Η Λεμουρία είναι χαμένη ήπειρος, που προτάθηκε το 1864 από τον ζωολόγο Philip Sclater, ο οποίος θεώρησε ότι βυθίστηκε κάτω από τον Ινδικό Ωκεανό^[1]. Βέβαια, ο Étienne Geoffroy Saint-Hilaire, εξετάζοντας επίσης τη σχέση μεταξύ των ζώων στην Ινδία και τη Μαδαγασκάρη, είχε προτείνει μια νότια ήπειρο περίπου δύο δεκαετίες πριν από τον Sclater, αλλά δεν της έδωσε κάποιο όνομα^[2].

Αφού κέρδισε κάποια αποδοχή στην επιστημονική κοινότητα, η έννοια της Λεμουρίας άρχισε να εμφανίζεται στα έργα άλλων μελετητών.

Εικ. 1 Το εθνόσημο του Βρετανικού Εδάφους του Ινδικού Ωκεανού με την επιγραφή (στα λατινικά) «Η Λιμουρία είναι υπό την ευθύνη μας»[5].

Ο Ernst Haeckel, ένας δαρβινιστής ταξινομιστής, πρότεινε τη Λεμουρία ως εξήγηση για την απουσία πρωτο-ανθρώπινων «χαμένων κρίκων» στο αρχείο απολιθωμάτων. Σύμφωνα με μια άλλη πηγή, ο Haeckel παρουσίασε αυτή τη θέση πριν τον Sclater, χωρίς να χρησιμοποιήσει το όνομα Λεμουρία^[3].

Η περίπτωση των Ταμίλ είναι χαρακτηριστική για την ενσωμάτωση της θεωρίας της ύπαρξης της Λεμουρίας. Όταν οι συγγραφείς Ταμίλ ασχολήθηκαν με την έννοια της Λεμουρίας στη δεκαετία του 1890, κατέληξαν στις Ταμίλ εκδοχές του ονόματος της ηπείρου (π.χ. «Ilemuria»). Μέχρι τις αρχές του 1900, άρχισαν να χρησιμοποιούν ονόματα Ταμίλ για την ήπειρο, για να υποστηρίξουν την απεικόνιση της Λεμουρίας ως αρχαίου πολιτισμού των Ταμίλ. Το 1903, ο V.G. Suryanarayana Sastri χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο «Kumarinatu» (ή «Kumari Nadu», που σημαίνει «περιοχή Kumari») στο έργο του Tamil Mozhiyin Varalaru (Ιστορία της γλώσσας Ταμίλ). Ο όρος Kumari Kandam («ήπειρος Kumari») χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά για να περιγράψει τη Λεμουρία στη δεκαετία του 1930^[4].

Τη θεωρία της βυθισμένης ηπείρου χρησιμοποίησε η εσωτερική λογοτεχνία που αναφέρεται στην ανθρώπινη προέλευση. Η ιδέα της Λεμουρίας ενσωματώθηκε αργότερα στη φιλοσοφία της Θεοσοφίας και παρέμεινε σε σχετικές συζητήσεις για χαμένες ηπείρους. Ο όρος Λεμούριοι απαντάται επίσης σε διάφορα κείμενα της Αλίκης Μπέιλι και υφίσταται η κοινή πεποίθηση ότι μια ήπειρος υπήρχε σε αυτό που είναι τώρα είτε ο Ειρηνικός Ωκεανός, είτε ο Ινδικός Ωκεανός στην αρχαιότητα, η οποία βυθίστηκε ως αποτέλεσμα γεωλογικού κατακλυσμού.

Υπάρχουν αρκετοί θρύλοι που μιλούν για την πρώτη, την αρχέγονη, τη μητρική γη, που ονομάστηκε Λεμουρία. Ο θρύλος είναι συγκλονιστικός γιατί, αν αυτή η ήπειρος πραγματικά υπήρξε, ενώνει τα κομμάτια ενός παζλ, το οποίο συνθέτει ένα από τα γοητευτικότερα μυστήρια και αποκαλύπτει την κοινή καταγωγή όλων των πολιτισμών της ανθρωπότητας.

Η Λεμουρία στο Μυστικό Δόγμα

Εικάζεται ότι αυτή είναι η αρχαιότερη ήπειρος του πλανήτη, καθώς υπήρχε πριν από περίπου τριάντα τέσσερα εκατομμύρια χρόνια, σύμφωνα με το Μυστικό Δόγμα και ήταν η πατρίδα της «τρίτης ρίζας φυλής». Η έκταση και το σχήμα της ηπείρου της Λεμουρίας διέφεραν κατά τη διάρκεια του εξελικτικού της κύκλου. Κατά τα πρώτα στάδια ήταν ένα εκτεταμένο νησί. Η συνολική περίοδος στο Μυστικό Δόγμα χωρίζεται σε πρώιμη, μέση και ύστερη Λεμουρία.

Σύμφωνα με την Ε.Π. Μπλαβάτσκυ κατά την πρώιμη περίοδο «η Sweta-Dwipa [το Λευκό Νησί], κατά τη διάρκεια της πρώιμης εποχής της Λεμουρίας ξεχώριζε σαν μια γιγαντιαία κορυφή από τον βυθό της θάλασσας. Η περιοχή μεταξύ του Άτλαντα [στη Βόρεια Αφρική] και της Μαδαγασκάρης καταλαμβανόταν από τα νερά, μέχρι περίπου την πρώιμη περίοδο της Ατλαντίδας (μετά την εξαφάνιση της Λεμουρίας), όταν η Αφρική αναδύθηκε από τον πυθμένα του ωκεανού και ο Άτλαντας ήταν μισοβυθισμένος»^[6].

Η κύρια ήπειρος της Λεμουρίας στο αποκορύφωμα της ανάπτυξής της, κατά τη μέση Λεμουρία περίοδο, περιελάμβανε μέρος της σημερινής Ασίας και του Νότου στον Ειρηνικό Ωκεανό. Η Λεμουρία φέρεται πως ήταν γιγαντιαία γη. Κάλυπτε ολόκληρη την περιοχή από τους πρόποδες των Ιμαλαΐων ως τη Μογγολία και τη μεγάλη έρημο Γκόμπι (Gobi). από το Τσιταγκόνγκ (Chittagong), δυτικά στο Χαρντβάρ (Hardwar) και ανατολικά στο Ασάμ (Assam). Από εκεί, εκτεινόταν νότια στη Νότια Ινδία, την Κεϋλάνη και τη Σουμάτρα. Στη συνέχεια, αγκαλιάζοντας τη Μαδαγασκάρη, την Αυστραλία και την Τασμανία, έφθανε σε απόσταση λίγων μοιρών από τον Ανταρκτικό Κύκλο. Από την Αυστραλία, εσωτερική περιοχή της Λεμουρίας εκείνες τις εποχές, επεκτεινόταν στον Ειρηνικό Ωκεανό, πέρα από το Ράπα-νούι (Νησί του Πάσχα)^[7].

Ωστόσο, η ήπειρος επεκτεινόταν και βόρεια, σε σχήμα πετάλου. Η Λεμουρία όχι μόνο αγκάλιαζε μια τεράστια περιοχή στον Ειρηνικό και τον Ινδικό Ωκεανό, αλλά εκτεινόταν πέρα από τη Μαδαγασκάρη, γύρω από τη «Νότια Αφρική» (τότε ένα απλό θραύσμα στη διαδικασία σχηματισμού), μέσω του Ατλαντικού μέχρι τη Νορβηγία. Το μεγάλο αγγλικό κοίτασμα γλυκού νερού που ονομάζεται Wealden^[8] -το οποίο θεωρείται στη γεωλογία στόμιο ενός πρώην μεγάλου ποταμού- είναι η κοίτη του κύριου ρεύματος που αποστράγγιζε τη Βόρεια Λεμουρία κατά τη Δεύτερη Εποχή της^[9].

