«Το κάλεσμα της Μητέρας θα δείξει τις πύλες απ' όπου είναι καιρός πια να περάσετε. Μόνο το κάλεσμα της Μητέρας μπορεί να δείξει τις πύλες». Με αυτά τα λόγια ο Διδάσκαλος Μορύα αποδίδει στη Μεγάλη Μητέρα το αποκλειστικό δικαίωμα να καλέσει τα παιδιά της πίσω στην τρυφερή της αγκαλιά, γιατί εκείνη θα τους χαρίσει ξανά την επικοινωνία με το Θείο.

Γιατί όμως η Μητέρα; Γιατί η γυναίκα; είναι τα δυνατά της συναισθήματα, είναι το μητρικό της ένστικτο, είναι τα συγκλονιστικά πάθη που μπορεί να ξεσηκώσει; Αυτό είναι κάτι που θα εξετάσουμε όλοι μαζί, ψάχνοντας τις απόκρυφες πτυχές της ψυχής μας. Θεωρούμε απαραίτητο να δευκρινήσουμε πως, σκοπός μας δεν είναι να εξυμνήσουμε το γυναικείο φύλο. Στοχεύουμε στο να πλησιάσουμε και να αγγίξουμε μια ανώτερη πραγματικότητα. Μια όψη που διαπερνά όλα τα όντα, ανεξάρτητα σε ποιο φύλο ανήκουν.

Θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε την Ύψιστη Θηλυκή Αρχή, είτε αυτή εκφράζεται από την εσωτερική υπόσταση κάθε γυναίκας, είτε από την όψη της άνιμα κάθε άντρα. Θα τη δούμε όπως πραγματικά υφίσταται. Σαν το μονοπάτι που οδηγεί το Γιο του Θεού στον Πατέρα. Η μητέρα του Κόσμου, για μας, είναι η Θεία Έμπνευση, εκείνο το απαλό αγεράκι που πνέει μέσα στη σιγή. Καθετί παθητικό και δεκτικό, όπως η πλάση μας, η Φύση, η Γη, κρύβει μέσα του τη Μητέρα του Κόσμου. Το παθητικό στοιχείο έχει μια κυρίαρχη θέση στο δρόμο που οδηγεί στα σκαλοπάτια του Θεού. Είναι η Πύλη της Ζωής και της Ανάστασης. Δίχως αυτό δε θα υπήρχε μορφή. Δίχως μορφή δε θα γευόμασταν τις εμπειρίες που θα ξαναφέρουν πιο πλουτισμένη την ψυχή μας στο θρόνο του Πατέρα. Η Μάνα είναι εκείνη που κρατάει τα κλειδιά εισόδου και εξόδου από τον κόσμο τούτο.

Διαλέξαμε απόψε να μιλήσουμε για τη Μάνα, επειδή αυτήν παραμελήσαμε όλα τούτα τα ατέλειωτα χρόνια. Την υποβιβάσαμε και την κακομεταχειριστήκαμε, εξυψώσαμε το λογικό νου και θάψαμε την έμπνευση, θεοποιήσαμε την τεχνολογία και περιφρονήσαμε τη φύση και τους νόμους της, σεβαστήκαμε τον Πατέρα και ρίξαμε όλα τα αμαρτήματα στη γυναίκα.

Απόψε, λοιπόν, θα μιλήσουμε για αυτόν τον αποδιοπομπαίο τράγο των τελευταίων χιλιετηρίδων και θα προσπαθήσουμε να τον αναστηλώσουμε στη θέση που του αρμόζει. Η Θηλυκή Αρχή πρέπει να ξανακαθίσει στο θρόνο της, έναν πολύ ψηλό θρόνο. Κι αν κοιτάξουμε ολόγυρα, θα δούμε όλα τα σημάδια της επερχόμενης ανάστασής της. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για τη Μάνα, τη Μητέρα του Κόσμου, αυτήν που τόσο έντονα απαρνηθήκαμε σαν ανθρωπότητα και ας βρούμε όλοι μαζί ένα σημείο ισορροπίας για τη Νέα Εποχή, όπου Μάνα και Πατέρας θα κατέχουν ομότιμους θρόνους.

Από όλα τα ονόματα με τα οποία η θηλυκή Αρχή έχει γίνει γνωστή, πιο έντονα στην ανθρώπινη μνήμη χαράχθηκε το όνομα «΄Ισις». Η ικανότητά της να ενσαρκώνει τη θηλυκή δύναμη τόσο πολύ, τόσο καθαρά, τόσο κατακλυστικά, τόσο έντονα, έκανε το όνομά της να συνδεθεί για πάντα με την ιδέα του Αρχετυπικού Θηλυκού. Η λέξη Ίσις είναι ελληνική και προέρχεται από την Αιγυπτιακή Ισέτ που σημαίνει θρόνος, ενώ κατά τον Πλούταρχο το όνομα φαίνεται να σημαίνει «αυτή που της αρμόζουν η γνώση και οι επιστήμες». 

Η εικόνα της Ίσιδας ως Μητέρας του Κόσμου, είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές της Θεάς. Πάνω της είναι τοποθετημένα όλα τα κύρια σύμβολα της Θηλυκής Αρχής. Πίσω από το κεφάλι της διακρίνεται ένας ουροβόρος όφις, σύμβολο της αέναης λειτουργίας των νόμων του Σύμπαντος, αλλά και του ίδιου του Σύμπαντος που τρέφεται από τον εαυτό του. Η ίδια η Ίσις στεφανώνεται από φύλλα ελιάς, κορώνα της Βασίλισσας της Φύσης. Πάνω από το κεφάλι της προβάλλουν τρία κέρατα της Αμάλθειας, που περιέχουν τα απεριόριστα αγαθά της Φύσης. Στο αριστερό αυτί έχει σαν σκουλαρίκι το σύμβολο της Σελήνης και στο δεξί του Ήλιου. Η θέση τους είναι ενδεικτική της πολικότητας, αριστερά το δεκτικό, παθητικό στοιχείο, δεξιά το ενεργητικό. Το δεξί της στήθος καλύπτεται από ένα τσαμπί σταφύλια και το αριστερό από ένα δεμάτι στάχυα, συμβολίζοντας έτσι την πηγή της τροφής κάθε πλάσματος. Η ζώνη στη μέση της έχει μια τετράγωνη χάλκινη πόρπη, ενδεικτική των Τεσσάρων Στοιχείων.

Το άγαλμα είναι τοποθετημένο σε ένα μαύρο τετράγωνο βράχο, συμβολίζοντας το στήριγμα της Φύσης στον υλικό κόσμο. Οι κεφαλές κριών στις γωνιές του κύβου είναι σύμβολα του ζώδιου του Κριού. Ο Κριός είναι το σημείο της έναρξης της μακραίωνης πάλης της συνείδησης μέσα στην ύλη. Τα φίδια που είναι αιχμαλωτισμένα κάτω από τα πόδια της είναι οι ανισόρροπες και μη εξαγνισμένες όψεις του ανθρώπου, τα Κλιφόθ. Στο δεξί της χέρι κρατάει ένα καράβι. Είναι ο φυσικός μας φορέας, με τον οποίο ταξιδεύουμε μέσα στους ταραγμένους ωκεανούς του Χρόνου. Η ζυγαριά είναι το μέρος όπου τοποθετούνται οι πράξεις και οι εμπειρίες που αποκομίζουμε, για να ζυγιστούν από το Θεό 'Aνουβι και να κριθούν από τον Όσιρι.

Στο αριστερό της χέρι κρατάει ένα σείστρο κι ένα κύμβαλο, το οποίο με την κρούση του παράγει το βασικό τόνο της Φύσης, τη νότα Φα. Το κύμβαλο είναι τετράγωνο, αντί του κανονικού τριγώνου, για να συμβολιστεί ότι όλα τα πλάσματα μετουσιώνονται και αναγεννιούνται σύμφωνα με την αρμονία των τεσσάρων στοιχείων.

