα παρουσιάζουν συνοχή και ιστορική διαδοχή.

Για την επαφή με το αντικείμενο σε κάποιους αρκεί ένα απλό άγγιγμα, ενώ άλλοι επιλέγουν να το φέρουν στο μέτωπό τους στην περιοχή του «τρίτου ματιού». Όμως, η ικανότητα σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να εφαρμοστεί και δίχως τη φυσική επαφή με το αντικείμενο, αλλά με τον έντονο οραματισμό του. Η τελευταία περίπτωση έχει ευρύτερη εφαρμογή στην ψυχομέτρηση ανθρώπων εξ αποστάσεως, τόσο για λόγους έρευνας, όσο και για θεραπεία. Όταν η επαφή με το αντικείμενο ή με τη νοερή εικόνα του επιτευχθεί, τότε εκείνο που απαιτείται είναι ο νους να υιοθετήσει μια δεκτική στάση προκειμένου να αναδυθούν εκείνες οι εντυπώσεις που σχετίζονται με αυτό. Η μέθοδος αυτή έχει αρκετά κοινά στοιχεία με τον αποκαλούμενο «παθητικό διαλογισμό» κατά την εξάσκηση του οποίου ο διαλογιζόμενος αφήνει να αναδυθούν στη συνείδηση του εντυπώσεις και αισθήσεις που σχετίζονται με το θέμα του διαλογισμού του κρατώντας το νου του δεκτικό.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να επισημανθεί πως η ψυχομετρική έρευνα δεν είναι μια αποκλειστικά παθητική διαδικασία κατά την οποία ο ψυχομέτρης λειτουργεί μόνο ως δέκτης. Η όλη διαδικασία μπορεί να λάβει μια πιο ενεργητική χροιά, καθώς υπάρχει και η δυνατότητα έρευνας και αναζήτησης συγκεκριμένων πληροφοριών. Σε αυτή την περίπτωση μπορεί να γίνει συνειδητή χρήση συμβόλων που οδηγούν τον ερευνητή στη «διαδρομή» του και τα οποία δρουν ως μια συσκευή συντονισμού που τον συντονίζει με τους ιδιαίτερους κραδασμούς – όψεις που αναζητά. Με άλλα λόγια, τότε ο ψυχομέτρης δρα, ταυτόχρονα, και ως πομπός που θέτει ερωτήσεις και ως δέκτης που λαμβάνει απαντήσεις. Όσο για το σύστημα συμβολισμού που θα χρησιμοποιηθεί θα πρέπει να είναι εκείνο με το οποίο ο ερευνητής νιώθει πιο άνετα.

Το πώς μπορεί η χρήση του συμβολισμού να συμβάλει στην ενεργητική ψυχομετρία μπορούμε να το δούμε με τη βοήθεια του ιερόγλυφου του Δένδρου τη Ζωής: ας υποθέσουμε πως η έρευνά μας σχετίζεται με πληροφορίες που αφορούν το συγγραφέα ενός συγκεκριμένου χειρόγραφου ή ενός γράμματος. Τότε το σύμβολο - κλειδί που θα επιλέξουμε θα πρέπει να μας συνδέει με εκείνη την όψη του Δένδρου που σχετίζεται με την αναζήτησή μας. Θα μπορούσε να είναι, για παράδειγμα, ένας κύκλος χρώματος πορτοκαλί πάνω στο οποίο βρίσκεται το σύμβολο του πλανήτη Ερμή. Σε αυτή την περίπτωση έχουμε επιλέξει συμβολισμό και χρώμα που σχετίζονται με τη σεφίρα Χοντ, στην οποία παραδοσιακά αποδίδεται ο Ερμής, καθώς και όλα τα θέματα που σχετίζονται με τη νοητική δραστηριότητα και αλληλεπίδραση (όπως π.χ. συγγραφή, βιβλία, μεταβίβαση και χρήση πληροφοριών). Κρατώντας το νου μας εστιασμένο σε αυτό το σύμβολο, αφενός, τον διατηρούμε συντονισμένο στη «συχνότητα» των πληροφοριών που αναζητούμε και, αφετέρου, αποκλείουμε όλες τις άσχετες «συχνότητες». Φυσικά, θα πρέπει να βιώνουμε εντός μας την εσωτερική σχέση του θέματος που μας απασχολεί με το σύμβολο που έχουμε επιλέξει, διαφορετικά η όλη τεχνική δεν πρόκειται να λειτουργήσει. Και αφού πρώτα ο νους έχει εστιαστεί δυναμικά και με πρόθεση στο συγκεκριμένο σύμβολο, τότε θα πρέπει να τεθεί το κατάλληλο ερώτημα και στη συνέχεια να υιοθετηθεί από το νου μια δεκτική στάση προκειμένου να καταστεί δυνατή η λήψη της απάντησης. Αν η έρευνά μας σχετιζόταν με ένα έργο τέχνης θα μπορούσαμε να επιλέξουμε το συμβολισμό της σεφίρας Νετζά του Δένδρου, στην οποία παραδοσιακά αποδίδονται όλα όσα σχετίζονται με την τέχνη και τη δημιουργική έκφραση. Αν η έρευνά μας σχετιζόταν με ένα όπλο θα μπορούσε να επιλεγεί η σεφίρα του Γκεβούρα κ.ο.κ. Γενικά, οι δυνατότητες χρήσης του συμβολισμού στην ψυχομετρία μοιάζουν να είναι κυριολεκτικά άπειρες.