Το τμήμα της Λεμουρίας στον Ατλαντικό θεωρείται στο Μυστικό Δόγμα η γεωλογική βάση αυτού που είναι γενικά γνωστό ως Ατλαντίδα. Η τελευταία θεωρείται μάλλον ως εξέλιξη της ατλαντικής προέκτασης της Λεμουρίας, παρά ως μια εντελώς νέα μάζα γης που αναβαθμίστηκε, για να ικανοποιήσει τις ειδικές απαιτήσεις της τέταρτης φυλής ρίζας^[10].

Εικ. 2 Χάρτης που περιγράφει την μονοφυλετική προέλευση των «12 ειδών ανθρώπου» από τη Λεμουρία (1876)[11]

Η Λεμουρία στη μέση περίοδο εκτεινόταν, σύμφωνα με την Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, κατά τη διάρκεια της Τρίτης Φυλής, ανατολικά και δυτικά, μέχρι εκεί που βρίσκονται τώρα οι δύο Αμερικές και στη σημερινή Αυστραλία, που δεν ήταν παρά ένα τμήμα της, όπως και μερικά επιζόντα νησιά σπαρμένα εδώ και εκεί στο πρόσωπο του Ειρηνικού και σε ένα μεγάλο κομμάτι της Καλιφόρνιας, που ανήκε σε αυτήν^[12].

Ως απόδειξη για την ύπαρξη αυτής της χαμένης ηπείρου, η Μπλαβάτσκυ αναφέρεται σε αναφορές που υπάρχουν στους αρχαίους θρύλους των ανθρώπων στην Ινδία, την Ελλάδα, τη Μαδαγασκάρη, τη Σουμάτρα, την Ιάβα, την Πολυνησία και την Αμερική. «Τόσο η Μαλάκκα όσο και η Πολυνησία, που βρίσκονται στα δύο άκρα του ωκεανού, έχουν ακόμη μια παράδοση κοινή σε όλα τα νησιά και τις νησίδες, πως οι χώρες τους εκτείνονταν μακριά, πολύ μέσα στη θάλασσα»^[13]. Αναφέρεται επίσης στην ομοιότητα των ωκεάνιων γλωσσών ως απόδειξη ότι αυτά τα νησιά ήταν κάποτε μέρος μιας κοινής ηπείρου.

Προς το τέλος του κύκλου της, στην ύστερη περίοδο, «η γιγαντιαία ήπειρος της Λεμουρίας άρχισε να χωρίζεται σε μικρότερες ηπείρους»^[14]. Στην εποχή που εξετάζουμε, η ήπειρος της Λεμουρίας είχε ήδη διασπαστεί σε πολλά μέρη και σχημάτισε νέες ξεχωριστές ηπείρους. Δεν υπήρχε, ωστόσο, ούτε η Αφρική ούτε η Αμερική, πόσο μάλλον η Ευρώπη εκείνη την εποχή, παρά μόνο στους βυθούς των ωκεανών. Ούτε υπήρχε μεγάλο μέρος της σημερινής Ασίας. Οι περιοχές των Ιμαλαΐων καλύφθηκαν με θάλασσες και αναδύθηκαν οι χώρες που ονομάζονται σήμερα Γροιλανδία, Ανατολική και Δυτική Σιβηρία κ.λπ.

Η τεράστια ήπειρος, η οποία κάποτε βασίλευε πάνω από τον Ινδικό, τον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό, κατά την ύστερη περίοδο έγινε μια σειρά από τεράστια νησιά που σταδιακά εξαφανίζονταν το ένα μετά το άλλο, μέχρι που ο τελευταίος σπασμός κατέκλυσε τα τελευταία απομεινάρια της ηπείρου. Η Νήσος του Πάσχα θεωρείται πως ανήκει στον αρχαιότερο πολιτισμό της Τρίτης Φυλής. Η νήσος ήταν βυθισμένη μαζί με τα υπόλοιπα νησιά, έως ότου μια ηφαιστειακή και ξαφνική ανύψωση του ωκεάνιου πυθμένα, ανέγειρε ανέγγιχτο το μικρό λείψανο της αρχαϊκής εποχής, με το ηφαίστειο και τα αγάλματά του, ως μόνιμη μαρτυρία της ύπαρξης της Λεμουρίας. Λέγεται, επίσης, ότι μερικές από τις αυστραλιανές φυλές είναι τα τελευταία απομεινάρια των τελευταίων απογόνων της Τρίτης Φυλής^[15].

Σε μία αναφορά στις Επιστολές των Μαχάτμα, (The Mahatma Letters to A.P. Sinnett) η Μπλαβάτσκυ έγραψε: «Η Λεμουρία λέγεται ότι χάθηκε περίπου 700.000 χρόνια πριν από την έναρξη αυτού που σήμερα ονομάζεται Τριτογενής εποχή (το Ηώκαινο)^[16]. Είναι κατά τη διάρκεια αυτού του Κατακλυσμού που εμφανίζεται ο Βαϊβασβάτα Μανού (Vaivasvata Manu) ως σωτήρας της ανθρωπότητας (αλληγορικά είναι η ανθρωπότητα, ή ένα τμήμα της, η Τέταρτη Φυλή, η οποία σώζεται)^[17]. Πριν από τη βύθιση της Λεμουρίας, μια ομάδα ανθρώπων της Τρίτης Φυλής Ρίζας διασώθηκε από τους Μανού, για να σχηματίσει τον σπόρο της Τέταρτης Φυλής Ρίζας.

Η Μπλαβάτσκυ μιλά για «την καταστροφή της Λεμουρίας από υπόγειες πυρκαγιές» (ηφαίστεια), που προκάλεσαν τη βύθιση της ηπείρου^[18]. Η τεράστια ήπειρος, η οποία κάποτε βασίλευε πάνω από τον Ινδικό, τον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό, τώρα αποτελείται από τεράστια νησιά που σταδιακά εξαφανίζονταν το ένα μετά το άλλο, μέχρι που ο τελικός σπασμός κατέκλυσε τα τελευταία απομεινάρια της^[19].

Αναφέρει ότι η γη στην οποία ανήκε η Νήσος του Πάσχα «καταστράφηκε σε μια μέρα από τις ηφαιστειακές πυρκαγιές και τη λάβα της»^[20]. Αργότερα, μέρος της γης επανεμφανίστηκε για να σχηματίσει το νησί που γνωρίζουμε σήμερα. Το νησί ήταν βυθισμένο με τα υπόλοιπα, αλλά μια ηφαιστειακή και ξαφνική ανύψωση του ωκεάνιου πυθμένα, έφερε το μικρό λείψανο των αρχαϊκών χρόνων ανέγγιχτο στην επιφάνεια, με το ηφαίστειο και τα αγάλματά του, ως μόνιμη μαρτυρία της ύπαρξης της Λεμουρίας^[21].

Η Τρίτη Φυλή ολοκλήρωσε τον κύκλο της στη Λάνκα, ή μάλλον σε εκείνη που έγινε η Λάνκα με τους Άτλαντες. Το μικρό απομεινάρι που σήμερα είναι γνωστό ως Κεϋλάνη είναι το βόρειο υψίπεδο της αρχαίας Λάνκα, ενώ το τεράστιο νησί με αυτό το όνομα ήταν, κατά τη Λεμουρία περίοδο, η γιγαντιαία ήπειρος Μου^[22].

Εικ. 3 Χάρτης της Παγγαίας πριν από 200 εκατομμύρια χρόνια[26].