Πιο κάτω κρέμεται ένα κουτί γεμάτο αναμμένα κάρβουνα και θυμιάματα. Η Ίσις μεταφέρει μαζί της την ιερή φωτιά, η οποία διατηρείται ζωντανή σε ένα ιδιαίτερο ναό από παρθένες εστιάδες. Αυτή η Φωτιά είναι η πρωταρχική, αιώνια φλόγα της Φύσης -αιθέρια και ζωοδότρα.

Οι δυο Στήλες -οι πασίγνωστες δύο Στήλες- ανάμεσα στις οποίες στέκει, δείχνουν το γεγονός ότι η Φύση πετυχαίνει την παραγωγικότητα μέσω της πολικότητας. Σαν προσωποποίηση η Ίσις στέκει ανάμεσα στα δυο αντίθετα, δείχνοντας ότι η κατανόηση βρίσκεται πάντα στο σημείο ισορροπίας και ότι η αλήθεια συχνά σταυρώνεται μεταξύ των δύο στηλών .

Είπαμε ότι η Ίσις είναι ο πλέον αντιπροσωπευτικός θεϊκός τύπος για τη θηλυκή Αρχή. Τι είναι όμως η Θηλυκή Αρχή; Μέσα από ποιες όψεις εκφράζεται; Η συνειδητοποίησή της δεν είναι τίποτε άλλο από την κατανόηση ενός παγκόσμιου νόμου. Ενός νόμου που θα επιτρέψει στην ανθρωπότητα να αγγίξει τις ύψιστες πνευματικές της πηγές.

Θα την συναντήσουμε στην Ιερή Παρθένα, στην Αιώνια Γυναίκα, στη Μεγάλη Μητέρα. Όλες τους είναι αρχετυπικές όψεις μιας μοναδικής αρχής. Διατήρησαν τις πιο υψηλές θέσεις στις ανθρώπινες λατρείες. Η λατρεία τους, όμως, δεν περιορίστηκε στις αρχετυπικές μορφές. Επεκτάθηκε και στη γήινη, στην ανθρώπινη μορφή. Γιατί ακόμη και εδώ κάτω, στο υλικό πεδίο, κρύβει μέσα της το μεγαλείο της θυσίας και του πόνου. Ας σκεφτούμε πάνω σε αυτό, γιατί θα χρειαστεί να εξετάσουμε τη θηλυκή όψη σε όλα τα επίπεδα, σε όλες τις εκδηλώσεις της. Και ο μύθος της ΄Ισιδας και του Όσιρη προσφέρεται για μια τέτοια σφαιρική ανάλυση.

Η Θεά Νουτ γέννησε δυο ζευγάρια διδύμων. Το ένα ζευγάρι ήταν ο Σηθ και η Νέφθυς. Το άλλο ήταν ο Όσιρις και η Ίσις. Η Ίσις από νεαρό κορίτσι ήταν ήδη πανίσχυρη μάγισσα. Απέκτησε αυτή τη δύναμη από το Ρα, τον ηλιακό Θεό, χρησιμοποιώντας ένα τέχνασμα. Φρόντισε να τον δαγκώσει ένα φίδι, από το οποίο ο Ρα δεν μπορούσε να φυλαχτεί, επειδή δεν ήταν δικό του δημιούργημα. Για να τον θεραπεύσει, απαίτησε να της αποκαλύψει το μαγικό του όνομα, που θα της έδινε τεράστια δύναμη. Έτσι και έγινε.

Η Ίσιδα και ο αδελφός-σύζυγός της πήραν ανθρώπινη μορφή και ήρθαν στη χώρα του Κεμ, δηλαδή στην Αίγυπτο. Εκεί κυβέρνησαν μαζί, σοφά, για πολλά χρόνια. Η Αίγυπτος γνωρίζει τεράστια πολιτιστική ακμή διακυβερνώμενη ουσιαστικά από την Ίσιδα, μια και ο Όσιρις γυρίζει σε όλο τον κόσμο μεταδίδοντας τη δάδα του πολιτισμού.

Μέχρι που η αρνητική όψη έρχεται στο προσκήνιο με τη μορφή του Σηθ, του αδερφού του Όσιρη. Όταν ο Βασιλιάς-Θεός επιστρέφει, σκοτώνεται από το Σηθ και η Ίσις είναι εκείνη που τον ανασταίνει.

Τόσο μέσα από αυτή την ιερή πράξη της, όσο και μέσα από τη διακυβέρνηση της φανερώνεται η μεγάλη της δύναμη. Μια πανίσχυρη μάγισσα που αποδεικνύει σε όλο της το μεγαλείο ότι μπορεί να κυβερνάει σοφά όταν ο Όσιρις λείπει για το εκπολιτιστικό του έργο. Αυτή ήταν που πρόσφερε τη γνώση της καλλιέργειας και ιδιαίτερα το δώρο του σταριού -κάτι που τη συνδέει άμεσα με τη Θεά Δήμητρα και όλες τις Θεές της γεωργίας. Εξάλλου είναι ιστορικά γνωστό ότι η γυναίκα ήταν εκείνη που σκέφτηκε να καλλιεργήσει τη γη, όταν ο άντρας έλειπε στο κυνήγι και στους πολέμους. Αυτό άλλωστε ήταν και ένα από τα βασικά στηρίγματα της Μητριαρχίας.

Ένα από τα πολλά ονόματα της Ίσιδας είναι και «Ίσις, η Παρθένα του Κόσμου». Η λέξη Παρθένα στους μυστηριακούς ναούς σήμαινε τη γυναίκα που δεν ανήκει σε κανέναν άντρα. Ο ρόλος της στο ναό ήταν να μεσολαβεί ανάμεσα στους θεούς και στους ανθρώπους. Μια άλλη έννοια της λέξης Παρθένα είναι «εκείνη που ανήκει στον εαυτό της».

Η Ίσις είχε συλλάβει το Μεγάλο Ώρο, δηλαδή τον πρωτότοκο γιο της, όντας ακόμη στη μήτρα της μητέρας της, δίχως να γονιμοποιηθεί από άντρα. Εδώ έχουμε μια από τις πιο παλιές αποδόσεις της άμωμης σύλληψης. Τη συναντάμε στη γέννηση του Ήφαιστου από την Ήρα, στη γέννηση του Κρίσνα από τη Δεβάκι, στη γέννηση του Χριστού από την Παρθένα Μαρία, σαν ένα σύμβολο θεϊκής αυτάρκειας.

Από τη μια μεριά έχουμε το Θείο Πρότυπο που αντανακλάται στη γήινη πραγματικότητα και από την άλλη την προσπάθεια της γήινης φύσης, μέσα από τη λατρεία και την ταύτιση με το Πρότυπο, για να ανυψωθεί σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα. Το μέσο είναι πάντα η Θηλυκή Αρχή. Η γυναίκα που ανήκει μόνο στον εαυτό της και έτσι ανεπηρέαστη, μακριά από τις επιθυμίες των ανθρώπων και την οχλοβοή του κόσμου, επικοινωνεί με το Θείο. Και την ευλογία που δέχεται, τη μεταφέρει στους ανθρώπους.

Είναι η Μεγάλη Ιέρεια, η κοινωνός ανάμεσα στο Πνεύμα και την Ύλη. Εκείνη που γνωρίζει και τα δύο. Εκείνη που μπορεί να τα κρατήσει και τα δυο μέσα στην τρυφερή αγκαλιά της. Είναι κάθε όψη στην οποία φαίνεται το δικαίωμα της γυναίκας να είναι ο εαυτός της, το δικαίωμά της να είναι μια ενεργητική παρουσία στον εξελικτικό δρόμο της ανθρωπότητας. Για αυτό και οι γυναίκες χρησιμοποιήθηκαν κύρια σαν Μεγάλες Ιέρειες στους αρχαίους ναούς. Είχαν την ικανότητα να διεισδύουν στα πιο εσωτερικά πεδία κι έτσι μόνο μέσα από αυτές μπορούσαν οι ιερείς να λάβουν τους ανώτερους μυητικούς βαθμούς.

Η Θηλυκή Αρχή είναι το κανάλι επικοινωνίας που διαθέτει η ανθρωπότητα για να έρχεται σε επαφή με τα πιο ψηλά πνευματικά επίπεδα.