Το εντυπωσιακό είναι πως σε ορισμένες περιπτώσεις ο ψυχομέτρης μπορεί να προβλέπει και το μέλλον σε σχέση με ένα αντικείμενο και με εκείνους που σχετίζονται με αυτό. Βέβαια αυτή η πρόβλεψη του μέλλοντος δε σημαίνει πως το ένα ή το άλλο γεγονός θα συμβούν οπωσδήποτε. Ουσιαστικά σε τούτη την περίπτωση γίνονται αντιληπτές από τον ψυχομέτρη κάποιες τάσεις που εγείρονται και οι οποίες τείνουν να εκδηλωθούν. Το αν θα εκδηλωθούν αυτό εξαρτάται από το αν οι συνθήκες που θα επακολουθήσουν θα συμβάλλουν σε κάτι τέτοιο ή όχι.

Ερμηνεύοντας την Ψυχομετρία

Η επικρατούσα άποψη είναι πως σε ένα αντικείμενο αποτυπώνονται όλα τα γεγονότα που σχετίζονται με αυτό, όπως ακριβώς οι εικόνες αποτυπώνονται επάνω σε μια φωτογραφική πλάκα. Έτσι, αυτό που ο ψυχομέτρης φαίνεται πως κάνει είναι να «διαβάζει» σαν σε ανοιχτό βιβλίο τη μνήμη του ίδιου του αντικειμένου. Όμως αυτή η ερμηνεία, όπως θα δούμε στη συνέχεια, είναι κάπως επιφανειακή, καθώς η εσωτερική παράδοση αποδέχεται μια κάπως βαθύτερη ερμηνεία του φαινομένου.

Θα πρέπει να επισημανθεί πως σε κάθε αντικείμενο μπορούν να ενυπάρχουν (αν και η λέξη «ενυπάρχουν» δεν είναι ακριβής αλλά μάλλον ενδεικτική όπως θα φανεί παρακάτω) τρία διαφορετικά είδη μνήμης και συγκεκριμένα: α) η μνήμη που σχετίζεται με τη δημιουργία και την υπόσταση του ίδιου του αντικειμένου, β) η μνήμη που αφορά στην αλληλεπίδραση του αντικειμένου με οντότητες του περιβάλλοντος και γ) η μνήμη που σχετίζεται με τη συνειδητή και με πρόθεση αποτύπωση της θέλησης ενός ανθρώπου πάνω σε αυτό (χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιων αντικειμένων είναι τα τάλισμαν και τα «φορτισμένα» αντικείμενα). Θα πρέπει να επισημανθεί πως η αποτύπωση της θέλησης σε ένα αντικείμενο μπορεί να γίνει και από οντότητες μη ανθρώπινες που ανήκουν σε άλλα εξελικτικά βασίλεια, όπως είναι το αγγελικό καθώς και τα στοιχειακό βασίλειο. Υπό αυτή την οπτική, η ψυχομετρική έρευνα φαίνεται να αποκτά κάποιες ευρύτερες προοπτικές, καθώς επεκτείνεται σε «περιοχές» που είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες για τον ερευνητή του εξελικτικού μονοπατιού. Ωστόσο, η ψυχομέτρηση άγνωστων «φορτισμένων» αντικειμένων θεωρείται αρκετά επικίνδυνο έργο (ειδικά αν κάποιος δε γνωρίζει την ποιότητα των αποτυπωμένων εντυπώσεων και την ποιότητα του δημιουργού τους). Για αυτόν τον λόγο χρησιμοποιούνται σε αυτήν την περίπτωση από τους ψυχομέτρες εκείνους που έχουν πραγματική και όχι επιφανειακή γνώση του όλου θέματος, ειδικές τεχνικές που προστατεύουν τον ερευνητή από το να εκτεθεί σε «τοξικές» ψυχικές επιρροές.