Είναι προφανές ότι ο πλανήτης μας μέσα στη μακρινή διαδρομή της εξέλιξής του υπόκειται σε συνεχείς μεταμορφώσεις και η όψη του αλλάζει διαρκώς. Στο πέρασμα πολλών εκατομμυρίων χρόνων, ολόκληροι ήπειροι και νησιά βυθίστηκαν κάτω από το νερό. Μέσα δε από τα απύθμενα βάθη των ωκεανών εμφανίστηκαν καινούριες στεριές, ενώ τεράστιες οροσειρές διαμορφωθήκαν εκεί που δεν υπήρχαν πριν. Επιπλέον δε θεωρείται ότι έχουν υπάρξει μετακινήσεις του άξονα περιστροφής της γης, με μεγάλες γεωλογικές και κλιματικές συνέπειες. Ορισμένα μοντέλα που χρησιμοποιούνται σήμερα, μπορούν να αναπαράγουν τους κύκλους 100.000 ετών ως αποτέλεσμα μη γραμμικών αλληλεπιδράσεων μεταξύ μικρών αλλαγών στην τροχιά της Γης και εσωτερικών ταλαντώσεων του κλιματικού συστήματος^[23].

Σ έναν από τους αρχικούς σχηματισμούς του πλανήτη μας, πριν από 300 εκατομμύρια χρόνια, κατά την ύστερη Παλαιοζωική και πρώιμη Μεσοζωική εποχή, υπήρχε ένα ενιαίο κομμάτι στεριάς, η Παγγαία, μια υπερήπειρος που υπήρχε κατά την ύστερη Παλαιοζωική και την πρώιμη Μεσοζωική εποχή. Συγκεντρώθηκε από τις προηγούμενες ηπειρωτικές μονάδες της Γκοντβάνα, της Ευραμερικής και της Σιβηρίας περίπου 335 εκατομμύρια χρόνια πριν, κατά την περίοδο της Λιθανθρακοφόρου και άρχισε να διασπάται περίπου 200 εκατομμύρια χρόνια πριν, στο τέλος του Τριάσιου και στις αρχές του Ιουρασικού^[24]. Με τον διαχωρισμό της Παγγαίας στο τέλος διαμορφωθήκαν οι ήπειροι, ενώ μέσα σε όλη αυτήν τη μεταμορφωτική διαδικασία, εικάζεται ότι δύο ήπειροι βυθίστηκαν στη θάλασσα. Η Ατλαντίδα του Πλάτωνα, είναι αναμφίβολα η πιο διάσημη από τις ηπείρους που εξαφανίστηκαν^[25].

Η Λεμουρία στα κείμενα του Θιβετανού Διδασκάλου

Ο διδάσκαλος Τζβαλ Κουλ, ο Θιβετανός, μιλά για την ύπαρξη μιας Λεμουρίας περιόδου, την οποία τοποθετεί, περίπου 18.000.000 χρόνια πριν, όταν ο Πλανητικός Λόγoς της γήινης εξελικτικής αλυσίδας, ένα από τα Επτά Πνεύματα ενώπιoν του Θρόνoυ, έλαβε φυσική ενσάρκωση και υπό τη μoρφή του Σανάτ Κoυμάρα, του Αρχαίου των Ημερών και του Κυρίoυ του Κόσμου, κατήλθε στον πυκνό αυτό φυσικό πλανήτη. Θεωρεί επίσης πως η ανθρώπινη ύπαρξη ατoμικoπoιήθηκε στη Λεμουρία περίοδο, με την επίθεση της Μυητικής Ράβδου στον Λόγo της γήινης εξελικτικής αλυσίδας, η οποία έθεσε σε δραστηριότητα oρισμένα κέντρα στο σώμα Τoυ. Η επίθεση αυτή προκάλεσε την αφύπνιση της ζωής σε νοήμον έργο στo νοητικό πεδίο. O ζωάνθρωπος ήταν συνειδητός στο φυσικό και τo αστρικό πεδίo. Με τη διέγερση που προκλήθηκε απ’ την ηλεκτρική ράβδο, o ζωάνθρωπoς αφυπνίσθηκε στη συνείδηση του^[27].

Αναφέρει επίσης πως οι Κύριοι της Φλόγας, μία από τις μεγάλες Ιεραρχίες πνευματικών όντων που καθοδηγούν το ηλιακό σύστημα, ανέλαβαν τον έλεγχο της εξέλιξης της ανθρωπότητας σε αυτό τον πλανήτη πριν από 18 εκατομμύρια έτη, στη διάρκεια των μέσων της Λεμουρίας, ουσιαστικά στη μέση περίοδο, ή τρίτης φυλετικής ρίζας^[28]. Η Λεμουρία είναι επίσης η περίοδος της φυσικής ολοκλήρωσης του ανθρώπου. «Καθώς οι μεγάλες φυλές διαδέχονταν η μια την άλλη πάνω στον πλανήτη, υπήρξε πάντα μια διευθετημένη, κατευθυνόμενη ανέλιξη των δυνάμεων της ψυχής και μια σαφώς σχεδιασμένη αλληλουχία. Στην τρίτη φυλετική ρίζα, τη Λεμουρία, η φυσική όψη του ανθρώπου οδηγήθηκε σε ένα υψηλό στάδιο τελειότητας»^[29].

Μιλώντας για την εξέλιξη των κέντρων δύναμης στον άνθρωπο ο Θιβετανός διδάσκαλος αναφέρει δύο σύμβολα που αντιπροσωπεύουν την εξέλιξη των κέντρων δύναμης στην Λεμουρία περίοδο. Το ένα είναι ο κύκλος. Στο στάδιο αυτό το κέντρο μοιάζει απλώς με πεπλατυσμένο δισκοειδές από πυρ που λάμπει αμυδρά, ένα διάχυτο πυρ δίχως αληθινή ένταση. H περιστροφή του τροχού είναι τόσο αργή, ώστε να είναι σχεδόν ανεπαίσθητη. Αντιστοιχεί με το υπανάπτυκτο στάδιο, με την πρώιμη Λεμουρία φυλετική ρίζα και με εκείνη την περίοδο κατά την οποία ο άνθρωπος βρισκόταν στη ζωική κατάσταση, ένα βάθρο για την εμφάνιση του σπινθήρα του νου. Το δεύτερο είναι ο κύκλος με το σημείο στο κέντρο. Το κέντρο παρουσιάζεται εδώ με ένα σημείο πυρός που λάμπει στο μέσο του πεπλατυσμένου δισκοειδούς και η περιστροφή είναι ταχύτερη. Αντιστοιχεί με το στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξης, στο οποίο ο νους αρχίζει να γίνεται αισθητός και συνεπώς αντιστοιχεί στην ύστερη περίοδο των Λεμουρίων^[30].

Κάνοντας νύξη για το θρησκευτικό εννοιολογικό πλαίσιο, ο διδάσκαλος Θιβετανός αναφέρεται στη «θρησκεία του όφεως» και τους «Όφεις ή Δράκοντες της Σοφίας», η οποία καθιερώθηκε κατά τη Λεμουρία περίοδο^[31]. Επίσης, αναφερόμενος στο ζήτημα της ατομικοποίησης, σημειώνει ότι η ενέργεια της Σαμπάλλα, του πλανητικού κέντρου όπου η Θέληση του Θεού είναι γνωστή, έκανε άμεσα αισθητή την παρουσία της, όταν συνέβη η μεγάλη κρίση της ατομικοποίησης των ανθρώπων στην αρχαία Λεμουρία^[32].

Στο αστρολογικό πλαίσιο γίνεται η αναφορά πως «η επιρροή της σελήνης είναι η συνέπεια μιας αρχαίας σκέψης και διδασκαλίας, που προέρχεται από τους Λεμουρίους χρόνους και δε βασίζεται σε κάποια αληθινή ακτινοβολία ή επίδραση. Στους μακρινούς εκείνους χρόνους που προηγήθηκαν ακόμη και της Λεμουρίας και αποτελούσαν στους Λεμουρίους καιρούς απλώς μια αρχαία παράδοση, η σελήνη φαινόταν να είναι μια ζώσα ζωτική οντότητα»^[33]. Επίσης, στην αρχαία Λεμουρία κατά τον Θιβετανό διδάσκαλο το συνδεόμενο σύμβολο των Ιχθύων ήταν μια γυναίκα με ουρά ψαριού. Ανάμνηση αυτού του συμβόλου είναι η μυθική γοργόνα^[34].

