Μια μελέτη πάνω στις απόκρυφες και μυστηριώδεις δυνάμεις της Σελήνης, όπως αυτές καταγράφονται από τους λαούς του κόσμου, την επιστήμη και τις εσωτερικές παραδόσεις.

Από την αυγή της εμφάνισής της στη Γη έως και τη σύγχρονη εποχή η ανθρωπότητα ατενίζει με δέος τη Σελήνη, εμβαπτίζεται διαρκώς στην έντονη μαγική της ατμόσφαιρα και βιώνει τις επιρροές της. Ο φωτεινός μας δορυφόρος ανέκαθεν αποτελούσε σημείο αναφοράς για τον άνθρωπο, αλλά και αντικείμενο λατρείας. Οι ρυθμικές επιδράσεις του (σωματικές και ψυχικές) πάνω σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς ερευνήθηκαν εκτεταμένα από τις εσωτερικές παραδόσεις και τη σύγχρονη επιστήμη, και η περιοδικότητά του αποτέλεσε διαχρονικό εργαλείο για τη μέτρηση του χρόνου και τη δημιουργία ημερολογίων σε κάθε γωνιά του πλανήτη μας. Ενώ εδώ και χιλιάδες έτη εικόνες ζωντανές που σχετίζονται με την κίνηση και τις φάσεις της Σελήνης έχουν εγκαθιδρυθεί στην ομαδική ψυχή της ανθρωπότητας, εικόνες - σύμβολα που μυούν με έναν αδιόρατο και ατμοσφαιρικό τρόπο στη «μαγεία» της.

Ας στρέψουμε τώρα το βλέμμα προς τα πάνω για να δούμε τη Σελήνη να κινείται αργά με φόντο τον έναστρο νυκτερινό ουρανό. Ας τη δούμε να ανατέλλει από τη θάλασσα, μέσα σε δονούμενη σιγή, ως εντυπωσιακή φωτοβόλος Πανσέληνος καλύπτοντας σχεδόν όλο τον ορίζοντα. Ας παρακολουθήσουμε το ασημένιο φως της να απλώνεται απαλά πάνω στο υδάτινο στοιχείο, δημιουργώντας δρόμους φωτεινούς και απόκοσμους που μαγνητίζουν τη φαντασία και την οδηγούν σε νέους κόσμους σχεδόν παραμυθένιους. Στη συνέχεια ας δούμε το ολόγιομο φεγγάρι να «κινείται» γοργά πίσω από κάποια σύννεφα, ενώ βγαίνοντας ξανά στον ξάστερο ουρανό το φως του αρχίζει ελαττώνεται για να εξαφανιστεί τελείως στη διάρκεια μιας εκλείψεως. Αναζητούμε το φεγγάρι που χάθηκε στο νυκτερινό ουρανό, όταν ξαφνικά από το σκοτάδι ξεπροβάλλει ένας μικρός ασημένιος μηνίσκος που διαρκώς μεγαλώνει για να γίνει ξανά ένας λαμπρός μεγάλος φωτεινός δίσκος. Το ασημένιο φως του πλανιέται πάνω από ξέφωτα και δροσερά δάση, γλιστρά μέσα από τα φυλλώματα των δένδρων και αγγίζει, φευγαλέα, τα υγρά μάτια αναρίθμητων ζωντανών πλασμάτων που ζουν εκεί. Περνά πάνω από βουνά και λίμνες για να φωτίσει σκοτεινές σπηλιές, βαθιές χαράδρες και υδάτινα βάθη και για να χαθεί τελικά και πάλι στον υδάτινο ορίζοντα μαζεύοντας τις ασημένιες αχτίδες του.

Η Γένεση και η Φύση της Σελήνης

Η δημιουργία της Σελήνης αποτελεί, ακόμα, αίνιγμα για τους αστρονόμους καθώς δεν έχει διευκρινιστεί πλήρως το πώς ακριβώς σχηματίσθηκε. Υπάρχουν τρεις κυρίαρχες επιστημονικές θεωρίες κάθε μία από τις οποίες έχει τα δικά της δυνατά και αδύνατα σημεία.

Η πρώτη επιστημονική θεωρία αναφέρει ότι η Σελήνη σχηματίσθηκε αρχικά σε κάποια άλλη περιοχή του Ηλιακού Συστήματος και αργότερα συνελήφθη από τη βαρυτική έλξη της Γης. Η δεύτερη θεωρία αναφέρει πως η Σελήνη σχηματίσθηκε ξεχωριστά από τη Γη, αλλά στην ίδια περιοχή όπου βρίσκεται και σήμερα. Ενώ σύμφωνα με την τρίτη θεωρία Γη και Σελήνη, αρχικά, κατά τη δημιουργία του Ηλιακού Συστήματος, αποτελούσαν ένα ενιαίο ρευστό σώμα και σταδιακά διαχωρίστηκαν.

Επίσης, είναι γνωστό στους αστρονόμους ότι η Σελήνη είναι σώμα ετερόφωτο και ότι το φως της αποτελεί αντανάκλαση του φωτός του Ήλιου που προσπίπτει στην επιφάνειά της. Ενώ οι σχετικές θέσεις, ανά πάσα στιγμή, Γης – Ήλιου – Σελήνης καθορίζουν το πόσο φωτισμένος φαίνεται ο σεληνιακός δίσκος από τη Γη. Ο χρόνος περιστροφής γύρω από τον εαυτό της είναι ίσος με το χρόνο περιστροφής της γύρω από τη Γη, με αποτέλεσμα να στρέφει πάντοτε προς τη Γη την ίδια της πλευρά. Ένα ακόμη ενδιαφέρον χαρακτηριστικό είναι ότι το μέγεθος του σεληνιακού δίσκου είναι ακριβώς ίδιο με το μέγεθος του ηλιακού δίσκου (όπως φαίνονται από τη Γη). Σε ότι αφορά τη χημική σύσταση του εδάφους της Σελήνης, είναι παρόμοια με αυτή της Γης. Ατμόσφαιρα δεν υπάρχει εκεί, αλλά αυτή τη στιγμή υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις για ύπαρξη παγωμένου νερού (στο υπέδαφος και σε κρατήρες). Για το λόγο αυτό πραγματοποιούνται εκτεταμένες διαστημικές έρευνες για τον εντοπισμό του, καθώς αναμένεται να αποτελέσει σημαντικό παράγοντα επιβίωσης της ανθρωπότητας εκεί, όταν ιδρυθούν στο μέλλον σεληνιακές αποικίες.