Για να γίνει κατανοητό, όμως, το πώς λειτουργεί η ψυχομετρία θα πρέπει να αναφερθούμε σε μια από τις σημαντικότερες παραδοχές της εσωτερικής παράδοσης σε Ανατολή και Δύση και συγκεκριμένα στην εσωτερική συνάφεια όλων των εκδηλωμένων υπάρξεων. Συγκεκριμένα, η εσωτερική παράδοση αναφέρει ότι κάθε ατομική οντότητα, παρά τη φαινομενική της ανεξαρτησία, σε ένα βαθύτερο επίπεδο συνδέεται, άρρηκτα, με όλες τις άλλες υπάρξεις και πως για αυτόν το λόγο επηρεάζεται από τις εσωτερικές παλίρροιες αυτού του απέραντου πνευματικού «ωκεανού» μέσα στον οποίο όλα βρίσκονται εμβαπτισμένα.

Στη δυτική εσωτερική παράδοση ο όρος που χρησιμοποιείται για τούτο το επίπεδο συλλογικής ενότητας είναι «αστρικό φως» και θεωρείται πως συνίσταται από ένα είδος άυλης ουσίας. Σε αυτήν κατά κάποιον τρόπο αποτυπώνονται και εμπεριέχονται οι μνήμες κάθε είδους ζωής και δράσης. Ο Καρλ Γιουνγκ (Carl Gustav Jung), ονόμασε αυτή την επικράτεια της εσωτερικής ενότητας «συλλογικό ασυνείδητο», καθώς σε αυτό το επίπεδο κάθε ύπαρξη μοιράζεται τη ζωή, με έναν ασυνείδητο τρόπο, με όλες τις άλλες υπάρξεις.

Ο ανατολικός όρος για αυτή την παγκόσμια δεξαμενή μνήμης είναι «ακασικά αρχεία» αν και οι δύο όροι δεν ταυτίζονται πλήρως. καθώς ο ανατολικός αναφέρεται σε μια υψηλότερη πνευματική επικράτεια. Σε γενικές γραμμές, θα μπορούσε να ειπωθεί πως στο επίπεδο των ακασικών αρχείων λειτουργεί, εν πλήρη αγνότητα, ο Κοσμικός Νους του Δημιουργού και ότι τα ακασικά αρχεία αντικατοπτρίζονται στο αστρικό φως. Εκεί (στο αστρικό φως) υπόκεινται σε ένα είδος διαστρέβλωσης η οποία οφείλεται στα νοητικά και συγκινησιακά ρεύματα που διατρέχουν τη συλλογική ζωή του πλανήτη μας.