Οι παραπάνω νύξεις που αντλούνται από τις διδασκαλίες του Θιβετανού διδασκάλου, υπογραμμίζουν σε κάθε περίπτωση την ύπαρξη της Λεμουρίας περιόδου στην εξέλιξη του πλανήτη, περιόδου ατομικοποίησης του ανθρώπινου είδους, με καθιερωμένη λατρευτική και θρησκευτική πρακτική και ένα μεγάλο εσωτερικό γεγονός, αυτό της ενσάρκωσης του Σανάτ Κουμάρα. Στην αρχαία Λεμουρία, με την είσοδο της νοητικής ιδέας και μηχανισμού, η χαμηλού βαθμού ζωώδης ζωή, η οποία σε ορισμένη έκταση έμοιαζε ανθρώπινη αλλά ήταν σαφώς άνους, αδαής και αφανής, απέκτησε ξαφνικά επίγνωση εκείνου που έριχνε φως στον δρόμο της. Σήμαινε λίγα για τους ζωώδεις ανθρώπους των ημερών εκείνων, αλλά απέκτησε αυξανόμενη σημασία με την πάροδο των χιλιετιών. Πολιτισμοί ήρθαν και έφυγαν, φυλές αναπτύχθηκαν και εξαφανίσθηκαν. Στις Λεμούριες ημέρες το ενοικούν φως της αντίληψης αποκάλυψε τον φυσικό κόσμο και ό,τι βρισκόταν πάνω του, κάτι που θεωρούσε επιθυμητό το ανθρώπινο ον εκείνης της εποχής^[35].

Ο Rudolf Steiner και η Λεμουρία

Ο William Scott-Elliot το 1954 έδωσε αυτή την περιγραφή των Λεμούριων: Το ανάστημά τους ήταν γιγαντιαίο, κάπου μεταξύ δώδεκα και δεκαπέντε ποδιών. Το δέρμα τους ήταν πολύ σκοτεινό, με κιτρινωπό-καφέ χρώμα. Είχε μια μακριά κάτω γνάθο, ένα παράξενα πεπλατυσμένο πρόσωπο, μάτια μικρά αλλά διαπεραστικά και περιέργως μακριά, έτσι ώστε να μπορεί να βλέπει τόσο πλάγια όσο και μπροστά, ενώ το μάτι στο πίσω μέρος του κεφαλιού, του επέτρεπε να βλέπει και προς αυτή την κατεύθυνση. Το κεφάλι έγερνε προς τα πίσω και προς τα πάνω με έναν μάλλον περίεργο τρόπο. Τα χέρια και τα πόδια (ειδικά τα πρώτα) ήταν μακρύτερα σε αναλογία από τα δικά μας και δεν μπορούσαν να ισιώσουν τέλεια ούτε στους αγκώνες ούτε στα γόνατα. Τα χέρια και τα πόδια ήταν τεράστια και οι φτέρνες προεξείχαν προς τα πίσω με έναν άχαρο τρόπο. Γύρω από το κεφάλι του, στο οποίο τα μαλλιά ήταν αρκετά μικρά, ήταν στριμμένο ένα άλλο κομμάτι δέρματος^[36].

Βέβαια, το σημαντικότερο σε αυτή την περιγραφή είναι η άποψη ότι οι Λεμούριοι στις πρώιμες περιόδους δεν είχαν αρχικά φύλο. Σύμφωνα με τον Rudolf Steiner, εκκινώντας από τη μέση περίοδο του πολιτισμού των Λεμούριων, έλαβε χώρα η διάσπαση των φύλων και προχώρησε πολύ σταδιακά. Πολύ πριν γεννηθούν τα άτομα, είτε αρσενικά είτε θηλυκά, έφεραν τα χαρακτηριστικά και των δύο φύλων, με το ένα φύλο να είναι πιο εμφανές. Σταδιακά οι άνθρωποι άρχισαν να γεννιούνται είτε το ένα είτε το άλλο φύλο, ακόμη και όταν εξακολουθούσαν να γεννιούνται οι άνθρωποι διπλού φύλου. Περίπου 16,5.000.000 χρόνια πριν, οι άνθρωποι άρχισαν να αναπαράγονται όπως τώρα. Κατά τον Rudolf Steiner οι γυναίκες ανέπτυξαν ειδικές ανθρώπινες δυνάμεις. «Η ικανότητα της φαντασίας τους, η οποία ήταν σε συμμαχία με τη φύση, έγινε η βάση για μια ανώτερη ανάπτυξη της ζωής των ιδεών. Πήραν τις δυνάμεις της φύσης μέσα τους, που είχαν ένα επακόλουθο αποτέλεσμα στην ψυχή, καθώς σχηματίστηκαν πυρήνες της μνήμης. Με τη μνήμη γεννήθηκε επίσης η ικανότητα να διαμορφώνουν οι Λεμούριοι τις πρώτες και απλούστερες ηθικές έννοιες^[37].

Στην αρχή οι άνθρωποι δεν γνώριζαν τίποτα για αυτόν τον τρόπο ύπαρξης. Ακολούθησαν ενστικτωδώς είτε φυσικές παρορμήσεις είτε την επίδραση της εκπόρευσης από τους μυημένους. Οι γυναίκες άρχισαν να ασκούν ένα είδος κρίσης και αγάπησαν πράγματα που είχαν θετική εντύπωση στη φαντασία και απεχθάνονταν άλλα πράγματα που δεν εντυπωσίαζαν τη φαντασία ευνοϊκά. Από αυτό ξεκίνησαν οι σπόροι του νόμου και της ηθικής. Στην ψυχή της, η γυναίκα είχε πρόσβαση σε ένα είδος πνευματικής δύναμης και διόρασης, σε αντίθεση με τη θέληση των ανδρών και διέθετε μνήμη. Όταν τα υπεράνθρωπα όντα τακτοποίησαν τις απαρχές αυτού που θα γινόταν η πρώτη Ατλάντεια Φυλή, έβαλαν τις γυναίκες επικεφαλής των μικρότερων ομάδων στις οποίες ήταν χωρισμένες. Μέσω της μνήμης μπορούσε να χρησιμοποιηθεί το παρελθόν. Μέσα από την κατανόησή της για το καλό και το κακό η γυναίκα οδήγησε με δικαιοσύνη. Μέσα από τη στοχαστική ζωή της είχε αποκτήσει και κατανοήσει τη φύση, εκείνες τις ιδέες που αναπτύχθηκαν μέσα της σύμφωνα με τις οποίες κατηύθυνε τις πράξεις των ανθρώπων. Όλα διευθετήθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε μέσω της ψυχής της γυναίκας, να εξευγενιστεί η εκούσια φύση των ανδρών^[38].

Μέσα από την αφυπνισμένη ψυχική ζωή των γυναικών, αφυπνίστηκε η ψυχική ζωή και στους άνδρες. Οι γυναίκες προχώρησαν ακόμη περισσότερο και συνδέθηκαν με τις δυνάμεις του πνεύματος. Οι άνδρες αφέθηκαν στη μυστηριώδη ύφανση των ψυχικών δυνάμεων. Αυτό που τους ώθησε στις πράξεις τους ήταν «εσωτερικές φωνές......». Στα όνειρα τούς αποκαλύφθηκαν τα μυστικά της φύσης. Άλλοι άρχισαν να μαζεύονται γύρω γύρω από τη γυναίκα για να ακούσουν το τραγούδι της, στην αρχή της γλώσσας ο λόγος έμοιαζε με τραγούδι. Άκουγαν με ανυπομονησία τα λόγια αυτών της «σοφής γυναίκας», «της ιέρειας» και εδώ βρίσκεται η αρχή της Λεμουρίας θρησκείας και της μητριαρχίας σε δράση^[39].

Αναζητώντας τη Λεμουρία: Churchward, Niven και Augustus Le Plongeon

Σε ό,τι αφορά στην αναζήτηση τεκμηρίων για την ύπαρξη της Λεμουρίας εμπλέκονται κυρίαρχα τρεις διαφορετικές προσωπικότητες.