Η γυναίκα μπορεί, λοιπόν, να βοηθήσει την ανθρωπότητα. Αλλά για να το κάνει, πέρα από την αυτοσυνειδητοποίησή της, πρέπει το ίδιο το κοινωνικό σύστημα να της αποδώσει ουσιαστικά τη θέση που της ταιριάζει. Έτσι θα την απελευθερώσει και θα ξυπνήσει μέσα της το αρχετυπικό της μεγαλείο. Είναι ανάγκη να φανερωθεί η όψη της πνευματικής τελειότητας της γυναίκας, γιατί έχει μια μεγάλη αποστολή να εκπληρώσει.

Ποια είναι αυτή η αποστολή; Να δείξει το δρόμο της αυτοθυσίας, της ικανότητας για σύλληψη και γέννα, της ικανότητας για τροφή. Να φέρει μέσα από τη σεληνιακή φύση της το συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας στην επιφάνεια και, πάνω απ' όλα, με την υδάτινη φύση της να την εξαγνίσει για να την εξυψώσει.

Η ιδέα της Παρθένου συνδέεται επίσης με την υψηλή ιδέα της θυσίας, ένα ιδανικό που πραγματικά λείπει από τη σύγχρονη αντίληψή μας για τη ζωή, αν και ήταν η βάση για τις πιο μεγάλες λατρείες που εμφανίστηκαν στον πλανήτη. Διαστρέβλωση αυτής της θυσιαστικής όψης της Παρθένας, που παραμέριζε τον εαυτό της για να γίνει ενσάρκωση της Ίσιδας και έτσι να φέρει τη θεά κοντά στον άντρα, ήταν οι βάρβαρες ανθρωποθυσίες νεαρών κοριτσιών.

Από αστρολογική άποψη, το ζώδιο της Παρθένου μπορεί να θεωρηθεί σαν η πιο κατάλληλη έκφραση της Θηλυκής Αρχής. Όπως αναφέρει στην «Εσωτερική Αστρολογία» η Αλίκη Μπέιλι, η βασική νότα για το ζώδιο της Παρθένου είναι, «Είμαι η Μητέρα και το Παιδί, Είμαι Θεός και Ύλη είμαι». Αυτό μπορεί να εξηγηθεί σαν την ικανότητα που έχει να γειώνει στο υλικό πεδίο το πνεύμα, φέρνοντας στη ζωή θεούς και ημίθεους: Κρίσνα, Ώρος, Χριστός, 'Aδωνις.

Κυβερνήτης του ζώδιου είναι ο Ερμής, ο αγγελιαφόρος, που μεταφέρει μηνύματα από τους Θεούς στους ανθρώπους. Κάτι που τονίζει το ρόλο της κοινωνού πνεύματος και ύλης. 'Aλλωστε μια συνηθισμένη ονομασία της είναι «η Θεά των δύο δρόμων».

Η Αλίκη Μπέιλι (Alice Bailey) αναφέρει ότι ο συμβολισμός αυτού του ζωδίου αφορά ολοκληρωτικά τον στόχο της εξελικτικής διαδικασίας, δηλαδή να προασπίσει, να θρέψει και τελικά να αποκαλύψει την κρυμμένη πραγματικότητα.

Η λέξη Virgo, που σημαίνει Παρθένος, προέρχεται από μια πανάρχαια λέξη, που έχει τις ρίζες της στη φυλή των Ατλάντων και που στη μακρινή εκείνη εποχή υποδήλωνε τη μητρική αρχή. Οι μύθοι που αφορούν εκείνη την περίοδο, έφτασαν ως εμάς με διάφορες ιστορίες για τη Λίλιθ, την τελευταία παρθενική θεότητα των Ατλάντων.

Σε αυτό το ζώδιο αναφέρονται τρεις γυναίκες -και οι τρεις θεές. Ενσαρκώνουν το συμβολισμό ολόκληρης της μορφικής φύσης, η οποία όταν μετουσιωθεί και λειτουργήσει σαν μια μονάδα, την ονομάζουμε Προσωπικότητα. Δηλαδή είναι η έκφραση της τρίτης όψης της θεότητας, του Αγίου Πνεύματος, της ενεργού νοημοσύνης, της αρχής που τρέφει το σύμπαν.

Η Εύα, η Ίσις και η Μαρία είναι η ίδια αρχή, σε τρία διαφορετικά επίπεδα.

Η Εύα είναι σύμβολο της νοητικής φύσης και του ανθρώπινου νου, που γοητεύτηκε από τον καρπό της γνώσης και θέλησε με αυτόν να κερδίσει την εμπειρία της ενσάρκωσης. Η Εύα, λοιπόν, πήρε τον καρπό της γνώσης από το φίδι της ύλης και έδωσε το έναυσμα για το μακρόπνοο πείραμα.

Η Ίσις είναι το αντίστοιχό της στο αστρικό, συναισθηματικό πεδίο. Εδώ εκφράζεται η επιθυμία για εκδήλωση. Έτσι, η Ίσις καθιερώθηκε σαν θεά της γονιμότητας, της μητρότητας και της φύλαξης των παιδιών.

Η Παρθένα Μαρία ήταν εκείνη που ανέλαβε την τελική διαδικασία και γείωσε τις λειτουργίες στο φυσικό επίπεδο, γεννώντας το Χριστό.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο μύθο της Ίσιδας.

Όταν ο Όσιρις θανατώνεται από τον ίδιο του τον αδελφό, το Σηθ, ολόκληρη η εξουσία περιέρχεται στα χέρια της Βασίλισσας-Θεάς Ίσιδας, γιατί οι γυναίκες ήταν εκείνες που κρατούσαν τη σειρά της καταγωγής και της διαδοχής. Ήταν η εποχή του Μητρικού Γένους. Τότε που οι άνθρωποι έβλεπαν με ιδιαιτερότητα το θηλυκό φύλο, γιατί είχαν άγνοια της λειτουργίας της σύλληψης και πίστευαν ότι οι γυναίκες συλλάμβαναν με τη δική τους θέληση. Χρειάστηκε πρώτα να πιστέψουν σε μια θεϊκή δύναμη που τις γονιμοποιούσε, για να μπορέσουν τελικά να συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα της συνύπαρξης και των δύο φύλων για το πέρασμα στον υλικό κόσμο μιας καινούργιας ζωής. Χωρίς, βέβαια, ποτέ να αποδεχθούν το ίσο μερίδιο και την ίση ευθύνη σε αυτή τη μυστηριακή πράξη.

Αυτό που έδωσε δύναμη στην Ίσιδα να αναζητήσει και τελικά να αναστήσει τον αδελφό και σύζυγό της Όσιρι, είναι η Αγάπη. Αυτή που δίνει ζωή σε κάθε ύπαρξη.

Μία από τις όψεις της Αγάπης που διαπερνά και συντηρεί το ηλιακό μας σύστημα, είναι που μπορεί να μετατρέψει σε αρμονική και δημιουργική τη σχέση μεταξύ Θηλυκής και Αρσενικής όψης. Μέσα από αυτή μπορεί να επέλθει η δυναμική ένωση των αντίθετων, που δημιουργεί ένα ισχυρό ρεύμα και μεταφέρει τη συνείδηση σε όλο και πιο ψηλά και διευρυμένα επίπεδα.

Ο Δάσκαλος Θιβετανός αναφέρει ότι Αγάπη είναι η κύρια νότα μας και προβάλλει έντονα την ανάγκη επίτευξης ορθών σχέσεων με όλα τα βασίλεια της Φύσης -ανθρώπινο, ζωικό, φυτικό και ορυκτό.

Αυτός είναι ένας άλλος σημαντικός λόγος, που είναι απαραίτητος, για να αποκαταστήσουμε ουσιαστικά και να γνωρίσουμε πραγματικά τη Θηλυκή Αρχή και τα μυστήρια της.

Θα βοηθούσε, ίσως, αν μελετούσαμε δύο από τους πιο βασικούς συμβολισμούς της αυτής της Αρχής. Αναφερόμαστε στη Σελήνη και το Νερό. Υπάρχει μια άμεση και καταλυτική σχέση μεταξύ Θηλυκού – Σελήνης - Νερού.