Οι εσωτερικές παραδόσεις είναι πολύ πιο αποκρυσταλλωμένες σε ότι αφορά τη γένεση της Σελήνης και σε γενικές γραμμές η θεωρία που παρουσιάζουν είναι η εξής: Η Σελήνη ως ανεξάρτητο ουράνιο σώμα δημιουργήθηκε σε εκείνη την περίοδο της Εκδήλωσης κατά την οποία πραγματοποιείτο η μετάβαση από τα αιθερικά επίπεδα προς την πυκνότερη ύλη του φυσικού πεδίου (κατά την εσωτερική προσέγγιση της Εκδήλωσης αρχικά εκδηλώθηκαν - σχηματίσθηκαν τα πνευματικά επίπεδα και στη συνέχεια το νοητικό, το αστρικό, το αιθερικό και τέλος το φυσικό επίπεδο). Σε αυτό ακριβώς το στάδιο πιστεύεται πως διαχωρίστηκε από τη Γη. Η φύση της είναι υλική με την έννοια που την αντιλαμβανόμαστε ως ουράνιο σώμα στο φυσικό πεδίο, αλλά κατά κύριο λόγο είναι αιθερική. Και αυτό διότι όπως αναφέρει η Ντίον Φόρτσιουν «Η Σελήνη βρισκόταν στο αποκορύφωμά της κατά τη διάρκεια της εξελικτικής φάσης ανάπτυξης της αιθερικής μορφής».

Ωστόσο, η εσωτερική παράδοση επισημαίνει ότι παρόλο που Γη και Σελήνη αποτελούν ξεχωριστά ουράνια σώματα στο φυσικό πεδίο, στο αιθερικό πεδίο μοιράζονται ένα κοινό αιθερικό σώμα. Μάλιστα η Σελήνη όντας περισσότερο αιθερική στη φύση της συνιστά το θετικό – ενεργητικό πόλο αυτού του αιθερικού σώματος, ενώ η Γη τον αρνητικό πόλο. Σύμφωνα πάντα με την εσωτερική παράδοση, η Σελήνη είναι ένα σώμα σε αποσύνθεση, και τα μόριά του είναι φορτισμένα από ισχυρή μαγική δύναμη. Η Σελήνη θεωρείται πως δυσχεραίνει στην παρούσα φάση την καθαρή εισροή ενεργειών από το Σύμπαν προς τη Γη. Ωστόσο, οι επιρροές της Πανσελήνου και της Νέας Σελήνης είναι αρκετά διαφορετικές. Το γεγονός αυτό είναι γνωστό εδώ και χιλιάδες έτη από τις εσωτερικές παραδόσεις και η γνώση αυτών των εσωτερικών κύκλων – παλιρροιών σε συνδυασμό με τον ετήσιο και τον 24ωρο κύκλο της Γης αποτελεί ένα από τα σημαντικά κλειδιά των πρακτικών τους.

Όπως αναφέρει ο Max Heindel στο έργο του «Ροδοσταυρική Κοσμοθεωρία» η απόσταση της Γης από τον Ήλιο και τη Σελήνη (την οποία αναφέρει ως «πεδίο διάλυσης») είναι η κατάλληλη ώστε να εξασφαλιστούν οι κατάλληλες συνθήκες εξέλιξης. Η κατάλληλη απόσταση από τον Ήλιο (ο οποίος έχει κινητική επίδραση) εξασφαλίζει ότι οι ανθρώπινοι φορείς δεν διαλύονται από την ταχύτητα των κραδασμών του και την πρόωρη γήρανση. Αυτός ήταν ο λόγος που η Γη αποχωρίσθηκε από τον Ήλιο. Ενώ η κατάλληλη απόσταση από τη Σελήνη (η οποία έχει επιβραδυντική επίδραση) εξασφαλίζει το ότι οι φορείς του ανθρώπου αναπτύσσουν την απαραίτητη πυκνότητα για να μπορούν να υπάρχουν δίχως να προκαλείται η πλήρης αποκρυστάλλωση των ιστών του σώματος, η οποία θα μπορούσε να αποβεί και θανατηφόρα. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο η Σελήνη αποχωρίσθηκε από τη Γη.

Κατά τον Γκουρτζίεφ η Σελήνη σχετίζεται στενά με την παρουσία της οργανικής ζωής πάνω στη Γη. Μάλιστα αναφέρει ότι η ανθρωπότητα και η οργανική ζωή «τρέφουν» με τη ζωτικότητά τους τη Σελήνη και ότι Γη και Σελήνη είναι απαραίτητη η μία για την άλλη εξελικτικά. Κατά τον Γκουρτζίεφ η Σελήνη είναι ένας τεράστιος ηλεκτρομαγνήτης που συντηρεί την οργανική ζωή της Γης και ταυτόχρονα αποτελεί το διεγέρτη για κάθε τι που συμβαίνει στη γήινη οργανική ζωή.

Η Σελήνη στο Δένδρο της Ζωής

Η αντιστοιχία της Σελήνης πάνω στο Δένδρο της Ζωής είναι η σεφίρα Γεσούντ. Το Γεσούντ αποτελεί μια επικράτεια υδάτινη που συμβολικά και λειτουργικά σχετίζεται με το ρυθμό, με την επικράτεια του υποσυνείδητου, με την αιθερική «ύλη» η οποία αποτελεί τη βάση κάθε μορφής - σώματος στο φυσικό πεδίο, αλλά και με τη θηλυκή – δεκτική όψη της Εκδήλωσης.

Η Σελήνη - Γεσούντ αντανακλά σαν καθρέφτης το ηλιακό φως όπως ακριβώς το υποσυνείδητο αντανακλά το φως του Ανώτερου Εαυτού- Τίφαρετ και επιτρέπει την επαφή μαζί του μέσω της εικονικής γλώσσας του υποσυνείδητου. Η Σελήνη – Γεσούντ ως ανακλαστήρας του ηλιακού φωτός – Πνεύματος σχετίζεται με τη δύναμη του οραματισμού, μέσω του οποίου οι πνευματικές ενέργειες είναι δυνατόν να γίνουν αντιληπτές ως μορφές.

Η συγκεκριμένη σεφίρα αποτελεί την «πύλη» εκείνη μέσω της οποίας διέρχονται όλες οι ενέργειες του Δένδρου για να υλοποιηθούν τελικά στο Μαλκούτ την τελευταία σεφίρα του Δένδρου. Με άλλα λόγια είναι μια σφαίρα κατεξοχήν μαγική καθώς εδώ υπάρχει ο στιβαρός και με πρόθεση χειρισμός των πνευματικών ενεργειών και η κατεύθυνση τους στην ύλη, μέσω κατάλληλων μορφών που λειτουργούν ως φορείς αυτών των ενεργειών.

Η λεπτή, δεκτική και εύπλαστη αιθερική ύλη της Σελήνης - Γεσούντ ανταποκρίνεται στις Κοσμικές παλίρροιες των εσωτερικών πεδίων και τις αντανακλά. Κινείται διαρκώς στο ρυθμό τους εξασφαλίζοντας με αυτή την κίνηση τη συνοχή, την κάθαρση και τη σταθερότητα των φυσικών μορφών. Η σταθερότητα του Γεσούντ είναι τη σταθερότητα της κίνησης που εξασφαλίζει τη διαρκή αλλαγή – εξέλιξη. ‘Aλλωστε είναι γνωστό πλέον στην επιστήμη ότι κάθε υλικό σώμα είναι η έκφραση της διαρκούς κίνησης των στοιχειωδών σωματιδίων που το αποτελούν. Όπως ακριβώς η ταχύτατα κινούμενη έλικα ενός ανεμιστήρα δημιουργεί την αίσθηση της εικόνας ενός στερεού δίσκου.