Εικ. 4 Augustus Henry Julian Le Plongeon[40]

Ο Augustus Henry Julian Le Plongeon ήταν Βρετανοαμερικανός αρχαιολόγος και φωτογράφος που μελέτησε τα προκολομβιανά ερείπια της Αμερικής, ιδιαίτερα εκείνα του πολιτισμού των Μάγια στη βόρεια χερσόνησο Γιουκατάν. Ενώ τα κείμενά του περιέχουν πολλές αντιλήψεις που δεν έτυχαν ευνοϊκής υποδοχής από τους συγχρόνους του, ο Le Plongeon άφησε μια μόνιμη κληρονομιά με τις φωτογραφίες του, που τεκμηριώνουν προκολομβιανά αρχαία μνημεία. Το 1873 μαζί με τη σύζυγό του Αλίκη ταξίδεψαν στο Γιουκατάν, για να μελετήσουν αρχαιολογικές θέσεις των Μάγια. Στόχος τους ήταν να διερευνήσουν την πιθανότητα κάποιας σχέσης μεταξύ των Μάγια και των πολιτισμών της αρχαίας Αιγύπτου και της Ατλαντίδας^[41]. Ο Churchward προφανώς αντλώντας από τη θεωρία του Le Plongeon, για τη διασύνδεση του πολιτισμού των Μάγια με χαμένη ήπειρο, την Ατλαντίδα, θεωρεί πως o Le Plongeon προώθησε τη θεωρία πως η Κεντρική Αμερική ήταν τα εδάφη της Δύσης, βασίζοντας τα συμπεράσματά του στο περίγραμμα της γης γύρω από την Καραϊβική Θάλασσα, αλλά ξεχνώντας εντελώς ότι όλα τα αρχεία αποδεικνύουν το γεγονός πως τα εδάφη της Δύσης καταστράφηκαν και βυθίστηκαν, ενώ η Κεντρική Αμερική είναι αβύθιστη κατά τη δική του άποψη και συνδέεται με τη Μου^[42].

Η δεύτερη προσωπικότητα είναι ο William Niven, ένας ορυκτολόγος και αρχαιολόγος γνωστός για την ανακάλυψη αρκετών ορυκτών, ανάμεσά τους και ο Νιβενίτης, που πήρε το όνομά του, καθώς και ενός συνόλου αμφιλεγόμενων πινακίδων.

Σημαντικό κλειδί στην υπόθεση της διασύνδεσης των ανακαλύψεων των παραπάνω με την ύπαρξη της Λεμουρίας είναι ο συνταγματάρχης James Churchward, το όνομα του οποίου συνδέθηκε περισσότερο από όλους με την χαμένη ήπειρο της «Μου».

Εικ. 5 Φωτογραφία του William Niven (1850-1937), ορυκτολόγου και αρχαιολόγου γύρω στο 1895. The Mineralogical Record.

Το 1921, ο Niven ανακάλυψε την πρώτη από τις πάνω από 100 πινακίδες ανδεσίτη σε μια ανασκαφή στο San Miguel Amantla, Azcapotzalco, η οποία ήταν σημαντική πόλη-κράτος που κατακτήθηκε από την Τριπλή Συμμαχία των Αζτέκων το 1431. Η περιοχή αποτελεί τώρα μέρος της βορειοδυτικής Πόλης του Μεξικού. Τα ανεξιχνίαστα σύμβολα σε αυτές τις πινακίδες αποτέλεσαν αντικείμενο μεγάλης διαμάχης τα τελευταία χρόνια της ζωής του Niven^[43].

Οι αποκαλούμενες πινακίδες Niven έχουν συσχετιστεί με σκανδιναβικά πετρογλυφικά, σύμφωνα με τον Ludovic Mann, όπως και με θεωρίες χαμένων ηπείρων. Η σύνδεσή τους με τις θεωρίες των χαμένων ηπείρων έρχεται μέσω της ερμηνείας του James Churchward για τα σύμβολα που βρέθηκαν στις πινακίδες. Ο James Churchward προσέφερε μια ερμηνεία των δισκίων που προκάλεσε λιγότερη πίστη στην αυθεντικότητά τους. Ο Churchward ήταν ένας σημαντικός υποστηρικτής των θεωριών σχετικά με τις χαμένες ηπείρους, ειδικά την ήπειρο Μου. Πίστευε ότι νωρίς στην ιστορία του κόσμου υπήρχε μια ήπειρος που ονομαζόταν Μου. Αυτός ο πολιτισμός, σύμφωνα με τον Churchward και πολλούς άλλους, ήταν πολύ τεχνολογικά προηγμένος, αλλά καταστράφηκε λόγω φυσικής καταστροφής. Ερευνώντας τις πινακίδες του Niven, ο Churchward θεώρησε πως υπήρξε ομάδα ανθρώπων που διέφυγαν την καταστροφή και μετανάστευσαν σε άλλα μέρη του κόσμου, διαδίδοντας τον πολιτισμό και το σύστημα πεποιθήσεών τους. Πίστευε ότι τα σύμβολα και τα σημάδια που βρέθηκαν στις πινακίδες είχαν ρίζες στον αρχαίο πολιτισμό της Μου^[44].

Εικ. 7 James Churchward  (Πηγή:http://jameschurchwardsmu. blogspot.com/)

Όσον αφορά στον ίδιο τον Churchward, είναι η προσωπικότητα που συνέδεσε τη γνώση εκείνης της εποχής προκειμένου να στηρίξει τις απόψεις του για τη Λεμουρία. Το 1868 ο Churchward φέρεται πως βρέθηκε στην Ινδία. Εκεί, σε ένα μοναστήρι, γνώρισε ένα υψηλόβαθμο ιερέα, που του αποκάλυψε κάποιες αρχαίες πινακίδες, κρυμμένες για πολλούς αιώνες στα άδυτα του μοναστηριού. Πάνω σε αυτές ήταν χαραγμένα παράξενα σύμβολα, που ο ιερέας γνώριζε τη σημασία τους. Με τη βοήθεια του ιερέα, ο Churchward θεωρεί πως κατάφερε να αποκρυπτογραφήσει τη γλώσσα της «Μου», καθώς οι επιγραφές, που έγιναν γνωστές ως Πινακίδες Ναακάλ, φέρεται πως ήταν γραμμένες σε μια αρχέγονη ανθρώπινη γλώσσα και εξιστορούσαν τη δημιουργία του κόσμου, την καταγωγή του ανθρώπου αλλά και τον πολιτισμό της Μου.

Ο Churchward εμβάθυνε τόσο πολύ στα αρχαία σύμβολα των πινακίδων, που αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του, ώστε να καταφέρει να διασταυρώσει στοιχεία για την ύπαρξη της «Μου» και των μυστικών που πήρε μαζί της στα βάθη του ωκεανού. Ξόδεψε εξήντα χρόνια ταξιδεύοντας, εξερευνώντας, συγκεντρώνοντας στοιχεία και γράφοντας βιβλία για το θέμα. Η πολύχρονη, μυστηριώδης περιπέτεια του που ξεκίνησε από τα υπόγεια του Ινδικού μοναστηριού, συνεχίστηκε στο Θιβέτ, το Νεπάλ, σε υπόγειους ναούς στην Αυστραλία, στις πιο απομονωμένες περιοχές της Σιβηρίας, στα σκοτεινά δάση και τα βουνά της Νιγηρίας και της Μαδαγασκάρης, στο Μεξικό και στις ζούγκλες της Κολομβίας και κατέληξε ως τα απειράριθμα αινιγματικά νησιά της Νότιας θάλασσας.

Ανακάλυψε ότι υπήρχαν επιβεβαιώσεις γεγονότων που περιγράφονται στα ινδικά έπη, σε αρχαία βιβλία των Μάγιας, στο Χρονικό της Λάσα, στις βραχογραφίες των δυτικών ΗΠΑ, στη μυθολογία των Αυστραλών ιθαγενών, στους Έλληνες φιλοσόφους, στις μαγικές γνώσεις των Αιγυπτίων και στα παράξενα μνημεία που είναι σκορπισμένα σε όλα τα νησιά του Ειρηνικού Ωκεανού.