Από την προϊστορία ήδη, το σύμπλεγμα ΝΕΡΟ – ΣΕΛΗΝΗ - ΓΥΝΑΙΚΑ θεωρείτο σαν το ανθρωποκοσμικό κύκλωμα της γονιμότητας. Παρατηρούμε ότι όλες οι σεληνιακές θεότητες, λίγο ως πολύ είχαν και ιδιότητες ή λειτουργίες υδάτινες. Για παράδειγμα, η κελτική Θεά Μπριγκίτ (Brigit) και η νορμανδική Φρίγκα (Freya). Πολύ γρήγορα ο άνθρωπος είχε αντιληφθεί τη σχέση μεταξύ της Σελήνης και των παλιρροιών, καθώς και τη μυστηριώδη σύνδεση μεταξύ του σεληνιακού κύκλου και του κύκλου της γυναίκας.

Η Σελήνη, λόγω της ρυθμιστικής λειτουργίας της, θεωρήθηκε σαν ένα διάμεσο μεταξύ ουρανού και γης. Εσωτερικά θεωρείται ότι έχει σχέση με το αιθερικό επίπεδο, το οποίο αποτελεί ένα ενδιάμεσο πεδίο μεταξύ του φυσικού και των ανώτερων. Από ψυχολογική άποψη θεωρείται ένα σύμβολο του υποσυνείδητου, το οποίο λειτουργεί αποθηκεύοντας όλες τις εμπειρίες. Εδώ φαίνεται γιατί ταιριάζει ο τίτλος «Θησαυροφυλάκιο των Εικόνων».

Η Σελήνη δε λατρεύτηκε ποτέ για αυτή την ίδια, αλλά για εκείνο που απεκάλυπτε, για τη δύναμη που συγκεντρώνεται μέσα της, για την αλήθεια και την αστείρευτη πηγή που εκδηλώνει. Είναι η «ύπαρξη» που δεν προσέχει την ταυτότητα της, αλλά γεμάτη πόνο υποφέρει αλλαγές στη μορφή της. Αυτή όχι μόνο καθορίζει τις γήινες φάσεις, αλλά επίσης τις ενοποιεί μέσα από την ενεργητικότητα της. Αυτές οι φάσεις είναι ανάλογες με τις εποχές του χρόνου και με τις περιόδους διάρκειας της ανθρώπινης ζωής και είναι οι αιτίες για τη συγγένεια της σελήνης με τη βιολογική τάξη των πραγμάτων, μια και είναι επίσης υποκείμενη στους νόμους της αλλαγής, της ανάπτυξης και της εξασθένησης.

Το φίδι είναι ένα από τα πιο σημαντικά σύμβολα της Σελήνης και κατά συνέπεια της Θηλυκής όψης. Θεωρείται ότι μοιράζει γονιμότητα, γνώση και αθανασία.

Τα κέρατα των βοοειδών δεν είναι άλλο από την εικόνα της νέας σελήνης. Αυτά χαρακτηρίζουν τις Μεγάλες Θεές της γονιμότητας και θεωρούνται εμβλήματα της Μεγάλης Μάνας.

Σχετικά με τη σχέση Ίσιδας και Σελήνης ο Πλούταρχος γράφει: «Διακηρύττουν ότι η Ίσιδα δεν είναι παρά η Σελήνη και προσθέτουν ότι για αυτό τα αγάλματά της με κέρατα δηλώνουν το δρεπανοειδές σχήμα της σελήνης, ενώ τα μαύρα ή με μαύρη στολή δείχνουν τις εκλείψεις της Σελήνης».

Η Σελήνη συνδέει με τον τρόπο της ύπαρξής της πλήθος από αλήθειες και πεπρωμένα -αρμονίες, συμμετρίες, αφομοιώσεις και λοιπές συνισταμένες των σεληνιακών ρυθμών- που αποτελούν ένα πλέγμα δίχως τέλος. Ένα δίχτυ από αόρατα νήματα που συνδέει συγχρόνως ανθρώπους, βροχή, βλάστηση, γονιμότητα, υγεία, ζώα, θάνατο, αναγέννηση, μεταθανάτια ζωή, κ.λπ.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Σελήνη αποκαλύπτει στον άνθρωπο την ίδια του τη φύση. Ότι κατά μια έννοια ο άνθρωπος κοιτάζεται και βρίσκει τον εαυτό του στη ζωή της Σελήνης.

Ερχόμαστε τώρα στο Νερό, εξετάζοντας τη συνάφειά του με το Αρχέτυπο της Θηλυκής όψης και τη Σελήνη.

Στην κοσμογονία των μεσοποταμιακών λαών, η άβυσσος των νερών θεωρείτο σαν ένα σύμβολο της αιώνιας, απρόσωπης γνώσης.

Όπως η Μεγάλη Μητέρα, έτσι και τα νερά συμβολίζουν την αρχέγονη ουσία απ' όπου τα πάντα προέρχονται και πάλι επιστρέφουν. Απεριόριστα και αθάνατα, είναι η αρχή και το τέλος όλων των πραγμάτων στη γη. Και οι αρχαίοι Κινέζοι πίστευαν πως όλη η ζωή προήλθε από τα νερά, κάτι που ήλθε αργότερα να το επιβεβαιώσει ο Δαρβίνος με τη θεωρία του.

Από μια εσωτερική άποψη τα νερά μπορούμε να τα δούμε σαν το συμπαντικό σύνολο των δυνατοτήτων, που προηγείται όλων των μορφών και των δημιουργημάτων. Στην κοσμογονία, στο μύθο, στο τυπικό, τα Νερά εκπληρώνουν την ίδια αποστολή, όποια κι αν είναι η δομή των πολιτιστικών συνόλων όπου βρίσκονται: Προηγούνται κάθε μορφής και στηρίζουν κάθε δημιούργημα.

Αυτές οι ιδιότητες που αναφέραμε προηγούμενα, εκδηλώθηκαν στις κοινωνίες των ανθρώπων μέσα από τη γυναίκα. Αρχικά, στη διάρκεια της μητριαρχικής κοινωνίας, η γυναίκα αποτελούσε τον κύριο ρυθμιστή στις ανθρώπινες υποθέσεις. Καθώς, όμως, νέες ιδέες και γνώση ερχόταν στον κόσμο, η κοινωνία άρχισε να αποσταθεροποιείται. Οι άντρες άρχισαν να υποστηρίζουν την εξουσία του Πατέρα-Θεού πάνω στη Μητέρα-Θεά. Το εκκρεμές αιωρήθηκε στην αντίθετη πλευρά, τόσο μακριά, έτσι που η γυναίκα έφτασε να γίνει κτήμα του άντρα.

Παρόλο που η γυναίκα μπήκε στο περιθώριο, ωστόσο κράτησε το ρόλο της και εκδήλωσε την παρουσία της σε κάθε θρησκεία και σε κάθε παράδοση. Η Θηλυκή Αρχή δε νεκρώθηκε. Μπορεί Εκείνη να κοιμόταν μέσα στη γη, μα θα ξανάνθιζε ο καρπός σαν ερχόταν η ώρα.

Κάποτε ήρθε ο καιρός και η αλήθεια της θηλυκής αρχής ευγενικά πέρασε στις συνειδήσεις των ανθρώπων, είτε μέσα από τις δρυϊδικές λατρείες, είτε μέσα από τη θρησκεία με την ιδέα της Παρθένας Μαρίας, είτε ακόμη και από τις αυλές της αγάπης της Ελεωνόρας της Ακουιτανίας.
Η Αιώνια Γυναίκα, βαθιά μέσα στην κοσμική ψυχή, αρχίζει να ξυπνάει πάλι. Σοφοί άντρες διαβάζουν για το Μπίνα, τη Μεγάλη Μητέρα, την Πικρή Θάλασσα των Θλίψεων. Αρχίζουν να καταλαβαίνουν, εκφράζοντας έτσι την βασική ιδιότητα του Μπίνα, που είναι Κατανόηση. Το Μυστήριο του Θηλυκού περιδιαβαίνει για άλλη μια φορά τη γη. Η ιδέα της ισορροπίας αναδύεται ξανά. Η πλήρης εκδήλωσή της είναι που θα μας οδηγήσει στην αδερφοσύνη.