Το γεγονός ότι στο Γεσούντ - Σελήνη αποδίδονται τα όργανα αναπαραγωγής υπονοεί τις λεπτότερες όψεις της σεξουαλικής λειτουργίας, καθώς εσωτερικά είναι γνωστό πως οι ουσιαστικότερες όψεις της σεξουαλικής λειτουργίας είναι αιθερικές και μαγνητικές. Τα σεληνιακά σύμβολα γενικά σχετίζονται με τη γονιμότητα, όμως δεν εστιάζονται μόνο στη φυσική γονιμότητα, αλλά κυρίως στη γονιμότητα του νου, των συγκινήσεων, της φαντασίας και της ίδιας της Ψυχής.

Στο Γεσούντ αποδίδονται οι σεληνιακές θεότητες κάθε μυθολογικού πάνθεου με χαρακτηριστικότερες τις ελληνικές θεότητες Άρτεμη (παρθένος), Σελήνη (ώριμη) και Εκάτη (γριά), αλλά και την αιγυπτιακή Ίσιδα που εμπεριέχει στη φύση της αυτή την τριάδα. Οι τρεις αυτές θεότητες σχετίζονται με διαφορετικές όψεις της σεληνιακής λειτουργίας έτσι όπως υπαγορεύεται από τη ρυθμική και ρευστή φύση της Σελήνης. Για παράδειγμα, άλλοτε η Άρτεμη λειτουργεί ως γόνιμη - πολύστηθη και άλλοτε καταστρέφει κάθε επίδοξο εραστή της. Όσο για την Εκάτη θεωρείται ως θεά της φυσικής μαγείας, της γοητείας και σχετίζεται με τις γεννήσεις.

Η Σελήνη μπορεί να έχει αρνητικές επιρροές και έντονες ψευδαισθήσεις στις κατώτερες όψεις της, αλλά οι ανώτερες όψεις της σχετίζονται με την καθαρότητα και την αγνότητα. Αυτή η αγνότητα – κάθαρση υπονοείται στο Γετζιρατικό κείμενο για το Γεσούντ όπου αναφέρεται: «Η ένατη ατραπός είναι η αγνή διάνοια και ονομάζεται έτσι επειδή εξαγνίζει τις εκπορεύσεις…») και εκφράζεται στην ‘Aρτεμη όταν παρουσιάζεται ως παρθένος.

Η Σελήνη στην Αστρολογία

Η Σελήνη είναι ο κυβερνήτης του υδάτινου ζώδιου του Καρκίνου και ο φυσικός της οίκος είναι ο τέταρτος, ενώ παραδοσιακά η ημέρα της εβδομάδας που της αποδίδεται είναι η Δευτέρα.

Είναι θηλυκή και δεκτική στη λειτουργία της, ενώ το αστρολογικό της σύμβολο, ο μηνίσκος, συμβολίζει την προσωπικότητα. Η αστρολογική επιρροή της Σελήνης στην προσωπικότητα συνδέεται με την αυτόματη ανταπόκριση στις συνθήκες του περιβάλλοντος με έναν ρυθμικό και κυκλικό τρόπο.

Αστρολογικά, επίσης, η Σελήνη συμβολίζει την άποψη που έχουμε ως άτομα για τον κόσμο. Δίνει εικόνες της πραγματικότητας οι οποίες συνιστούν αντανακλάσεις της πραγματικότητας και όχι την ίδια πραγματικότητα. Δίνει μορφή σε όσα αντιλαμβανόμαστε και ταυτόχρονα μας ωθεί να σχηματίσουμε μια αντίληψη για τον εαυτό μας, προκειμένου να παρουσιάσουμε μια εικόνα του εαυτού μας μέσα στον κόσμο. Η σεληνιακή επίδραση θυμίζει αρκετά τη δημιουργία ειδώλων πάνω σε έναν καθρέφτη. Πάνω σε αυτόν αντανακλάται η πραγματικότητα.

Η φύση της γενικά χαρακτηρίζεται από δεκτικότητα και ευαισθησία και αντανακλά προς τον εξωτερικό κόσμο ό,τι λαμβάνει. Σχετίζεται με τον ψυχισμό, τις παλίρροιες, τις μάζες, τα υγρά, τα όνειρα, τις ενστικτώδεις αντιδράσεις, τα υποσυνείδητα πρότυπα, τη θηλυκή όψη, τις οργανικές ανάγκες και το συναίσθημα, την κληρονομικότητα, τα χαρακτηριστικά του προσώπου, τις συνθήκες της ζωής κατά την παιδική ηλικία, με την ημέρα της γέννησης και με τη μητρότητα, ενώ αποτελεί δείκτη της σχέσης του ατόμου με τους άλλους.

Η αρνητική της λειτουργία χαρακτηρίζεται από υπερευαισθησία, συναισθηματική αστάθεια, ανησυχία, κακοκεφιά και υπερπροστατευτισμό.

Γενικά, λέξεις κλειδιά που σχετίζονται με τη λειτουργία της Σελήνης είναι: δεκτικότητα, ευαισθησία, προστασία, διατροφή, συναισθηματική ανταπόκριση, ενστικτώδεις λειτουργίες, διαθέσεις, συνήθειες, υποσυνείδητο, καλή μνήμη, υπομονή, συμπάθεια, περιοδικότητα, διακυμάνσεις, παλίρροιες, ψυχισμός.

Σε ότι αφορά τις φάσεις της Σελήνης, θα μπορούσε να ειπωθεί πως κατά κάποιον τρόπο στη Νέα Σελήνη ο σπόρος φύεται, ωριμάζει σταδιακά στην αύξουσα φάση και τελικά ανθίζει στην Πανσέληνο και σκορπίζεται προς τα έξω γονιμοποιώντας το συλλογικό ασυνείδητο.

Πιστεύεται πως τόσο στη διάρκεια τις φθίνουσας φάσης ανάμεσα στην Πανσέληνο και τη Νέα Σελήνη, αλλά και στη διάρκεια των σεληνιακών εκλείψεων, θα πρέπει να αποφεύγονται ενέργειες που σχετίζονται με την υγεία και τις προσωπικές σχέσεις.

Σεληνιακές Θεότητες και Αρχαίες Λατρείες

Γενικά, η λατρεία της Σελήνης εκφράστηκε σε πανάρχαιες εποχές, πριν ακόμη υπάρξει η λατρεία του Ήλιου, με τη λατρεία της θηλυκής όψης που σε διαφορετικές εποχές και πολιτισμούς είχε ποικίλες εκφράσεις και ονόματα. Η Σελήνη σε εκείνες τις εποχές λατρευόταν ως θεά ή ως θεός ανάλογα με το τι υιοθετούσε κάθε λαός και φυλή, σύμφωνα με την ιδιαίτερη κλίση τους.