Στα γοητευτικά βιβλία του ο Churchward προχωρά σε πλήρη περιγραφή των γνώσεων που εξιστορούν οι πινακίδες των Ναακάλ, παραθέτει έργα παλαιότερων ερευνητών, αντιλαμβάνεται τις μυστικιστικές αναλύσεις πολλών αρχαίων κειμένων από διαφορετικούς πολιτισμούς που συνδυάζονται με τις πινακίδες, παρουσιάζει εκατοντάδες φωτογραφίες και σκίτσα, σύμβολα και σχέδια, επιχειρώντας το δύσκολο όπως αναφέρει ο ίδιος εγχείρημα να ξεκλειδώσει ένα περίπλοκο συμβολισμό, με τη βοήθεια του φίλου του και διδασκάλου του ιερέα^[46]. Επίσης, θεωρεί πως τα Ιερά Κείμενα της Μητέρας Γης που μεταφέρθηκαν από τους Ναακάλ στις αποικίες της Μου σε όλο τον κόσμο πριν από 70.000 χρόνια είναι οι παλαιότερες γραπτές πληροφορίες για την προέλευση του Τεκτονισμού^[47].

Ο πολιτισμός Ναακάλ

Η πρώτη καταγεγραμμένη χρήση του όρου Ναακάλ περιέχεται στο έργο του Augustus Le Plongeon Queen Moo and the Egyptian Sphinx, (1896), όταν περιγράφει πως η σοφία μεταφέρθηκε στην Ινδία και από εκεί στη Βαβυλώνα και την Αίγυπτο σε πολύ μακρινές εποχές, από τους μύστες των Μάγια (Ναακάλ «οι εξυψωμένοι»), οι οποίοι, ξεκινώντας από τη μητρική γη ως ιεραπόστολοι της θρησκείας και του πολιτισμού, πήγαν στη Βιρμανία, όπου έγιναν γνωστοί ως Νάγκα και εγκαταστάθηκαν στο Ντέκκαν, από όπου μετέφεραν το εκπολιτιστικό τους έργο σε όλη τη γη^[48].

Εικ. 6 Απόσπασμα από τις πινακίδες Ναακάλ[45].

Η επόμενη γνωστή δημοσιευμένη χρήση της λέξης έγινε το 1926, όταν ο James Churchward χρησιμοποίησε τον όρο στο βιβλίο του, The Lost Continent of Mu, Motherland of Man. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, οι Ναακάλ ήταν οι άνθρωποι και ο πολιτισμός της χαμένης ηπείρου Μου, καθώς και το όνομα της γλώσσας τους. Σύμφωνα με τον Churchward, ο πληθυσμός του πολιτισμού Ναακάλ έφθανε περί τα 64 εκατομμύρια. Ο πολιτισμός τους, ο οποίος άκμασε πριν από 50.000 χρόνια, ήταν τεχνολογικά πιο προηγμένος από τον πολιτισμό της εποχής του Churchward (δηλαδή στα τέλη του 19ου έως τις αρχές του 20ού αιώνα). Οι αρχαίοι πολιτισμοί της Ινδίας, της Βαβυλώνας, της Περσίας, της Αιγύπτου και των Μάγια ήταν απλώς τα αποσυντεθειμένα απομεινάρια των αποικιών των Ναακάλ. Ο Churchward θεώρησε πως ο αρχαίος αιγυπτιακός θεός του ήλιου Ρα προήλθε από τους Ναακάλ. Ισχυρίστηκε ότι η λέξη «Rah» ήταν εκείνη που χρησιμοποιούσαν οι Ναακάλ για τον ήλιο, καθώς και για τον θεό και τους κυβερνήτες τους^[49].

Δεν είναι γνωστό πότε ξεκίνησε ο πολιτισμός Ναακάλ. Οι πινακίδες Ναακάλ και Νίβεν δεν έριξαν φως σε αυτό το ζήτημα. Περιλαμβάνουν λεπτομερείς κοσμολογικές περιγραφές σχετικά με την αρχή του σύμπαντος και την εμφάνισή του. Αρχικά υπήρχε απλώς το πνεύμα στην αρχή του σύμπαντος. Στη συνέχεια, από αυτό το πνεύμα προέκυψε ο χαοτικός χώρος. Με τον καιρό, το χάος υποχώρησε και έδωσε τη θέση του στην τάξη και τα άμορφα και διάσπαρτα αέρια συγκεντρώθηκαν. Αυτά τα αέρια έγιναν στερεά για να σχηματίσουν τα ηλιακά συστήματα και τους πλανήτες. Κατά τη διάρκεια της στερεοποίησης, πρώτα σχηματίστηκε ο αέρας, στη συνέχεια το νερό. Το νερό κάλυψε τη Γη. Οι ακτίνες του ήλιου ζέσταιναν τον αέρα και το νερό. Αυτές οι ακτίνες και τα υπόγεια πυρά σήκωσαν τη γη καλυμμένη με νερό και αυτή η γη έγινε εκτεθειμένο χώμα. Οι ακτίνες του ήλιου σχημάτισαν τα κοσμικά αυγά στο νερό και στην ιλύ. Η πρώτη μορφή ζωής αναδύθηκε από το νερό και εξαπλώθηκε σε όλη τη Γη^[50].

Η Θρησκευτική διάσταση

Σύμφωνα με τον Churchward η «πρώτη θρησκεία» όπως την ονομάζει, ήταν μονοθεϊστική θρησκεία, καθώς λατρευόταν μόνο ένας Δημιουργός ή Θεότητα, στην οποία αποδίδονταν πολλές ιδιότητες και κάθε ιδιότητα είχε ένα σύμβολο που της είχε αποδοθεί. Ταυτόχρονα, δόθηκε μεγάλη προσοχή για να αποφευχθεί η εντύπωση ότι υπήρχαν περισσότεροι από ένας Δημιουργοί ή Θεότητες, διότι σε όλες τις τελετές είναι εμφανώς ενσωματωμένο το σύμβολο Lahun «Και τα δύο σε ένα» - «Όλα σε ένα». Βασικά, ο συγγραφέας θεωρεί πως δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ της αρχαίας και της σημερινής αντίληψης της Θεότητας^[51].

Αυτή η πρώτη θρησκεία είχε την απλούστερη και αγνότερη μορφή λατρείας του Μεγάλου Απείρου που υπήρξε και διδάχτηκε ποτέ σε αυτόν τον κόσμο. Βάση αυτής της θρησκείας ήταν η Αγάπη και η λατρεία του Δημιουργού ως ουράνιου πατέρα και η Αγάπη όλων των ανθρώπων ως αδελφών. Ό,τι απέμεινε από την πρώτη ανθρώπινη θρησκεία μεταδόθηκε προφορικά από γενιά σε γενιά, από τότε που βυθίστηκε η Μητρική Γη^[52].

Υπάρχει ένα απόσπασμα από τις ιερές γραφές (από το Αντίγραφο Νάγκα) που ερμηνεύεται ως εξής: «Για τον άνθρωπο ο Δημιουργός είναι αδιανόητος, δεν είναι δυνατόν ούτε ν απεικονιστεί, ούτε να ονομαστεί-Αυτός είναι ο Ανώνυμος». Ο αριθμός που αποδίδουν στο Δημιουργό οι αρχαίες ιερές αριθμητικές γραφές είναι το δέκα που δεν αναφερόταν αλλά δεν γραφόταν^[53]. Η μονοθεϊστική αντίληψη κατά τον συγγραφέα τεκμηριώνεται στο σύμβολο του κύκλου. Ο Κύκλος ήταν ένα από τα πρώτα σύμβολα που χρησιμοποιήθηκαν στις θρησκευτικές διδασκαλίες του ανθρώπου. Το ιερότερο όλων ήταν μια εικόνα του ήλιου που ονόμαζαν Ρα και ήταν το μονοθεϊστικό η συλλογικό σύμβολο για κάθε θεϊκή ιδιότητα. Λάτρευαν την θεότητα αλλά το σύμβολο το χρησιμοποιούσαν μόνο για την απεικονίσουν και να μεταφέρουν το νόημα του άπειρου και του αιώνιου^[54].