Σε αυτό το πέρασμα, σε αυτή την εκδήλωση της θηλυκής όψης, πολλοί αντιτάχθηκαν. Είπαν ότι η Εύα ήταν η αιτία του κακού, η αιτία που ο άνθρωπος έχασε τον Παράδεισο. Κι όμως, παραγνωρίζεται το γεγονός ότι γυναίκα ήταν κι εκείνη που έφερε στον κόσμο το Χριστό.

Ας εξετάσουμε τώρα τη Θηλυκή Αρχή σε σχέση με το Δέντρο της Ζωής, μέσα από τα θηλυκά πρότυπα που αντιστοιχούν στα τέσσερα κατ' εξοχήν θηλυκά Σεφιρόθ: Μπίνα, Νετζά, Γεσούντ, Μαλκούτ.

Το Μπίνα είναι αυτό που δίνει μορφή σε όλη την εκδήλωση. Έτσι, είναι επίσης ο Αρχετυπικός Ναός πίσω από όλους τους Ναούς, η Βασική Πίστη πίσω από κάθε πίστη. Είναι η Μήτρα της Ζωής.

Η θεώρηση του Μπίνα μπορεί να προκαλέσει μια πολύ πραγματική αίσθηση ότι περιβάλλεσαι από τα Μεγάλα Ύδατα. Σε σχέση με αυτό, ο ναός του Μπίνα θεωρείται σαν μια κιβωτός πάνω από τις ουράνιες θάλασσες. Είναι η «Κιβωτός της Ίσιδας», σύμβολο της μήτρας της Μεγάλης Μητέρας. Στο Μπίνα βρίσκεται η κατοικία της Αρχετυπικής Μητέρας, της Αϊμά, όπως λέγεται καββαλιστικά. Είναι η δωρήτρια της Ζωής και του Θανάτου, η Απέραντη Θάλασσα, η Φύλακας των Θλίψεων του Κόσμου. Το εσωτερικό της νόημα είναι ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, και σε αυτή την έννοια βρίσκεται το κλειδί της όλης λειτουργίας της θηλυκής Αρχής. Είναι η Τρίτη κατά σειρά Σεφίρα και η σχέση της με τον αριθμό 3, με το τρίγωνο και τη μορφή κατά συνέπεια, μας φανερώνουν τη στενή της σύνδεση με τη Θηλυκή αρχή.

Σύμβολο της είναι η Χύτρα, που δέχεται μέσα της και κρατάει τη ζωή, δίνοντας της μορφή και σχήμα.

Το Μπίνα, η Μητέρα, είναι επίσης το πολικό αντίθετο του Χόχμα, του Πατέρα, του 'Aμπα. Είναι το Γιν, η θηλυκή όψη της κινεζικής φιλοσοφίας, το πολικό αντίθετο του Γιανγκ.

Η Μεγάλη Μητέρα, όταν αντανακλάται μέσα από το πρίσμα του Τίφαρετ, εκδηλώνεται σαν τη Θεά της Φύσης (στο Νετζά), τη Σεληνιακή Θεότητα (στο Γεσούντ) και τη Μάνα Γη (στο Μαλκούτ).

Στη Μαγική Εικόνα του Νετζά βρίσκουμε τη Βασίλισσα Αφροδίτη, την Ίσιδα της Φύσης. Είναι μια Σεφίρα θριαμβευτικής Ομορφιάς σε κάθε εκδήλωση. Αποτελεί πηγή έμπνευσης για κάθε δημιουργία και η δύναμη της είναι αυτή η ίδια η δημιουργική φαντασία. Είναι η Νίκη της Επίτευξης κι αυτό το βλέπουμε στο μύθο της Ιστάρ, όπου κατεβαίνει στα βάθη της Κόλασης, για να επαναφέρει θριαμβευτικά στη ζωή τον αγαπημένο της Ταμμούζ. Πρόκειται για ένα μύθο που αργότερα αντιστράφηκε στην περίπτωση του Ορφέα και της Ευρυδίκης.

Όλες οι ευγενικές θεϊκές μορφές αποδίδονται στο Νετζά: Αφροδίτη, 'Aθωρ, Μπαστ, Σειρήνα, Αστάρτη και η πυργοστεφανωμένη Κυβέλη -είναι όλες θεότητες των δυνάμεων της φύσης. Το ρόδο, ένα από τα σύμβολα του Νετζά, είναι από μόνο του ένα ολοκληρωμένο συμβολικό σύστημα που αποδόθηκε στην Αφροδίτη. Χρησιμοποιήθηκε για να αποδώσει βασικά αλχημικά σύμβολα και είναι γνωστός μέχρι τις μέρες μας ο αλχημικός γάμος του Λευκού και του Κόκκινου Τριαντάφυλλου. Απετέλεσε, επίσης, μέρος του κύριου συμβόλου της Αδελφότητας των Ροδόσταυρων. Είναι το Μυστικό Ρόδο της Θυσίας στο κέντρο του Σταυρού των Στοιχείων. Ο βασικός τόνος του Νετζά είναι η Πολικότητα, η δημιουργία ορθών σχέσεων σε κάθε επίπεδο. Η θυσιαστική ένωση του Μυστικού Ρόδου πάνω στο Χρυσό Σταυρό της γήινης επίτευξης.

Το σύμβολο της Αφροδίτης είναι ένας κύκλος γύρω από ένα σταυρό: ο κύκλος του πνεύματος που επισκιάζει το σταυρό της ύλης - προσωπικότητας. Σχετίζεται στενά με το Αιγυπτιακό 'Aνκχ, που θεωρείται ένα από τα σύμβολα της Ίσιδας. Προσπαθώντας να δούμε αυτό το σύμβολο από μια βαθιά εσωτερική σκοπιά, μπορούμε να εκλάβουμε τον κύκλο σαν ένα μαγικό κόμπο, που δένεται μέσω κάποιου μαγικού συνδυασμού με τα στοιχεία, δημιουργώντας ένα άτομο. Αυτό μας εξηγεί το λόγο που ο σταυρός 'Aνκχ θεωρείτο πάντα σύμβολο της ζωής.

Στη Σφαίρα του Γεσούντ βλέπουμε τη Θεά της Σελήνης, που είναι η αρχαιότερη από όλες. Από εδώ κυβερνά τον ψυχικό μας κόσμο, με τις αέναες εναλλαγές και τους βιορυθμούς. Είναι η σφαίρα του υγρού στοιχείου: θάλασσες άλλοτε σκοτεινές και θυελλώδεις, που πνίγουν, κι άλλοτε γαλήνιες και ήρεμες, που βοηθάνε τον αναζητητή να ταξιδέψει πάνω τους ως «το νησί των ευλογημένων». Ο τίτλος που εκφράζει τη λειτουργία αυτής της Σεφίρα είναι, «Το θησαυροφυλάκιο των Εικόνων». Ένας τίτλος που μας φέρνει στο νου το θησαυροφυλάκιο του υποσυνείδητου. Εδώ μας αποκαλύπτεται η δυνατότητα της Ίσιδας, της κατ' εξοχήν σεληνιακής θεότητας, να αποδώσει τις μορφές που ήδη υπάρχουν μέσα στο Βασίλειο της Ύλης. Αυτή η Σεφίρα είναι πολύ κοντά στην υλική εκδήλωση κι έτσι είναι πολύ εύκολο να βλέπουμε τις εκδηλώσεις της, ιδιαίτερα στη γυναικεία φύση. Δε θα πρέπει να μας φαίνονται παράξενες οι γυναικείες εξάρσεις και πτώσεις, γιατί τελικά δεν είναι τίποτε άλλο από την έκφραση των φάσεων της σελήνης στον ψυχικό κόσμο.

Όταν η Ίσις πενθούσε τον Όσιρη, την έλεγαν Μαύρη Ίσιδα. Αυτό το επίθετο χαρακτηρίζει επίσης και την Αφροδίτη. Σε κατοπινούς χρόνους αποδόθηκε και στην Παρθένο Μαρία.