Έχοντας κάνει αυτή τη σύντομη αναφορά στα ακασικά αρχεία μπορούμε τώρα να πάρουμε μια εικόνα του πως πραγματικά εργάζεται ένας ψυχομέτρης. Σύμφωνα πάντα με την εσωτερική παράδοση, ο ψυχομέτρης δε διαβάζει τη μνήμη ενός αντικειμένου όπως συνήθως πιστεύεται. Και αυτό διότι τα πάντα βρίσκονται αποτυπωμένα στην παγκόσμια δεξαμενή μνήμης και όχι μέσα στο ίδιο το αντικείμενο. Ουσιαστικά διεισδύει μέσα σε αυτήν την παγκόσμια μνήμη, αλλά η πύλη του προς αυτήν είναι το υπό εξέταση αντικείμενο. Με άλλα λόγια, η πηγή των πληροφοριών του βρίσκεται στα ακασικά αρχεία - κοσμικό νου, ενώ το αντικείμενο αποτελεί το σημείο επαφής του με αυτά. Η ύπαρξη του αντικειμένου, όμως, οδηγεί τον ψυχομέτρη στο να ακολουθήσει εκείνη τη συγκεκριμένη διαδρομή που σχετίζεται με αυτό. Σχηματικά, θα μπορούσε μα ειπωθεί ότι το αντικείμενο δρα για τον ψυχομέτρη ως ένα είδος μεγεθυντικού φακού με τη βοήθεια του οποίου μεγεθύνονται συγκεκριμένες πληροφορίες.

Επίσης, στα ακασικά αρχεία λέγεται πως δεν υπάρχουν μόνο οι μνήμες, αλλά και ένα είδος αντίληψης πέραν του χώρου και του χρόνου και εδώ υπεισέρχεται και η δυνατότητα της πρόβλεψης του μέλλοντος με τη βοήθεια της ψυχομετρίας.

Η ψυχομετρία, όμως, μπορεί να εφαρμόζεται και πάνω σε ανθρώπους παρέχοντας τη δυνατότητα της πρόληψης ασθενειών προτού αυτές εκδηλωθούν στο φυσικό σώμα. Να επισημανθεί πως, σύμφωνα πάντα με την εσωτερική παράδοση, ο άνθρωπος διαθέτει πέραν του φυσικού και λεπτότερα σώματα όπως είναι το νοητικό, το αστρικό και το αιθερικό. Το τελευταίο αφενός συγκρατεί τη δομή του φυσικού σώματος και αφετέρου το αναδομεί διαρκώς και του προσδίδει ζωτικότητα. Ωστόσο, το αιθερικό σώμα επηρεάζεται έντονα από τις σκέψεις και τις συγκινήσεις και με τη σειρά του επηρεάζει το φυσικό σώμα. Με αυτόν τον τρόπο μια ασθένεια πρώτα εμφανίζεται ως προδιάθεση στο αιθερικό (εξαιτίας δυσαρμονικών σκέψεων και συγκινήσεων) και στη συνέχεια εκδηλώνεται στο φυσικό σώμα. Σε αυτό το σημείο έρχεται ο ψυχομέτρης ο οποίος εντοπίζει τα ίχνη της ασθένειας στα εσωτερικά σώματα προτού αυτή εκδηλωθεί ως φυσική ασθένεια. Με αυτό τον τρόπο, η ψυχομετρία έχει τη δυνατότητα να συμβάλει στην πρόληψη των ασθενειών (οι ίδιες αρχές ψυχομέτρησης μπορούν να εφαρμοστούν και στα ζώα), ενώ μπορεί να βοηθήσει και στον εντοπισμό των σκεπτομορφών που υπάρχουν στην αύρα ενός ανθρώπου. 

Όπως ίσως θα έχει διαφανεί, από τα όσα εν συντομία προαναφέρθηκαν, η ψυχομέτρηση είναι μια λεπτή διεργασία και σίγουρα δεν αποτελεί παιχνίδι ή μια εξωτική εμπειρία που θα χρησιμεύσει για τη δραπέτευσή μας από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Η χρήση της συνεπάγεται μεγάλη ευθύνη (όπως και κάθε άλλης ψυχικής ικανότητας άλλωστε) και μπορεί να αποδειχτεί χρήσιμη στην κατανόηση του εαυτού μας, αρκεί να μην αποτελεί αυτοσκοπό αλλά ένα μέσο για βοήθεια προς την ανθρωπότητα και τον πλανήτη μας.

Βιβλιογραφία

    • Γ. Ε. Μπάτλερ, Ψυχομετρία, Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα, 1980.
    • Περιοδικό Ανεξήγητο, σειρά Στα Μονοπάτια της Γνώσης, τόμος 4.

Κ.Σ.