Όπως αναφέρει ο Γκάρεθ Νάιτ η αρχαία πόλη της Ουρ στη Χαλδαία ήταν χτισμένη με σεληνιακά πρότυπα και εκεί υπήρχε μια σημαντική εσωτερική διδασκαλία και λατρεία σχετικά με το Νερό και τη Σελήνη. Μάλιστα η λατρεία αυτή σχετιζόταν με την ιχθυόμορφη οντότητα που αναφέρεται ως Έα ή Οάννες και η οποία παρουσιάζεται ως αμφίβια. Αυτή η οντότητα έδρασε στη συγκεκριμένη περίοδο ως εκπολιτιστής των ανθρώπων διδάσκοντάς τους τα γράμματα, τις επιστήμες, την οικοδόμηση, τη νομοθεσία, τη μέτρηση και την καλλιέργεια της γης, αλλά και πλήθος πρακτικών τεχνών. Ο Οάννες περνούσε την ημέρα ανάμεσα στους ανθρώπους διδάσκοντάς τους και ποτέ δεν ελάμβανε τροφή, ενώ με τη δύση του Ήλιου αποτραβιόταν στον ωκεανό. Ο Νάιτ αναφέρει ότι πιθανόν αυτά τα ύδατα του ωκεανού να μην αναφέρονταν σε φυσική θάλασσα αλλά στο αιθερικό πεδίο. Με άλλα λόγια υπό αυτή την οπτική ο Οάννες αναδυόταν από τα εσωτερικά πεδία και αποτραβιόταν σε αυτά με έναν ρυθμικό τρόπο.

Σύμφωνα με το ενδιαφέρον υλικό που δίνει ο Νάιτ, το όρος Σινά, όπου ο Μωυσής ανέβηκε για να λάβει τις εντολές, ήταν ένα «σεληνιακό βουνό» σε ότι αφορά το συμβολισμό του, ενώ η Κιβωτός της Διαθήκης αποτελεί ένα καθαρά σεληνιακό σύμβολο που σχετίζεται με το υδάτινο στοιχείο. Επίσης, επισημαίνει ότι το «‘Aσμα Ασμάτων» του Σολομώντα σχετίζεται με τις σκοτεινές όψεις της Σεληνιακής Θεάς.

Η Σελήνη σχετίστηκε μυθολογικά και λατρευτικά με τη Λίλιθ των Ιουδαίων, με την Αστάρτη των Φοινίκων, την Ιστάρ των Ασσυρίων, τη Σιν των Βαβυλωνίων, τη Νάνα των Χαλδαίων, την Κεριντγουέιν των Δρυίδων, τη Λούνα και τη Ντιάνα των Ρωμαίων, την Ίσιδα των Αιγυπτίων και με τη Σελήνη, την Άρτεμη, τη Δήμητρα, την Περσεφόνη και την Εκάτη στην αρχαία Ελλάδα.

Θα πρέπει να επισημανθεί πως η σεληνιακή λατρεία ήταν ανέκαθεν συνδεδεμένη με την ιδέα της γονιμότητας και της καρποφορίας, καθώς και με τη γεωργία η οποία αποτελούσε το ζωντανό τους σύμβολο. Επίσης, πάντοτε σχετιζόταν με τον έμμηνο κύκλο των γυναικών, τον τοκετό και τη βλάστηση. Διαχρονικά σύμβολα της Σελήνης είναι το ασήμι, ο μηνίσκος, ο δίσκος, ο τροχός, το ακτινοφόρο στέμμα, ο δαυλός, η φαρέτρα, τα βέλη, η μέλισσα, ο πετεινός, τα κέρατα ταύρου ή αγελάδας, το φωτοστέφανο, το άλογο, το λιοντάρι. Στην Αίγυπτο και την Ινδία η Σελήνη συχνά απεικονίζεται με τη μορφή της ιερής αγελάδας.

Η Λατρεία της Σελήνης στην Αρχαία Ελλάδα

Η ελληνική λέξη «Σελήνη» ετυμολογικά ανάγεται στη λέξη «σέλας» που σημαίνει φως. Στη Θεογονία του Ησιόδου η θεότητα Σελήνη, αναφέρεται ως κόρη του Υπερίωνα και της Θείας, ήταν αδελφή του Ήλιου και της Ηούς (Αυγής) και συχνά απεικονίζεται ως θηλυκή μορφή με το δίσκο της ημισελήνου στο κεφάλι της. 

Ο Όμηρος αναφέρει για τη Σελήνη: «Σελήνη με τα μακριά φτερά, που από το αθάνατο κεφάλι της πηγάζει η φεγγοβολιά που απλώνεται στον ουρανό και τη Γη αγκαλιάζει. Η λάμψη της χρυσής κορώνας της φωτίζει το σκοτεινό αέρα και οι ακτίνες της σκορπάνε ως πέρα, όταν το βράδυ, στα μέσα του μήνα, η θεϊκή Σελήνη, έχοντας λούσει το ωραίο κορμί στου Ωκεανού τα ύδατα, φορώντας το ακτινοβόλο ένδυμά της κι έχοντας ζέψει τα φτερωτά της άλογα, τα βάζει να τρέξουν με όλη τους τη δύναμη. Τότε είναι ολόγιομη κι οι ακτίνες της φέγγουν ολόλαμπρες, σημάδι κι οιωνός για τους θνητούς».

Η Άρτεμις ήταν μια κατεξοχήν σεληνιακή θεότητα. Σχετιζόταν με τα αγρίμια, με τα δάση, προστάτευε τους νέους και τις νέες, είχε υπό την επίβλεψή της τη μητρότητα, τη γονιμότητα και την ανάπτυξη των ζώων και των φυτών. Παρουσιαζόταν ως αυστηρή τιμωρός των ασεβών και των επίορκων και ως ψυχοπομπός, ενώ της αποδίδονταν και οι αιφνίδιοι θάνατοι γυναικών (εδώ κατά κάποιον τρόπο υπονοείται η σύνδεση με τη Σελήνη ως τόπο μεταθανάτιο). Συνδεόταν με τη λατρεία του ιερού δένδρου της Σελήνης και του ιερού κλώνου. Ειδικά η πολύστηθη Άρτεμη στην Έφεσο φαίνεται ότι σχετιζόταν με τη γόνιμη όψη της Μεγάλης Μητέρας Θεάς. Η Άρτεμη αντιστοιχεί στη γέμιση της Σελήνης και στην εφηβική ηλικία.