Η Μαύρη και η Λευκή Ίσις, η Μαύρη και η Λευκή Αφροδίτη, δυο όψεις των ίδιων θεοτήτων, σαν τις δυο φάσεις της Σελήνης, φανερώνουν τα μυστικά τους σε εκείνους που έχουν την υπομονή να ψάξουν για αυτά.

Και φυσικά, η σκοτεινή όψη δεν ταυτίζεται με την καταστροφή, όπως έχει επικρατήσει να θεωρείται. Το 'Aσμα Ασμάτων μας δίνει αλληγορικά τη σημασία αυτής της όψης: «Μέλαινα είμαι, πλην εύχαρις, θυγατέρες της Ιερουσαλήμ, ως τα σκηνώματα του Κυδώρ, ως τα παραπετάσματα του Σολομώντα. Μη βλέπετε εις εμέ ότι είμαι μελανωμένη, επειδή ο ήλιος με έκαυσεν».

Οι θεϊκές μορφές που αποδίδονται στο Γεσούντ είναι πανίσχυρες: η τρίμορφη Θεά (΄Αρτεμη, Σελήνη, Εκάτη) η κελτική Μπριγκίτ, η Μόργκαν και οι αδελφές της ή άλλες όψεις της (Μπέβι, Ραμπέν και Νεβέν). Ο μύθος τις θέλει να είναι «οι τρεις βασίλισσες πάνω στη βάρκα», που έφτασε για να πάρει τον Αρθούρο να τον μεταφέρει στην 'Aβαλον.

Από τις κελτικές Θεές, γνωστότερη είναι η Μπριγκίτ. Στη γιορτή της, που γινόταν κάθε χρόνο στις 2 Φεβρουάριου, βύθιζαν ένα άγαλμά της στη θάλασσα και μετά το μετέφεραν τελετουργικά στην ξηρά με μια βάρκα. Αν ανατρέξουμε στο μύθο της Ίσιδας, θα ανακαλύψουμε ένα ανάλογο σκάφος, που μεταφέρει το φέρετρο του Όσιρη. Είναι το σκάφος-φορείο της ζωής που διατρέχει τα αιώνια ύδατα. Κατά μια άλλη έννοια, είναι η Σελήνη που διατρέχει τον απέραντο ουρανό.

Δεν μπορούμε, όμως, να μη συνδέσουμε το μύθο της Μπριγκίτ με το μυστήριο της βάφτισης. Μπορούμε να δούμε ότι με τη βύθιση στο νερό συντελείται ένα είδος καθαρμού και εξαγνισμού, όπως όταν χρησιμοποιούμε το νερό για να καθαριστούμε από τις βρωμιές της καθημερινής μας ζωής.

Στο χριστιανικό ημερολόγιο, η δεύτερη μέρα του Φεβρουαρίου είναι αφιερωμένη στον καθαρμό της Παρθένου. Η ίδια μέρα είναι αφιερωμένη και σε μια άλλη, παγανιστική γιορτή, τη «Γιορτή των Κεριών». Αυτή τελείτο προς τιμή της ρωμαϊκής θεάς Βέστα (Vesta), μια άλλης όψης της Ντιάνα (Diana). Έτσι, η Νύφη γίνεται Ουράνια Μητέρα. Η Δήμητρα γίνεται η Μητέρα των Μυστήριων και ο αναζητητής, φτάνοντας στα άδυτα του Κάτω Κόσμου, στο Βασίλειο της Περσεφόνης, αντικρίζει πάνω από την απέραντη θάλασσα το θεϊκό Κρόνο.

Υπάρχουν άλλες δύο Σφαίρες του Δέντρου της Ζωής που περιέχουν στοιχεία της παθητικής όψης, χωρίς αυτές καθαυτές να θεωρούνται θηλυκές. Πρόκειται για το Ντάατ και το Γκεβούρα.

Στο Ντάατ, τη σφαίρα της Γνώσης, βρίσκουμε την Ίσιδα Μάατ ή «Φτερωτή Ίσιδα». Είναι η Σεφίρα όπου ο Νους, με τα φτερά του Πήγασου, πετάει στα άγνωστα πεδία της αφηρημένης σύλληψης, πέρα από τα σύνορα της φαντασίας.

Στο Γκεβούρα, τη σφαίρα του Θεού 'Aρη, είναι οι Βαλκυρίες. Εκείνες οι θεές πολεμίστριες που τριγυρνάνε πάνω από τα πεδία των μαχών και μεταφέρουν τις ψυχές των σκοτωμένων αγωνιστών στη Βαλχάλα.

Η ικανότητα του ανθρώπου να έρχεται σε επαφή με τα εσωτερικά πεδία, είναι συνυφασμένη με τη δεκτικότητά του. Οι άντρες που έχουν την ικανότητα να αυξάνουν και να συντηρούν στη ζωή ιδέες και πλάσματα, το καταφέρνουν χάρη στο ξύπνημα της παθητικής φύσης τους, της δεκτικής. Είναι αυτοί που διατηρούν ζωντανή μέσα τους την όψη της 'Aνιμα και δεν την έχουν θάψει κάτω από το σωρό των απωθημένων τους. Το άναμμα του σπινθήρα της Θηλυκής Αρχής που κρύβουν μέσα τους, δε σημαίνει βέβαια θηλυπρέπεια. Σημαίνει, απλώς, ισορροπία.

Στα αρχαία μυστήρια η γυναίκα έπαιζε σημαντικό ρόλο με τις διάφορες θέσεις που μπορούσε να καταλάβει. Ήταν Θεραπεύτρια, Μάντισσα, Μεγάλη Ιέρεια. Εκπλήρωνε αυτούς τους προορισμούς χάρη στο δεκτικότερο προσανατολισμό της στα εσωτερικά πεδία. Σαν θεραπεύτριες, κράταγαν την παράδοση από την ίδια τη Θεά. Ας μην ξεχνάμε ότι στην περίπτωση της Ίσιδας έχουμε να κάνουμε με μια παντοδύναμη θεραπεύτρια και μάγισσα. Τέλεια γνώστρια της φύσης των βοτάνων, κάτι που το συναντάμε σε κάθε θεά που έχει σχέση με την καλλιέργεια. Στη Βραζιλία, μάλιστα, υπήρχε μια Θεά που ονομαζόταν «Μητέρα των Βοτάνων». Έχουν ανασκαφεί αρχαίες εικόνες του αιγυπτιακού σταυρού ανκχ, του σταυρού της Ίσιδας, που πάνω του έχει ιερογλυφικά που γράφουν τη λέξη «Υγεία». Υπήρχε, εξάλλου, ένα περίφημο ελιξίριο την εποχή του Μεσαίωνα, πανάκεια για όλες τις αρρώστιες: το όνομα του ήταν «Ίσις».

Ο ρόλος της γυναίκας σαν μάντισσας, είναι ίσως ο πιο γνωστός. Κι αυτό γιατί τα μαντεία ήταν τα πιο φημισμένα μέρη της αρχαιότητας. Η Πυθία στους Δελφούς ήταν από τις πιο γνωστές μάντισσες.

Για τη θέση της Μεγάλης Ιέρειας εκπαίδευαν ειδικά διαλεγμένα κορίτσια, που τα έπαιρναν από τότε που οι ικανότητές τους ήταν φανερές και ισχυρές. Αυτές ήταν γνωστές στην Αίγυπτο με τον τίτλο «Ενδύματα της Ίσιδας» και στην Ελλάδα σαν «Πυθώνισσες». Το εσωτερικό τους έργο ήταν να οδηγούν τους ιερείς στα μακρινά και συχνά επικίνδυνα μονοπάτια προς την κορφή της ιεροσύνης. Δίδασκαν τους άντρες να αναζητούν μέσα από τον εαυτό τους τη δική τους άνιμα, τη δική τους ιδέα του θηλυκού.

Πάντα οι άνθρωποι γνώριζαν ότι όλες οι απαντήσεις βρίσκονται μέσα μας.