Επίμετρο

Οι περισσότερες από τις πληροφορίες σχετικά με τη χαμένη ήπειρο Μου και τον πολιτισμό της ήρθαν στο φως μέσω εσωτερικών διδασκαλιών και εξαιτίας μελετών, οι περισσότερες από τις οποίες έγιναν από τον Βρετανό ερευνητή James Churchward κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Ο Churchward έλαβε τις αρχικές του πληροφορίες για την ήπειρο όντας στην Ινδία και το Θιβέτ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1890. Μετά τη συνταξιοδότησή του, συνέχισε την έρευνά του στην Κεντρική Αμερική και έγραψε πέντε βιβλία για τη χαμένη ήπειρο. Η πηγή των θεωριών του Churchward ήταν οι «Πινακίδες Ναακάλ», οι οποίες του δόθηκαν από τον αρχιερέα ενός μοναστηριού στο Δυτικό Θιβέτ, και αργότερα μια συλλογή πινακίδων που αποκαλύφθηκε από τον Αμερικανό γεωλόγο William Niven στο Μεξικό το 1921-23.

Ο επιστημονικός κόσμος είναι κυνικός σχετικά με την ύπαρξη είτε του πολιτισμού της Λεμουρίας, που αποκαλύφθηκε από τον Churchward, είτε της άλλης διάσημης χαμένης ηπείρου, της Ατλαντίδας. Ωστόσο, ο ίδιος επιστημονικός κόσμος επιβεβαιώνει ότι ο κόσμος υπέστη ένα δραματικό γεωλογικό γεγονός πριν από 12.000 χρόνια, όταν αυτές οι δύο ήπειροι βυθίστηκαν, σύμφωνα με την εσωτερική παράδοση. Επιπλέον, είναι πολλαπλοί οι θρύλοι κατακλυσμικών γεγονότων από φυλές και έθνη σχεδόν παντού στον κόσμο. Περαιτέρω τεκμηρίωση μπορεί να βρεθεί σε πολλά αντικείμενα, η προέλευση των οποίων δεν μπορεί ακόμα να εξηγηθεί -όπως μερικά από την Αίγυπτο, τα ερείπια των Μάγια και τον πολιτισμό της Νήσου του Πάσχα - εκτός αν αναγνωρίσει κανείς την ύπαρξη αυτών των χαμένων πολιτισμών.

Ο James Churchward αποκάλυψε το πιο σημαντικό από αυτά τα έγγραφα σε ένα μοναστήρι στο Δυτικό Θιβέτ. Περιπλανώμενος στα μοναστήρια, ερευνούσε την προέλευση των αρχαίων θρησκειών. Στο δυτικό Θιβέτ ένας αρχιερέας Rishi έδειξε στον Churchward τις «Πινακίδες Ναακάλ» που γράφτηκαν πριν από 15.000 χρόνια. Παραμένει μυστήριο γιατί ο Rishi έδειξε στον Churchward αυτές τις πινακίδες, οι οποίες είχαν κρατηθεί μυστικές για χιλιάδες χρόνια. Ο Churchward, ο οποίος διεξήγαγε έρευνες σχεδόν σε κάθε νησί του Ειρηνικού Ωκεανού -καθώς και στη Σιβηρία, την Κεντρική Ασία, την Αυστραλία και την Αίγυπτο- τελικά ανακάλυψε αυτό που ζητούσε στο Μεξικό.

Στις ανασκαφές που έγιναν κατά τη διάρκεια των ετών 1921-23 στο Μεξικό, ο Αμερικανός γεωλόγος William Niven ανακάλυψε μια συλλογή από περίπου 2.600 πινακίδες, που προσδιορίστηκαν χρονολογικά πριν από 11.500-12.000 χρόνια. Η γραφή σε αυτές τις πινακίδες δεν μπορούσε να διαβαστεί ούτε από τον Niven, ούτε από τον ειδικό του Ινστιτούτου Carnegie Δρ. Morley, ο οποίος τους εξέτασε εξονυχιστικά. Εν τω μεταξύ, ο Churchward, όταν άκουσε για την ανακάλυψη των πινακίδων, πήγε στο Μεξικό και κατάφερε να τις αποκρυπτογραφήσει, αποδεικνύοντας ότι ήταν γραμμένες στη γλώσσα Ναακάλ που είχε διδαχθεί στο Θιβέτ.

Τα ευρήματα των Churchward και Niven υποδηλώνουν ότι η ήπειρος Μου κάλυπτε ένα μεγάλο μέρος του σημερινού Ειρηνικού Ωκεανού και ότι η Χαβάη, η Ταϊτή, τα Φίτζι, το νησί του Πάσχα και τα άλλα νησιά της Πολυνησίας είναι τα ερείπια αυτής της βυθισμένης ηπείρου.

Η Μου ήταν μια αυτοκρατορία και ο τίτλος του αυτοκράτορα ήταν «Ρα Μου», που σημαίνει ο Γιος του Ήλιου. Ένα άλλο όνομα για την αυτοκρατορία Μου ήταν η «Αυτοκρατορία του Ήλιου». Στη γλώσσα Μου, η λέξη Ρα σήμαινε «Ήλιος». Στην Αίγυπτο, αποικία του Μου κατά τον Churchward, ο θεός του ήλιου ονομάζεται επίσης Ρα. Ο τίτλος του αυτοκράτορα στην Ιαπωνία, η προέλευση του οποίου πιστεύεται ότι χρονολογείται από τον πολιτισμό Μου, είναι επίσης ο «Γιος του Ήλιου». Επιπλέον, οι βασιλείς στις αρχαίες αυτοκρατορίες των Μάγια και των Ίνκα χρησιμοποιούσαν τον ίδιο τίτλο.

Στους ναούς των Ναακάλ, το σύμβολο της Σελήνης βρίσκεται ακριβώς δίπλα στον ήλιο και αντιπροσωπεύει το θηλυκό σύμβολο του Θεού, ουσιαστικά τη μητριαρχία στην οποία αναφέρεται ο Rudolf Steiner. Στη θρησκεία των Ναακάλ ο Θεός είναι ένας. Όλα προέκυψαν από αυτόν και όλα θα επιστρέψουν σε αυτόν. Το σώμα και το πνεύμα είναι ξεχωριστά το ένα από το άλλο. Το σώμα πεθαίνει και αποσυντίθεται, ενώ το πνεύμα δεν πεθαίνει ποτέ. Το πνεύμα γεννιέται σε διαφορετικά σώματα για να φτάσει στην τελειότητα. Όταν το πνεύμα φτάσει στην τελειότητα, επιστρέφει στον Θεό και ενώνεται μαζί του. Με άλλα λόγια σε αυτές τις αρχαίες νόρμες βρίσκεται η ουσία του εσωτερισμού και πολλών θρησκειών του σύγχρονου κόσμου.