Η Εκάτη συνδέεται με την προϊστορική, μητριαρχική λατρεία της Σελήνης και σταδιακά της αποδόθηκε τρομακτική, σχεδόν δαιμονική διάσταση. Είχε τριπλή μορφή όντας η πανίσχυρη Κυρία του ουρανού, της γης και της θάλασσας. Η εξουσία της υπήρχε από την εποχή των Τιτάνων προτού την εποχή του Δία και των Ολύμπιων θεών. Ήταν μάρτυρας της αρπαγής της Κόρης από τον ‘Aδη και από τη σκοτεινή σπηλιά της άκουγε της κραυγές της Κόρης. Στους κλασσικούς χρόνους απεικονιζόταν αυστηρή, παράξενη, με τη μορφή ανάγλυφου τριγώνου, με τα πρόσωπα στραμμένα σε τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις και συχνά κρατά δύο πυρσούς. Η Εκάτη ήταν η κατεξοχήν θεά της μαγείας και των φαντασμάτων και της φθίνουσας και σκοτεινής Σελήνης. Αντιστοιχεί στην περίοδο της χάσης και της ώριμης ηλικίας, ενώ ως αρχέτυπη μορφή επιβιώνει στα παραμύθια μέχρι σήμερα ως η απειλητική γριά μάγισσα.

Τα Ελευσίνια Μυστήρια σχετίζονταν με τη λατρεία της Σελήνης, καθώς τόσο η Δήμητρα όσο και η Κόρη – Περσεφόνη σχετίζονταν με τη γονιμότητα της γης, τους κύκλους των εποχών και τον κάτω κόσμο – υποσυνείδητο, την κατεξοχήν επικράτεια της Σελήνης. Σε αυτά παρουσιαζόταν με δραματικό τρόπο ο κύκλος της γέννησης, του θανάτου και την αναγέννησης, ο οποίος συνιστά ένα βαθύ μυστήριο για κάθε εξελισσόμενη ύπαρξη.

Οι Τελχίνες της ελληνικής μυθολογίας σχετίστηκαν με τη λατρεία της Σελήνης. Θεωρείτο πως προστάτευαν τη σεληνιακή λατρεία, κάτι που υπονοείται και από την ιδιότητά τους να κατασκευάζουν μέταλλα (στην αρχαία Ελλάδα πιστευόταν πως η κρούση των μετάλλων απέτρεπε τις εκλείψεις της Σελήνης).

Γενικά, παρόλο που υπήρχε εκτεταμένη σεληνιακή λατρεία στην Αρχαία Ελλάδα δε γνωρίζουμε αρκετές λεπτομέρειες για τα όσα τελούνταν σε αυτές. Ωστόσο, είναι γνωστό πως κατά τη λατρεία της Σελήνης στην αρχαία Αθήνα προσφέρονταν σπονδές με καθαρό νερό και μικροί άρτοι με σχήμα κυκλικό ή μηνίσκου. Θα πρέπει να επισημανθεί πως από τα σημαντικότερα ιερά της Σελήνης υπήρχαν στην περιοχή της αρχαίας Σπάρτης στη Λακωνία.

Η Σελήνη στη Λαογραφία

Η παρουσία της Σελήνης είναι έντονη σε όλες τις παραδόσεις των λαών του κόσμου και ανέκαθεν η επίδρασή της θεωρείτο επιβοηθητική στην κατασκευή μαγικών συνταγών.

Επίσης, σε όλες τις περιοχές του κόσμου ο τρόπος που φαίνεται η Σελήνη συνιστά ένα διαχρονικό εργαλείο για την εμπειρική πρόγνωση του καιρού. Για παράδειγμα, λέγεται ότι όταν ο μηνίσκος της Σελήνης είναι στραμμένος (η κοίλη πλευρά του) προς τα πάνω ο καιρός θα είναι καλός, ενώ όταν είναι προς τα κάτω θα είναι κακός. Όταν ένα λαμπερό αστέρι ή ένας πλανήτης βρίσκεται κοντά στη Σελήνη ο καιρός θα είναι βίαιος. Όταν υπάρχουν δύο Πανσέληνοι μέσα στον ίδιο μήνα τότε θα υπάρξουν έντονα καιρικά φαινόμενα κατά τον επόμενο μήνα. Πολλά δακτυλίδια γύρω από τη Σελήνη προμηνύουν έντονες καταιγίδες. Ένα δακτυλίδι γύρω από τη Σελήνη, το οποίο χάνεται γρήγορα, σημαίνει πως θα ακολουθήσει καλός καιρός. Όμως ένας σταθερός δακτύλιος γύρω από τη Σελήνη προμηνύει βροχή ή χιόνι. Όταν υπάρχει δακτύλιος γύρω από τη Νέα Σελήνη τότε καταστροφές θα συμβούν στη θάλασσα.

Οι γεωργοί παρατηρούν εδώ και χιλιάδες έτη τις φάσεις της Σελήνης και προσαρμόζουν σε αυτές τις εργασίες τους. Γενικά, υπάρχει η πεποίθηση ότι καλή εξέλιξη έχουν οι εργασίες που αρχίζουν στο γέμισμα του φεγγαριού, ενώ αποτυγχάνουν εκείνες που αρχίσουν στη χάση του. Ακόμη πιστεύεται ότι καλή εξέλιξη έχουν και οι γάμοι που πραγματοποιούνται κατά τη γέμιση της Σελήνης.

Πιστεύεται ότι κατά την Πανσέληνο δεν πρέπει να κόβονται ξύλα και να κλαδεύονται τα δένδρα, αλλά τότε είναι που πρέπει να φυτεύονται φυτά. Εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα θεωρείται η Πανσέληνος του Ιανουαρίου («Γενάρη μήνα κλάδευε και μη ρωτάς φεγγάρι»).

Όσο για την Πανσέληνο με το κόκκινο χρώμα («ματωμένο φεγγάρι») θεωρείται προάγγελος καταστροφών και ειδικά από τους τσιγγάνους θεωρείται προάγγελος αιματοχυσίας. Όσο για τις σεληνιακές εκλείψεις θεωρούνται, παραδοσιακά, ως οιωνοί κακών.

Αντίθετα, θεωρείται ότι το να ατενίζει κάποιος τη Σελήνη τις δύο πρώτες ημέρες του γεμίσματός της έχει θετική επίδραση. Μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις συνηθίζεται ατενίζοντας κάποιος το φεγγάρι που αρχίζει να γεμίζει, να αγγίζει ένα χρυσό αντικείμενο για να αυξηθούν τα αγαθά του όπως αυξάνεται και το φεγγάρι. Σε ορισμένα μέρη όμως το αντίκρισμα αυτού του φεγγαριού που αρχίζει να μεγαλώνει θεωρείται κακός οιωνός και για αυτό το βλέμμα στρέφεται αλλού για να μην το δει κάποιος. Μια παράδοση που έχει τις ρίζες της στην αρχαία Αίγυπτο αναφέρει ότι αν κάποιος δει τη Σελήνη στην αρχή της γέμισής της πρέπει να υποκλιθεί προς αυτή τρεις φορές προς τιμήν του Όσιρη, της Ίσιδας και του Ώρου.