Η λέξη-κλειδί για το Μυστήριο της Θηλυκής Αρχής είναι Κατανόηση. Μια κατανόηση τόσο επιτακτική όσο τίποτε άλλο, πριν δειλά-δειλά πατήσουμε το κατώφλι της Νέας Εποχής.

Η κατανόηση είναι ένα απαραίτητο απόκτημα για να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα των καιρών, το κάλεσμα της Μεγάλης Μάνας. Υπόσχεται πολλά έτσι ειρηνικά που ακούγεται και μας αγγίζει στα τρίσβαθα της καρδιάς μας. Εκείνη ζητάει τα παιδιά της για να τους προσφέρει τα δώρα της. Η Μητέρα του Κόσμου βρίσκεται παντού, πλαταίνει καλύπτοντας όλο τον κόσμο, συντηρώντας τον, διατηρώντας τον σε συνοχή και σε τέλεια λειτουργία. Είναι ο ρυθμός, η αρμονία, η κίνηση που επαναλαμβάνεται. Βρίσκεται παντού για να ανακουφίσει, να αγκαλιάσει, να παρηγορήσει.

Τι είναι, όμως, η Μητέρα του Κόσμου; Ποια είναι τα πρόσωπά της;

Είναι η Μητέρα που βρίσκεται πίσω από κάθε δημιουργία. Είναι η αιώνια νύχτα, η Νουτ, η Γαία. Είναι το ξεκίνημα κάθε κοσμογονίας. Είναι εκείνη που μετά την Ατλαντίδα, όταν ένα χτύπημα καταφέρθηκε στη λατρεία του Πνεύματος, κάλυψε το πρόσωπο της και απαγόρεψε να προφέρουν το όνομα της. Είναι η καλυμμένη με πέπλα Ίσις, με τα πέπλα, τα οποία συμβολίζουν τις πύλες του μυστήριου της ζωής και του θανάτου. Αυτό που πρέπει να περάσει ο αναζητητής προτού μπορέσει να τη δει κατά πρόσωπο. Αυτό μας θυμίζει τις 7 Πύλες που διάβηκε η Αστάρτη για να βρει στον κάτω κόσμο τον αγαπημένο της Ταμμούζ. Η ουσία και η δύναμή της καθρεφτίζεται σε κάθε γυναίκα-μητέρα, που στα σπλάχνα της δημιουργήθηκε μια ύπαρξη που άλλαξε την ιστορία του Κόσμου, επιταχύνοντας το ρεύμα της εξέλιξης. Υπάρχει μια εσωτερική θεώρηση των 7 πέπλων, σαν σύμβολο των 7 ιερών πλανητών, αλλά θα μπορούσαν κάλλιστα να αντιστοιχηθούν και οι κύριες μυήσεις που αναφέρονται στη Θεοσοφική διδασκαλία, τις οποίες πρέπει να περάσει ο ζηλωτής για να απελευθερωθεί.

Ειπώθηκε ότι με τη λειτουργία και της παθητικής, δεκτικής όψης, θα εκδηλωθεί το Σχέδιο της Εξέλιξης. Κι αυτός είναι ο λόγος που το όνομα της Μάνας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη Νέα Εποχή. Εκείνη έχει τη δυνατότητα να δώσει μορφή στο πνευματικό σπέρμα και έτσι να εκδηλώσει τα θεία πρότυπα πάνω στην ύλη.

Τώρα πια δεν είναι η Ίσις, η Παρθένα της Φύσης, ούτε η Ίσις, η αφοσιωμένη σύζυγος. Είναι η Ίσις, η Μητέρα του Κόσμου.

Η μητρική της όψη εκφράζεται στην προσπάθεια της να κάνει αθάνατο το γιο μιας βασίλισσας, στην οποία εμφανίστηκε σαν κοινή θνητή. (Η περίπτωση αυτή ταυτίζεται απόλυτα με το ελληνικό αντίστοιχο της Δήμητρας). Η 'Aθωρ, πάλι, απεικονίζεται πολύ συχνά με ένα βρέφος στην αγκαλιά, σαν την Παρθένο Μαρία. Η Ίσις που ανατρέφει τον Ώρο.

Μάνα είναι η ίδια η φύση, με τη διαρκή της ανακύκλωση. Είναι η ίδια η Θεά Δήμητρα με την κόρη της, την Περσεφόνη, η εξωτερική και η εσωτερική όψη του ίδιου πράγματος. Η διαδοχή των εποχών είναι δικό της έργο και στο βασίλειο της Περσεφόνης, δηλαδή στα βάθη της εσωτερικής μας ύπαρξης, κρύβεται το νήμα που θα μας γυρίσει πίσω, στη Μητέρα.

Εκείνη δίνει τη ζωή κι εκείνη ευγενικά τη δέχεται όταν ολοκληρώσει τον κύκλο της. Εκείνη προστατεύει και συντηρεί το δημιούργημά της, μέχρις ότου εκείνο σταθεί στα δικά του πόδια. Όταν, όμως, το παιδί μεγαλώσει, στρέφεται στον πατέρα, σε μια προσπάθεια να ωριμάσει. Έτσι και η ανθρωπότητα στράφηκε στην πατρική όψη και πέρασε από πολλούς πόνους και ταλαιπωρίες. Σε ένα βαθμό έμαθε. Και τώρα, με όλη αυτή τη γνώση, ο άνθρωπος συνειδητά επιστρέφει πίσω, στη Μητέρα. Επιστρέφει σε εκείνη που θα τον δεχτεί στην αγκαλιά της και θα τον σηκώσει ψηλά, για να τον αποδώσει στο Πνεύμα, εκείνο που υπήρξε το γονιμοποιό σπέρμα στη δημιουργία του.

Ποια είναι η στάση μας απέναντι στη Μητέρα; Σε εκείνη που μας ανέθρεψε και μας προστάτεψε; Σίγουρα δε θα πρέπει να αισθανόμαστε ιδιαίτερα περήφανοι, αν κάτσουμε κι αναλογιστούμε τη θέση μας.

Την πληγώνουμε ανεπανόρθωτα τόσο μέσα μας, αδιαφορώντας για την αρχή που μας γέννησε, όσο κι έξω από εμάς, καταστρέφοντας αυτό που τόσο γενναιόδωρα μας δίνει. Για αυτό κι εκείνη έχει καλυμμένο το πρόσωπο της. Και αποκαλύπτεται μόνο σε εκείνους που έχουν το θάρρος να διαβούν την Πύλη των Μυστήριων και να επιστρέψουν συνειδητά στη Μητέρα, στο Βασίλειο της Περσεφόνης, για να τη λατρέψουν όπως παλιά, τότε που η λατρεία της είχε διαδοθεί ως τα πέρατα του κόσμου. Αναμίχθηκε με τη λατρεία της Μητέρας των Γερμανικών και Σκυθικών φυλών και διαδόθηκε στη δύση και στο μακρινό βορρά. Λατρεύτηκε ιδιαίτερα και από τους Δρυίδες, που την τίμησαν στο πρόσωπο της φύσης.

Σήμερα, στην τεταμένη ατμόσφαιρα της μεταβατικής περιόδου που ζούμε, νιώθουμε έντονα την ανάγκη για ειρήνη, για φροντίδα, για περισσότερη επαφή με τη φύση.

Σιγά-σιγά, θα φανερωθεί ο προορισμός της Θηλυκής Αρχής. Η γυναίκα έχει μέσα της το σπέρμα της Μεγάλης Μητέρας και είναι η μοναδική ύπαρξη που μπορεί να την εκφράσει στη γήινη πραγματικότητα. Έτσι, λοιπόν, οφείλει να συνειδητοποιήσει τον εαυτό της και να εκφράσει στο σύνολό της ζωντανά και ολοκληρωτικά τη Μεγάλη, Συμπαντική Μάνα. Αυτή είναι η ευλογημένη προσφορά της στην ανθρωπότητα: η δυνατότητά της να κατανοεί και να δείχνει το δρόμο στον τόσο μπλεγμένο σημερινό άνθρωπο.