Σημειώσεις

^[1] Ανέπτυξε τη θεωρία της Λεμουρίας κατά τη διάρκεια του 1864, προκειμένου να ερμηνεύσει ζωολογικές συμπτώσεις που συσχετίζουν τη Μαδαγασκάρη με την Ινδία. O Philip Sclater δημοσίευσε το «The Mammals of Madagascar» στο Quarterly Journal of Science. Ο Sclater προβληματίστηκε από το γεγονός ότι υπολείμματα λεμουρίων μπορούσαν να βρεθούν στο απολιθωματικό αρχείο τόσο της Ινδίας όσο και της Μαδαγασκάρης, αλλά όχι στην Αφρική ή τη Μέση Ανατολή. Θεώρησε, λοιπόν, ότι η Ινδία και η Μαδαγασκάρη ήταν κάποτε μέρος μιας μεγαλύτερης ξηράς. Βλ. σχετικά Sclater 1864 213-219.
^[2] Neild 2007, 38.
^[3] de Camp, L.S. 1954. Lost Continents: The Atlantis Theme in History, Science, and Literature, Gnome Press. 52.
^[4] Ramaswamy 2004, 104-108.
^[5] https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Coat_of_arms_of_the_British_Indian_Ocean_Territory.svg.
^[6] Blavatsky 1993, 264.
^[7] Βλ. σχετικά Blavatsky 1993, 323-324.
^[8] Το όνομα που δόθηκε σε μια ακολουθία κοιτασμάτων γλυκού νερού στη βρετανική προ-Άπτια φάση του Κρητιδικού Συστήματος. Βλ. σχ. Allaby 2013, 474, 629.
^[9] Blavatsky 1993, 333.
^[10] Blavatsky 1993, 333.
^[11] Library of Congress Catalog: http://lccn.loc.gov/2014649358.
^[12] Blavatsky 1993, 328.
^[13] Blavatsky 1993, 788.
^[14] Blavatsky 1993, 324-325.
^[15] Blavatsky 1993, 327-328.
^[16] Βλ Barker 2021, 151. «Παρεμπιπτόντως, όποιος έγραψε την Επιθεώρηση της Ατλαντίδας (Atlantis: The Antediluvian World) του Ignatius L. Donnelly έχει δίκιο: η Λεμουρία δεν μπορεί να συγχέεται περισσότερο με την Ατλαντική Ήπειρο παρά με την Ευρώπη και την Αμερική. Και οι δύο βυθίστηκαν με τους υψηλούς πολιτισμούς και τους «θεούς» τους, αλλά μεταξύ των δύο καταστροφών, πέρασε μια σύντομη περίοδος περίπου 700.000 ετών. Η «Λεμουρία» άνθισε και τελείωσε ακριβώς σε αυτό το ασήμαντο χρονικό διάστημα πριν από το πρώιμο τμήμα του Ηώκαινου, αφού η φυλή της ήταν η τρίτη. Ιδού, τα λείψανα αυτού του κάποτε μεγάλου έθνους σε μερικούς από τους ιθαγενείς της Αυστραλίας σας!».
^[17] Blavatsky 1993, 327-328.
^[18] Blavatsky 1993, 331.
^[19] Blavatsky 1993, 327.
^[20] Blavatsky 1993, 326.
^[21] Blavatsky 1993, 328.
^[22] Blavatsky 1993, 332.
^[23] Ghil 1994, 130-159.
^[24] Rogers and Santosh 2004, 146.
^[25] Dušanic 1982, 25-52.
^[26] https://en.wikipedia.org/wiki/Pangaea#/media/File:Pangaea_200Ma.jpg.
^[27] Μπέιλη 1977, 29, 128.
^[28] Μπέιλη 1979, 264.
^[29] Μπέιλη 1974, 135.
^[30] Μπέιλη 1973, 172.
^[31] Μπέιλη 1973, 1205.
^[32] Μπέιλη 1972, 73, 107.
^[33] Μπέιλη 1974β, 14.
^[34] Μπέιλη 1974β, 318.
^[35] Μπέιλη 1976, 665.
^[36] Scott-Elliot, W. 1954. The Story of Atlantis & the Lost Lemuria, London: Theosophical Publishing House,), 112-113.
^[37] Steiner 1959, 78.
^[38] Steiner 1959, 80.
^[39] Steiner 1959, 81.
^[40] Alice Dixon, Le Plongeon (1851-1910) http://maya.csuhayward.edu/.
^[41] Lawrence 2009, 44 κ.ε.
^[42] Churchward 2013, 66.
^[43] Wicks and Harrison 1999, ιδιαίτερα 64 και 66.
^[44] Fritze 1993, 178-179.
^[45] Churchward 2013, 25.
^[46] Churchward 2013, 33.
^[47] Churchward 2013, 150.
^[48] Le Plongeon 1900, xxiii – xxiv.
^[49] Yurtsever 2011, 344.
^[50] Gener, C. 2021, The Naacal Secrets of Mu, Esoteric Origins.
^[51] Churchward 2013, 151.
^[52] Churchward 2013, 151.
^[53] Churchward 2013, 152.
^[54] Churchward 2013, 152-152.

Βιβλιογραφία

• Allaby, M. (ed.) 2013. A Dictionary of Geology and Earth Sciences, Oxford University Press.
• Barker, A.T. (ed.) 2021. The Mahatma Letters to A. P. Sinnett from the Mahatmas M. & K. H. Pasadena: Theosophical University Press.
• Blavatsky, H.P. 1993. The Secret Doctrine, vol. II, Wheaton, IL: Theosophical Publishing House.
• Churchward, J. 2013. Λεμουρία: Η Χαμένη Ήπειρος Θεών και Ανθρώπων, Αθήνα: Ιάμβλιχος.
• de Camp, L.S. 1954. Lost Continents: The Atlantis Theme in History, Science, and Literature, Gnome Press.
• Dušanic S. 1982. «Plato's Atlantis», L'Antiquité Classique 51: 25-52.
• Fritze, R.H. 1993. Legend and Lore of the Americas Before 1492: An Encyclopedia of Visitors, Explorers, and Immigrants, ABC-CLIO.
• Gener, C. 2021, The Naacal Secrets of Mu, Esoteric Origins.
• Ghil, M. 1994. «Cryothermodynamics: the chaotic dynamics of paleoclimate», Physica D. 77(1–3): 130–159.
• Heindel, M. 1993. H Ροδοσταυρική Κοσμοθεωρία, Αθήνα: Ιάμβλιχος.
• Lawrence, D. 2009. Yucatan Through Her Eyes: Alice Dixon Le Plongeon, Writer & Expeditionary Photographer, Albuquerque: University of New Mexico Press.
• Le Plongeon, A. 1900, Queen Moo and the Egyptian Sphinx, London: Kegan Paul.
• Μπέιλη, Α. 1977. Μύηση, Ανθρώπινη και Ηλιακή, Lucis Press Ltd.
• Μπέιλη, Α. 1977. Μύηση, Ανθρώπινη και Ηλιακή, Lucis Press Ltd.
• Μπέιλη, Α. 1979. Επιστολές επί του Αποκρυφιστικού Διαλογισμού, Lucis Press Ltd.
• Μπέιλη, Α. 1974. Η Συνείδηση του Ατόμου, Lucis Press Ltd.
• Μπέιλη, Α. 1973. Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός, Lucis Press Ltd.
• Μπέιλη, Α. 1972. Η Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας, Lucis Press Ltd.
• Μπέιλη, Α. 1974β. Εσωτερική Αστρολογία, Lucis Press Ltd.
• Μπέιλη, Α. 1976. Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις, Lucis Press Ltd.
• Neild, T. 2007. Supercontinent: Ten Billion Years in the Life of Our Planet, Harvard University Press.
• Ramaswamy, S. 2004. The Lost Land of Lemuria: Fabulous Geographies, Catastrophic Histories. University of California Press.
• Rogers, J.J.W., Santosh, M. 2004, Continents and Supercontinents, Oxford: Oxford University Press.
• Sclater, P. 1864. «The Mammals of Madagascar» The Quarterly Journal of Science, 1, (April): 213-219.
• Scott-Elliot, W. 1954. The Story of Atlantis & the Lost Lemuria, London: Theosophical Publishing House.
• Steiner, R. 1959. Cosmic Memory: Prehistory of Earth and Man. Englewood, NJ: Rudolf Steiner Publications.
• Wicks. R., Harrison, R. 1999. Buried Cities, Forgotten Gods: William Niven's Life of Discovery and Revolution in Mexico and the American Southwest, Lubbock, Tex: Texas Tech University Press.
• Yurtsever, S. 2011, Psalms Code II: Secret of the Lord - Almanac of Mankind, Seattle, Washington: Kindle Direct Publishing.

 
Μ.Μ.