Μία από τις πλέον φημισμένες, λαογραφικά, μαγικές πρακτικές, που σχετίστηκε με τις μάγισσες της Θεσσαλίας, είναι το «κατέβασμα» του φεγγαριού με επικλήσεις ή με άλλες πρακτικές (όπως προσφορά πίτας προκειμένου να το ελκύσουν να «φάει»). Όταν το φεγγάρι δεν κατέβαινε τότε λέγεται ότι η μάγισσα το κατέβαζε βίαια. Μια εκδοχή σε αυτό το θέμα αναφέρει πως οι μάγισσες κατέβαζαν το φεγγάρι με μορφή αγελάδας, την οποία άρμεγαν και το γάλα το χρησιμοποιούσαν ως μαγική πρώτη ύλη. Το «κατέβασμα» του φεγγαριού γινόταν πάντα κατά την έκλειψή του.

Σε παραδοσιακές θεραπείες τα λόγια που χρησιμοποιούνται από τους πρακτικούς θεραπευτές προφέρονται στη χάση του φεγγαριού ώστε, κατά αναλογία, να υποχωρήσουν και οι ασθένειες. Μια παραδοσιακή θεραπεία για τις κρεατοελιές λέει να «πιαστούν» μερικές αχτίδες του φεγγαριού μέσα σε μεταλλική λεκάνη με νερό και να πλυθούν τα χέρια σε αυτή λέγοντας τα κατάλληλα λόγια.

Η φθίνουσα φάση και η Νέα Σελήνη θεωρούνται καλή περίοδος για το κόψιμο των νυχιών και το κούρεμα. Ακόμη, πιστεύεται πως αν η γυναίκα συλλάβει στη γέμιση της Σελήνης τότε το παιδί θα είναι αγόρι, ενώ στη χάση θα είναι κορίτσι.

Επίσης, η λαογραφική σοφία καταγράφει ότι κατά τη φθίνουσα φάση της Σελήνης οι θάνατοι είναι συχνότεροι, ενώ κατά την αύξουσα φάση συχνότερες είναι οι γεννήσεις.

Γενικά έχει καταγραφεί, λαογραφικά, η σχέση της Σελήνης με διάφορες ασθένειες και ειδικά με τις ψυχικές παθήσεις, γεγονός που επιβεβαιώνουν και επιστημονικές στατιστικές. Η Σελήνη έχει σχετισθεί με διάφορες εξάψεις («είναι στα φεγγάρια του»), με την επιληψία στην οποία έχει δοθεί και το όνομα «σεληνιασμός», ενώ η έκφραση «φεγγαροχτυπημένος» αποδίδεται σε εκείνους που, γενικά, παρουσιάζουν ψυχικά νοσήματα.

Ακόμη υπάρχει η πίστη ότι αν κάποιος κοιμηθεί εκτεθειμένος στο σεληνιακό φως (ειδικά της Πανσελήνου) μπορεί να τυφλωθεί ή να τρελαθεί.

Θα πρέπει να επισημανθεί πως αρκετές από τις λαογραφικές παραδόσεις για τη Σελήνη έχουν τις ρίζες τους σε πανάρχαιες εσωτερικές γνώσεις σχετικά με τις επιρροές των φάσεων του σεληνιακού κύκλου. Ωστόσο, αυτές οι εσωτερικές γνώσεις χάθηκαν με αποτέλεσμα τα όσα αποσπασματικά διατηρήθηκαν από τη λαϊκή σοφία να φαντάζουν αστήρικτα και προϊόν δεισιδαιμονίας. Όμως λέγεται ότι τα εσωτερικά «κλειδιά» τους φυλάσσονται προσεκτικά έως σήμερα από τους θεματοφύλακες των Μυστηρίων.

Σεληνιακές Επιρροές και Σεληνιακή Μαγεία

Είναι γνωστό στην επιστήμη πως η Σελήνη έχει σημαντικότατη και απτή επίδραση στη διαμόρφωση των παλιρροιών. Η βαρυτική έλξη της επηρεάζει έντονα την κίνηση των υδάτων, δημιουργώντας περιοδικά ρεύματα αντίθετης φοράς (την πλημμυρίδα και την άμπωτη των παλιρροιών) και έτσι συλλογικά επιδρά στη ζωή του πλανήτη με τρόπους που ίσως ακόμη δε γνωρίζουμε πλήρως. Επίσης, με δεδομένο ότι το ανθρώπινο σώμα αποτελείται σχεδόν κατά τα δύο τρίτα του από νερό, είναι σαφές ότι επηρεάζεται από την βαρυτική έλξη της Σελήνης. Βέβαια αυτές οι επιρροές δεν είναι ακόμη κατανοητό, επιστημονικά, πώς επιδρούν σε σωματικό και ψυχολογικό επίπεδο, ωστόσο τα αποτελέσματά τους είναι σε αρκετές περιπτώσεις αρκετά αντιληπτά.

Οι παλίρροιες της Σελήνης επηρεάζουν τις διαδικασίες που σχετίζονται με την ανάπτυξη των φυτών και των ζώων και με τη διαδικασία αναπαραγωγής, κάτι που γίνεται σαφές από το γυναικείο έμμηνο κύκλο των 28 ημερών (ο οποίος ουσιαστικά συμπίπτει με τον σεληνιακό κύκλο).

Από την πλευρά της εσωτερικής παράδοσης η Σελήνη θεωρείται, όπως προαναφέρθηκε, ως σώμα σε αποσύνθεση και οι επιρροές της εμποδίζουν τις πνευματικές ενέργειες από το Σύμπαν να φθάσουν ανεμπόδιστα στη Γη. Το αστρικό σώμα της Σελήνης βρίσκεται σε διαδικασία αποσύνθεσης και ειδικά κατά τη φθίνουσα φάση επηρεάζει αρνητικά και έντονα το αστρικό σώμα της Γης με το οποίο έχει στενή σχέση.

Κατά την αύξουσα φάση της Σελήνης αυτές οι αρνητικές σεληνιακές επιρροές ελαττώνονται και φθάνουν στο ελάχιστό τους κατά την Πανσέληνο, ενώ αυξάνουν και φθάνουν στο μέγιστό τους κατά τη Νέα Σελήνη.

Ας δούμε όμως πως μεταφράζονται στην καθημερινότητα αυτές οι σεληνιακές επιδράσεις και πως χρησιμοποιούνται από τους ερευνητές της εσωτερικής παράδοσης.