Σε κάποιο σημείο, ο Δάσκαλος Μορύα αναφέρει ότι, η Εποχή της μεγάλης Μητέρας του Κόσμου πρέπει να αρχίσει τη στιγμή της προσέγγισης του άστρου της στη Γη. Το άστρο της Ίσιδας, αυτό που θεωρήθηκε η ψυχή της στον Ουρανό, είναι ο Σείριος ή Σόθις, το 'Aστρο του Κυνός. Ένα αστέρι που όλες οι εσωτερικές παραδόσεις θεωρούν σημαντικό και άμεσα συνδεδεμένο με την εξέλιξη της Γης. Η Αλίκη Μπέιλι αναφέρει μια στενή σχέση μεταξύ της Λευκής Αδελφότητας και της Κυανής Αδελφότητας του Σειρίου. Ο Σείριος εσωτερικά θεωρήθηκε σαν τη Μυστική Ύπαρξη, τον Ήλιο πίσω από τον Ήλιο, και συνδέθηκε άμεσα με την έννοια της ελευθερίας. Ελευθερία είναι και η έννοια της σουμεριακής λέξης «Αμάρτζι», που κατά λέξη μεταφράζεται «επιστροφή στη μητέρα».

Με τον αστερισμό του Κυνός συνδέεται και ο Κυνόμορφος Θεός 'Aνουβις, Αυτός που ανοίγει τους Δρόμους, ο Φύλακας της Ζυγαριάς.

Είναι ο γιός του Όσιρη και της Νέφθυς, η οποία μόλις τον γέννησε, τον έβαλε σε ένα κιβώτιο και τον πέταξε στο Νείλο. Κάτι που συναντάμε πάλι λίγο αργότερα με το Μωϋσή.

Ένα έκθετο παιδί, αφημένο στη διάθεση των κοσμικών στοιχείων -νερού, αέρα, φωτιάς, γης- είναι πάντα μια πρόκληση στο πρόσωπο της μοίρας. Εμπιστευμένο στη γη ή στα νερά το παιδί κινδυνεύει να πεθάνει, αλλά συγχρόνως έχει τις πιθανότητες να αποκτήσει μια άλλη συνθήκη, διαφορετική από την ανθρώπινη. Προστατευμένο από τα κοσμικά στοιχεία, γίνεται συνήθως ήρωας, βασιλιάς ή άγιος.

Το κατ' εξοχήν μητρικό ζώδιο, το οποίο συνδέεται με την όψη της Μητέρας, είναι αυτό του Καρκίνου. Είναι μία από τις δύο Πύλες του Ζωδιακού. Είναι η Πύλη προς τον κόσμο των μορφών, προς τη φυσική ενσάρκωση και το σημείο στο οποίο ενοποιούνται, μέσα στο φυσικό σώμα, η δυαδικότητα της μορφής και της ψυχής.

Ο Καρκίνος κυβερνάται από τη Σελήνη, που πάντοτε είναι η Μητέρα της μορφής και ελέγχει τα νερά και τις παλίρροιες.

Η Θεία Μητέρα βρίσκεται παντού γύρω μας και διαπερνά το καθετί, είτε σαν Μάνα Γη, εκείνη που μας τρέφει και μας συντηρεί, είτε στον έναστρο ουρανό, πίσω από τα πυκνά πέπλα της νύχτας, είτε στην αγκαλιά της γαλήνιας θάλασσας. Θα την αναζητήσουμε στη χαρά της άνοιξης και τη γλύκα του καλοκαιριού με τα χρυσά στάχυα, στη μελαγχολία του Φθινοπώρου και τη σιγαλιά του Χειμώνα, φωνάζοντας το όνομά της μέσα στα γυμνά δάση και τις παγωμένες λίμνες.

Και τότε θα ακούσουμε ψιθυριστή και γλυκιά τη φωνή της να μας διαπερνά ολόκληρο το είναι:

«Είμαι αυτή που όταν η γη σχηματίστηκε ήταν η Ρέα, το Μπίνα, η Γη. Είμαι η άφωνη, απεριόριστη, πικρή θάλασσα από τα βάθη της οποίας η ζωή ρέει αιώνια. Η Αστάρτη, η Αφροδίτη, η Αστορέθ, που χαρίζει τη ζωή και φέρνει το θάνατο, στους ουρανούς η Ήρα, στη Γη η Περσεφόνη, η 'Aρτεμη των μονοπατιών και η Εκάτη. Όλες αυτές είμαι εγώ, κι αυτές διακρίνονται σε μένα». Έχει σημάνει τώρα μια καινούργια στιγμή για την εξέλιξη. Ο άνθρωπος αρχίζει να κοιτάζει ξανά στον καθρέφτη της Περσεφόνης, στην ήσυχη λίμνη του σεληνιακού Γεσούντ, για να βρει το αληθινό του πρόσωπο και να διαβεί το κατώφλι.

Ας αποτραβηχτούμε στη σιγή και τη γαλήνη του εσωτερικού μας ναού, για να αντικρίσουμε πρόσωπο με πρόσωπο τη Θεά που βρίσκεται μέσα μας. Τραβώντας ένα-ένα τα πέπλα της, θα έρθει η ουσιαστικότερη συνειδητοποίηση και τότε μπορούμε να αποκαταστήσουμε τη Μητέρα του Κόσμου στην υψηλή θέση της, φέρνοντας στο νου μας τα λόγια του Ελιφάς Λεβί:

«Ο άντρας είναι αγάπη στη διάνοια, η γυναίκα είναι διάνοια στην αγάπη. Η γυναίκα είναι το χαμόγελο του Δημιουργού, που είναι ικανοποιημένος από τον Εαυτό του. Και μόνο μετά τη δημιουργία της, Αυτός αναπαύθηκε. Η γυναίκα στέκει μπροστά από τον άντρα, γιατί είναι μητέρα και γεννάει με οδύνη, σαν ανταπόδοση, τα πάντα της συγχωρούνται. Η γυναίκα μύησε τον εαυτό της πρώτο στην αθανασία μέσω του θανάτου, τότε ο άντρας είδε πόσο όμορφη είναι και κατάλαβε πόσο γενναιόδωρη είναι, ώστε αρνήθηκε να τη σώσει και την αγάπησε περισσότερο από τη ζωή του, περισσότερο απ' την αιώνια ευτυχία του. Ευτυχισμένος παράνομος, καθώς αυτή του έχει δοθεί σαν συντροφιά στην εξορία του... Αλλά τα παιδιά του Κάιν πήραν εκδίκηση απ' τη μητέρα του 'Aβελ, την υποδούλωσαν. Η ομορφιά της γυναίκας έγινε λεία για την κτηνωδία εκείνων που δεν μπορούν να αγαπήσουν. Έτσι, η γυναίκα έκλεισε την καρδιά της σαν να ήταν ένα απόκρυφο ιερό και είπε στους άντρες:

»''Είμαι Παρθένα, αλλά θα γίνω Μητέρα και ο γιος μου θα σας διδάξει να μ' αγαπάτε''. Ω Μαρία, ευλογίες και λατρεία στις οδύνες και τη δόξα σου. Εσύ που γέννησες τον Εσταυρωμένο άγιο, που ενσάρκωσε το Θεό σου. Εσύ που έθαψες το γιο σου. Ας είσαι για μας η τελευταία λέξη της αποκάλυψης. Ο Μωϋσής αποκάλεσε το Θεό ''Κύριο''. Ο Ιησούς τον αποκάλεσε ''Πατέρα μου'', κι εμείς σκεφτόμαστε ότι μπορούμε να σε πούμε ''Η Μητέρα μας''. Παιδιά της γυναίκας, ας συγχωρήσουμε τη γυναίκα της πτώσης. Παιδιά της γυναίκας, ας λατρέψουμε την αναγεννημένη γυναίκα. Παιδιά της γυναίκας, που νανουριστήκατε στην αγκαλιά της και παρηγορηθήκατε από τη στοργή της. Ας την αγαπήσουμε, κι ας αγαπήσουμε ο ένας τον άλλο».

Διάλεξη που δόθηκε από τον Φιλοσοφικό Σύλλογο ΙΑΜΒΛΙΧΟ στις 2 Μαρτίου 1983.