Ο σαμάνος είναι ο πνευματικός οδηγός και ο θεραπευτής των ψυχών που τις καθοδηγεί, τις προστατεύει και τις συντροφεύει καθώς αυτές βαδίζουν στο εξελικτικό μονοπάτι. Είναι ο σθεναρός πνευματικός μαχητής που αφιερώνει τις ισχυρές μαγικές του δυνάμεις στην υπηρεσία όλου του Κόσμου και κάθε ύπαρξης μέσα σε αυτόν. Είναι ο χαρτογράφος της εσωτερικής πραγματικότητας του ανθρώπου και του Κόσμου και εκείνος που κρατά τα κλειδιά μιας πανάρχαιας παράδοσης που υπάρχει πάνω στον πλανήτη από την αυγή της ιστορίας μέχρι και τη σύγχρονη εποχή.

Γιατί είναι τέσσερα τα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης; Οι Χριστιανοί ήλθαν αντιμέτωποι με το συγκεκριμένο ερώτημα ήδη από το δεύτερο αιώνα, όπως επίσης και με τις διαφορές, αν όχι τις πλήρεις αντιφάσεις, ανάμεσα στα ευαγγέλια του Ματθαίου, του Μάρκου, του Λουκά και του Ιωάννη. Όπως παρατηρούν, επίσης, οι ιστορικοί, υπάρχουν και άλλες εκδοχές του Ευαγγελίου, όπως τα απόκρυφα πλέον ευαγγέλια του Θωμά και του Πέτρου, διαθέσιμα άλλοτε στην πρωτοχριστιανική περίοδο. Έτσι, η επιλογή των συγκεκριμένων τεσσάρων φαίνεται τουλάχιστον αυθαίρετη και προβληματική.

Πριν από τους ιστορικούς χρόνους, στην αχλύ των προϊστορικών μακρινών εποχών των προγόνων μας, η ανθρωπότητα ξεκίνησε μια αναζήτηση για να επιλύσει τα μεγάλα ερωτηματικά της: Ποιοι είμαστε; Πώς φθάσαμε ως εδώ; Ποια είναι η σχέση μας με τη φυσική τάξη; Από τέτοιες ερωτήσεις δημιουργήθηκαν ιδέες, προκειμένου να ερμηνευθεί η ζωή, ο θάνατος και όλα τα φυσικά φαινόμενα.

Στην αρχαία Ελλάδα ο ταύρος ήταν η ενσάρκωση, το σύμβολο ή το έμβλημα των θεών της δημιουργίας, οι οποίοι κατοικούσαν στον ουρανό ή σε ψηλές βουνοκορφές. Σε όλους τους πολιτισμούς οι θεοί, οι πατέρες των θεών, δημιουργοί του κόσμου και του ουρανού -τα μάτια των οποίων ήταν ο ήλιος και η σελήνη- εμφανίζονταν με μορφή ταύρου ή συνοδεύονταν από ταύρους.

Θα περίμενε κανείς πως η βαθιά επίδραση του Χριστιανισμού στην ευρωπαϊκή ήπειρο και τον παγκόσμιο πολιτισμό γενικότερα, θα είχε σβήσει από το χάρτη τις προγενέστερες θρησκείες. Ωστόσο, σε παγκόσμια κλίμακα παρατηρείται σήμερα μια σταθερή αναγέννηση των αρχαιότερων παγανιστικών λατρειών, ιδιαίτερα εκείνων που σχετίζονται με τη λατρεία του φυσικού γήινου κύκλου. Μια τέτοια περίπτωση είναι η Αζατρού, η επιβίωση της αρχαίας σκανδιναβικής θρησκείας.

Εσωτερικές τάσεις και διαρκείς ιδεολογικές μετακινήσεις εμφανίζονται διαρκώς στην ιστορική πορεία του Χριστιανισμού. Στη βάση τους βρίσκεται ο Γνωστικισμός, το θεωρητικό φιλοσοφικό περίγραμμα στο οποίο στηρίχθηκε η πρώιμη χριστιανική σέκτα των Γνωστικών[1]. Ο Γνωστικισμός, στις πολλές μορφές του, βασίζεται στην απόκτηση της γνώσης, δίχως ωστόσο να περιορίζεται από αυτήν.

«Παράξενες μέρες. Μέρες που ενόσω το όνειρο μιας αδελφωμένης ανθρωπότητας θα μπορούσε να ‘ναι πιο κοντά, φαίνεται αποκαρδιωτικά μακρινό. Για να συνεχίσουμε να μοχθούμε «χρειαζόμαστε εμβόλιο κατά της απογοήτευσης.»[1]

«...Εκατό χιλιάδες χρόνια μετά την δεύτερη καταστροφή του κόσμου από τη φωτιά, τριακόσια χρόνια πριν από τον κατακλυσμό, ο Οίκος του Φωτός έδωσε εντολή στον Νοχ να κατασκευάσει μια ξύλινη κιβωτό, «καβίλα», γιατί ο κόσμος θα καταστραφεί με το νερό. Όταν, λοιπόν, ο Χίβελ Ζίβα είπε στον Νοχ ότι ο κόσμος θα αφανιστεί κάτω από τα νερά, εκείνος έκοψε ξυλεία και έφερε σανταλόξυλα από τα όρη του Χαράν κι έκτισε την κιβωτό του. Η κιβωτός ονομάζεται στη μανδαϊκή γλώσσα «καβίλα» ή «ανάνα». Ήταν τετράγωνη, είχε μήκος τριάντα μπράτσα (gama), πλάτος τριάντα μπράτσα και ύψος τριάντα μπράτσα.

Ο πολιτισμός της Αρχαίας Αιγύπτου είναι ένας κατεξοχήν θεοκρατικός πολιτισμός. Αινιγματικός και πολυσήμαντος όπως η Σφίγγα, ένα από τα γνωστότερα σύμβολά του. Αιώνες πριν την ανακάλυψη της γραφής, η βαθιά θρησκευτικότητα του αρχαίου λαού της υπαγόρευσε τη γραμμή εξέλιξης που ταίριαζε στην ιδιότυπη ψυχοσύνθεσή του και καθόρισε τον πολιτισμό του.