Για παράδειγμα, έχει διαπιστωθεί ότι κατά την περίοδο της Πανσελήνου οι άνθρωποι παρουσιάζουν μεγαλύτερη ένταση που συχνά εκφράζεται με βία και έχουν την τάση να καταναλώνουν περισσότερη τροφή. Αυτό το γεγονός έχει ληφθεί σοβαρά υπόψη από ορισμένες χώρες, όπου κατά τις ημέρες της Πανσελήνου οι αστυνομικές δυνάμεις βρίσκονται σε αυξημένη επιφυλακή και τα εστιατόρια ετοιμάζουν μεγαλύτερες ποσότητες τροφής. Ιδιαίτερα ευάλωτοι φαίνεται ότι είναι οι τρόφιμοι των ψυχιατρείων, κάτι που όπως προαναφέρθηκε έχει καταγραφεί και λαογραφικά.

Η εσωτερική ερμηνεία αυτού του γεγονότος είναι ότι κατά την Πανσέληνο ισχυρές πνευματικές ενέργειες κατακλύζουν τη Γη και την ανθρωπότητα και διεγείρουν ειδικά τα αιθερικά κέντρα τα οποία τότε υπερλειτουργούν. Το φως της Σελήνης βρισκόμενο τότε σε πλήρη ένταση μεταφράζεται σε διέγερση του αιθερικού φορέα της και συνεπώς και αυτού της Γης. Όταν ένας άνθρωπος δεν βρίσκεται σε κατάσταση εσωτερικής ισορροπίας τότε αυτές οι ενέργειες θα προκαλέσουν προβλήματα. Πρακτικά αυτό εκφράζεται σε προβλήματα του νευρικού συστήματος, σε εκρήξεις βίας, σε χειμαρρώδεις συναισθηματικές παρορμήσεις και νοητική ένταση.

Το κλειδί για την αντιμετώπιση της αυξημένης πνευματικής ενέργειας που προσπίπτει στον πλανήτη στις Πανσελήνους είναι η επίτευξη της εσωτερικής ισορροπίας, η κάθαρση των φορέων και η υψηλή πνευματική πόλωση τις ημέρες αμέσως πριν και μετά την Πανσέληνο. Η σωστή προετοιμασία για την απορρόφηση και αφομοίωση των ενεργειών κατά τη διάρκεια της Πανσελήνου είναι ο πλέον ασφαλής τρόπος δημιουργικής διαχείρισης αυτών των ενεργειών. Όταν οι φορείς μας είναι ακάθαρτοι τότε και αυτές οι ενέργειες θα δημιουργήσουν πρόβλημα, όπως ακριβώς ένας ακάθαρτος και φθαρμένος αγωγός δεν μπορεί να εξασφαλίσει την καθαρότητα των υδάτων, αλλά ούτε και να αντέξει την πίεση που ασκείται στα τοιχώματά του από την ορμητική ροή του νερού.

Όπως αναφέρει ο Σαραϊνταριάν, κατά την Πανσέληνο η Ηλιακή Παρουσία τείνει να προσεγγίσει τον άνθρωπο αναζωπυρώνοντας εντός του την πνευματική φλόγα και τη δημιουργική έκφρασή της μέσα στην καθημερινότητα. Θεωρείται πως η πλέον έντονη Πανσέληνος του έτους, από πλευράς διάχυσης ενεργειών πάνω στη Γη, είναι η Πανσέληνος του Ταύρου, κατά την οποία τελείται και η πανάρχαια εορτή του Βεσάκ. Στη διάρκεια των Πανσελήνων και ειδικά σε αυτή του Βεσάκ οι ενέργειες που εισρέουν μπορούν να οδηγήσουν σε συνειδησιακή διεύρυνση την ανθρωπότητα και όλο τον πλανήτη.

Κατά την ημέρα της Πανσελήνου όλη η Γη (και συνεπώς και όλα τα είδη που αυτή φιλοξενεί) καθίσταται πλήρως δεκτική, ώστε να δεχτεί τις κοσμικές ενέργειες που φιλτράρονται μέσω του Ήλιου. Στη διάρκεια της Πανσελήνου η Σελήνη δημιουργεί τις ελάχιστες δυνατές παρεμβολές στα Κοσμικά ρεύματα και υπό αυτή την οπτική υπάρχει καθαρότερη και εντονότερη εισροή ενεργειών από το Σύμπαν.

Από την άλλη πλευρά, κατά τη φθίνουσα φάση της Σελήνης (από την Πανσέληνο μέχρι τη Νέα Σελήνη) αρχίζουν να αναδύονται ανισόρροπες τάσεις, οι οποίες επηρεάζουν όλους τους ζωντανούς οργανισμούς του πλανήτη μας και φυσικά και τον άνθρωπο. Προτείνεται ως μέθοδος εξισορρόπησης αυτών των ανισόρροπων τάσεων η συνειδητή φόρτιση του ανθρώπου με πνευματικές ενέργειες κατά τη διάρκεια την αύξουσας φάσης της Σελήνης (από τη Νέα Σελήνη έως την Πανσέληνο). Ουσιαστικά, με αυτόν τον τρόπο στη διάρκεια της φθίνουσας φάσης θα έχει εκείνο το πνευματικό απόθεμα που θα του επιτρέψει να εξισορροπήσει τις ανισόρροπες τάσεις. Ένας τέτοιος τρόπος συσσώρευσης πνευματικής ενέργειας είναι μέσω της πόλωσής του στις ανώτερες πνευματικές «σφαίρες» και μέσω της επαφής μαζί τους με το διαλογισμό. Γενικά, η ημέρα της Νέας Σελήνης (και δευτερευόντως η φθίνουσα φάση) δεν επιλέγεται για την άσκηση προχωρημένου πρακτικού εσωτερικού έργου.

Στη διάρκεια της Νέας Σελήνης όλη η Γη βρίσκεται σε μια κατάσταση περισυλλογής και εσωστρέφειας. Σε αυτή τη φάση δεν παρουσιάζει τη δεκτικότητα που έχει κατά την Πανσέληνο.

Θα πρέπει να επισημανθεί σε αυτό το σημείο πως η Σελήνη δρα, ουσιαστικά, ως φίλτρο και ρυθμιστής των Συμπαντικών ενεργειών που προσπίπτουν στη Γη, ελαττώνοντας την ένταση των ενεργειών τους. Με τον τρόπο αυτό όμως προστατεύεται η ανθρωπότητα, η οποία δεν θα μπορούσε να αντέξει, στο παρόν εξελικτικό της στάδιο, την ένταση των ενεργειών που απελευθερώνονται κατά την Πανσέληνο (τότε που το φίλτρο αυτό αποτραβιέται σε μεγάλο ποσοστό) με πιο συχνό ρυθμό ή και σε καθημερινή βάση.

Ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο φαίνεται να διαδραματίζει η Σελήνη στις πρακτικές της επονομαζόμενης «Φυσικής Μαγείας» (Wicca), καθώς υπάρχει εναρμόνιση της φύσης κάθε τελετουργίας με μια αντίστοιχη φάση της Σελήνης. Γενικά για τη «Φυσική Μαγεία», η φθίνουσα περίοδος θεωρείται κατάλληλη για πρακτικές και εκφωνήσεις που αποσκοπούν στην κάθαρση και τη μαντεία. Η Πανσέληνος θεωρείται ως περίοδος για πρακτικές θεραπείας, προστασίας, αλλά και τον τερματισμό καταστάσεων. Η Νέα Σελήνη ενδείκνυται για πρακτικές που σχετίζονται με την έναρξη νέων καταστάσεων (καθώς από αυτήν και μετά ξεκινά η αύξουσα φάση). Ωστόσο, δεν ενδείκνυται η χρήση μαγικών πρακτικών τρεις ημέρες πριν τη Νέα Σελήνη, διότι τότε οι ενέργειες είναι ασταθείς.

Θα πρέπει να επισημανθεί πως, εσωτερικά, όταν γίνεται λόγος για σεληνιακό κύκλο αυτό αναφέρεται κυρίως στις μεταβολές των αιθερικών ρευμάτων, μία συνέπεια της οποίας είναι η μεταβολή στη ζωτικότητα και τον μαγνητισμό κάθε ζωντανής ύπαρξης. Αυτή η παλιρροϊκή κίνηση γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτή στις σχέσεις των ανθρώπων, όπου υπάρχει μια διαρκής και περιοδική μεταβολή, κατά την οποία ο καθένας καθίσταται διαδοχικά θετικός και αρνητικός πόλος.

Επίσης, η Σελήνη σχετίζεται με αυτό το φαινόμενο που γενικά ονομάζεται «ψυχισμός». Για παράδειγμα, ο Μορύα αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια της Πανσελήνου οι τηλεπαθητικές ικανότητες αυξάνονται. Οι σεληνιακές παλίρροιες γίνονται αρκετά αισθητές από όσους έχουν ανεπτυγμένες ψυχικές ικανότητες, αν και συνήθως με έναν ασυνείδητο τρόπο που μπορεί να μεταφράζεται σε μια συγκεκριμένη διάθεση.

Η επιρροή της Σελήνης σχετίζεται με το παρελθόν, ατομικό, φυλετικό, πλανητικό. Για αυτό το λόγο η συνειδητή εργασία με τις αρχέτυπες ενέργειές της ενεργοποιεί τους συγκινησιακούς δεσμούς με το παρελθόν. Η ανάδυση αυτών των συγκινήσεων εκτονώνει εγκλωβισμένες ενέργειες και δρα θεραπευτικά.

Η μαγική φύση της Σελήνης περιγράφεται με πολύ ατμοσφαιρικό τρόπο από τη Ντίον Φόρτσιουν: «Καθώς προχωρεί από την ανατολή έως τη δύση της, οι παλίρροιες ανταποκρίνονται ανάλογα. Ανατέλλει από τη θάλασσα σαν απογευματινό αστέρι και τα νερά της γης πλημμυρίζουν. Βυθίζεται στο δυτικό ωκεανό και τα νερά αποσύρονται στο εσωτερικό της γης και μένουν ακίνητα σε εκείνη τη μεγάλη σκοτεινή λίμνη που αντικατοπτρίζονται το φεγγάρι και τα αστέρια. Όποιος είναι γαλήνιος σαν τη σκοτεινή λίμνη της Περσεφόνης στον κάτω κόσμο, θα αντικρίσει τις παλίρροιες του Αόρατου να κινούνται και θα γνωρίσει όλα τα πράγματα. Για αυτό ονομάζουμε τη Σελήνη δωρήτρια των οραμάτων». Επίσης αναφέρει: «Και εκείνη που είναι ιέρεια της Ίσιδας κυβερνά τις ευαίσθητες, εσώτερες παλίρροιες της ανδρικής καρδιάς ως Λεβανάχ, η Σελήνη. Σαν Περσεφόνη τον τραβά κάτω στα σκοτάδια, όπου μπορεί να είναι δεκτικός και παθητικός. Σαν Αφροδίτη τον μυεί στο φως και στη ζωή».

Η Σελήνη φέρνει σε επαφή με την απόκρυφη όψη της ζωής, που βρίσκεται πίσω από τα όσα αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας. Είναι το αρχέτυπο της αιώνιας θηλυκής δύναμης, είναι η Θεϊκή Μητέρα, η μήτρα, η πηγή κάθε εκδήλωσης του φυσικού κόσμου. Έτσι ο συντονισμός με τις ενέργειες της φέρνει σε επαφή με τις θηλυκές όψεις της ίδιας μας της ύπαρξης. Με τον τρόπο αυτόν ερχόμαστε σε επαφή με τους ρυθμούς της φύσης και η επαφή με τη Μητέρα δίνει αίσθηση ασφάλειας. Έτσι επέρχεται γαλήνη και ανακούφιση, καθώς η ύπαρξη νιώθει να συμπλέει με έναν φυσικό και αβίαστο τρόπο με τα ρεύματα του Κόσμου.

Βιβλιογραφία

    • Dion Fortune, Η Μυστική Καββάλα, εκδόσεις Ιάμβλιχος, 1961.
    • Gareth Knight, Οι Σφαίρες του Δένδρου της Ζωής, εκδόσεις Ιάμβλιχος, 2008.
    • Israel Regardie, Το Δένδρο της Ζωής, εκδόσεις Ιάμβλιχος, 2007.
    • Χαρουτίν Τορκόμ Σαραϊνταριάν, Κόσμος Μέσα στον ΄Aνθρωπο, εκδόσεις Πνευματικός Ήλιος, 1987.
    • Max Heindel, Η Ροδοσταυρική Κοσμοθεωρία, Τόμοι Α & Β, εκδόσεις Ιάμβλιχος, 1992 & 1993.
    • Dion Fortune, Θέματα Εσωτερισμού, εκδόσεις Ιάμβλιχος, 1992.
    • Israel Regardie, Η Καββάλα και τα Σύμβολά της, εκδόσεις Ιάμβλιχος, 1991.
    • Cherry Gilchrist, Πλανητικός Συμβολισμός στην Αστρολογία, εκδόσεις Ιάμβλιχος, 1983.
    •  Όλγα Κάσσα, Εγχειρίδιο Αστρολογίας, εκδόσεις Ιάμβλιχος, 2001.
    • Omraam Mikhael Aivanhov, Τα Μυστήρια του Ιεσόντ, εκδόσεις Prosveta, 2016.
    • Πήτερ Ουσπένσκυ, Αναζητώντας τον Κόσμο του Θαυμαστού, εκδόσεις Πύρινος Κόσμος, 1989.
    • Luisa De La Lama, Power Planets, White Dragon Productions.
    • Μάνος Δανέζης – Στράτος Θεοδοσίου, Το Σύμπαν που Αγάπησα, Τόμος Β, εκδόσεις Δίαυλος, 2012.
    • Περιοδικό Ανεξήγητο, Σειρά Στα Μονοπάτια της Γνώσης, Τόμος 1.
    • Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος – Λαρούς - Μπριτάνικα.

Κ.Σ.